Maandelijks archief: april 2024

Zomaar wat

Geplaatst op door
2

Vandaag heb ik geen idee wat ik hier ga schrijven, maar ik weet dat als ik daaraan toegeef ik weer een tijd niets zal schrijven. Dus daarom toch een stukje. Soms komt het verhaaltje al schrijvende.

Wat ik merk is dat naarmate ik verder geraak in mijn jaren als zeventiger, ik ook steeds vaker herinneringen voel opkomen. Dat lijkt me vrij normaal, omdat een oudere veel tijd heeft om te mijmeren en een jonger persoon alsmaar voort moet gaan in de vaart van het leven en voor mijmeren niet zoveel tijd heeft. Een jonger iemand denkt ook meer aan de toekomst en maakt daarvoor eventueel plannen. Dat stadium ben ik voorbij. Ik maakte al niet veel plannen in mijn leven en deed eenvoudig wat op mijn pad kwam, maar nu is het helemaal uit met de toekomstplannetjes. Hooguit denk ik na over de afronding van het leven en hoe ik bijvoorbeeld wil dat men mij begraaft na mijn dood: een natuurgraf zonder toeters en bellen, maar waar ik wel kan blijven liggen en tot compost kan dienen voor de planten.

Lezer, denk nu niet dat ik somber ben of levensmoe. Ik geniet nog van elke nieuwe dag met een gezond lichaam en verstand. Maar ik vind het niet meer zo vanzelfsprekend dat er nog heel veel dagen gaan volgen, iets waarover ik in mijn jongere jaren eigenlijk nooit nadacht. Ik ben blij met elke nieuwe dag en leef voornamelijk in het heden, zonder veel gedachten over een toekomst.

Maar wat nu meer ongevraagd op me afkomt dan vroeger zijn herinneringen. En wanneer die herinneringen in mij opkomen als een film, waarbij ik alles opnieuw voor me zie en hoor, dan beschouw ik die met een ander oog dan dat waarmee ik de situatie bekeek toen ik me erin bevond. Ik heb benauwde tijden gekend en ben niet altijd goed behandeld. Toen ik uit de naarste periode was ontsnapt, voelde ik niets anders dan bevrijding en dankbaarheid dat zoveel akeligs achter de rug was. Ik dacht er verder niet veel aan terug, meende ook de hoofdrolspelers in het drama vergeven te hebben en ging verder met mijn leven, dat er nu zoveel beter uitzag.

En nog steeds is mijn leven nu fijn en alleen maar beter geworden en rustiger, nu ik ook nog een lieve man heb (een echte zielsvriend voor het leven) en nu ik ook mag ervaren dat mijn kinderen zich tot goede, lieve personen hebben ontwikkeld en dat zij goede partners zijn en goede ouders voor hun kinderen.

Maar af en toe komen herinneringen in me op aan wat ik meemaakte in mijn jeugd en tijdens mijn eerdere huwelijken. Dan zie ik in dat het niet normaal was wat mij overkwam en dat het logisch is dat ik daar nog last van heb. Dan huil ik weleens, niet zozeer uit medelijden met mezelf, omdat ik weet dat voor mij alles is goed gekomen, maar uit verdriet om wat mensen elkaar kunnen aandoen. En dat ik zo onnozel was om dat op het moment zelf niet in te zien en niets anders deed dan de schuld bij mezelf zoeken en het gedrag van de ander vergoelijken. Dat was niet terecht. Ik ben blij dat mijn kinderen beter in staat zijn om voor zichzelf op te komen.

Praatjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat ik zo leuk vind aan Den Haag is dat mensen hier gemakkelijk een gesprek met elkaar beginnen op straat. Het kan aan mij liggen. Misschien staat er met grote letters ‘praatpaal’ op mijn hoofd geschreven, maar feit is dat veel mensen uit zichzelf met me beginnen te praten. Ik vind dat alleen maar leuk. Zelfs toen ik nog liep met een hoofddoek, werd ik regelmatig aangesproken door Nederlandse oudjes en jongeren, alsof ze die hoofddoek helemaal niet zagen. Het maakte niet uit.

Ik kan me herinneren dat ik een keer met mijn jongste zoon in de tram zat (hij was toen nog in de lagere school leeftijd) en dat ik toen ook een heel gesprek voerde met een andere passagier. ‘Ma, jij praat met iedereen,’ merkte hij toen op. Ja, dat klopt. Ik vind het leuk. Het geeft vaak een gevoel van (h)erkenning mensen op die manier te ontmoeten. Ik zie dat mijn zoon, die vroeger nogal gesloten was, nu ook heel makkelijk praat met mensen en dat hij daar zelfs zijn beroep van heeft gemaakt.

