Om niet te schrijven in dit openbare dagboek. Ik kan zonder facebook en zonder instagram. Ik denk niet dat ik ooit nog ga inloggen op die twee sites, die me niets opleveren. Maar ik mis het schrijven in mijn weblog.
Niet dat ik veel te vertellen heb, de praatjes komen meestal pas al schrijvende, en ik weet dat ik niet veel belangrijks te melden heb. Maar het lucht me op mijn gedachten te delen via dit weblog, zoals het me ook goed doet om me te uiten door schilderen en tekenen, terwijl ik weet dat er heel veel schilders en tekenaars en schrijvers zijn die dat honderd keer beter doen dan ik. Maar dat mag hem de pret en ijver niet drukken. Dus ik pak het geschrijf gewoon weer op.
Vandaag zitten wij vrijwillig gevangen in ons koele huis. Zodra ik mijn hoofd even buiten de deur steek om een kartonnetje in de papierbak te gooien o.i.d., weet ik dat dit een verstandig besluit is van ons.
Hierbinnen is het koel. Dat bereik ik door slim te zijn met het al dan niet openen van deuren en ramen. De temperatuur in huis is slechts 24 graden en als je dan in je hempie zit en met blote benen en voeten, dan is dat heel goed uit te houden. Het gekke is, dat hoe meer je weet dat je niet naar buiten kunt, omdat het daar een inferno is in de zonneschijn, hoe meer je toch het onweerstaanbare verlangen krijgt om juist wel naar buiten te willen gaan. De helderblauwe lucht en het in de zachte wind waaiende groene gebladerte lokken me. Het is zo klaar en helder vandaag. Alles lijkt wel extra duidelijk en omlijnd te zijn. Je zou zo in die mooie heldere en lichte wereld willen stappen. Dat verlangen bedwingen wij en we houden ons zoet met lezen, schrijven op de laptop, een dutje doen (Ahmad), schilderen, hangen voor de tv en lezen in de e-reader. Gelukkig hoeven we niet te werken op een akker of in de bouw…..Maar het ‘gemis van buiten’ blijft knagen…..Een mens blijft altijd verlangen naar iets wat hij niet heeft.
Ik ben uit gezeurd. Tot de volgende keer.