Die documentaire keek ik gisteren en ik was weer eens helemaal onder de indruk. Van het incorrecte optreden van de Spaanse politie en de Spaanse justitie. Maar ook van het warme hart van de Spaanse bevolking tegenover de onterecht veroordeelde na zijn vrijlating.
Hij was nooit een brave jongen en dat gaf hij ook toe. Hij verdiende straf voor veel voorgaande vergrijpen, die hij misliep. Maar dat hij die niet gekregen straf 13 jaar moest uitzitten voor iets wat hij juist niet gedaan had is diep tragisch. Nu vecht hij nog steeds voor het rechtzetten van twee beschuldigingen die zijn blijven staan. Van de 13 jaar ‘zitten’ heeft hij geleerd volgens eigen zeggen.
Ik laat me nog steeds vaak en waarschijnlijk te veel leiden door mijn emoties. Ik zie dan het eenzame jongetje in het kindertehuis, dat zo graag bij zijn moeder had willen blijven. Het einde van de documentaire geeft hoop. Eén van de twee latere slachtoffers heeft de Engelsman nu kunnen identificeren als de dader. Wellicht het derde slachtoffer ook? En een gulle gever heeft hem een schippersopleiding gegund (en voor hem betaald), zodat hij hopelijk van nu af aan zijn geld op een eerlijke en ‘normale’ manier zal kunnen verdienen. Komt het dan toch uiteindelijk goed voor deze man? Ik hoop het echt voor hem.
Ditmaal opnieuw vanuit Andaluz. Ik heb een tijd niet geschreven en dook voor het eerst weer in dit weblog. Stuitte op twee nieuwe reacties van voor mij onbekende lezers op oude stukjes van mij. Ik heb de reacties toegelaten en erop gereageerd. In de zijlijn rechts in dit weblog (of onderaan voor de telefoonlezers) kan je de reacties lezen. Mijn weblog wordt kennelijk toch door meer mensen gelezen dan enkel door de paar trouwe lezertjes die ik ken.
Tja, ik heb lang niet meer regelmatig geschreven. Waarom eigenlijk niet? Pure luiheid volgens mij. Het gaat overigens qua gezondheid weer helemaal goed met mij. Voel me ook weer sterk en energiek. Ik heb het sporten in huis (hometrainer en oefeningen voor de heup) weer opgepakt en merk dat ik krachtiger ben dan voor de operatie. Ook met Ahmad gaat het goed. Hij heeft geen last meer van zijn nierstenen. Dat is kennelijk min of meer opgelost met de pilletjes van dr. Vogel. Zijn galblaas zal er nog wel uit moeten. Hij wacht op een datum voor de operatie. Om nog even bij het onderwerp ziekte en andere narigheid te blijven: onze goede vriendin hier, onze taxista Nati, is helaas ineens ernstig ziek. Zij heeft keelkanker. En mijn nieuwe Nederlandse vrienden, die ik heb leren kennen in het ziekenhuis, vergaat het ook niet goed. De man heeft slokdarmkanker en het echtpaar verblijft tot op heden in het ziekenhuis. Zo triest allemaal. Het doet ons opnieuw beseffen dat gezondheid zo weinig vanzelfsprekend is. Wat ook weer maakt dat we elke nieuwe gezonde dag dankbaar in ontvangst nemen. En proberen ‘er te zijn’ voor de zieken.
Waarom schrijf ik nu minder? Ik heb minder te melden. Ik weet dat ik altijd wel iets uit mijn mouw kan schudden zodra ik voor mijn laptop zit. Dat schijnt ook zo te gaan bij columnisten, als ik mag uitgaan van wat zijzelf daarover schrijven. Je moet gewoon gaan zitten en dan rammelt zo een stuk er vanzelf uit. Dat is bij mij ook zo. Dikwijls schrijf ik bovendien vaak over een heel ander onderwerp dan ik van plan was. Het scherm is geduldig en oordeelt niet.
Maar wat ik mezelf steeds meer afvraag is of het wel zo nodig moet van mezelf: gedachten en gevoelens publiekelijk delen. Wie boeit het?
Maar dan denk ik ook weer aan een andere motivatie van mij. Het kan me niet schelen wie het boeit. Ik vind het zelf leuk om al typend mijn gedachten vorm te geven. Het geeft in sommige gevallen voldoening en in andere gevallen een soort opluchting. Misschien ervaart de kip die ook na het leggen van een ei. Ik vind het gevoel nog leuker dan een tekening die af is, hoewel dat ook een goed gevoel kan geven. Dus….ik ga er van nu af aan weer mee door. Gewoon regelmatig even zitten en mijn gedachten met de lezer delen. Het is geheel gratis. En…….met slechts een muisklik ben je van me af.
