Mijn ervaringen met sheikh Nazim al Haqqani

“The Ability of the Murshid to Teach Telepathically   

Regarding the different methods the Spiritual Guide (Murshid) may use to teach the Initiate (Murid), the venerable Khwaja Muhammad Nazim says, 

“Knowledge comes in two ways. One is by listening from outside and using that in directing oneself on a way.  But some knowledge comes from the heart, and this is more powerful in pushing one towards his target. In other words, if a command comes from outside, the ego doesn’t take care to keep it, but when it comes from yourself, it has more effect. The ego never likes to be commanded, but if it is coming from the heart, you see it as honorable.
You may listen to so many lessons, but really you are waiting for that command to come from yourself. Correct and Divine Guidance come with the second way. The Awliya may speak, but they also send inspiration to hearts. The Murshid may teach by inspiration. Then, one thinks about the knowledge coming, “I am thinking this.” The more we are purified, the more Divine Wisdom waves can be caught by our hearts’ ears.
The Prophet taught that if Man can keep his heart pure, and worship sincerely for forty days, then he may catch Divine Wisdom in his heart and may speak wisdom, which is the essence of knowledge.”
NB Dit zijn niet mijn woorden, maar dit is een citaat, dat ik nu helaas nergens meer kan terugvinden. Mijn excuses hiervoor.

Ik ben nu 35 jaar moslim en 17 jaar en murid van sheikh Mhd Nazim Adil al Haqqani van de naqhsbandi tariqat. Nog steeds ben ik op deze weg een beginneling, nog niet eens een leerling maar een liefhebber, althans zo zie ik dat zelf. De weg is lang en om echt met een gezuiverd hart verder te kunnen leven moet je sterven alvorens te sterven. Dat wil zeggen: je moet je nafs (ego) onder je voet zien te krijgen. Zover ben ik nog lang niet.

Toch heb ik in mijn leven veel wonderen mogen meemaken, zoals ik dat zelf heb ervaren. Ik was, toen ik in 1993 uit Utrecht was weggevlucht uit een slecht huwelijk met mijn vier kinderen, alleen. Dat wil zeggen dat ik niet veel mensen in Den Haag kende, maar met degenen die ik leerde kennen kreeg ik een betekenisvolle relatie. Ik heb sinds ik moslim ben erg veel steun gehad aan mijn geloof. Het was alsof Allah altijd bij me was en me moed insprak om vol te houden. Toen ik bevrijd was van dat juk van een eerste huwelijk kwamen ander problemen boven drijven, zoals de opvoeding van mijn kinderen, die net als ik schade hadden geleden in de voorafgaande jaren. De avonden waren voor mij momenten van rust en dan was ik veel bezig met mijn geloof. Ik schreef gedichten, vol verlangen dichter bij Allah te zijn en verder weg van dunya (het wereldse), verwerpelijke emoties en denkfouten. Ik wilde werkelijk mijn hart zuiveren. Als gezelschap had ik vaak de kat, Adelante, die als hij binnenkwam na nachtelijke wandelingen direct naar boven rende en op mijn bed kwam spinnen en die ik dan heel dichtbij voelde. Hij was een kat die nooit op schoot wilde zitten, maar hij vond het heerlijk om dicht naast me te liggen of te zitten en dat vond ik ook fijn. Het was alsof dat brommende lijf van hem mij steun en warmte gaf. Hoe vromer mijn gedachten waren, hoe dichter hij bij me kroop. Daarom gaf ik hem later de bijnaam “soefipoes” (het was overigens een gecastreerde kater).

Toen ik mijn jongste zoon A. liet besnijden ontmoette ik in het ziekenhuis een jong echtpaar dat ook één van hun zoontjes liet besnijden. De man zag er uit als een soort Aladdin, met een wijde broek en een tulband. Als een sprookjesachtige ayatollah zou je kunnen zeggen. Maar hij sprak helemaal niet als een ayatollah maar juist heel relaxed en open. Zijn vrouw (die voor mij een vriendin zou blijven tot op heden) was ook traditioneel gekleed en samen zagen zij er prachtig uit. Ikzelf was toen Europees gekleed, maar dat scheen hen niets uit te maken. Er ontstond een vriendschap. Zij waren murid (leerling) van sheikh Nazim.

In het begin begreep ik niet zo goed de noodzaak van het leerling zijn van een sheikh. Ik had immers juist de islam gekozen omdat het een godsdienst is zonder “tussenpersonen”, maar waarbij het gaat om het directe contact van de de mens tot zijn Schepper. Ook het feit dat je zelf verantwoordelijk bent voor je daden en dat het leven een test is sprak me aan. Waarvoor had je dan een sheikh nodig? Ik begreep dat niet en het kwam op mij over als dwepen met een ander mens.

Toch was ik onder de indruk toen ik de ogen van sheikh Nazim zag op een foto die zij in hun huis aan de wand hadden hangen. Ik zag heel veel wijsheid en liefde in die ogen. Maar ik bleef me afzijdig houden van waar zij mee bezig waren en ging door met met het  geloof op mijn eigen individualistische manier, zoals ik dat al jaren gewend was.

