Walking trough the dark night
Calling out your name
Waiting for an answer
How do we end up here
Try to find a shoreline
With no ground beneath my feet
I wish your hand in mine now
And try to understand
Cold, we are, we are, we are
And cold, we are, we are, we are
Baby we´re lost
Come home
With me
Baby we´re lost
Come home
Once we were in sunlight
With nothing in between
Now we share a distance
Our shadows on our feet
I’m blinded by the silence
No horizon that I see
Feel the cold of raindrops
Salted by my tears
Cold, we are, we are, we are
And cold, we are, we are, we are
Baby we’re lost
Come home
With me
Baby we’re lost
Come home
And we walk until
A new day will break
Until the hurt wears off
And the storm will fade
And we’ll talk again
And then be friends
And we’ll both will see
That our love has grown
Baby we’re lost
Come home
With me
Baby we’re lost
Come home
Baby we´re lost
Come home

Sinds nu ongeveer twee weken heb ik me definitief verwijderd van facebook. Het duurt dan nog dertig dagen voordat je gegevens daar echt verwijderd worden. Tot die tijd kan je je desgewenst zo weer in die media storten door opnieuw in te loggen en dan wordt je account en alles wat je gedeeld hebt met anderen gewoon hersteld. Maar dat ga ik niet doen, want ik mis facebook en instagram niet.
Ik maak nu wel gebruik van Twitter, een veel leuker medium. Zelf heb ik daar niets te melden, maar met je Twitter Account kan je wel volgen wie je wilt. In mijn geval zijn dat de nieuwsbladen en nieuwssites. Ik vind het een leuk tijdverdrijf om die bij te houden. De nieuwsberichten die daar genoemd worden kun je lezen door de link alleen maar aan te klikken. Ik neem wel aan dat je niet alles kan lezen uit alle kranten zonder abonnement, maar je kunt toch aardig ver komen met wat er wel geboden wordt. Verder wordt je daarnaast getrakteerd op de reacties van mensen die de moeite nemen op die berichten te reageren. Dat is niet altijd even prettig leesmateriaal. Veel reacties komen harteloos en veroordelend op me over. Maar het zal de mensen die daar hun mening spuien ongetwijfeld opluchten hun gram kwijt te kunnen, zoals het mij oplucht mijn hart te luchten in dit weblog dat gelukkig door niet al te veel mensen gelezen wordt, zodat het toch enigszins mijn privé-domeintje is.
Gisteren las ik een schokkend artikeltje in het AD. Een jonge vrouw van nu 28  jaar is in Engeland ten onrechte behandeld voor borstkanker. Zij heeft een heftige chemokuur ondergaan en daarna zijn voor de zekerheid haar beide borsten geamputeerd. Achteraf hoorde zij dat er destijds een vergissing is gemaakt bij het diagnosticeren van de bioptie en dat zij helemaal geen kanker had. Zij kreeg na de traumatische en achteraf dus onnodig gebleken ‘behandeling’ tegen de verwachting in nog een kindje, dat zij uiteraard geen borstvoeding kon geven. Tot op heden ondervindt zij nog nadelige gevolgen van haar behandeling. Bij het artikel een foto van de jonge vrouw met haar kindje, beiden met verschrikte ogen. Ik was helemaal in shock, toen ik het las. Het ziekenhuis waar zij behandeld was geeft als commentaar dat er sprake is geweest van een ‘menselijke fout’. Ik vraag me nu af of dit arme slachtoffer van een kapitale medische fout nog iets tegemoet zal kunnen zien van een schadevergoeding. Voor zover dit haar immense leed al zou kunnen verzachten! Zo een berichtje kan mij een hele dag bezig houden. Net als berichtjes over de relatief geringe straf die kindermishandelaars krijgen. En dat over de Russsiche bokser de maar bleef doorvechten ondanks vele klappen op het hoofd en die na het gevecht overleed aan zijn hersenletsel. Om te huilen, nietwaar?

