Did you have your shock today? Nou, ik wel.
Na een heel leuke dag gisteren die we doorbrachten met een aardig echtpaar uit Nederland, lummelden we vandaag een groot deel van de dag wat aan. Ik probeerde de Nederlandse NLZIET app te installeren op onze Spaanse smart tv, maar dat lukte niet. In zulke gevallen blijf ik dat toch hardnekkig proberen via allerlei omwegen, maar het bleef zo dat ik alleen de in Spanje verkrijgbare apps kon installeren.
In de middag besloten we even naar Carrefour en Bricomart te rijden om wat dingetjes te kopen. Toen we onze smalle garage-uitgang wilden uitrijden, stuitten we op twee zwarte auto´s midden op onze doodlopende weg, een begrafenis auto en daarachter een zwart busje. De straat stond verder vol met groepjes mensen, de buren uit onze straat en nog wat andere nieuwsgierigen, die ik niet eerder had gezien. We stonden natuurlijk direct stil in die uitrit en begrepen al snel dat dit het overlijden moest betekenen van onze demente benedenbuurvrouw, die al een tijd in steeds slechtere conditie verkeerde. We stapten uit, eerst Ahmad en daarna ik, die met moeite uit de auto kon stappen vanwege de smalle ruimte tussen portier en muur. Maar wat mij een heel naar en beklemd gevoel gaf was dat al deze mensen die daar stonden me aanstaarden met een rare (in mijn ogen) niet al te vriendelijke blik. Alsof ook de buren (met wie ik toch wel eens een praatje heb gemaakt en die de afgelopen weken nieuwsgierig aan Ahmad vroegen waar ik toch was) mij ineens niet meer kenden. Ze keken me onderzoekend en argwanend aan (naar mijn idee). Ik kreeg bijna het gevoel dat ik me moest verantwoorden voor de dood van die arme vrouw.
Ik keek maar zo een beetje voor me uit, terwijl we daar stonden te wachten naast onze auto en voelde me zeer opgelaten.
Uiteindelijk stelde Ahmad voor de auto weer terug te zetten in de garage en ons consumistische uitje dan maar uit te stellen tot morgen. ´Lukt het je wel de auto achteruit weer door de smalle bocht in de garage te rijden?´ vroeg ik nog en daar ging hij. Ik drentelde er achteraan, de garage in. Bij het lopen over de steile door benzine glibberige helling naar beneden gleed ik uit op mijn birkenstocks. Ik viel pardoes achterover op mijn kontje en brak mijn val met mijn beide ellebogen. Ik schrok me lam en zag Ahmad ook heel verschrikt kijken vanachter de voorruit. Maar ik stond snel op en maakte een geruststellend gebaar naar hem. Niks gebroken gelukkig. Wel een hevige pijn binnenin mijn linker bovenarm door het breken van de val. En ik was beverig van de schrik.
Het leek of de nasleep van de vijandige blikken van het volk dat in onze straat op de been was en mijn val zich samenvoegden in een een totaal gevoel van ellende en verlatenheid in mij. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Ahmad wist de auto terug in zijn parkeergaatje te proppen en samen liepen we nog na bevend van de schrik de lift in. ´Ik heb ineens knallende hoofdpijn,´ zei Ahmad. ´En ik heb pijn in mijn bovenarm,´ bibberde ik. We namen allebei een paracetamol en een kop thee en kwamen een beetje bij, troost zoekend bij elkaar. Ik besefte ineens weer heel goed, dat ik hier echt alleen ben voor mijn lief en dat ik zonder hem zo snel als ik kan hier zou willen vertrekken. Ik mag alleen maar hopen dat dat nooit zal hoeven, omdat ik eerder sterf dan hij.
Ook besef ik heel goed dat ik de blikken van al die mensen in de straat best verkeerd kan hebben geïnterpreteerd. Misschien waren zij met hun gedachten helemaal niet met mij bezig, maar keken zij zo grimmig, omdat één van hun uit hun vertrouwde omgeving was heengegaan. En vonden zij het alleen maar gek dat wij niet goed hadden opgelet en ons niet eens bewust waren van dit sterfgeval in onze straat. Wij zitten hierboven vrij besloten en kijken niet veel naar wat er gebeurt in de straat. Ik hoorde wel geroezemoes van stemmen, maar dacht dat er iemand misschien bezoek had of dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was.