Toen ik in de nacht van oud naar nieuw in begin 1996 op uitnodiging van dit echtpaar een zikr meemaakte in Ridderkerk was ik ‘om’. Ik kon er niet meer omheen dat mijn hart geraakt was en ik deed direct ‘bayat . Dat is een soort eed die je aflegt en eigenlijk steeds opnieuw weer kan afleggen, de belofte dat je de sheikh als je murhid (leraar) aanneemt en dat je vanaf nu zijn murid (leerling) bent. Het pad naar Allah is een doolhof met overal gevaren die op de loer liggen. Je hebt een leermeester nodig om je de weg te wijzen. Godsdienst is advies. Naast advies door middel van woorden heeft de sheikh ook het vermogen om direct inspiratie te geven in je hart. Als je ver van de sheikh bent in kilometers kun je toch contact met je sheikh zoeken via ‘rabita sharifa’ door met hele je hart nabijheid van je sheikh te vragen en hulp. Dat zijn de wonderen van Allah door transmissie van de profeet vzmh en je sheikh.

Toen ik eenmaal murid was besteedde ik alle centjes die ik over had om te reizen en op plekken te komen waar mijn sheikh was. Ik wilde hem zo vaak mogelijk ontmoeten. Dat kwam er in de eerste jaren op neer dat ik hem tijdens de ramadan opzocht in Duitsland of Engeland. In zijn jongere jaren placht hij namelijk te reizen en altijd ging hij tijdens de ramadan een tijd naar Engeland en naar Duitsland. In Engeland was een klooster omgebouwd tot een plaats van aanbieding voor sufi’s en in Duitsland was een herberg omgebouwd tot een Osmaanse herberg en eveneens plaats van aanbidding voor sufi’s. Murids van overal ter wereld kwamen daar samen om hun sheikh te ontmoeten. De voertaal was in de regel Engels. Sheikh Nazim gaf zijn sohbets. gesproken advies voor de leerlingen, in het Engels. Steeds als hij sprak had elke murid (van de honderden die toehoorden) het idee dat hij/zij iets hoorde dat speciaal voor hem/haar bestemd was. Dat was het bijzondere van deze lezingen, vol met advies en inspiratie. Alle keren dat ik ging werd mijn spirituele batterij opgeladen en nooit kwam ik met lege handen thuis.

In latere jaren reisde sheikh Nazim niet meer, maar bleef hij in zijn huis in Larnaca (in Cyprus). Toen werd het de gewoonte dat murids hem daar opzochten, ook weer van overal ter wereld. Het hele jaar door ging er geen dag voorbij zonder dat het huis en de moskee en een aantal gastverblijven, gerund door broeders en zusters aldaar vol waren met murids die daar voor korte of langere tijd verbleven. Velen kwamen om hun persoonlijke problemen voor te leggen aan de sheikh en advies te vragen, anderen vroegen om genezing van een ziekte voor zichzelf of een dierbare. Hoewel ik een paar keer met hem van aangezicht tot aangezicht heb gestaan heb ik dat zelf nooit gedaan. Wel heb ik dingen gevraagd voor anderen en namens anderen die thuis bleven. Ikzelf wilde alleen maar van hem leren en horen wat hij zei en zien hoe hij zich gedroeg.

Meestal gebeurde er echter altijd wel iets waardoor ik het gevoel kreeg dat ik toch antwoord kreeg op een dringende vraag die ik had. Sheikh praat namelijk niet altijd letterlijk tegen je en dat hoeft ook niet. Soms krijg je het antwoord ineens uit de mond van een andere murid of door het meemaken van een bepaalde gebeurtenis, of door telepathie omdat je ineens een inspiratie krijgt die uit je hart lijkt te komen. Het gaat er namelijk niet om wie degene is die spreekt, maar om Wie iemand doet spreken.


Sheikh trok zich steeds meer terug. Aanvankelijk had hij eerst nog een soort spreekuur, waarbij hij mensen ontving die even tijd kregen om hun dingen te vragen. Vaak kwam dit neer op veel geklaag en ik bewonder het geduld van mijn geliefde sheikh. Nooit heb ik hem geïrriteerd gezien tegenover zijn murids. Iedereen was voor hem welkom en voor iedereen had hij een woord of en knikje. Murids verdrongen zich om zijn hand te kussen. Hij liet het allemaal gebeuren. Nu, de laatste tijd is dat niet meer zo. Hij is inmiddels 91 jaar en hij beperkt zich tot het geven van sohbets vanuit zijn eenvoudige kamer in Larnaca, waar hij vooral omringd is door familie en enkele mensen die al jaren zeer dicht bij hem betrokken zijn. De sohbets worden opgenomen op video, ondertiteld in verschillende talen en uitgezonden. Wie maar interesse heeft kan kijken en luisteren. http://saltanat.org/broadcast.php Wat een zegen van de techniek!

De één na laatste keer dat ik naar Cyprus ging was ik in het gezelschap van twee andere murids, twee vrouwen. Het was weer een mooie reis, waarbij ik veel meemaakte en leerde. Het was alleen opvallend dat sheikh Nazim mij totaal negeerde. Althans dat leek zo. Geen asalamu aleikum.