Daar ben ik weer, vanuit mijn koele woonkamer. Vanmorgen zijn we zo vroeg mogelijk boodschappen gaan doen in de buurtwinkels met onze fietsen. Vroeg was niet héél vroeg. Ze zeggen dat oude mensen minder slaap nodig hebben dan jonge mensen, maar in mijn geval klopt daar niets van. Vroeger deed ik het op 4 tot 6 uurtjes slaap per nacht, maar nu heb ik zeker 7 tot 8 uur nodig. En dan sta ik nog steeds niet zo fris en fruitig op als weleer. Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik slaap als een beer in de winter. Gewoon, omdat het kan. En dat is op zich heerlijk. Meestal gaan wij om 8 uur in de ochtend pas douchen. En dan rustig ontbijten. Dus niet heel vroeg maar best vroeg gingen wij naar de supermarkt.
Het was rustig op straat en in de winkels. Op de parkeerplaats geen rijen auto’s op zoek naar een plekje, maar veel lege parkeervakken. En in de gekoelde winkelruimtes een weldadige rust. De vakanties zijn begonnen en dat betekent een uittocht uit Den Haag van vele stadsgenoten. Ze zijn op weg naar overvolle bestemmingen met zwetende toeristen, dan wel naar het land van hun voorvaderen. Ik wens ze een fijne tijd. En intussen genieten wij van de op Vrederust neergedaalde vredige rust.
Maar het gekke is dat ook de vogeltjes, die eerst in tientallen zich stortten op de versnaperingen in de tuin, nu al drie dagen grotendeels verdwenen zijn. Een enkel meesje komt nog knabbelen, maar het zijn er maar een paar en ook de specht zien we niet meer. We vragen ons verbaasd af welk heenkomen de vogeltjes gezocht hebben, Zouden zij gevlucht zijn naar koelere plekken? Zelfs de brutale papegaaien zien we ineens minder. De duivenfamilie, die altijd profiteerde van de zaadjes, die de mezen kwistig op de grond lieten vallen, wachten nu tevergeefs. Ze blijven wel rondslenteren in onze tuin en drinken af en toe van het water dat voor ze klaar staat en of eten wat kruimeltjes brood. Af en toe waagt er één een poging zélf te gaan hangen aan de voedercontainer, meestal zonder veel succes.
Ik mis de vogels. De medebewoners wens ik een fijne vakantie. Ik zal de boel hier in de gaten houden…..

Om niet te schrijven in dit openbare dagboek. Ik kan zonder facebook en zonder instagram. Ik denk niet dat ik ooit nog ga inloggen op die twee sites, die me niets opleveren. Maar ik mis het schrijven in mijn weblog.
Niet dat ik veel te vertellen heb, de praatjes komen meestal pas al schrijvende, en ik weet dat ik niet veel belangrijks te melden heb. Maar het lucht me op mijn gedachten te delen via dit weblog, zoals het me ook goed doet om me te uiten door schilderen en tekenen, terwijl ik weet dat er heel veel schilders en tekenaars en schrijvers zijn die dat honderd keer beter doen dan ik. Maar dat mag hem de pret en ijver niet drukken. Dus ik pak het geschrijf gewoon weer op.
Vandaag zitten wij vrijwillig gevangen in ons koele huis. Zodra ik mijn hoofd even buiten de deur steek om een kartonnetje in de papierbak te gooien o.i.d., weet ik dat dit een verstandig besluit is van ons.
Hierbinnen is het koel. Dat bereik ik door slim te zijn met het al dan niet openen van deuren en ramen. De temperatuur in huis is slechts 24 graden en als je dan in je hempie zit en met blote benen en voeten, dan is dat heel goed uit te houden. Het gekke is, dat hoe meer je weet dat je niet naar buiten kunt, omdat het daar een inferno is in de zonneschijn, hoe meer je toch het onweerstaanbare verlangen krijgt om juist wel naar buiten te willen gaan. De helderblauwe lucht en het in de zachte wind waaiende groene gebladerte lokken me. Het is zo klaar en helder vandaag. Alles lijkt wel extra duidelijk en omlijnd te zijn. Je zou zo in die mooie heldere en lichte wereld willen stappen. Dat verlangen bedwingen wij en we houden ons zoet met lezen, schrijven op de laptop, een dutje doen (Ahmad), schilderen, hangen voor de tv en lezen in de e-reader. Gelukkig hoeven we niet te werken op een akker of in de bouw…..Maar het ‘gemis van buiten’ blijft knagen…..Een mens blijft altijd verlangen naar iets wat hij niet heeft.
Ik ben uit gezeurd. Tot de volgende keer.

