Vandaag hoorde ik even Marianne Thieme op radio 1. En ze heeft me overtuigd om op haar te stemmen. Zij ried mensen met klem aan niet strategisch te gaan stemmen, maar met het hart. Te stemmen op die partij die qua programma het meest aansprak. Zij wees erop wat het ons gebracht heeft de afgelopen kabinetsperiode, toen men voornamelijk strategisch gestemd had. Het zijn juist de kleinere partijen die uiteindelijk gewicht in de schaal kunnen leggen, volgens haar, en daarom is juist het stemmen op een kleinere partij strategisch.
Zelden heb ik een politicus gezien die zo weinig defensief is en zo oprecht in haar betoog. Dus naast het feit dat ik vind dat zij een goed programma heeft en precies die dingen nastreeft die ik belangrijk vind, vind ik haar ook nog heel sympathiek en betrouwbaar overkomen. Er is daarbij een gun-factor in het spel. Ik gun dit stoere wijf mijn stem. Ik machtig mijn vriendin Penny of een van mijn kinders om voor mij te gaan stemmen op 15 maart.
programma van partij voor de dieren

Omdat ik zo graag teken en en schilder maar blijf tekenen en schilderen, heb ik besloten tekeningen te gaan maken voor anderen in opdracht.
Daarvoor moet ik een beetje aan de weg timmeren en daarom heb ik in dit weblog een pagina aangemaakt (zie bovenin onder de foto onder de rubriek ‘handarbeid’ waarin mensen mijn werk kunnen bekijken). Naar de hand daarvan kan men dan besluiten of men een tekening of schilderij wil van mijn hand.
In principe kan iedereen mij een fotootje zenden van een door hem of haar geliefde persoon, huisdier of idool en dan maak ik daarvan een getekend portret. Of ik daar geld voor moet gaan vragen weet ik eigenlijk nog niet. Wel wat, denk ik zo. Op zijn minst voor de moeite en liefde die ik erin steek, maar hoeveel? Wat vinden mijn (ongeveer drie) lezers hiervan?
En hebben jullie nog andere suggesties van hoe ik mezelf bekend kan maken met deze ambitie? Facebook? Google? Instagram? Marktplaats?

De laatste tijd heb ik minder geschreven in dit weblog. Dat komt o.a. doordat ik niet zoveel te melden heb. De dingen die ik heb te vertellen zijn te privé om te delen met de hele digitale wereld of ze zijn onbelangrijk. Huis, tuin en keukenmateriaal….
De privézaken betreffen zorgen rond de kinderen. Het liefst zou ik willen dat ze in een voortdurende staat van geluk verkeerden, maar dat is zeer onrealistisch. Het zijn allen volwassenen. Het is vreemd om te horen dat je kind al grijze haren begint te krijgen. Ook merk ik dat ze zich van betrekkelijk onbezorgde jongeren getransformeerd hebben tot zorgelijke jonge ouders, die zich nu druk maken om hypotheken e.d. Dat is natuurlijk heel normaal en ik moet ze daarin loslaten en alleen er voor ze zijn op hun verzoek.
Ik teken nog steeds portretten en neem daarvan af en toe pauze, want anders verkramp je. Vandaar dat ik nu even ben gaan zitten om te schrijven. Verder ben ik bezig mijn huis op te ruimen en hier en daar wat op te knappen. Daarbij vervult Ahmad een heel grote en belangrijke rol. Nooit eerder had ik een man die met zoveel enthousiasme zoveel deed om ons huis en onze tuin in een zo mooi mogelijke staat te brengen. Omdat ik eerder echtgenoten had die slechts af en toe en met enorme tegenzin ‘hanky panky” werkzaamheden verrichtten in en om het huis, ben ik in de loop der jaren een ‘doe het zelver’ geworden. Ik was gewend dingen te repareren of creatief te verdoezelen op mijn manier. Maar nu heb ik toch echt een man in huis die alles grondig aanpakt. Het enige dat ik daaraan bijdraag is de ‘finishing touch’. De vrouwenhand die alles wat schoner poetst en leuker maakt, die alles net even anders neerzet en opruimt.
Daarmee ben ik bezig en met hier en daar een afspraak. Ik bereid me voor op ons vertrek naar Spanje. Met een gerust hart laat ik mijn huis achter voor een van mijn kinderen die er goed op zal passen tijdens onze ‘vakantie’.

