Gisteren hebben mijn kinderen bij heerlijk weer de verjaardag gevierd van mijn jongste kleinzoon. Ze konden tot in de avond in de tuin zitten, wat uniek is rond deze tijd van het jaar in Nederland
Intussen heeft vannacht de orkaan Leslie veel schade aangericht in het toch al arme Portugal. Daarna is zij verder geraasd naar Noord Spanje. Wij hier in het zuiden hebben er vannacht niets van gemerkt. Vanmorgen is er wel veel regen gevallen en op ons zonnige terras stond daarna een  venijnig windje uit het westen. We zijn vandaag binnen gebleven. Ahmad heeft zitten worstelen met het door hem ontworpen educatieve weblog van zijn dochter, die dat gebruikt in haar onderwijs op de basisschool. En ik heb een filmpje gemaakt van de laatste vakantie.
Het is voor mij leuk en leerzaam te werken met het programma Adobe Premiere Pro. Als ik iets niet weet, zoek ik het op in de instructiefilmpjes van YouTube. Het is geen superspannend filmpje geworden, maar het is wel weer een leuke herinnering voor mezelf.

 

Het strandseizoen is nu voorbij. We hebben de strandstoeltjes en de parasol weer opgeborgen in onze ’trastero’. Alleen zand in de auto herinnert nog aan de vele uurtjes aan het strand. ‘Misschien moeten we dat zo laten als souvenir’, zeg ik tegen Ahmad. We hebben dit najaar ruim de tijd genomen om naar golven te turen op diverse stranden. Vandaag heb ik al mijn foto’s en filmpjes van de afgelopen tijd gedownload in mijn pc. Er was wel erg veel water te zien. Als je daar in het echt naar zit te kijken, kan dat heel lang boeien, net als lang kijken in een haardvuur, maar op een filmpje is het waarschijnlijk heel eentonig.
We zitten nu weer meer thuis en eigenlijk vind ik dat wel rustig. Het is behoorlijk vermoeiend om steeds erop uit te trekken. Hier in ons appartementje met het weidse uitzicht dat bij elk weertype anders is, voel ik me wel senang. Het is heel knus in het coconnetje waarin wij ons bevinden. Het eten dat wij koken is ronduit heerlijk.
Vandaag kunnen we te maken krijgen met orkaan Leslie, die via de oceaan nu op Portugal, Cadiz en Sevilla lijkt aan te sturen. Niets wijst nog op mogelijk naderende regen en wind, maar dat zegt niets. Waarschijnlijk krijgen we er in de provincie Malaga, zij het in mindere mate, wel mee te maken.
De spannendste dingen maak ik alleen zijdelings mee via het nieuws en ook wel eens via verhalen van mijn kinderen. Als ik kan helpen, dan doe ik dat en zo niet, dan probeer ik me niet druk te maken. Dat lukt niet altijd.
Samenvattend kan ik zeggen dat voor ons het leven hier nu prettig voortkabbelt. We genieten van elke gezonde dag.

Na een grote fout gemaakt te hebben in het controlepanel van mijn website beheer bij soHosted was ik meer dan een jaar van mijn weblog kwijt. Dat is nu weer orde gemaakt door bij soHosted tegen betaling een backup op de vragen van de database.
Van fouten leert men. Ik ben er nu pas achter gekomen dat het mogelijk is om via het controlepanel bij soHosted zelf in te stellen dat er wekelijks een backup wordt gemaakt van zowel database als bestanden. Het is gewoon een instelling die je kan aanvinken. Dus hopelijk overkomt ons dit niet nog eens. Ik heb nu de backup voortaan zelf bij de hand.
Ik ben heel blij dat ik weer kan  gaan schrijven en fotootjes en filmpjes kan gaan plaatsen in dit weblog. 🙂