Voor onbepaalde tijd schrijf ik niet meer in dit weblog. Wie toch benieuwd is naar mijn wel en wee kan mij benaderen via mail, app of telefoon of desnoods per brief. Ik ben altijd geïnteresseerd om van mijn lezers en anderen te horen, maar ik kies er nu voor om even te zwijgen. Het ga iedereen goed en tot over onbepaalde tijd……

Toen ik hier aankwam heb ik te vroeg geklaagd. Dat er geen vogeltjes waren en geen wilde bloemen als klaprozen. Ik ben gewoonlijk wat later in het jaar in Nederland en wist niet meer dat er in april nog niet zoveel vogels en bloemen te zien zijn als wat later.
De vogels zijn er weer als vanouds en ook heb ik veel bijen in mijn tuin, die vooral op de lavendel afkomen. Het is wat droger dan ander jaren en de tuin behoeft meer zorg en aandacht en bewatering, maar het is weer volop genieten.

Van nature ben ik een energieke persoon. Althans dat meen ik zelf.Ik ben graag bezig en ik ben niet snel moe.
Maar dat is de laatste tijd anders. Ik sta moe op. Tot voor korte tijd was dat een tijdelijk ongemak, dat na een ontbijtje en een kop koffie en mijn dagelijkse sportoefeningen wel overging. Maar nu heb ik dat vermoeide gevoel de hele dag. Geen energie en geen animo.
Vandaag zouden we een eindje gaan fietsen in de duinen. Het weer is redelijk, niet te warm en vast ook niet te koud. Maar……als ik eerlijk ben naar mijn lief, dan moet ik hem zeggen dat ik eigenlijk geen puf heb. Hij begrijpt het, vindt het niet erg. Hij zet een luie ligstoel klaar in de tuin en zegt: ‘Ga lekker zitten. Je hoeft niks’. Dan lig ik even te lezen in mijn e-reader en na een half uur is dát zelfs te vermoeiend. Ik ga naar binnen en zet me achter de laptop. Om de foto’s en filmpjes te bekijken die ik heb gemaakt van onze wandelingen in Meijendel (we zijn daar inmiddels twee keer geweest). Ze zijn wel aardig, maar niet interessant genoeg voor een filmpje. Of toch wel? Ligt het aan mijn gebrek aan animo?
Dan belt een dochter. Ze zit ergens mee. En ik zeg de dingen die uit mijn hart komen, maar haar helaas niet troosten. Ik merk dat ik niet altijd meer in de pas loop bij de ontwikkeling die mijn kinderen nu doormaken. Ze hebben geld te besteden en doen daar dingen mee, waar ik niet altijd achter kan staan. Ik kan daar niet om liegen. En dat maakt dat ze dáár dan weer niet blij mee zijn.
Zou dat het zijn dat me nu een beetje sloopt? Mijn oma zei over het leven: ‘Je kunt het niet knippen met een schaartje’. Daarmee bedoelde zij dat je het niet precies zo kunt ‘uitknippen’ als je het hebben wilt. Soms doen je naasten dingen waar je niet zo blij mee bent. Maar ze zijn volwassen en ze hebben hun leven. Dan is het zaak ze te accepteren zoals ze zijn. Maar als ze dan toch mijn mening vragen, dan kan ik niet anders dan eerlijk zijn. En dat wordt niet altijd in dank afgenomen. Dat merkte ik net weer. En het zuigt mijn batterijtje leeg.
Ik besluit dat het geen zin heeft te piekeren. Het gevoel blijft echter wel knagen. De zorg van een ouder om de kinderen is levenslang. Kon ik me maar minder aantrekken van wat zij al dan niet doen. Als ik me bedenk hoe mijn eigen leven gelopen is (vanwege niet al te verstandige beslissingen die ik zelf nam), dan zou ik niet graag in de schoenen staan van een ‘liefhebbende ouder van mijzelf’. Gelukkig was er niemand die zich erover druk maakte.
Soms heb ik zin om te huilen. Maar ik doe het niet. Dat kost natuurlijk energie.

