Van nature ben ik een energieke persoon. Althans dat meen ik zelf.Ik ben graag bezig en ik ben niet snel moe.
Maar dat is de laatste tijd anders. Ik sta moe op. Tot voor korte tijd was dat een tijdelijk ongemak, dat na een ontbijtje en een kop koffie en mijn dagelijkse sportoefeningen wel overging. Maar nu heb ik dat vermoeide gevoel de hele dag. Geen energie en geen animo.
Vandaag zouden we een eindje gaan fietsen in de duinen. Het weer is redelijk, niet te warm en vast ook niet te koud. Maar……als ik eerlijk ben naar mijn lief, dan moet ik hem zeggen dat ik eigenlijk geen puf heb. Hij begrijpt het, vindt het niet erg. Hij zet een luie ligstoel klaar in de tuin en zegt: ‘Ga lekker zitten. Je hoeft niks’. Dan lig ik even te lezen in mijn e-reader en na een half uur is dát zelfs te vermoeiend. Ik ga naar binnen en zet me achter de laptop. Om de foto’s en filmpjes te bekijken die ik heb gemaakt van onze wandelingen in Meijendel (we zijn daar inmiddels twee keer geweest). Ze zijn wel aardig, maar niet interessant genoeg voor een filmpje. Of toch wel? Ligt het aan mijn gebrek aan animo?
Dan belt een dochter. Ze zit ergens mee. En ik zeg de dingen die uit mijn hart komen, maar haar helaas niet troosten. Ik merk dat ik niet altijd meer in de pas loop bij de ontwikkeling die mijn kinderen nu doormaken. Ze hebben geld te besteden en doen daar dingen mee, waar ik niet altijd achter kan staan. Ik kan daar niet om liegen. En dat maakt dat ze dáár dan weer niet blij mee zijn.
Zou dat het zijn dat me nu een beetje sloopt? Mijn oma zei over het leven: ‘Je kunt het niet knippen met een schaartje’. Daarmee bedoelde zij dat je het niet precies zo kunt ‘uitknippen’ als je het hebben wilt. Soms doen je naasten dingen waar je niet zo blij mee bent. Maar ze zijn volwassen en ze hebben hun leven. Dan is het zaak ze te accepteren zoals ze zijn. Maar als ze dan toch mijn mening vragen, dan kan ik niet anders dan eerlijk zijn. En dat wordt niet altijd in dank afgenomen. Dat merkte ik net weer. En het zuigt mijn batterijtje leeg.
Ik besluit dat het geen zin heeft te piekeren. Het gevoel blijft echter wel knagen. De zorg van een ouder om de kinderen is levenslang. Kon ik me maar minder aantrekken van wat zij al dan niet doen. Als ik me bedenk hoe mijn eigen leven gelopen is (vanwege niet al te verstandige beslissingen die ik zelf nam), dan zou ik niet graag in de schoenen staan van een ‘liefhebbende ouder van mijzelf’. Gelukkig was er niemand die zich erover druk maakte.
Soms heb ik zin om te huilen. Maar ik doe het niet. Dat kost natuurlijk energie.