Meestal is er niet veel bijzonder moois te zien op tv. Maar laatst, n.b. op de avond van 25 december 2018, kwam ik toevallig terecht in de volgende schitterende documentaire: de wilde stad
Wat een prachtig camerawerk en hoe kregen ze het voor elkaar om overal de kat in beeld te krijgen, die over de wegen van Amsterdam kuierde. Deze film is echt de moeite van het bekijken waard.
Het geeft mij ook te denken waar ik nu eigenlijk mee bezig ben met mijn camera’s. De professional doet mij verstommen door zijn of haar kundigheid. En wat een ongekend ‘wildleven’ vindt daar plaats tussen, boven en onder het bedrijvige menselijk verkeer in Amsterdam. Ik hoop dat jullie de documentaire ook kunnen zien via bovenstaande link. Hij is als film ook te zien geweest vanaf februari 2018 in de bioscopen.
Dat we allemaal een keer dood gaan weet iedereen. Of er daarna nog een leven al zijn wordt door sommigen gepropageerd als een zekerheid. Dat zijn met name de mensen die geloven in een hiernamaals en ook de mensen die geloven in reïncarnatie.
Ik heb de dood geaccepteerd en zie deze als een realiteit die steeds dichterbij komt. Wij verdwijnen allemaal een keer van deze wereld en maken plaats voor nieuw leven.
Zoals trouwe lezers van dit blog weten ben ik gelovig. Ik geloof in een Schepper en ik geloof dat er profeten zijn geweest die ons hebben herinnerd aan het goed en kwaad en ons geadviseerd hebben om overeenkomstig de kosmische wetten van onze Schepper te leven. In alle overleveringen wordt ook gerefereerd aan straf en beloning in dit leven en in het leven hierna.
Ik ben ervan overtuigd dat het verstandig en raadzaam is om zo goed mogelijk te leven. En goed wil voor mij zeggen: leven zonder een ander of jezelf (mens of dier of plant) te schaden of pijn te doen. Ik weet dat je gelukkig wordt van het doen van het goede (en wat dat moet zijn op elk keuzemoment van je leven is voor iedereen anders). Het doen van het verkeerde maakt ongelukkig. Maar of er ook een leven hierna is waarin met ons ‘afgerekend’ wordt, dat is voor mij een onzekerheid. Ik ben hier niet bezig mijn best te doen in de hoop op een goed leven in het hiernamaals. Ik weet niet eens zeker of dat er wel is, hoewel duidelijk in de Koran staat dat dit wel zo is, evenals in andere heilige boeken. In de koran staat dat het voor Allah niet moeilijk is mensen weer tot leven te wekken na de dood evenals het niet moeilijk is voor Allah om mensen te scheppen. Hij hoeft slechts te zeggen ‘wees’ en het ‘is’. (Koen faja koen). Maar in de koran wordt ook gezegd dat sommige passages letterlijk moeten worden gelezen en andere overdrachtelijk. Ik kan alleen maar weten wat ik hier in deze wereld zelf ervaar. En dat is de directe pijn in mijn hart die ik voel, wanneer ik iets verkeerds doe en het fijne en rustige gevoel wanneer ik goed doe. Verder wil ik niet denken. Ik ben geen kruidenier, die punten verzamelt voor mijn leven na de dood.
Ik laat het aan Allah over om te bepalen wat er met ons mensen gebeurt als wij eenmaal gestorven zijn. Zou dit anders zijn dan wat er gebeurt met dieren die sterven? Hebben wij zo een speciale positie? Of geldt het voor alle schepselen en is er ergens een plek met veel ruimte waarin alle overleden wezens van alle tijden een plek hebben? De kosmos is groot. Zou dit kunnen? En zien wij dan ook de andere overledenen die wij hebben gekend in ons leven terug? Hoe gaan we die vinden in de enorme menigte? Of hebben we dan allemaal een ander bewustzijn dat los staat van tijd en ruimte? Ik weet het echt niet en wil er ook niet over speculeren. Mijn kleine hersenpan kan dit alles niet bevatten, net zoals ik de liefde en nabijheid van Allah niet kan bevatten en zeker niet aan een ander kan uitleggen. Het is een onzichtbare wereld die alleen het hart kan ervaren door gebeurtenissen in het leven die schijnbaar toevallig zijn. Maar voor mij bestaat toeval niet, omdat ik geloof dat alles met elkaar samenhangt in een betekenisvol verband.