Ook hier loopt de zomer ten einde. Mensen die denken dat het in Zuid Spanje altijd warm is vergissen zich. Maar…..het belooft volgende week nog een week mooi weer te worden. Dus hebben wij nog een reisje geboekt. Ditmaal voor 6 nachtjes in Isla Cristina in de provincie Huelva. Dat is vlakbij de grens van Portugal en ook dichtbij Isla Canela, waar we vorig jaar waren, eveneens in de eerste week van oktober. We nemen het ervan, zolang het nog kan.
Vanmorgen hoorde ik van een vroegere collega dat maar liefst drie van mijn vroegere collega’s overleden zijn. Een collega overleed een jaar nadat hij met pensioen was gegaan. Ik kan me hem herinneren als een gedreven medewerker, die net als ik nu, alles binnen Den Haag per fiets aflegde en de auto alleen gebruikte voor afstanden buiten de stad. Een echte natuurliefhebber. Een andere collega woonde vlakbij mij. En het gekke is dat als ik langs haar huis fietste ik vaak aan haar dacht. En dat terwijl ze al niet meer leefde! Ze overleed op slechts 55-jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Een andere collega overleed ook voor hij zijn pensioen bereikte. Hij was het ‘creatieve brein’ van de stichting. Het raakt me wel te weten dat deze mensen er niet meer zijn, naast drie andere collega’s die al eerder zijn overleden. Al deze mensen waren jonger dan ik nu ben. Dat is slechts een greep uit de mensen die ik kende via mijn werk. Zo zijn er nog zoveel anderen die ‘voortijdig’ (althans zo ervaren wij dat) overlijden.
Dus….ik tel mijn zegeningen. Wij zijn er nog en we genieten. De zorgen die we soms hebben horen daarbij. Het leven is niet alleen rozegeur en maneschijn.

Ahmad had een afspraak voor mij gemaakt voor vandaag. Ik wilde wel gaan, maar vroeg me eigenlijk af wat ik eraan zou kunnen hebben. Na de fysiotherapie die ik kreeg in Nederland had ik niet zo een hoge pet op van wat fysiotherapie voor mij zou kunnen uitrichten. Ik loop al lekker en het dagelijks fietsen op de hometrainer heeft mijn spieren behoorlijk versterkt. Wat kan ik verder nog willen?
Toch zat ik wel met één vraagje. Bij de operatie is mijn been wat naar binnen gedraaid aangezet. Volgens de chirurg in Malaga zou dat in het begin te merken zijn bij het lopen, maar vanzelf overgaan bij de verdere revalidatie. De chirurg in Nederland zag dit echter somberder in en mijn fysiotherapeute in Nederland helemaal. Zij ging zelfs zover me te ontmoedigen door te opperen dat mogelijk een tweede operatie nodig zou zijn voor het zetten van een kunstheup in plaats van de gammanail.
Dus ik had wel een vraagje voor deze fysiotherapeute. Is de stand van mijn geopereerde been wellicht nog te veranderen door training?
Ze ging direct aan het werk met mij. Niet door met me te kletsen, maar door te voelen aan mijn geopereerde been. Al knedend kwam zij tot de ontdekking dat ik twee spieren dien te trainen, te weten de bilspier en de binnenkant dijspier. Dat is duidelijk. Ook constateerde zij twee plekken in mijn dij die licht ontstoken zijn. Waarschijnlijk zijn dat de plekken waar de schroeven zitten. Dit gaat vanzelf over, maar het proces kan versneld worden door dagelijks 10 minuten te koelen met ijs.
Kijk, dat is duidelijke taal. Ze bleef doorgaan met mij masseren, terwijl ze mij één en ander uitlegde. Daarna liet ze mij alvast een oefening doen met daarbij de trilling van een spierversterkend apparaat. Ik voelde dat ik mijn knie daardoor steeds beter naar buiten kon spreiden.
Na een uur intensieve therapie, begeleid door uitleg betaalde ik haar 30 euro. Ik schreef mijn email-adres voor haar op. Ze gaat mij de oefeningen die ik kan doen voor mijn  herstel opsturen via mijn mail met uitleg en begeleidende plaatjes.
Wat zij vandaag voor mij gedaan heeft verdient de naam fysiotherapie. Daar kan mijn Nederlandse babbel-grage fysiotherapeute een puntje aan zuigen! Zij is twee keer zo oud als dit meisje, maar dit meisje wint het tien keer van haar in deskundigheid en liefde voor het vak. Ik ben echt blij dat ik gegaan ben en ik heb nu goede hoop dat ik mijn been verder naar buiten kan trainen, zodat ik helemaal zal herstellen.

Natuurlijk zitten we niet op een eiland, afgesloten van de rest van de wereld. Dus soms krijgen we ook te maken met input van buiten ons veilige haventje en dat is niet altijd vrolijk. Dat kan de stemming dan behoorlijk drukken.
Maar dan helpt het om even op het strand te gaan zitten en te kijken naar de enorm grote golven die de afgelopen dagen tegen de Costa del Sol beuken en je daardoor te laten afleiden……….