Mensen doen tegenwoordig veel aan hun lichaam. Het lichaam is maakbaar geworden via plastische chirurgie en andere ingrepen. Sommige daarvan vind ik echt een verrijking in je leven, zoals het liften van oogleden, wat ik enkele jaren geleden liet gebeuren. Verder vind ik het alleszins de moeite waard om te investeren in het gebit.
Soms zie ik mensen met een dikke portemonnee en desondanks een lelijk en vies gebit. Dan vraag ik me af waarom ze daar niet wat geld voor willen uitgeven. Een mooie glimlach met witte en gezonde tanden oogt zoveel beter. Ik ben iemand die let op gebitten.
Zo ook het mijne. Ik mis al een flink aantal kiezen en heb daarvoor implantaten laten zetten in Spanje, zoals mijn trouwste lezertjes nog weten. Daar heb ik helemaal geen spijt van. Vooral als ik Ahmad zie klooien met zijn valse gebit. Gelukkig heeft hij zich onlangs een nieuw, goed passend gebit aangeschaft. Maar dat gebit moet er elke dag in en uit en het moet geplakt worden, want anders kauw je niet lekker. Dus ik ben blij met mijn implantaten en heb geld opzij gelegd voor als ik er nog meer nodig zal hebben in de toekomst. Eenmaal begonnen met implantaten, moet je daar ook mee doorgaan.
De laatste tijd merkte ik dat mijn implantaten lichter begonnen te worden dan mijn echte tanden, wat eerst niet het geval was. De implantaten zijn geselecteerd op een kleur passend bij mijn echte tanden. Daar moest ik wat aan doen. Dus vandaag ging ik naar de mondhygiëniste voor het verwijderen van tandplak. Ze deed haar best om mijn tanden blinkend wit te krijgen, maar dat lukte niet helemaal, hoewel het resultaat wel beter eruit ziet dan voor de behandeling.
Wat ik nodig heb is een bleekbitje. Dat kost iets van 60 piek. Kan ook 69 zijn, ik ben slecht in het onthouden van bedragen.Dat bitje moet je indoen gedurende de nacht met een bepaalde vloeistof en dan merk je na een paar behandelingen dat je tanden witter zijn geworden. Dit kun je dan vervolgens bijhouden door een maandelijkse behandeling. Fantastisch toch?
Ik kende het systeem al, omdat mijn schoondochter zo een bitje heeft en haar tanden zien er altijd goed uit. Morgen ga ik weer naar de mondhygiëniste om het bitje te laten aanmeten en dan is het na enkele dagen klaar. Ik vind het een mooie uitvinding. Een aanrader misschien, ook voor jullie?

Vanmorgen was alles bedekt met een laagje sneeuw en dat omhulde de wereld om ons heen even met een mysterieus waasje. Ik wilde erop uit met twee camera’s, maar vond dat een beetje eng. De Uithof bij ons achter wordt in de regel vooral bezocht door mensen met honden en kinderen en hier en daar een hardloper, maar zo vroeg op de zondagmorgen weet je nooit wat voor mensen je nog meer kan aantreffen. Een verdwaalde junk zou zich kunnen vergrijpen aan mijn camera’s en mijn moeders goud, waarmee ik ook al behangen ben.
Ahmad offert zich op en gaat mee. Ik schiet blij mijn fotootjes, soms zo enthousiast dat ze bewogen zijn. Dat is tricky met zo een zoemlens.
Bij thuiskomst zien we dat de sneeuw heel ras begint te smelten. De enige en laatste sneeuw die wij waarschijnlijk zullen zien deze winter hier. En dan breekt de zon door en komen er ineens heel veel vogeltjes op de snoepboom in onze tuin af. Het is juist weer etenstijd voor onze Spanjaard, dus ik moet aan tafel!. Maar ik weet nog snel wat foto’s te schieten van een aantal dwergpapegaaien, die de spreeuwen overtroeven met hun brutaliteit. De spreeuwen kunnen slechts op de grond de overgebleven kruimels opscharrelen. Als het lekkerste op is verdwijnen de vogels heel snel. De zon gaat achter de bomen en het feestje is weer voorbij.
Panta rei, ouden menei.
Ik heb er weer een filmpje van gemaakt. Waarschuwing: het is wel wat saai 😉