Sinds ik enige tijd te kampen had met staar, waardoor ik een tijd lang niet goed zag, heb ik last van rijangst. Inmiddels ben ik al weer een flinke tijd terug geopereerd aan die staar en volgens de oogmeting heb ik met een bril die mijn astigmatisme corrigeert een zicht van 120 % vergeleken met gemiddeld en zonder bril in één oog honderd en in het andere oog 90 % zicht. Ik heb een auto met een sterke motor en veel dingetjes erop en eraan, zoals navigatie, automatische ruitenwissers, automatische verlichting en nog meer leuke extra’s. Als ik eenmaal rijd in dat luxe ding, dan ben ik eigenlijk helemaal niet bang, maar elke keer voordat ik moet gaan rijden in deze auto zonder krasje wel. Ik moet er gewoon van poepen, op zich een gunstige bijkomstigheid aangezien ik sinds mijn darmoperatie wat last heb van een te trage stoelgang. Maar ik moet echt over die angst heen zien te komen!
Gisteren moest ik eerst naar een restaurant, waar ik met mijn oudste dochter had afgesproken en daarna naar Schiphol waar ik mijn jongste zoon ging ophalen. Vooral dat laatste maakte me nervioso. Uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen en was het echt niet moeilijk. ‘Je moet meer rijden’, zegt mijn dochter. En ja, dat wil ik ook gaan doen. Maar nog steeds is het niets voor mij om de auto te pakken voor een boodschap in de buurt. Dus zoek ik excuses om toch de auto de pakken. Wil ik her der der mensen opzoeken, vooral mijn kinderen.
Over twee weken gaan we alweer naar Spanje en zal mijn mooie waggie drie maanden stil staan op een parkeerplaats….In Spanje wacht mijn oude daihatsu op ons die nu op Ahmads naam staat. Ik zal ook daar meer moeten gaan rijden om de routine te behouden. Wat een schijterd ben ik, hè.
In heel veel dingetjes lijk ik op mijn vader, die ik helaas maar weinig heb mogen kennen. Maar de dingen die ik over hem weet en veel eigenschappen en eigenaardigheden van hem die ik wel heb mogen zien komen mij bekend voor, iets dat ik nooit ervoer bij de familie waarin ik ben opgegroeid.. Ik ga die dingen hier opnoemen: Mijn vader werkte graag met zijn handen. Hij deed dat onder andere met hout en maakte daarmee mooie dingen. Ook naaide hij zelf kleding. Ik houd ook van werken met mijn handen en doe dat eigenlijk met alles wat voor mijn handen komt. Ik naaide, breide en prutste wat af voor mijn kinderen. Ik maakte ceintuurs en armbanden van gevlochten kralen, enz enz. Ik ben heel graag constructief bezig met wat het ook is. De laatste tijd is dat tekenen en schilderen. Mijn vader wilde altijd afwassen (met de hand). Ik ook. Het bezig zijn met de vaat geeft mij mentale rust. Het is voor mij een moment van inspiratie. Hetzelfde geldt voor bezig zijn met het lichaam in de vorm van sport. Ik heb bij mijn vader in huis ook een hometrainer zien staan toen hij al ver over de 70 was. Mijn vader kon enorm goed vertellen en ik hing dan aan zijn lippen. Ik was niet de enige die graag naar hem luisterde. Dat heb ik begrepen uit de mond van mensen die hem ook (en zelfs beter dan ik!) hebben gekend. Ik meen dat ikzelf ook wel goed uit mijn woorden kom als ik wat vertel en de meeste mensen zijn daarom graag in mijn buurt. Maar, net als mijn vader, word ik ook moe van gezelschap en heb ik na een samenzijn met mensen tijd nodig om weer tot mezelf te komen. Mijn vader zei ooit tegen me dat hij liever een groot zwaar werk opknapte en dat hij daar minder moe van werd dan een paar uurtjes te vertoeven in gezelschap van mensen. Dat herken ik. Bezig zijn met wat dan ook maakt mij niet moe, maar verbaal contact met mensen wel. Verder hoorde ik na mijn vaders dood dat hij, evenals ik, een retro datumteller bezat. En dat hij consequent elke dag handmatig de datum aanpaste aan de datum van de dag. Laat het nu zo zijn dat ik ook een datumteller in mijn bezit heb sinds mijn jongste zoon op driejarige leeftijd zo een ding voor mij kocht op een rommelmarkt. Sinds hij mij die teller gaf heb ik elke dag de datum handmatig ingesteld. En dat doe ik nu nog, maar nu twee maal, zowel in het goedkope datumtellertje van mijn jongste en in de mooiere datumteller die ik van mijn vader erfde. Een schijnbaar zinloze bezigheid die ik met mijn vader gemeen heb, waaruit weer blijkt hoe ik op mijn vader lijk.Als ik hem hoorde praten door de telefoon, was het alsof mijn ‘alter vox’ met mij sprak. Toen ik de brieven las die hij in krijgsgevangenschap schreef, zag ik in de bezorgde en zorgzame woorden die hij had voor zijn familie en zijn verloofde mijn eigen zorgzaamheid weerspiegeld, die ik heb tegenover mijn kinderen….
zie dat het ding wel eens afgelapt mag worden. Wat een stof!