Behalve één keer. Het was tijd voor het magrib-gebed (het gebed bij zonsondergang dat in de regel op tijd gebeden dient te worden. De sheikh had de gewoonte om het namiddaggebed (asr) en het magribgebed te bidden als imam met de vrouwen. Maar hij was er niet, dus iedereen was op hem aan het wachten. Het was al donker toen hij binnenkwam. Mijn vriendin S. nam zijn arm en leidde hem naar voren. Andere vrouwen waren ijverig bidkleden aan het neerleggen op de open buitenruimte waar gebeden werd. Ineens keek hij opzij, recht in mijn ogen. Ik keek terug en het enige dat door me heen ging was dat ik dacht dat hij mij wel lui zou vinden omdat ik niets deed. Ik stond daar maar. Hij bleef kijken alsof hij verbaasd was over iets, maar hij zei niets en ik voelde me heel ongemakkelijk. Het was alsof hij dwars door me heen keek en ik wist niet wat hij zag. Ik dacht dat het wel weinig moois zou zijn.

Verder kreeg ik geen gelegenheid meer om dichtbij hem te komen. De avond voordat we weg zouden gaan zag ik hem boos op één van de mensen die altijd naast hem liep en altijd de rol op zich nam mensen op afstand te houden, opdat ze sheikh niet te veel voor de voeten liepen, wat overigens geen goede adab (manier van omgaan) is. Maar mensen gedragen zich in de buurt van de sheikh nu eenmaal vaak als kinderen, elkaar verdringend om zijn aandacht.

Ik stond even naast hem en prevelde: Asalamu aleikum and thank you for your hospitality. Hij reageerde daar niet op.

Toen ik thuis kwam wilde ik mijn foto weghalen van de moslimsite waar ik me had aangemeld als manzoekend. Ik schaamde me ineens dat ik me daarvoor had aangemeld. Toen ik dat wilde doen stuitte ik op het bericht van Ahmad, die mij graag beter wilde leren kennen. Daarna ontstond de drukke emailwisseling met Ahmad.

In de naqhbandi tariqat is het goed om toestemming of zegen te vragen aan je sheikh bij het doen van nika, bij scheiding, bij het maken van een grote reis of als je hem wilt bezoeken. Ik had toestemming gevraagd via een bevriende imam, die sheikh beter ‘kende’ dan ik. Via via kreeg ik een sms: dat sheikh Nazim aan Ahmad en mij zijn zegen gaf voor nika als wij het onderling eens waren. Die sms kwam op een heel cruciaal moment, dat zowel voor Ahmad als mij heel betekenisvol was.

Daarna ben ik nog een keer met Ahmad naar Cyprus geweest en dat was de laatste keer. Ahmad is nu ook murid. Toen ik sheikh Nazim nog nooit gezien had droomde ik van hem en in die droom zag ik ook zijn leermeester, sheikh Abdullah ad Dagestani. Ik heb een paar ervaringen gehad die spiritueel en telephatisch genoemd kunnen worden. Ik zag de moskee van sheikh Nazim in Londen, die ik nooit eerder gezien had, in een droom. Nu heb ik dit soort ervaringen niet meer. De awliya (soefiheiligen) zeggen: wonderen zijn als ‘menstruatie’ voor heiligen, iets onbelangrijks dat ze alleen laten gebeuren als het nodig is, maar niet onnodig tentoonstellen. En de wereld is een ‘karkas’.

Sheikh Nazim staat al met twee benen in akhira (het leven na de dood). Dat hij nog sohbets geeft is omdat hij van zijn murids houdt en omdat hij de wereld wil waarschuwen en van advies voorzien. Zijn hele leven heeft hij in dienst gesteld van Allah swta.

Jezus is niet gekruisigd, zegt de Qur'aan

Citaat uit http://askaquestion.hadithoftheday.com/index.php?p=%2Fdiscussion%2F132%2Fesajesus-as-what-really-happened-to-him:
Question:
What really happend to Prophet Esa (Jesus) peace and blessings upon him, if he was not crucified nor killed, in accordance to our Islamic beliefs?
Assalamu Alaikum wa rahmatullahi wa Barakatuh
Thank you for your question.
In respect to what really happened to Esa AS, Allah explains in the Qur’an,
“And [We cursed the People of the Scriptures for] their saying, “Indeed, we have killed the Messiah, Jesus, the son of Mary, the messenger of Allah.” And they did not kill him, nor did they crucify him; but [another] was made to resemble him to them. And indeed, those who differ over it are in doubt about it. They have no knowledge of it except the following of assumption. And they did not kill him, for certain. Rather, Allah raised him to Himself. And ever is Allah Exalted in Might and Wise.” (Qur’an 4:157-158)
Abdullah ibn Abbas RA elaborated on the ascension incident by relating, “When Allah intended to uplift Esa AS to the sky, Esa AS came out to his companions and [at that time] there were 12 companions that were present in the house; He came out to them, not exiting the house while his head was dripping of water and said, “Among you there is a person who will disbelieve in me 12 times before he places his faith in me.”
He then proposed, “Which one of you is prepared to bear my [physical] resemblance, be killed in my place and [end up] with me in my rank [in Paradise]?”
A young man, who was the youngest among them stood [and offered himself] however Esa AS ordered him, “Be seated,” and repeated the proposal [to his companions]. [Again] the young man stood up but Esa AS instructed him to sit down and then once again repeated his offer. The young man stood up once more and said, “I [am ready].”
Esa AS then said, “[In that case] you have been selected.”
The young man was then given the [physical] resemblanceof Esa AS [by Allah] while Esa AS ascended from the window of the house to the sky. Later the Jewish pursuers came and seized the [young man] who looked like Esa AS and killed him.”
(Al Durr al Manthor)
And Allah knows best.
Answered by Shaykh Yusuf Badat
Hadith of the Day Imam
Imam of the Islamic Foundation of Toronto and Director of Mathabah Institute

