Dat deed ik twee dagen. Ik dacht alles bij me te hebben. Maar toen ik het wifi wachtwoord van het hotel in mijn smartphone wilde invoeren, kwam ik erachter dat ik die niet bij me had. Daarvan werd ik even wat chagrijnig. Ik had me verheugd om in de avonduurtjes Robinson te kijken via NLZiet in mijn telefoon. Had mijn koptelefoon bij me en de oplader, maar geen telefoon. Die lag thuis.

Ik moest het even verwerken. Kostte eigenlijk niet eens veel tijd. De berichtjes en foto´s van mijn kinderen in Thailand kon ik nog altijd bekijken op Ahmad´s telefoon via onze groepsapp en ik had gelukkig wel mijn e-reader bij me.

En dat was eigenlijk heel goed! Ik was de laatste tijd zo verslaafd geraakt aan de tv en Netflix, dat ik al een tijd niet gelezen had. En dan kom je er moeilijk in. Een boek moet je ´pakken´. En dat is gelukkig gebeurd. Ik heb een heel boek uitgelezen uit de Brindsy-reeks en ik vind lezen weer leuk. Er is zeker wel een leven zonder smartphone.

Dat was geen verkeerd reisje, maar ook geen topper. Misschien zijn wij wat verwend. Dat geldt in ieder geval wat betreft de eisen die wij stellen aangaande wat we eten. Zelfs Ahmad houdt niet van de doorsnee Spaanse keuken, die je hier geserveerd krijg in de plaatselijke restaurants. Het is allemaal snel klaargemaakt eten zonder veel smaak. Ahmad heeft kennelijk in de loop der jaren dat hij kookt zijn kookkunsten verfijnd in vergelijking met de gemiddelde hap die je hier krijgt aangeboden. Hij maakt dezelfde gerechten klaar, maar dan heerlijk gekruid met mediterrane verse kruiden. En zijn kooktalent wordt aangevuld met het Pakistaanse en andere eten dat ik weet klaar te maken en waarvan hij ook is gaan houden. Wij zijn dus gewend elke dag lekker te eten

Als je zulk lekker en gezond eten gewend bent als wat wij dagelijks voor onszelf maken, dan valt een restaurant al gauw tegen. Daar komt nog bij dat het hier bijna niet mogelijk is om gerechten geserveerd te krijgen die geen varken bevatten. Ahmad dacht te hebben gekozen voor een groenteschotel, maar kreeg deze geserveerd met stukjes ham daarin verwerkt. Dat stond niet op de menukaart, maar dat is hier zo gewoon, dat het niet genoemd werd bij de ingrediënten. Hij wilde niet ´te moeilijk doen´, dus hij at braaf zijn bordje leeg, intussen de stukjes ham eruit pulkend en opzij leggend.

Het hotel was mooi en inderdaad ´rural´en zeer rustiek. Het was doodstil, omdat we de enige gasten waren. Het bed lag heerlijk en we werden gewekt door een naburige haan. De gastvrouw had de kamer mooi ingericht en versierd in een brocante stijl. Op het bed en in de wasbak lagen rode bloemblaadjes van nepmateriaal, die ze ook weer met een vrij vinnig gebaar weghaalde, toen we haar erop attent maakten dat de kraan drupte op een mooi gedrapeerde handdoek daarin.

We kregen geen ontbijt geserveerd buiten de kamer, maar moesten zelf ons ontbijt maken. Dat is op zich niet erg, maar de middelen die we daarbij kregen waren onpraktisch. Bijvoorbeeld wel fruit (dat al net iets te lang in de ijskast had gelegen), maar geen fruitmesje. En ja hoor, natuurlijk ham. Twee verse broodjes bracht ze in de ochtend en die hing ze discreet aan onze deur in een brokant geborduurd zakje.

In de reviews wordt dit hotel enorm geprezen. Wij zijn niet zo flauw om daar een negatieve beoordeling bij te zetten. Ik spui mijn gal even hier. Als ikzelf die vrouw was, dan zou ik wel zorgen voor een ontbijtje met verse koffie voor mijn gasten in plaats van ze af te schepen met een ijskast achter deurtjes en een primitief koffieapparaat en geen tafelruimte om te eten, omdat alles vol stond met brocante tierlantijnen. Miserabel gedoe was dat ontbijt op die manier.

Maar het dorp was leuk en levendig voor zo een kleine plaats met veel mensen op straat op zondag. Opa´s, oma´s, ouders en kinderen op het plein en veel mensen in de bars en de plaatselijke pizzeria. Mooie huizen met getraliede erkertjes en heel vriendelijke mensen overal.