Alweer een half jaar terug kreeg ik een brief van de gemeente Den Haag. Dat men het plan heeft Den Haag ‘van het gas af’ te halen en de warmte-energie voor de bewoners uit duurzamere bron wil gaan halen. Dit zal een langzaam proces zijn, dat wijk voor wijk zal plaats vinden. De wijk waarin ik woon, Vrederust geheten, en de wijk Bouwlust zullen als eerste aan de beurt komen voor deze overgang. De regering heeft een subsidie toegekend aan deze twee wijken om dit experiment te beginnen.
Hoewel ik pas sinds enkele jaren geniet van C.V. (daarvoor had ik gaskachels) en een heel fijn gasfornuis bezit, ben ik toch heel blij met deze beloofde overgang naar schonere energie. Al snap ik niet waar men die energie dan vandaan gaat halen en hoe men dat gaat verwezenlijken in alle huishoudens.
Korte tijd terug zag ik toevallig in Facebook een oproep staan, gericht aan de bewoners van Vrederust en Bouwlust. Deze kwam van een studente, die bezig is met een onderzoek naar de reacties van de bewoners op dit plan. Zij vroeg mensen een uurtje van hun tijd te willen missen om haar te woord te staan, telefonisch dan wel in een uitspanning. Ik reageerde direct positief op de oproep en koos voor de telefonische benadering. Ik keek nog wel gauw even naar de reacties van talloze ‘reaguurders’ op haar oproep en die waren veelal negatief en hatelijk. Wat kunnen mensen toch vervelend zijn, zodra ze ‘achter de schermen’ kunnen reageren.
Eergisteren werd ik gebeld door de studente aardwetenschappen en mileu-natuurwetenschappen. Zij deed het onderzoek als afstudeerproject voor haar master. We hadden een heel fijn en geanimeerd gesprek dat maar iets meer dan een half uurtje duurde. Onze buurten worden gebruikt als zogenaamde ‘proeftuin’ voor de voorgenomen overgang van gas op andere energie.
Ik beantwoordde alle vragen van de studente. Uiteraard was ik ook nieuwsgierig naar welke energie er dan zal komen in plaats van het gas. Dat was nog niet helemaal zeker. Maar de opties waren: hergebruik van restwarmte uit industrie, dan wel gebruik van de warmte van wateroppervlakken, dan wel zonne-energie. Wat ze ook van plan zijn, het zal enig ongemak veroorzaken door werkzaamheden en er is natuurlijk kans op een huurverhoging, ondanks de subsidie voor dit project.
Wat het ook moge zijn, ik sta er volledig achter. Mensen hebben hiervoor doorgeleerd en op de TH in Delft (bijvoorbeeld) is veel kennis. Het wordt tijd dat we onze kennis aanwenden voor het redden van ons milieu en voor een betere leefomgeving in plaats van enkel voor winstbejag op korte termijn. Dus ik ben voor.