Halal en plof of scharrel maar niet halal

Al een tijd zoek ik naar halal scharrelvlees. Ik kwam via internet in contact met de groene moslims http://www.groenemoslims.nl/ Zij geven advies hoe je halal slacht kunt organiseren van verantwoord vlees. Maar dat is mij iets te omslachtig. Als ik met een groep mensen de boer op moet voor mijn vlees en de kippen zelf moet gaan slachten en plukken is dat voor mij, stadsmens, nogal omslachtig. Wat ik zoek is een winkel waar men halal scharrelvlees verkoopt. Die is er nog niet.
Mag ik nu dan niet halal scharrelvlees gaan kopen? Nee, dat mag niet. Ik houd me vast aan de Qur’an en daarin staat duidelijk vermeld dat vlees dat niet in naam van Allah geslacht is verboden is. Maar er staat ook dat het mag als je daartoe genoodzaakt bent.
Nu heb ik gehoord dat het halal slachten tegenwoordig gaat door middel van een geluidsopname die weerklinkt in de slachterij evenals het azan (de oproep voor het gebed) dat tegenwoordig vaak komt van een bandopname die wordt uitgezonden via luidsprekers. Hoeveel oprechtheid zit daar dan nog in? En hoe halal is dat dan nog. Verder hoor ik sommige mensen beweren dat geslachte kippen allemaal komen van hetzelfde bedrijf, halal en niet halal, en dat sommig kippen alleen een stempel ‘halal’ krijgen.
Dit terzijde, omdat anderen beweren: “Tja, wat kan je dan nog geloven. Om er zeker te zijn dat vlees werkelijk halal is zou je dus zelf moeten slachten of je wordt vegetarier.” En weer anderen zeggen: “Als ik vlees koop bij de halalslager en het vlees is niet werkelijk halal, dan ligt de verantwoordelijkheid daarvan bij de slager en treft mij geen blaam.”
Ik koop mijn vlees nog steeds bij de halalslager en ga ervan uit dat daarmee niet gesjoemeld wordt. Maar ik heb met name moeite met het eten van kip. Mijn zoon is dol op kip en voor hem maak ik het klaar. De laatste keer dat ik dat deed en het slappe vlees eerst moest doen van overtollige vetkwabben was ik al misselijk bij het bereiden ervan. Eenmaal bereid kon ik het nauwelijks door mijn keel krijgen, denkend aan het enorme leed van de kip dat eraan vooraf was gegaan. Ik beeldde mezelf in als kip: krijsend met een paar duizend andere kippen in een altijd verlichte ruimte met een afgeknipte snavel zodat ik mijn buurman of vrouw niet kan bezeren uit stress. Volgepropt met hormonen om sneller te groeien en antibiotica om de ziekte die hier logisch het gevolg van is tegen te gaan.
Het is walgelijk en misdadig wat mensen kippen nu aandoen. En ik nam een definitief besluit: geen plofkip meer in mijn huis. En dan maar voor deze keer niet halal. Maar waar kan je die kippen halen in Den Haag? Wel, niet ver van mijn huis, bij de Aldi. Daar worden o.a. verpakte scharrelkippenbouten aangeboden en scharrelkipfilet. Aan het uiterlijk daarvan kon ik al zien dat de structuur van het kippenvlees anders is en dat ook het vel anders is. Een beetje gelig, zoals ik dat vroeger ook zag in de keuken van mijn moeder. Als zij het kippetje dan gebraden had, dan kon je het krokante velletje van de kip gewoon eten. Dat is wat anders dan het los zittende bleke en vette vel dat om de plofkip zit. Ik weet niet of ik het kan, deze niet halal kip eten, want hij ligt nog in mijn diepvries. Ikzelf zou evengoed vegetariër kunnen worden en alle vlees vermijden. Maar ik woon niet alleen en houd rekening met de andere eters in mijn huis. Het blijft voor mij een moeilijk onderwerp.

Iets te gelde maken of niet?