Bezienswaardigheden waren er eigenlijk verder niet, op de Fuente de Piedras na, waar flamingo´s te bewonderen zijn. Wij hadden eigenlijk aan 1 overnachting daar wel genoeg gehad, maar hadden voor twee nachten afgesproken met de gastvrouw. Dus gingen we ook tot twee keer toe naar de helaas in dit jaargetijde behoorlijk uitgedroogde Fuente de Piedras. Hierover in het volgende stukje meer.

Mijn jongste zoon en zijn gezin genieten van een mooie vakantie in Thailand en voorzien ons tijdens hun reis van een regelmatige update met foto´s en filmpjes, zodat wij plaatsvervangend meegenieten. We vinden de foto´s er zó aantrekkelijk uitzien (en niet het minst die van het eten daar), dat wij overwegen om ook een keer die reis te gaan maken, zolang wij dat nog kunnen. Twee oude backpackers 😉

Maar morgen gaan ook wij een klein reisje maken in onze omgeving. Ter ere van ons 10 jarige huwelijk voor de Nederlandse wet gaan we twee nachtje slapen in een hotel in een rustieke omgeving. We gaan naar de Sierra de Yeguas. Dat is in de buurt van de beroemde Caminito del Rey. Dat is een smalle wandelroute over ijzingwekkend hoge bruggetjes en langs loodsteile rotswanden. Als je die route loopt moet je een helmpje op vanwege de mogelijkheid van vallend gesteente. Ik denk niet dat wij stoer gaan doen en die wandeling van 3 uur lang gaan lopen. Het is al stoer genoeg om wat te wandelen in de omgeving van het hotel. We gaan vooral om te genieten van wat daar te genieten valt.

De dagelijkse routine zal even doorbroken worden. Geen glas in lood bewerking voor Ahmad en voor mij geen uur fietsen en geen schilderwerk. Maar ik laat mijn schilderij in de maak met een gerust hart even wachten.

De laatste tijd hing mijn haar slap langs mijn hoofd in sliertige pieken. Lang haar kan mooi zijn, maar dit geldt vooral voor mannen en vrouwen met dik en weelderig haar, liefst ook nog gekruld. Dat soort haar heb ik niet!

Mits mijn haar goed geknipt is en het weer een beetje meewerkt (het moet niet te droog zijn) kan mijn haar soms wel wat slag vertonen, maar daarvan zag ik de afgelopen dagen niets. Wat een droefheid rond mijn oude kop….

Ik besloot er wat aan te doen. Dus naast een bezoek aan de fysiotherapeut, bracht ik ook een bezoek aan de kapper. Een aardige man, die echter de oren van je kop kletst. Met een staccato stem, waarvan je oortjes gaan tuiten. Maar enthousiast is hij wel en al pratende waren zijn handjes ook goed bezig. Hij heeft een flink stuk van mijn pieken afgehaald. Dus ik wandelde met schouderlang haar naar buiten. ´Prachtig!´ riep Ahmad uit. Maar hij kijkt met ojos de amor. Ik ben zelf niet zo onder de indruk. Maar beter dan het was is het wel.

En ik heb via deze kapper een telefoonnummer gekregen dan een Nederlandse vrouw die ook in Alhaurin de la Torre woont. Zij schildert ook en zij vindt het leuk om mij te leren kennen.

Nu moet ik nog de moed vinden om haar zomaar te bellen. Dat heb ik nog niet gedaan.

Vandaag ging ik weer naar een heel aardige en kundige fysiotherapeute, die Ahmad de bijnaam ´ojos de miel´ heeft gegeven vanwege haar honingkleurige ogen.

We hadden allebei een afspraak. Hij voor zijn ischias-pijn, die trekt naar het been en ik voor een blessure in dit keer mijn linkerarm. Die blessure heb ik al meer dan een jaar. Sinds ik mijn nieuwe auto kocht in de zomer van 2018 en ik een heel verkeerde beweging maakte, toen ik naar mijn veiligheidsgordel reikte, die een stuk verder naar achteren zat dan in mijn voorgaande kleinere autootje. Ik hoopte dat de pijn zou overgaan met het verstrijken van de tijd, maar dat gebeurde niet. Ik wordt telkens op een vervelende manier aan de blessure herinnerd, als ik mijn haar wil opsteken, naar iets moet reiken in de hoogte of mijn BH wil dichtmaken.

Dus vandaag besloot ik maar weer te gaan. Tegen betaling van 36 euro was de vakkundige, in sportblessures gespecialiseerde fysiotherapeute een uur met mij bezig. Ze ontdekte direct de pijnlijke plek, waar het geïrriteerde spiertje zich bevond, en weer kreeg ik allerlei behandelingen met verschillende apparaten en een oefening. Intussen gaf zij mij goede uitleg van wat er mis was. Ik kreeg ook weer oefeningen mee (netjes uitgetypt op een A4 met tekeningen), die dezelfde bleken te zijn als die ik destijds voor mijn rechterarm kreeg.

