Ahmad en ik lopen te zoeken naar wat spullen in een winkelgebied
Ik heb mijn fishermanpant aan, waarin ik me heel lekker voel, want het is een broek die mijn benen geheel bedekt maar desondanks heel luchtig is en daarboven een T’shirt met driekwart mouwen. Dan zien we ineens de Marokkaanse familie, bij wie we laatst waren voor de dhikr. De oma zit uit te rusten met haar kleinzoon op een paar dozen. Zij is zedig gekleed met een hoofddoek en een wijde jellaba en haar zoon draagt gewoon luchtige Europese kledij. Ik begroet haar: ‘asalamu aleikum’. Ze aarzelt een beetje, herkent me niet direct, maar laat zich toch door mij omhelzen. De zoon begroet Ahmad ook hartelijk met een islamitische vredesgroet, waarna hij mij begroet met goedemiddag of iets dergelijks. Dan zien we ook de vader en moeder, ma ook gehoofddoekt en zedig tot haar nek ingepakt. Ik omhels haar en ik zie haar en haar man ook een beetje verbaasd naar me kijken. Ahmad en de vader praten wat en de zoon vraagt ‘je komt toch wel naar de dhikr deze week?’ Intussen sta ik erbij met mijn tasje onder mijn arm geklemd en mijn armen een beetje over mijn borst gekruist. Ik heb het gevoel of ik voor deze mensen sta in mijn onderbroek.
Ik merk, als we weglopen, dat ik enigszins van slag ben geraakt door deze ontmoeting. Voelde ik me net nog zedig genoeg met mijn wijde broek, nu voel ik me ongeveer de hoer van Babylon. Ik zeg het tegen Ahmad, dat ik helemaal van de wijs ben gebracht. Waarom zien moslims met hoofddoeken je altijd als een twijfelachtige moslim, terwijl de rest van de wereld juist met bevreemding kijkt naar deze hoofdtooi van vrouwen, die zij volhouden in de westerse wereld, terwijl hun mannen gewoon westers gekleed naast hen lopen. Waarom moet ik mijn geloof aan mijn moslimbroeders en zusters bewijzen met een hoofdbedekking?
Het blijft aan me knagen. ‘Ik houd van jou, hoe je ook bent en hoe je je ook kleedt’, zegt Ahmad. Maar ik weet dat hij een hoofddoek mij wel mooi vindt staan. Weer krijg ik die rare twijfels rond een lap stof. Ik zeg: ‘Het lijkt wel een vlag’. Draagt de vrouw een doek, dan staat de vlag op ‘asalamu aleikum’. Heeft ze geen doek, dan is het voor haar ‘doei en dag’. Respect, afhankelijk van een lap. Ik krijg daar oneerbiedige middelvingerneigingen van.