Dat heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik heb in mijn leven weinig verkocht. Als ik iets niet meer nodig heb geef ik het in de regel liever weg dan dat ik het verkoop, omdat ik geen idee heb wat iets waard moet zijn. Zelf tweedehands dingen kopen doe ik echter weer wel gemakkelijk. Het grootste deel van mijn meubels is tweedehands. Ik ben helemaal niet zakelijk, maar houd wel van recycling en (indien mogelijk) minder betalen voor iets moois.
Na een tijd uit de arbeidsmarkt te zijn geweest kon ik niet meer aan de bak kon komen als psycholoog, omdat ik de ineens broodnodig geworden BIG-registratie niet had. Aangezien het beroep van psycholoog een vrij beroep is kon ik als zelfstandige aan de slag gaan als psychologe. Heel simpel: je plakt gewoon een bordje psycholoog op je deur en begint. Ik heb er zelfs een cursus ‘eigen bedrijf’ voor gevolgd. Maar ik kon het niet! Omdat ik de BIG-registratie niet heb kunnen mensen die mijn hulp zoeken geen vergoeding krijgen van de ziekenverzekering. En iemand 70 euro vragen voor een uurtje praten met mij, zonder dat werkelijk vaststaat wat dit oplevert voor die persoon, ging mij te ver. Ik heb dat dus ook nooit gedaan.
Als ik een berg stenen versjouw of een stapel post afhandel of een paar kamers schoonmaak, dan kan ik aantonen dat mijn werk resultaat heeft opgeleverd en dan durf ik daar wel geld voor te vragen. Maar voor zoiets abstracts als ‘psychische bijstand’ durf ik geen geld te vragen.
Vandaar dat ik uiteindelijk mijn psychologische vaardigheden, voor zover aanwezig na een academische studie en de nodige levenservaring, heb gebruikt in mijn werk als maatschappelijk werker/ trajectbegeleider. Ik kreeg een vast salaris als werknemer en binnen het werk kon ik zoveel doen met mijn opgedane ‘wijsheid’ als ik zelf wilde zonder dat ik daar zelf een prijskaartje aan moest verbinden. Degenen  die daarvan geprofiteerd hebben zijn de maatschappelijk meest zwakken in Nederland, te weten langdurig werklozen met psychosociale belemmeringen voor betaald werk. Deze doelgroep heeft altijd mijn sympathie en voorkeur gehad. De maatschappelijk outcasts, die om wat voor reden dan ook niet behendig genoeg zijn om mee te lopen in de tredmolen van onze maatschappij.
Dezelfde huiver om te willen betalen of me te laten betalen heb ik ook wat betreft spirituele zaken, zoals geloofskwesties en kennis van islam en/of soefisme. Ik heb een intuïtief wantrouwen tegen mensen die spirituele kennis te gelde maken, of het nu gaat om iets als waarzeggerij of andere hocus pocus of……hemelse kennis van de tora, bijbel of koran. Heeft de heilige profeet ooit geld gevraagd voor de Qur’aanverzen die aan hem werden geopenbaard? Is er ooit een sheikh of heilige geweest die geld vroeg voor zijn nobele woorden?
Dus het eerste wat ik ik doe als ik me moet afvragen of spirituele kennis betrouwbaar is of niet is kijken of de persoon die de kennis wil delen daar geld voor vraagt of niet. Maar alsnog knijp ik mijn ogen te veel dicht. Wat was namelijk het eerst wat opviel op de site van http://berabbani.com/
Dat er met koeienletters staat donate. Maar dan ben ik weer de naïeve sukkel die denkt: ‘dat zal wel zijn voor een of ander goed doel’. Nee, het is gewoon voor deze meneer zelf! Dan kijk ik naar zijn video’s. En zie daarin ook allerlei dingen die me niet aanstaan: zoals het veroordelen van andere richtingen en geloven en het weergeven van ander mensen als shaitans. Dan denk ik weer: och, misschien bedoelt hij het goed en wil hij ons waarschuwen dat wij haqq (waarheid) moeten zoeken.
Nee, sukkel Shabnam, dat gaat nooit zo! Je kan mensen niet iets moois bieden door anderen af te kraken. Er hadden direct alarmbellen bij je moeten afgaan! Slik….ja.
Geef mij Opa Khalil maar, die gratis en onvermoeibaar zijn Qur’aanlessen geeft via Skype. Hij draagt geen tulband, noemt zich geen sheikh of islamkenner. Zegt: ‘ik ben een eenvoudige trainer’. Yes!