Als ik hier naar buiten kijk vanaf ons huisje, dan besef ik dat opnieuw heel goed. Vanuit de slaapkamer hebben we zicht vanaf de heuvel op Malaga, de zee en de Sierra Nevada. Bij helder weer is dat prachtig. En voor, vanaf het balkon, waar ik nu weer mijn hometrainer heb staan (omdat het weer nu bestendig droog is) hebben we ook een prachtig uitzicht op de sinaasappelbomen tegen de heuvels en de steeds opnieuw in en uit vliegende groep duiven, zes witte en één zwarte. Bij helder weer, zoals vandaag, is dat een cadeau. Vandaag zag ik twee mannen in de verte op de heuvel lopen, die een grote groep honden uitlieten, alsof het een kudde schapen betrof. Waarschijnlijk van een hondenopvang, die je hier veel hebt. Het was een leuk gezicht om de honden zo uitgelaten heen en weer te zien rennen, soms toegeblaft door andere honden, die gevangen zaten achter het hek van de verspreid liggende huizen op de heuvel. Een half uur lang zag ik de honden blij rond rennen, ondanks de hitte die in de ochtend al begint toe te slaan. Van zoiets word ik heel blij en dan besef ik dat wij in een heel mooi stukje van Andalusië wonen.

Vanmorgen namen we afscheid van het hotel en het zeer makkelijke leven. Toch naar de fitnessruimte gegaan om mijn oefeningen wel mee te pikken. Daarna afscheid genomen van de Belgen en koffer ingepakt. We lijken onderhand net een goed geoliede machine, zoals wij koffers in- en uitpakken bij onze reizen. Nu zitten we alweer achter onze laptopjes, terwijl alles op zijn plek ligt en de wasmachine draait….
Ik kreeg vandaag in de lift een onverwachts compliment van twee Engelse dames. Ze vroegen of ik een ballerina was geweest. Het was hun opgevallen hoe soepel ik bewoog bij de aquagym en -zumba. Nee, dat was ik niet, ‘but I always like to move’.
En toch deed dit compliment mij goed. Ballet en dans zijn de kunstvormen die mij het meest boeien en het meest kunnen ontroeren. Ik kan gewoon soms grienen als ik een mooi en bezield uitgevoerde dans zie. Dat raakt me enorm. En ja, ik dans zelf ook met overgave, altijd gedaan. Dat is ook precies wat ik zoek als ik naar anderen kijk die dansen, de oprechte overgave en het als vanzelf gaan van de bewegingen. Dansen is expressie van emotie.
Toen ik later met mijn liefde in de auto zat, zei ik hem dat eigenlijk nu, op mijn relatief oude dag (bijna 70) mijn kwaliteiten pas naar buiten komen. Tekenen, schilderen, dansen, schrijven….ik vind het allemaal leuk, maar nooit kwam daar veel van naar buiten. Ik had het te druk met overleven en ik had tot op hoge leeftijd geen greintje zelfvertrouwen. ‘Ik breng alles wat jij in je hebt naar buiten,’ zei Ahmad hierop. Dat klinkt misschien arrogant, maar het is waar. Wij brengen het beste in elkaar naar boven. Toen bleven we nog wat doorpraten over hoe gelukkig we nu zijn en hoe relaxed. Ja, het mag saai overkomen, maar we zijn heel blij met elkaar en ons leven.
Het is hier nu net zulk schitterend weer als in Cabo de Gato. Wat een mooie nazomer……..Filmpjes gaan misschien volgen.

Vandaag was het stralend zonnig, maar er stond een flinke bries. Dat is lekker hier in het zwembad, maar minder fijn op het strand, zoals we gisteren hebben gemerkt. Dus bleven we de hele dag bij het hotel en dat was voor 1 dag eigenlijk ook heel leuk. Ik heb mijn sport ruim kunnen beoefenen, eerst vanmorgen in de fitnessruimte en daarna nog twee maal in het water bij een aquarobicsles en in de middag ook nog een zumbales in het water. Heerlijk. En verder lekker liggen luieren op zo een ligbank met mijn koptelefoon met muziek.
Wij spraken met een aardig Belgsich paar, die hier voor drie weken zijn. Dat zouden wij nou ook weer niet willen. Voor ons waren deze 6 dagen net lang genoeg. Dus morgen stappen wij in onze smerige en stoffige waggie en rijden we naar huis.
Straks nog 1 keer lekker eten van het heerlijke buffet hier….en morgen nog een ontbijtje. Het was een heerlijke vakantie.