De reis verliep gemakkelijk, omdat we elkaar aflosten bij het rijden. Een aardig echtpaar stond ons al op te wachten bij de woning die we huren tot woensdag. Ze lieten ons de hele gerenoveerde woning zien en legden uit hoe de douche werkt, e.d. Het huis is veel groter dan het huisje in de campo dat we eerder huurden. De grote omheinde patio, waar je gemakkelijk met meerdere mensen kan zitten, geeft je de illusie van veel privacy terwijl je toch midden in het dorp zit. Doet me denken aan Pakistan met de door muren omheinde patio´s voor het huis.

In de middag gingen we zijn oudste dochter en haar hond ophalen van een treinstation 30 km hiervandaan. Met de hond mocht ze niet helemaal tot Guadalcanal reizen. Zij zou dit weekend bij ons logeren om ook haar zus en de kinderen te kunnen zien. De tocht naar dat station was een stuk vermoeiender dan de reis van Malaga naar Guadalcanal. Het station lag ergens midden in de wildernis en het laatste stuk van de weg erheen ging over heel smalle bergweggetjes met veel bochten en een zeer slecht zicht op tegenliggers, die er gelukkig weinig waren. Ahmad reed gehaast en dat maakte dat ik met samengeknepen billetjes naast hem zat. Op het station, dat er verlaten en vervallen bij lag, bleek de trein uit Sevilla niet op tijd te zijn. We zaten daar nog een kwartier te wachten, terwijl het leek of er in dit verlaten oord nooit een trein zou komen. Maar jawel, er kwam uiteindelijk een trein, waaruit zijn dochter werkelijk met haar hond naar buiten kwam. De terugweg naar huis verliep relaxter.

In de avond kwam zijn jongste dochter met haar gezin ons opzoeken en aten we taart met thee. Dat was gezellig, maar zowel Ahmad als ik waren ook moe. Ondanks die vermoeidheid sliep ik slecht. Maar het was fijn om na een lange periode van droogte een flinke regenbui op het dak te horen kletteren.

Vanmorgen was het droog, maar de lucht is een stuk opgefrist. In de namiddag komt de familie ons weer opzoeken.