Islam en soefisme

( 41:37 )   “And of His signs are the night and day and the sun and moon. Do not prostrate to the sun or to the moon, but prostate to Allah, who created them, if it should be Him that you worship.” lees ik in de nobele Qur’an.
We moeten alleen Allah aanbidden en Allah heeft geen deelgenoten. “Er is maar één Allah en dat is Allah”, zeggen wij in onze geloofsbelijdenis. Niemand is het verder waard om te aanbidden, hoewel er 124000 profeten zijn geweest in de loop der tijden van wie wij kunnen leren. Zij kwamen om ons te waarschuwen dat we in Allah (of God) moeten geloven. De laatste profeet was Mohammed vzmh. Wie goed wil zijn en wil leven zoals Allah dat wil, kan een voorbeeld nemen aan de profeten en met name Mohammed vzmh. Mohammed is ‘habib ul’ lah’, geliefd door Allah. Allah houdt van hem, omdat hij perfecte mens is en een voorbeeld voor iedereen. Wij kunnen ook van de profeten houden en hen als voorbeeld zien, maar alleen Allah moeten wij aanbidden. Alles komt van Allah en ook al het goede en mooie, zoals de zon en de maan en de profeten en ook de heilige mensen (de awliya’s) zijn geschapen door Allah. Niets bestaat zonder Allah.
Ik ben moslim geworden in 1978. Eén van de redenen dat ik koos voor dit geloof was dat er in de islam geen sprake is van ’tussenfiguren’, zoals een paus of een dominee. Mijn geloof en de beleving daarvan is iets tussen mij en Allah en om te weten wat mijn geloof inhoudt en wat Allah van mij wil heb ik de Qur’an als leidraad, een boek dat nooit is veranderd in de loop der tijden en dat voor alle tijden geldig is en zal blijven. Mooier en zuiverder kan het niet.
Eind 1995 kwam ik in aanraking met het soefisme en wel met één van de richtingen daarvan, de naqhsbandi ’tariqat’ (=weg). Ik ontmoette bij de besnijdenis van mijn jongste zoontje twee murids (leerlingen) van deze soefiweg. Aanvankelijk ging ik niet gauw overstag, ondanks hun enthousiaste verhalen over ‘hun sheikh’, sheikh Nazim. Waarom zou ik nu ineens een tussenpersoon nodig hebben tussen mij en Allah?, dacht ik. Juist was ik zo blij dat mijn geloof iets heel persoonlijks was, iets tussen mij en de Schepper. En dat er niemand is die daarin kan bemiddelen. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn daden en ga alleen dood en zal me dan moeten verantwoorden voor hoe ik geleefd heb. Waarvoor heb ik dan een sheikh nodig?, vroeg ik me af.
Ik zag een foto van sheikh Nazim hangen aan de muur bij de twee murids. Ik keek er aandachtig naar en werd getroffen door de wijsheid en liefde in de ogen van sheikh Nazim. Maar nog altijd dacht ik dat het niets voor mij was. Tot ik tijdens de jaarwisseling een du’a (smeekbede) hoorde van een murid. Ik werd zo getroffen door deze smeekbede dat ik in huilen uitbarstte. Het was een smeekbede die ging over de eeuwige strijd tussen de ziel die dicht bij Allah wil zijn en onze ‘nafs’ (ego) dat ons altijd probeert af te houden van de weg naar Allah en ons alleen maar wil leiden naar ongeluk en verdriet. Het nafs dat nauw samenwerkt met de ‘shaitan’ (duivel), die ons naar het vuur wil leiden.
Die nacht werd ik ook murid en dat ben ik tot op heden. Maar ik heb er wel kanttekeningen bij.
Het soefisme helpt mij om mij te verdiepen in de strijd tussen mijn nafs en mijn ziel. Het soefisme geeft richtlijnen en waarschuwt voor de valkuilen waarin wij mensen gemakkelijk kunnen vallen. De aanwezigheid en de toespraken van sheikh Nazim maken het beste los in zijn murids. Hij inspireert mensen en geeft mensen energie om dichter bij Allah te komen en geeft geheel zonder eigenbelang zijn ‘sohbets’ (lezingen), waarin hij zijn hemelse kennis deelt. Ik heb daar in de loop van de jaren veel aan gehad. Het zijn lessen in dieptepsychologie geweest die ik tijdens mijn hele universitaire psychologiestudie nooit heb gekregen, maar waar ik al die jaren zo naar had verlangd. Dezelfde inspiratie krijg ik als ik zijn oudste boeken lees (de serie ‘Mercy Oceans’), waarin hij de wijsheden deelt die hij op zijn beurt gekregen heeft van zijn leermeester sheikh Abdullah ad’Dagestani. Maar evengoed krijg ik deze inspiratie bij het lezen van de boeken van Abd al-Qadir al-Jilani, een wijze mysticus die 10 eeuwen geleden leefde! Het zijn allen devote moslims met hemelse wijsheid, die zij delen met de wereld.

Maar nu volgt de kanttekening. Ik geniet van de wijsheid van de soefisheikhs die geleefd hebben en nu nog leven en die hun opgedane ‘kennis van het hart’ hebben willen delen of nog delen met anderen. Maar ik heb een kanttekening bij alles wat daaromheen gebeurt. We moeten alleen Allah aanbidden en niet de sheikhs, ook al kunnen we veel van ze gaan houden vanwege hun wijsheid en liefde. Er is niet één soefiheilige die van zichzelf zegt dat je hem moet aanbidden of dat hij een heilige is of sheikh. Dat zeggen de mensen in zijn omgeving. De soefisheikhs zelf zeggen juist dat zij niets zijn zonder Allah en dat je alleen Allah moet aan bidden.
Dus dat soefisme ‘shirk’ (het toekennen van deelgenoten aan Allah) zou zijn, wat sommige moslims beweren, die mening deel ik niet. Het is wel zo dat het daar soms op begint te lijken, omdat de murids soms te ver doorslaan in hun liefde voor hun sheikh en zich bovendien afhankelijk gaan opstellen tegenover hun sheikh. Ze leggen al hun persoonlijke problemen bij de sheikh neer, met de vraag of deze hen daarvan kan verlossen. Alsof ze alle goeds of slechts van de sheikh kunnen verwachten en dan is er wel sprake van shirk. Er is maar één Allah en alles komt van Allah.
”Die nacht zag Ibrahîm een ster en hij zei:”Dit is mijn Heer:” Toen de ster onderging, riep Ibrahîm uit:”Ik hou niet van degenen die ondergaan!”
Ibrahîm zag de maan en hij zei:”Dit is mijn Heer.” Toen de maan onderging, riep Ibrahîm uit:”Tenzij mijn Heer mij leidt, zal ik zeker tot het dwalende volk behoren.”
De zon kwam op en Ibrahîm zei:”Dit is mijn Heer, deze is groter.” Toen de zon onderging, riep Ibrahîm uit:”O mijn volk, voorwaar, ik ben onschuldig aan wat jullie aan deelgenoten (aan Allah) toekennen.”
“Voorwaar, ik heb mijn aangezicht gewend naar Hem die de hemelen en de aarde schiep, als Hanîf**** (Hanîf” betekent ”rechtzinnig”, in de zin van het volgen van het zuivere monotheïsme), en ik behoor niet tot de veelgodenaanbidders.”
Allah (swt) is mijn Heer, Hij leeft altijd en gaat niet dood. Het licht van Allah (swt) schijnt altijd en wordt nooit zwakker of gaat onder. Allah (swt) is de Almachtige, niets kan hem overwinnen. Het licht van de sterren is zwak, de morgen overwint haar. Het licht van de maan is zwak, de zon overwint aar. Het licht van de zon is zwak, de nacht overwint haar en de wolken overwinnen haar. Sterren kunnen mij niet helpen, omdat ze zwak zijn. De maan kan mij niet helpen, omdat ze zwak is. De zon kan mij niet helpen, omdat ze zwak is.
Alleen Allah (swt) kan mij helpen. 
Mijn Heer is Allah (swt), 
Ibrahîm wist dat Allah (swt) zijn Heer was, want Allah leeft altijd en gaat niet dood, zijn licht (nôer) schijnt altijd en wordt nimmer zwak en gaat nimmer onder. Allah (swt) is de Almachtige, niets kan Hem (swt) overwinnen.
Ibrahîm wist dat Allah (swt) de Heer is van de sterren, en de Heer van de maan, en de Heer van de zon, en de Heer van alle werelden die er zijn.”