Vandaag gebeurde het weer. Dat ik, wachtend op de tram, een heel gesprek had met een oud echtpaar, allebei echte Hagenezen. De man was al 94, maar zag eruit als een krasse zeventiger. Beiden zeiden nooit uit Den Haag weg te hebben willen gaan. In de 7 minuten dat we stonden te wachten kwam er nog veel meer ter sprake. Ik zei dat ik vanaf 1993 in Den Haag woon en dat ik me hier vanaf de eerste dag heb thuis gevoeld. En dat dit vooral komt doordat mensen hier gemakkelijk met elkaar in gesprek gaan, ook al kennen ze elkaar niet. Dat heb ik heel anders meegemaakt in Utrecht, waar mensen helemaal niet zo aanspreekbaar waren en sommigen zelfs wegvluchtten als je ze alleen maar de weg vroeg. Een heel andere sfeer.

O o, Den Haag, mooie stad achter de duinen…..💖

Bangerd

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik denk dat ik wat overdreven heb met mijn voornemen om voortaan alles te gaan lopen in plaats van fietsen. Vandaag ging ik te voet naar het winkelcentrumpje in mijn buurt om 5 kilo chapati-meel te kopen. Onderweg reden er een paar oudjes langs me heen op gewone fietsen en op e-bikes. Het was bijzonder rustig op de weg.

Op de terugweg vond ik mezelf een sukkel, toen ik liep te sjouwen met 5 kilo meel en 2 flacons van 450 gr haarverzachter voor het staaldraadachtige haar van Ahmad. Dat alles had ik beter in mijn fietstas kunnen vervoeren. Ik besloot me niet te laten kennen en te lopen alsof ik een lichtgewicht boodschappentas bij me droeg. Maar ik neem me voor om zeker in de daluren gewoon mijn fiets weer te gaan gebruiken. Angsthaas die ik ben!

Vogels

Geplaatst op door
5

We zien weer veel grote vogels in onze buurt, zoals eksters, kraaien en meeuwen, maar niet erg veel kleine vogeltjes. ‘Misschien zitten er meer in de Uithof (het beschermde natuurgebied dat grenst aan onze buurt),’ zeg ik hoopvol en daarom maakten we gisteren een kleine wandeling in dat gebied om te kijken of dat klopte.

We hoorden wel wat vogels fluiten, maar het was niet bepaald een orkest, zoals je in de lente kan verwachten. Tot onze blijdschap zagen we dat het zwanenechtpaar weer een nest had gebouwd in de buurt van het nest van het vorige jaar. Maar dit keer hebben ze dat slimmer aangepakt. Ze hebben het nest gebouwd aan de kant van de sloot waar mensen niet kunnen komen, tegenover de hoek waar moeder zwaan het vorige jaar zat te broeden. Mensen konden vorig jaar van alles op haar en in haar nest gooien, al dan niet goed bedoeld. Maar nu zit ze lekker buiten het bereik van langslopende kijkers op twee benen.

Haar nest ligt onbereikbaar voor mensen achter de sloot. Alsnog houdt vader zwaan de wacht op het voetpad.
Gluren met de camerazoom.

Blij om weer in mijn buurt te zijn

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het voelt vertrouwd, mijn groene buurt met zijn diversiteit aan bewoners. Ik ben er al een paar keer op uit gemoeten sinds mijn aankomst. Voor boodschappen onder andere.

We hebben ons voorgenomen minder te fietsen, want fietsen is een van de gevaarlijkste dingen die je kan doen in het verkeer. Er vallen jaarlijks meer verkeersslachtoffers op de fiets dan via andere manieren van transport.

Het feit dat nu jong en oud zich veelal voortbewegen op een e-bike maakt het fietsverkeer langs de smalle fietspaden, op de wegen en bij kruisingen gevaarlijker dan voorheen. Oudjes sjezen op zo een e-bike, vaak naast hun echtgenoten zonder een moment achter elkaar te gaan rijden en jongeren sjezen met nog meer vaart, soms ook nog met hun telefoons in de hand.

Ik merk dat ik op mijn leeftijd steeds voorzichtiger word. Waarschijnlijk omdat ikzelf wel aanvoel dat mijn lichaam niet meer is wat het was toen ik jonger was. Het evenwichtsorgaan is niet meer zo goed als voorheen en ik ben me steeds bewuster van de gevaren.

Dus wat we nu van plan zijn is eens in de zoveel tijd grote boodschappen te halen met de auto en verder heel veel te voet. Dat deed ik vandaag ook en het beviel me enorm om in plaats van het risico te lopen van mijn fiets te waaien lekker te lopen in de wind, fototoestel binnen bereik. Er zijn genoeg winkels op loopafstand, onderweg zie ik lopend meer en qua tijd maakt het niet eens zoveel uit als je de pas erin zet.

Vlak bij mijn huis is een buurthuis waar van alles wordt georganiseerd. Ik zag deze mooie tekeningen van kinderen uit de buurt tentoongesteld. Ik houd ervan!
Onderweg naar de AH deze duiven en eenden pikkend aan wat voer dat is uitgestrooid door bewoners.

In Alhaurin de la Torre groeten mensen elkaar. Maar nu ik hier ben realiseer ik me dat dit meer een beleefdheidsritueel is dan een welgemeende groet met interesse. Hier zeggen de mensen geen hallo, maar staan ze vaak wel open voor een praatje of men geeft elkaar een glimlach. Het geeft een warmer gevoel. Ik houd van mijn mooie multiculturele buurtje 💖.