De namen klinken als die van kinderen in een kinderboek. Een boek dat voor mij hier en daar gesloten is, omdat ik veel ben verhuisd en in mijn herinnering weinig houvast heb aan de vele plaatsen waar ik gewoond heb. Ik kom zelden terug op de plekken waar ik achtereenvolgens woonde en daarbij heb ik geen foto’s meer van mijn broer en mij uit die tijd.
Het leuke van het hebben van een weblog is dat soms mensen je weten terug te vinden via dat weblog. Mensen die je in geen jaren meer gezien of gehoord hebt. Zo kreeg ik laatst op een artikeltje en reactie van een jongen met wie mijn broer en ik gespeeld hebben als kind, toen we woonden op de vliegbasis van Laarbruch in Duitsland. We werden met een militaire bus naar een zeer katholieke school in Well gebracht. Hij vroeg of ik me hem en zijn zusje Pixy nog kon herinneren.
Aanvankelijk herinnerde ik me wel heel duidelijk hun namen, maar er kwam nog geen beeld bij me binnen van hoe ze eruit zagen in die tijd., Maar al snel kwam ongevraagd een beeld bij me binnen van een meisje met donkere vlechtjes en een even donkerharig jongetje met wie wij speelden in de tuin van hun huis. Het beeld bleek te kloppen en daarmee kwamen nog meer herinneringen naar boven. Zo merk ik weer eens dat een mensengeheugen heel goed kan worden opgefrist, als iemand zijn naam noemt. Heel leuk daarbij is dat Johnny mij een foto stuurde vaneen kinderfeestje bij hem thuis, uit die tijd, waarbij mijn broer en ik ook aanwezig waren. Ik herinner me hem nu weer heel goed en ook Pixy en zijn moeder.  We hebben het best gezellig gehad met die kinderen toen. De foto werd me gestuurd in een PDF bestand, helemaal vanuit Australië, waar Johnny nu al heel lange tijd woont
Monique & Hans Ellkerbout op feestje van Pixy en Johnny in Laarbruch
Hansje derde van links boven naast Johnny en ik helemaal rechts onder naast Pixy 🙂

Geen gedoe meer met de ogen. Ze zien nu aardig scherp in de verte. Daarvan kan een mens genieten na een bijziendheid van 55 jaar. Geen gedoe meer met contactlenzen erin en eruit. Heerlijk.
Vandaag lag er zowaar een klein laagje sneeuw. De eerste sneeuw die ik deze winter in onze buurt zag. Daarom zette ik de zoemlens op de nikon die ik weinig gebruik.Omdat hij zo kolossaal is om mee te nemen. Lekker loeren naar vogeltjes met die camera vanuit mijn luie stoel voor het raam. Een spreeuw kwam nootjes eten en een merel stukjes brood uit het vogelhuisje,
Daarna besloot ik weer een afscheidsfimpje te maken. O o Den haag….

Ik heb de stemwijzer gedaan. Bij mij kwam Lokaal in de Kamer als partij op nr. 1 als uitkomst. Op nummer 2 de SP en op 3 de partij voor de dieren.
Van de partij ‘Lokaal in de Kamer’ heb ik nog nooit gehoord. Klinkt ook raar in mijn oren. De SP en de Partij voor de Dieren zijn me wel bekend. Ik denk dat ik dit jaar zou gaan voor de SP. Helaas ben ik er niet op 15 maart. Ben dan net vertrokken naar Spanje. Ik kan een ander machtigen om uit mijn naam te stemmen. Dat zullen vast niet mijn kinderen zijn, want naar mijn weten zijn zij niet zulke fervente stemmers, op mijn oudste dochter na misschien.
ik vind het heel jammer dat jongeren minder naar de stembus gaan, terwijl ouderen vaak wel braaf gaan stemmen. De jeugd heeft de toekomst en van hen moeten we het nu hebben.

Graffiti is een verzamelnaam voor afbeeldingen of teksten die op straat of op een andere min of meer openbare plaats met verf, verfstift (paintmarker), inkt of krassen zijn aangebracht. Aldus Wikipedia.
Ik houd ervan, mits het mooi en kleurrijk gedaan is. Het vrolijkt het straatbeeld op en geeft saaie muren een speels uiterlijk.
Zoals jullie weten teken ik graag. Maar dat is dan wel met een potlood en een gum naar de hand van een bestaande foto van een persoon of een groepje personen. Van schilderen heb ik nog minder verstand dan van tekenen. Techniekkennis 0,0.
Toch heb ik hier wat tubetjes olieverf liggen. Lekker weerbestendig, omdat de verf alleen oplost in olie of terpentijn. Ik bekladde daarmee onlangs een door Ahmad gemaakt vogelhuisje van hout.
Afgelopen zomer werden mijn gaskachel-leidingen vervangen door CV-leidingen en buizen. In de keuken had ik een gevelkacheltje, waarvan de afvoer naar buiten liep via een gat door de muur van mijn huis, pal naast de voordeur. Toen de CV was aangesloten werd deze gevel-uitgang gedicht op een nogal lompe wijze. Het gat werd dicht gesmeerd met één of andere specie die slechts langzaam droogde en hard werd. Op de buitenmuur werd het afgedichte gat afgewerkt met een knullig plankje, dat erop bevestigd werd met schroeven. Het plankje was wit geschilderd en oogde vreemd op de bakstenen muur.
Mijn oudste zoon, zelf timmerman met een eigen onderhoudsbedrijf, bestempelde het plankje dan ook als knullig en onprofessioneel afgewerkt. Vandaag kwam ik op het idee dit plankje wat op te pimpen, net als het vogelhuisje bij ons in de tuin. Het plankje moet nog even drogen, maar straks mag het ons huis wat opvrolijken, zolang de woningbouwvereniging niet komt met een mooiere afdekking van de vroegere gevel-uitgang.