NB. Dit is een verhaal uit de Qur’an, maar ik wist helaas niet meer precies in welke sura het het te vinden is. Ik heb het nu gehaald uit het weblog van een 11-jarrige (mash’Allah), Samiha geheten http://samiha-islam.blogspot.nl/.

"One hour of Meditation is better than 70 years of worship"

Dat heeft de profeet vzmh gezegd. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niet zou hoeven bidden. Het bidden is een verplichting voor een moslim. Maar heel belangrijk is het nadenken over je eigen handelen en……dan zo nodig bijsturen. Met hulp Van Allah. Want zonder Allah’s zegen en hulp kan îk dat niet.
Het kijken en luisteren naar jezelf en nadenken over je handelen is een manier om steeds dichter bij Allah te komen,
“To know Allah you have to know yourself”, heeft de profeet vzmh ook gezegd. Wij kunnen Allah niet kennen, maar Allah maakt zich kenbaar door alles wat we om ons heen zien aan perfectie in de natuur, het afwisselen van dag en nacht, de maan en de zon die hun vaste baan hebben. En verder door de wetmatigheden die Allah laat zien in de wereld om ons heen en in onszelf. Als we eerlijk naar onszelf kijken ontmoeten we Allah.
Kijken, evalueren en aanpassen, dat is wat we dan steeds doen. Dat doen Ahmad en ik ook in de workshop van Opa. We moeten de Arabische consonanten en vocalen en nu ook de 99 heilige namen van Allah in het Arabisch uitspreken. Daarvan maken wij een geluidsopname die we via Skype aan Opa toesturen. Hij luistert daarnaar en helpt ons zo nodig de klanken en de duur ervan en het tempo ervan te verbeteren.
Maar belangrijker is dat we ook zélf naar onze geluidsopname luisteren en deze evalueren en dan leren van onze tekortkomingen. Daardoor kunnen we bijsturen en steeds meer gaan perfectioneren. Het is een praktische oefening in fonetische meditatie die parallellen vertoont met het leven zelf. Handelen, evalueren en bijsturen…….
Het luisteren naar je eigen stem kan heel confronterend zijn. Ik hoorde mijn stem en schrok een beetje van mijn Nederlandse uitspraak:
mijn stem

Verhaal over acceptatie

Mijn liefste stuurde mij een heel mooi kort verhaal toe via Youtube over acceptatie. Helaas kon ik geen vertaling vinden en daarom vertaal ik het zelf voor de lezer. Dit is het filmpje:

https://youtu.be/-jzbDkvHlhE
En nu de vertaling:
De meester en de schorpioen
Een oosterse ‘meester’ zag hoe een schorpioen aan het verdrinken was en besloot het dier uit het water te halen, maar toen hij dat deed werd hij gestoken. Door de plotselinge pijn liet de meester het dier los en opnieuw viel het in het water en het dreigde weer te verdrinken. De meester probeerde het dier opnieuw uit het water te halen en weer werd hij gestoken door de schorpioen. Een voorbijganger die hiernaar had staan kijken kwam dichterbij en zei: “Neem me niet kwalijk, maar u bent wel erg koppig! Begrijpt u niet dat iedere keer als u het dier uit het water probeert te halen, dat het dier u dan zal prikken?” “Het is de natuur van de schorpioen om te prikken en deze zal mijn natuur niet veranderen. Mijn natuur is het te helpen”, antwoordde de meester. Vervolgens haalde hij gebruikmakend van een blaadje de schorpioen uit het water en redde aldus het leven van het diertje.
Moge het gedrag van andere mensen nooit het jouwe conditioneren…..(en het mijne)

Schade door middel van de tong

De profeet vzmh heeft ooit zoiets gezegd als dat de tong het meest verraderlijke is dat je hebt. Deze kan je grootste vijand zijn als je de verkeerde dingen zegt. Een goede moslim is die persoon die niemand schaadt met zijn hand noch met zijn tong.