Zou het bij de leeftijd horen? Ik moet ineens denken aan die vent die altijd voor zich uit zit te kijken met een blik van ‘niks raakt me’ bij het tv-programma ‘de slimste mens’. Hij weet behoorlijk veel die man, maar als je hem ziet, dan lijkt zijn gezichtsuitdrukking weer te geven: ‘Ik heb maling aan wat jullie over mij denken en ach ja, ik weet het nu wel…..maak mij maar niks meer wijs’.
Zo voel ik me nu ook een beetje. Als ik de kranten lees, dan lees ik alleen de koppen. O, daar hebben we dat weer. Alles herhaalt zich steeds en er komt geen eind aan. Als ik per ongeluk een serie of film bekijk op Netfix of de tv, dan denk ik: dit is toch volkomen irreëel! Wat een onzin. Zelf heb ik ook niets te melden. Daarom schrijf ik weinig in mijn weblog. Immers alles is weleens gezegd door deze of gene. Wat is er dan nieuw? Moet ik het hebben over min privé-dingetjes? Wat ik zoals doe op een dag? Who cares! Over de nierstenen van Ahmad? Ja hij heeft naast galstenen nu ook nierstenen. Hij grapt daar zelf over: ‘Estoy como una cantera’ (ik lijk wel een steengroeve). Of over dingen die kapot gaan? Over de liefde die alles overwint?
Ik weet het niet, jongens. Daarom is het hier even stil.
Wat zal het worden in 2019? Zal er veel veranderen? Zullen de problemen die mensen hebben laten ontstaan op deze wereldbol opgelost worden? Ik vrees van niet, maar ik hoop en bid van wel. Elk jaar wensen wij elkaar een mooi en gelukkig nieuwjaar. Ik heb de indruk dat mensen dat doen vanuit hun hart. Het lijkt alsof we elk jaar weer met een schone lei kunnen beginnen. Alles wat gebeurt is in het afgelopen jaar willen we het liefst vergeten. Er dient zich een nieuw nog onbeschreven jaar aan en wij beginnen dat met de beste voornemens. Mensen wensen elkaar geluk en gezondheid en veel liefde. En dat geeft een warm gevoel want deze diepe wens gaat van hart tot hart. Even voelen we ons dan niet zo alleen op onze reis door dit leven. We hebben immers allemaal een hartje en iedereen herkent zich in de wens van gezondheid, geluk en liefde. We zijn voor een heerlijk momentje allemaal broeders en zusters…….
Dit zijn voor mij de mooie kanten van het kerst- en nieuwjaarsgebeuren in ons land. Dat gevoel van elkaar het beste gunnen en dat ook uitspreken naar elkaar, hoe goed of niet goed je elkaar ook kent. Dat medemens-gevoel.
Wat ik minder vind en met mij veel anderen is het zinloze geknal dat aan onze oud en nieuw-viering elk jaar weer kennelijk niet mag ontbreken. En de verschrikkelijke ongelukken die daardoor elk jaar plaatsvinden. Dieren die worden opgeschrikt, in huizen en in de natuur. Want dit knallende vuurgeweld is niet natuurlijk. Het druist tegen elk gevoel van vrede en rust in.
Wij zijn gisteren even op bezoek gegaan bij lieve mensen. Lang voor de klok van 12 uur ben ik teruggereden, omringd door overal tevoorschijn schietende vuurpijlen. Mensen kunnen duidelijk niet wachten! Ik heb mijn auto geparkeerd achter een bejaardenflat. En we zijn toen naar huis gewandeld, waar het in mijn nederige buurt al een geknal van jewelste was. Het geknal hield aan tot ver na twaalven. Soms denk ik dat mensen naarmate ze minder te besteden hebben meer geld uitgeven aan kortstondig ‘vermaak’ als vuurwerk en de kermis. In mijn buurt gaat dat zeker op. Er is voor heel wat doekoe de lucht in gegaan. Vogels zijn vandaag tot op heden niet te bekennen in mijn anders zo vogelrijke buurtje.
Vandaag komt mijn oudste dochter haar hondje brengen. Ze gaan een kleine week met vakantie en ik mag op deze kleine bange chihuahua passen en haar op haar gemak stellen met lekkere hapjes en grote wandelingen buiten.
Een goed begin van het nieuwe jaar wens ik iedereen. En vooral veel vrede, gezondheid en liefde.
