Maandelijks archief: december 2021

De kroketjes van Ahmad

Geplaatst op door
2

Die zijn beroemd in mijn familie. Mijn schoondochter is een echte keukenprinses, die heel graag nieuwe recepten leert en probeert. Gisteren zei ze dat als ze meer tijd zou hebben dan ze nu heeft (met twee kleine kinderen en thuis werkend in een drukke baan), dat ze dan nog meer tijd zou besteden aan koken, bakken en nieuwe recepten proberen dan ze nu al doet. Dat is een bofje voor mijn zoon, die net als zij van lekker eten en koken houdt.

Ze hebben o.a. de harira van Ahmad geproefd, zijn ‘carne con patatas’ en zijn overheerlijke kroketjes. En anders dan ik (die ook wel graag kookt, maar niet zo open staat voor het leren van nieuwe recepten die de man in huis al kan klaarmaken. Ieder zijn specialiteit) wil mijn schoondochter wel graag leren hoe Ahmad dat doet.

Gisteren gingen we met een snelkoker en alle ingrediënten voor de ‘puchera’ (een bouillon van rundvlees) en de kroketjes naar Pijnacker. Het was een genoeglijke dag met de kinderen en hun twee kleintjes. Ahmad maakte de soep samen met mijn schoondochter. Zij was daarbij zo alert om alle stappen van het proces inclusief de ingrediënten daarbij te noteren in haar telefoon. Ze gaat het recept met mij delen, voor het geval ik deze gerechten toch ooit zelf zal willen klaarmaken.

Als de soep klaar is, gebruikt Ahmad het vlees waaruit de soep getrokken is voor het maken van de kroketjes en een gedeelte van de soep voor het bereiden van de massa van de kroketjes. Met zijn tweeën waren mijn schoondochter en Ahmad vervolgens bezig met het paneren van de kroketjes. Ze hadden daar veel plezier in.

Toevallig kwam mijn oudste kleinzoon ook langs om ons te helpen met het opeten van de kroketjes. Dat was heel gezellig en ik ben blij dat mijn schoondochter mooie foto’s maakte van mijn oudste en jongste kleinkind.

24 jaar en 1 jaar

Vandaag is het sinterklaas, maar die gaat stilletjes ons huisje voorbij. Daar zit ik niet mee, want ik heb het altijd een nepfiguur gevonden en zijn pieten (van welke kleur dan ook) zien er in mijn ogen niet uit. Morgen gaat deze man met plakbaard gelukkig weer naar Spanje. Mijn kinderen vieren het wel voor de kleintjes

Uit het oog uit het hart?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het lijkt erop dat de buurvrouw me minder nodig heeft dan voordat ik een tijdlang weg was. Toen ik de laatste keer naar haar toe ging om afscheid te nemen had ze tranen in haar ogen en zei ze dat ze me erg zou gaan missen. Ook toen ik in Spanje was en haar bijna wekelijks belde om te vragen hoe het met haar ging, zei ze dat ze nu pas echt merkte hoezeer ze mij miste.

Dus ik dacht: ze zal me wel vaak gaan bellen om boodschappen als ik terug ben. Ik ben nu sinds mijn terugkomst één keer bij haar geweest en dat was om voor haar een vuilniszak buiten te zetten. Ik vroeg toen of het de bedoeling was dat ik weer boodschappen voor haar zou gaan doen of dat haar zoon dat zou blijven doen. Toen zei ze dat ze graag wilde dat ik het weer ging doen. Omdat haar zoon 6 dagen per week werkt en dus de boodschappen op zondag moet halen, wat hem de helft kost van zijn vrije dag.

We hadden afgesproken dat ik vandaag zou langskomen voor een lijstje met boodschappen. Toen ik haar vanmorgen belde, zei ze me dat het niet hoefde, omdat ze zondag bij goed weer naar haar zoon zal gaan en dat deze dan ook wat boodschappen voor haar zal halen.

Ik vind het niet erg en ik denk wel dat ze me nog wel eens zal vragen om boodschappen, maar het voelt toch anders nu.

Ik zal me moeten toeleggen op andere activiteiten naast dit ‘vrijwilligerswerk’ om bezig te blijven. Ik wil me niet opdringen, maar ik ga nu afwachten of zij me zelf weer gaat bellen.

Aalscholver gedetecteerd

Geplaatst op door
1

Ik kwam terug van de oogarts (alles bleek gelukkig ok te zijn met mijn ogen). Ik was met de bus gegaan, omdat het mogelijk was dat ze een pupilverwijderaar in mijn ogen zouden spuiten en dan kan je niet deelnemen aan het verkeer.

Gelukkig werd er geen pupilverwijderaar in mijn ogen gespoten en kon ik met een goed zicht weer naar huis. Bij het verlaten van de bushalte vlakbij mijn huis werd ik verrast door een uitzicht op een mooie aalscholver met een witte borst.