Dus ik ben nog steeds blij met deze ´reddende engel bij pijnlijke spieren´. In reactie op een vorig stukje dat ik over haar schreef, vroeg iemand mij om het adres van deze fysiotherapiepraktijk. Dat heb ik toen gegeven, maar het is intussen veranderd. Het is nu: Clínica Clavero, C/Alcalde Miguel Cruz Väzquez, 7, Alhaurin de la Torre, 29130 Malaga. Ik zal het ook aanpassen in de reacties op het vorige stukje.

Vandaag ben ik 69 jaar geworden. Niet zo een big deal. Iedereen is eenmaal per jaar jarig. Ik heb mijn verjaardag nooit uitbundig gevierd sinds mijn kindertijd. Ik vind het gênant om mensen uit te nodigen voor mijn verjaardag. Je dwingt ze dan bijna om te komen en dan voelen ze zich daarbij meestal ook nog verplicht om een geschenkje mee te brengen. Het komt op mij heel geforceerd over. Liever nodig ik mensen spontaan uit om te komen eten of koffie drinken, maar zonder plichtplegingen en juist niet op mijn verjaardag.

De verjaardagen van mijn kinderen heb ik wel altijd gevierd, zij het meestal met simpele middelen. In ieder geval mochten ze altijd kiezen wat ze wilden eten en natuurlijk kregen ze cadeautjes. Omdat drie van mijn kinderen in de grote vakantie jarig waren, bleef het ´op school trakteren-drama´ me dikwijls bespaard. Het is altijd weer een gepieker met wat voor een traktatie je je kind goed voor de dag kan laten komen. Wat dat betreft wordt de lat steeds hoger gelegd en pakt de ene moeder nog origineler uit dan de andere. Bij mij bleef het vaak bij zakjes chips in verschillende smaken en cakejes voor de juffen en meesters, omdat mijn kinderen meer van zoute dan zoete versnaperingen hielden. Qua verjaardagsfeestjes kwam ik ook niet veel verder dan Drievliet en toen moesten we ook nog met de bus, omdat ik toen nog geen rijbewijs had. Maar goed, ik deed mijn best. Had zelf vaak de grootste voorpret bij het verbergen van de cadeaus voor de kinderen. Zo stond er een ingepakt fietsje te wachten achter de bank, dat ik helemaal in een of ander gehucht in het Westland had gekocht en met het streekvervoer naar huis gesleept. Een andere keer kocht ik een verkeerstapijt in een ´verweg-winkel´ dat ik (me vooraf verkneukelend) naar huis bracht met de brommer. Ook de meiden kregen altijd wat bovenaan hun lijstje stond. Dit om af te wijken van mijn stiefvader die juist niet kocht wat bovenaan ons lijstje stond (omdat het volgens zijn zeggen ´goed was om te verlangen maar niet te krijgen´).

Over verlangen gesproken. Ik heb tegenwoordig echt wel alles wat mijn hartje begeert, zowel in materieel als immaterieel opzicht. Dat is weleens anders geweest in mijn veelbewogen leven. Dus een verlanglijstje had ik niet voor vandaag. Als de man in huis mij vraagt wat ik wil hebben voor mijn verjaardag, dan zeg ik: ´Doe mij maar een paar oorbellen´. Die zijn altijd welkom. Hij heeft hier een vaste winkel, waar hij altijd weer een mooi paar weet te vinden. Ook vandaag was het weer raak en kreeg ik een prachtig stel. Hij heeft er kijk op! Ik heb mijn haarstijl veranderd ter ere van het beter laten uitkomen van al mijn mooie oorbellen. Als we nog lang leven, zal ik bij mijn dood een hele collectie hebben, te verdelen onder mijn (schoon)dochters.

Over dochters gesproken. Helaas ben ik nog steeds niet on speaking terms met mijn twee mooie dochters. Er zal ooit een gesprek nodig zijn om dingen op te helderen tussen ons. Maar dat heeft nog niet plaatsgevonden. Ik denk dat de tijd nog niet rijp is. Ik was wel benieuwd of ze me desondanks zouden feliciteren met mijn verjaardag vandaag. Dat deden ze niet. Waaruit voor mij blijkt dat het gesprek nog wel even op zich zal laten wachten. Ik wacht geduldig af.