Ziekjes en schouder en nekklachten die uitstralen naar bovenarm

Geplaatst op door
2

Bijna wilde ik mijn weblog weer helemaal wegdoen, maar omdat mijn kinderen me dat afrieden ga ik er nu toch mee door, ook al is het maar gebabbel. Het kan geruststellend zijn voor een lezer, omdat het leven meestal niet zo spannend is, maar we daar toch graag met elkaar over praten. Al worden we daar niet wijzer van, het geeft een gevoel van verbondenheid en herkenning.

Ik heb mijn google analytics weggehaald, omdat ik niet meer wil weten wie mijn weblog wel of niet leest. Als ik zie dat er maar weinig lezers zijn, dan ontmoedigt me dat alleen maar. Ik schrijf hier niet om er financieel beter van te worden of ten dienste van een ander belang. Ik schrijf omdat ik het leuk vind om me in taal te uiten.

In Alhaurin voelde ik me al ziek, een grieperig gevoel. Daarbij komt dat ik, sinds ik bij Nederland in Beweging een oefening heb gedaan met te zware gewichten, ook kamp met een blessure in mijn rechterbovenarm, schouder en nek. Het gekke is dat ik ondanks dit lichamelijk ongemak en deze griep me geestelijk wel heel helder voel en dat ik zowel bij het voorbereiden van de reis naar hier als bij het hier landen en mijn zaken regelen, doelgericht, kalm en zonder stress alles deed wat voor handen kwam en nog steeds doe. Alleen mijn lichaam werkt niet erg mee en bij de kleinste inspanning voel ik een pijntje hier en dan weer daar en dus vooral in die arm. Het voelt als een lam vleugeltje.

Ondanks al dit ongemak en daarbij darmproblemen en algehele zwakte had ik zoveel adrenaline in mijn lijf van blijdschap wegens het terugzien van mijn (klein)kinderen dat ik de uitnodiging om bij mijn kinderen te eten afgelopen zaterdag (één dag na aankomst) niet wilde afslaan en ervoor naar Hendrik Ido Ambacht reed en ook weer terug in het donker. En die blijdschap blijft nu bij me en houdt me op de been.

Vandaar dat ik gisteren dat stukje schreef over het belang van elkaar ontmoeten. Dat kan familie zijn of een goede buur of vriend. Mensen zijn sociale wezens en liefde en wederzijdse interesse in de elkaars welzijn geven je vleugels om wat dan ook aan te kunnen. Dat is in ieder geval hoe ik dat ervaar. Je hoort datzelfde van mensen die erg ziek zijn of niet lang meer te leven hebben. Op die momenten ervaren mensen dat heel weinig ertoe doet buiten de liefde voor de ander en de wederzijdse warmte die je daarmee kan uitwisselen. Die liefde geeft een vrolijk gevoel, kracht en vrede in je hart.

Wat ik hier wil delen in dit stukje zijn oefeningen die ik doe om van mijn schouder, arm en nekklachten af te komen. Het heeft bij mij nog niet tot resultaat dat ik van mijn pijn af ben, maar ik voel wel dat de oefeningen goed zijn. Misschien heeft een ander, die op dit moment ook deze klachten heeft, er wat aan.

Zo fijn om weer in Nederland te zijn

Geplaatst op door
Beantwoorden

Maar dat komt vooral omdat ik mijn kinderen en kleinkinderen weer kan zien. En dat deden we ook, direct een dag na aankomst. Het samenzijn was zo warm en gezellig dat we hebben afgesproken elkaar veel te gaan zien in de vorm van eten bij elkaar. Een soort eetclub. Het leven gaat snel voorbij en tussen alle drukte, die vooral jonge mensen kennen, is het mooi en belangrijk om regelmatig tijd met elkaar te delen. We hebben dat de afgelopen jaren te weinig gedaan. Mijn kinderen hebben het druk met werk en gezin en ik was de voorgaande jaren meer bezig met dienstverlening aan mijn buurvrouw dan dat ik tijd nam om mijn kinderen te zien. Dat zag ik op dat moment zelf niet in.

Ik stel me voor dat dit meer mensen overkomt. Dat ze zo druk zijn met hun dagelijkse verplichtingen dat ze er niet aan toekomen om liefde en tijd te delen met hun familie of vrienden.

Wij hebben besloten dat niet meer te laten gebeuren.

Getekend door kleine artista van 7 jaar

We vierden de verjaardag van een schoonzoon, maar mijn kinderen waren zo lief dat ze met zijn allen nog cadeau’s hadden voor mij en Ahmad, omdat ik vorig jaar oktober ook jarig was😉. We waren heel verrast. Wat zijn ze toch lief.

Maar minstens zo blij was ik met de mooie tekeningen van mijn kleindochter. Zo knap en met zoveel oog voor detail getekend. Ik ben er heel blij mee en trots op haar.

Het mooiste in het leven is gratis: Het is de liefde en het plezier dat je kunt delen met anderen.