Ik word er heel blij van als ik dit trotse dier in het vizier krijg. Maar ik las in de krant dat deze vogel niet meer populair is in Nederland. Was het een tijd terug nog een beschermde diersoort, omdat ze leken uit te sterven, nu zijn er te veel van in ons land. Althans dat vinden de vissers. Ze eten wel een halve kilo vis per dag en dat wordt niet gewaardeerd door de sportvissers en de beroepsvissers.

Maar ik blijf het een mooie vogel vinden. Ik maakte een paar beroerde foto’s van ver met mijn telefoon.

De zwerfhond lijkt het goed te hebben in Duitsland

Geplaatst op door
5
Ali met de zwerfhond

Toen we nog in Andalusië waren en wij de jongste dochter van Ahmad met haar pas geboren baby opzochten, liep daar een lieve grote hond rond. Het was een zwerfhond, die in zeer slechte staat (vol met beestjes, sterk vermagerd en met een kapotte heup) was aan komen strompelen bij het jonge stel in de ‘campo’. Ze hebben het dier naar een dierenopvang gebracht die ervoor hebben gezorgd dat de hond werd geopereerd en ontdaan van het ongedierte.

Daarna wilde Ahmads dochter wel een tijd voor het het dier zorgen tot er een passend adres voor hem zou worden gevonden. Een Duits stel bood zich aan en de hond werd helemaal naar Duitsland getransporteerd.

Het leek er even op dat de hond moeilijk kon wennen aan deze enorme overgang van de kurkdroge Andalusische grond naar het frissere noorden. Maar nu begint de hond daar toch te wennen.

Aan de foto’s die het Duitse stel stuurde te zien, heeft de hond niets te klagen en wordt hij goed verzorgd. De droevige blik die je ziet op de foto had hij ook al in Andalusië.

Ziel onder arm

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren was ik wat aan het lanterfanten op de laptop. Ahmad kwam naar beneden. Hij had ook een tijd op zijn laptop zitten werken.

‘Heb jij dat ook dat je niet goed weet wat je moet gaan doen?’ vraag ik hem. Ja, hij heeft het ook. We kunnen allebei onze draai hier nog niet vinden. Alleen maar lezen, dingen bekijken en in de middag een spelletje rummikub en fietsen op de hometrainer is niet voldoende om ons bezig te houden. We moeten weer wat gaan doen.

Ahmad weet het nu. Hij gaat een smalle decoratie maken van tiffany die de hele breedte van mijn raam in de woonkamer zal beslaan. Hij heeft al een ontwerp en we hebben samen de kleuren uitgezocht en besteld. Dus hij gaat het voorlopig lekker druk krijgen met zijn hobby.

En ik wil weer gaan schilderen. Ik heb ook een idee. Het zal voor mijn jongste dochter zijn (als zij het wil hebben). En anders is het een goede oefening voor mij. Een mens moet toch wat, als het buiten niet zo gezellig is.

Glimlach die het hart verwarmt

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren was het nog steeds druilerig en zompig weer. We merken dat we hier tot nu toe geen zin hebben in een ochtendwandeling. De grijze lucht lokt niet om naar buiten te gaan. Maar na de koffie besloten we even naar de Action te wandelen voor een nieuw fietslampje en naar de Surinaamse winkel voor loempia’s voor bij de bami. We liepen zoals gebruikelijk arm in arm, ik met één hand in de jaszak van Ahmad en de andere in mijn eigen jaszak.

‘Je kan wel zien dat hier veel arme mensen wonen,’ zeg ik tegen Ahmad. Voor ons loopt een enigszins manke figuur in een joggingbroek op goedkope gympies en in een armoedige jas. Als we passeren zie ik hem een sigaretje opsteken. Dat zal je vaak zien bij mensen met een kleine beurs. Ze bezuinigen niet op hun paffie en in de regel ook niet op huisdieren.

We zien watervogels ronddansen. Het is een ballet van cirkelen en duiken naar voedsel.

Vanuit de school, waarop vroeger mijn kinderen zaten, zien we een stoet gehoofddoekte vrouwen met kinderen komen. ‘Dat was heel anders toe mijn kinderen daar nog op school zaten. Een meerderheid van de islamitische moeders droeg toen geen hoofddoek. Dat is een verschijnsel van de laatste jaren,’ zeg ik. Ahmad knikt. Het is allemaal te danken aan de import van salafistische imams die hel en verdoemenis prediken. ‘Mensen worden nu bang gemaakt in de moskeeën,’ zucht ik.

Even later passeert ons een jonge moslima, met hoofddoek. Zij kijkt naar mij en glimlacht naar me. Het is een glimlach die mijn hart opent. Het voelt alsof de zon even doorbreekt. Ik glimlach terug naar haar. Ik ken haar helemaal niet, maar de glimlach die zij mij schonk is er één van herkenning. Alsof we elkaar al jaren kennen.

‘Zag je dat?’ vraag ik Ahmad. ‘Hoe lief dat meisje naar me lachte?’ Ja, hij heeft het ook gezien.

Zo een glimlach doet mij heel veel en maakt mijn dag goed. Misschien moeten mensen dat vaker doen. Naar elkaar glimlachen in plaats van elkaar bestrijden met bijdehante opmerkingen op twitter en dergelijke.