Maar verder was het een fijne en rustige dag, waarop ik gefeliciteerd ben door degenen om mij heen die daaraan hebben gedacht en mij dat gunden. Doet me heel goed……

Terwijl mijn schilderij al wat kleur heeft gekregen, geniet ik na gedane arbeid graag van het programma ´sterren op het doek´, dat ik terugkijk via NLZiet. Je hebt de nieuwe versie daarvan, gepresenteerd door Özcan Akyol. Maar er zijn ook nog afleveringen te bekijken die gepresenteerd werden door Hanneke Groenteman. In het programma worden bekende Nederlanders geïnterviewd, terwijl ze geschilderd worden door drie verschillende kunstenaars. Na een aantal weken moet de geportretteerde ster een doek uitkiezen dat hij of zij mee naar huis wil nemen. De overige twee schilderijen worden geveild. De interviews met de mensen die poseren zijn interessant, maar nog boeiender is het voor mij om te zien hoe elke kunstenaar telkens weer op geheel eigen wijze de ´ster´ weet te portretteren.

Ik vind dat Özcan het programma best leuk doet en ook wel goed interviewt, maar ik vind de serie met Hanneke als interviewster ontroerender en diepgaander. Zij weet mensen meer te raken met haar vragen en weet hoe zij mensen zich kan laten openstellen door haar directe en oprechte manier van vragen stellen. Hanneke moest na maar liefst 10 seizoenen met haar programma ophouden, mogelijk vanwege haar respectabele leeftijd van 76 jaar. Zij vond het moeilijk afscheid te nemen, zoals te zien was in haar laatste aflevering. Van mij had ze nog wel even mogen aanblijven.

Maar hoe dan ook, ik smul van dit programma en ik leer er veel van.

In mijn geval is het ´wel´, ook al is het heel summier. Ik moet voordat ik ga schilderen met potlood eerst wat lijnen op het canvas zetten, al is het maar om de verhoudingen tussen de objecten aan te geven. En dat is zeker zo met het schilderij dat ik nu wil gaan maken. Daarin is het perspectief van groot belang. Ik bewonder schilders die zo uit de losse hand even een natte straat op het canvas zetten met busverkeer en en voorbij lopende passanten. Die dat direct even uit hun kwast schudden….

Bij mij is dat niet het geval. Ik heb de tekening nu een beetje af. Nooit eerder bracht ik tevoren zoveel lijnen aan. Nu moet ik gaan kleuren met de verfkwast. Altijd weer eng om te beginnen. Dus dat stel ik uit tot morgen.

Dit wordt weer een uitdaging met al die nattigheid en weerspiegeling. Met een canvas van 50 x 70 zal ik wel even zoet zijn…..

Terwijl het hier eigenlijk nog heel mooi weer was tot op heden en we strandschoenen kochten om zonder pijn over kiezels te kunnen lopen, hebben we de laatste weken het strand helemaal niet bezocht. De stoeltjes bleven in de ´trastero´ en de waterschoenen liggen nog steeds in de zak op de achterbank.

Misschien gaan we volgend jaar wel weer eens naar het strand en misschien ook niet. Wat we allebei in ieder geval nu heerlijk vinden is bezig zijn met onze hobby´s. Dat kan natuurlijk evengoed hier als in Nederland. En er is geen mooi weer voor nodig.

Ahmad maakte dit mooie lampje voor zijn zoon, die vanaf februari in Malaga gaat wonen. Het voetje moet nog geverfd of gebeitst worden in een door zijn zoon gekozen kleur. Ik vind het een heel mooi product en heel knap gemaakt. Hij heeft zich laten inspireren wat betreft de methode door deze man .

En ik heb zitten worstelen met een klein schilderijtje van het met een slipper spelende jongetje. Het jongetje kreeg ik gemakkijker in beeld dan de zee. Iemand zei me, toen ik nog bezig was, dat het net leek of het jongetje op het ijs speelde (waarschijnlijk door de glim van het water). Ik moest erom lachen. Het was natuurlijk niet mijn bedoeling om het arme jong in zijn zwembroek op zijn knie met zijn handen in het ijs te laten zitten. Dus ik zwoegde enkele dagen zodanig op de golfjes in het water, dat ik, zelfs als ik niet bezig was, nabeelden op mijn netvlies had van golfjes en nog eens golfjes in alle richtingen. Ik zag ze overal, op de muur, op de witte kastdeur en zelfs zag ik ze als ik mijn ogen even sloot.

Het schilderijtje is af en ik moet helaas zeggen dat ik er het minst tevreden over ben van alle schilderijen tot nu toe. Maar soms moet je stoppen, ook al ben je niet tevreden, omdat je gewoon nog niet verder kan komen in je kunnen. Ik ben ook maar een amateur, die wat probeert en al doende hoopt te leren.