Gevaar van onze tong :

De Profeet -Salallahoe alayhie wasalam- zei :
“Elke keer dat de zoon van Adam ‘s morgens opstaat, waarschuwen al zijn organen zijn tong op een strenge wijze en zeggen tegen hem: “Vrees Allah voor ons, want wij zijn afhankelijk van jou: als jij op de weg van rechtschapenheid blijft, zullen wij hetzelfde doen en als jij afwijkt, zullen wij samen met jou afwijken.”
[ Tirmidhie. Hasan verklaard door Shaykh Al Albanee ]
Hoe waar is dit. Als ik iets verkeerds zeg en merk dat ik iemand heb pijn gedaan heb ik ook pijn. Je kan de woorden niet meer terugnemen. Ze blijven bijten in de ziel van de ander en daarmee ook in mijn ziel.
En wat is verkeerd? Datgene dat wordt gezegd in arrogantie bijvoorbeeld. Dit gebeurde vandaag in mijn geval. Als ik zeg dat ik iets goed gedaan heb en dat een ander dat mij niet nadoet, wat betekent dit dan? Dubbele schade. 1. Ik geef mezelf een compliment, dat mij helemaal niet toe komt maar Allah, die alle lof verdient. Immers alles wat ik aan goeds doe, dat doe ik dankzij Allah. In Nederland zeggen ze heel plat en toepasselijk “het stinkt hier”, als iemand zichzelf prijst. In Spanje zegt men “jij hebt geen oma nodig”. Dus dat is al ‘bah’. En dan zeg ik ook nog eens: “Denk jij dat jij dat ook zou kunnen? Ik denk van niet”. Dat is dubbel ‘bah’, want dan deel ik ook nog een klap uit naar de ander: “jij kan dat niet”. Wat vies, zeg.
Als die ander dan ook nog eens heel gevoelig is, dan rolt die zich op als een egel. En probeer dan maar weer de verstandhouding goed te krijgen! Dat is de schade die een tong kan toebrengen.

Echte Vriend

Vrienden, familie, kinderen, mensen om me heen kunnen dierbaar zijn. Maar hoe dichtbij ik iemand ook naast me kan voelen, het is nooit zo dat iemand altijd bij me kan zijn en altijd naar me luistert. Ook een beste mensenvriend heeft andere zaken aan het hoofd dan mijn leven en kan niet op elk moment met mij bezig zijn en voor mij klaar staan. Daarbij is een mensenvriend soms een tijd afwezig en en dus niet altijd in mijn buurt. Soms verdwijnt de vriend of het familielid helemaal uit mijn leven, omdat deze overlijdt.
Maar er is één Vriend die altijd bij me is, ja, dichterbij dan mijn halsslagader, en dat is Allah. Allah hoort en ziet alles wat er gebeurt, ook de beweging van het kleinste miertje of zelfs atoompje, en het vermoeit Hem niet. Allah ziet mij dag en nacht bij alles wat ik doe en bij Hem kan ik terecht met al mijn vragen en zorgen. Allah houdt onvoorwaardelijk van Zijn schepselen en is er voor iedereen. Hoe kan het dan zijn dat wij mensen soms niet beseffen dat deze Vriend er ten alle tijden is voor ons. Wij gaan naarstig op zoek naar andere vrienden, die ons nooit zoveel liefde zullen kunnen geven als Allah.
Allah heeft recht op mijn onvoorwaardelijke liefde. En Hij is de Enige. Het klinkt misschien hoogdravend voor de lezer en zeker als deze zelf niet in een Hogere Macht gelooft. Maar ik kwam gisteren met een schok weer tot dit besef. Alleen Allah verdient mijn liefde en in naam van Allah krijgen mijn daden betekenis en opgewektheid. In naam van Allah heb ik vrede met alles, goed of slecht, dat me overkomt. Alleen bij Allah vind ik vrede. Alles komt van Allah en er is niets dat voor mij bestemd is dat niet bij mij terecht zal komen. Ik hoef niet te zoeken en te streven, want alles is er al, hier op dit moment en ik bevind me in de veilige omarming van Allah. Wat een rust…..vrede, salaam.
Zoals Abdul-Qadir Gilani zegt in Futuh al-Ghaib (Revelations of the Unseen): ‘wees als een dode in handen van de lijkenwasser, zonder wil’. Zet alle gedachten en wereldse zorgen opzij en Allah zal je handelen gaan bepalen. Allah zal je dingen laten doen die je zelf nooit voor mogelijk had kunnen houden en die je op eigen kracht niet had kunnen doen.
Alhamdulillah, ik ben zo dankbaar dat ik gelovig ben.

(NB. uit het materiaal van de Easy Meditation Workshop van Opa Hallelujah-Khalil) Let ook op wat onder de tekst geschreven is in kleinere lettertjes! Islam, dat wil zeggen overgave aan (de Wil van) Allah, onze Schepper, is ouder dan de islam als religie, zoals later geïnstitutionaliseerd als de ‘godsdienst van de islam‘. Alle scheidingen die mensen hebben aangemaakt tussen de diverse religies zijn fictief. De ‘institutionele bolwerken’ verschillen, maar de boodschap is in alle religies dezelfde. En er is maar één Schepper.
Laatst zat ik wat Youtube-filmpjes te kijken en stuitte ik op een discussie tussen jongeren van verschillende geloven met als thema of God en Allah dezelfde waren. Volgens iemand had de christelijke God andere eigenschappen dan de islamitische Allah. Wat jammer dat we niet zien dat alle Kwaliteiten en Heilige Eigenschappen verenigd zijn in één Entiteit die wij met onze hersens niet kunnen omvatten en die sommigen God noemen, anderen Jaweh, anderen Allah en anderen de Bron of Oorsprong.
Zoals in de Quraan is te lezen: “…. Allah, de Verhevene heeft gezegd: “De hemelen en aarde kunnen Mij niet bevatten, maar het hart van de gelovige, dàt kan Mij bevatten”
Soms vangt mijn hart een glimpje op. En dan heb ik maar één wens: ‘altijd dicht bij Allah zijn’.