Al drie dagen regent het hier. Het valt in bakken uit de hemel en wij zijn in grijze wolken gehuld. Malaga heeft een weeralert uitgezonden. De Quadalquivir zou wel weer eens uit zijn oevers kunnen treden en op het vliegveld kunnen wellicht vliegtuigen niet landen en opstijgen. Ik hoop dat wij dinsdag wel kunnen wegvliegen vanhier. Ik zag dat het vanaf dinsdag droog wordt en dat dan ook de temperatuur hier gaat stijgen. In Nederland zullen we om een uur of 23 aankomen bij een temperatuur van -2 graden. Peanuts vergeleken bij de wereldproblemen die ons overal teisteren. En bovendien vermaak ik mij opperbest, tekenend aan het keukentafeltje. We zitten hier hoog en droog en de regen tikt gezellig tegen ons dak. Vannacht bliksemde en donderde het ook nog, maar dat wist ik te verwerken in een droom. Lekker in mijn flanellen pyjama onder de dekens……Wel raar om te beseffen dat ik een week geleden nog tegen de golven vocht langs de kust van Puerto de la Cruz. Het lijkt een wereld geleden.
https://youtu.be/bVgfe2m6eQk
 

En dan hebben we onze reis gepland naar Nederland. Daar hoop ik van mijn staar afgeholpen te worden en ik hoop mijn kinderen en kleinkinderen weer te zien. Altijd heerlijk om weer in het goede oude Den Haag te zijn 🙂
https://youtu.be/pQDu5rSKA7c

De vulkaan Teide is eigenlijk één van de jongste van Tenerife, maar wel met de hoogste top. We gingen erheen met een touringcar en hadden het geluk dat het bij uitzondering heel helder was, ook boven de dennenbomen even onder de boomgrens, die leven van het vocht van het wolkendek dat hen vrijwel altijd omringt. Het zijn oersterke dennen, die zelfs bestand zijn tegen een lavastroom, omdat ze een beschermend laagje om zich heen hebben.
Boven de boomgrens en bijna aan de top van de Teide (wij gingen daar niet heen, maar dat kan wel, met een kabelbaan) keken wij onze ogen uit naar het surrealistische landschap van allerlei kleuren lava, waaronder een zeldzame groenige soort met hier en daar beplanting die wel leek te zijn aangelegd, zo mooi.
Daarna ging de bus via een smalle weg berg op en weer af naar in het in een klein dal gelegen Masca. Daar leefden mensen lange tijd nog in omstandigheden zoals wij die niet meer kennen. Zonder telefoon, tv, auto’s en zelfs elektriciteit. Zij bouwden hun huizen in grotten in de bergen. Nu nog is het een dorpje, maar de jongeren zijn uitgevlogen. Er wonen nog wat ouderen, die leven van de toeristen die dagelijks langskomen. Er is nu wel elektriciteit, veel huisjes staan leeg en men woont niet meer in grotten.
Vervolgens ging het naar een kustplaats die ooit geheel is weggevaagd door een vulkaanuitbarsting en daarna weer helemaal opgebouwd. Iedereen kwam om, behalve een groep mensen die bovenop een heuvel in een kerk aan het bidden was. Alleen die kerk en de mensen erin bleven heel. Veel daarvan zijn later geëmigreerd naar Cuba. Er was niet veel te zien in dat plaatsje. De kerk kon je van beneden af zien, maar ik niet met mijn staar. Ik fotografeerde per ongeluk een electriciteitspaal die ik voor de kerktoren aanzag 😉

Terwijl het in Nederland nu best aardig weer schijnt te zijn, zitten wij hier wat te kleumen bij de kachel, terwijl het buiten regelmatig regent en flink waait. De kleine vakantie de we hadden in Tenerife lijkt alweer ver weg en bijna onwezenlijk. Van hemdje naar dik vest…..
Hier een impressie, presentatie van foto’s en bewegende beelden:

Mijn oude vriend Theo wees me op een dichteres, (tekst)schrijfster uit Eindhoven : Merel Morre.
Ik las even in haar weblog, werd haar volger op facebook en ik was diep onder de indruk van haar rake korte gedichtjes, spreukjes en verhaaltjes. Wat een zeggingskracht heeft deze jonge vrouw. Bij haar vergeleken voel ik me een tante Betje met mijn geouwehoer.
Maar ieder het zijne. Ik ben wie ik ben en ik ben de leeftijd inmiddels gepasseerd dat ik zou willen zijn als iemand anders. Dus schrijf ik nu het stukje dat ik van plan was zoals ik het van plan was. Hoewel ik dat eigenlijk van tevoren nooit weet, omdat al schrijvende een stukje pas echt te voorschijn komt:
Door de eeuwen heen hebben mensen zich altijd verplaatst over de wereldbol. De afgelopen decennia is deze migratie toegenomen door oorlogen waardoor mensen op de vlucht sloegen. Daarnaast emigreren mensen vanwege een enorm verschil in welstand tussen de verschillende delen van de wereld.
Bovendien hebben we al tientallen jaren digitaal verkeer, waardoor het mogelijk is op elk moment direct te communiceren met iemand die zich aan het andere eind van de wereldbol bevindt. Door media als tv en internet kunnen we ons op de hoogte stellen van gebeurtenissen overal ter wereld, met geluid en beeld. De wereld is daardoor in korte tijd veranderd.
Zat ik vroeger nog in de klas met allemaal Nederlandse kinderen en misschien één kind van wie de ouders uit het vroegere Nederlands Indië kwamen, nu zitten er in een klas kinderen van uiteenlopende nationaliteiten. Het meest exotische eten dat te verkrijgen was in mijn jeugd kwam van de Chinees op de hoek, maar nu kun je in restaurants proeven van gerechten van uiteenlopende plekken op de wereld. Niet alleen bestaat onze bevolking al lang niet meer uit hoofdzakelijk van oorsprong Nederlanders (Trouwens wat zijn dat? Zit door het bloed van ‘echte Nederlanders’ niet ook dikwijls bloed van de vroegere Spaanse overheersers, de Hugenoten uit Frankrijk, enzovoort? Wie zal het zeggen), maar bovendien zijn er inmiddels ook veel kindertjes geboren uit ‘gemengde’ relaties. Dus…….het Nederland zoals wij dat meenden te kennen bestaat al lang niet meer.
Waarom verlangt een grote groep mensen dan naar dat vergane en al lang niet meer bestaande beeld van Nederland? Veel van deze mensen zijn opgegroeid te midden van ‘mensen met een migrantenachtergond’ en hebben dat Nederland dat ze zeggen zo graag terug te willen niet eens ooit meegemaakt.
Nederland van de Nederlanders is een utopie en niet eens een wenselijke, vind ik.
Mijn utopie is dat iedereen zich een wereldburger voelt en dat iemand daarbij kan wonen in een bepaald land, want landsgrenzen zijn er nu eenmaal nog. We zijn er om elkaar te accepteren zoals we zijn en lief te hebben, van elkaar te leren, naar elkaar te luisteren, welke kleur we ook hebben, wat we ook geloven, hoe we ook leven. We zijn een muticultureel land en dat zal zo blijven. De hele wereld is muticulutreel. Maar we zijn in staat tot communicatie, binnen ons land en zelfs over grenzen heen, dankzij de technologie. Gaandeweg zullen we over alle grenzen heen met elkaar leren omgaan in vrede en met respect voor elkaars eigen aardigheid. Wetten en regels zullen er zijn, maar die zullen voor iedereen gelden, omdat we allemaal mensen zijn.
Ja, dat is mijn droom.
Uw Tante Betje

Lang niet gesproken. Maar ik heb het druk.;-)
Ik moest de hele serie celblok h kijken (drie seizoenen) en ik moet elke dag tekenen. Nieuwe verslaving. Maar ik kom terug, als ik meer tijd heb.
Hoewel ik nu ook Netflix kan kijken vanaf hier met mijn ‘vpn security’ van avast. En dat is gevaarlijk voor een seriejunk als ik. Voor je het weet gaan er uren voorbij, starend naar een vierkant scherm. Als smoes voor deze tv-neigingen kan ik aanvoeren dat ik vrijwel mijn hele leven geen tijd gehad heb voor het kijken naar films of series. Vroeger had je natuurlijk nog niet ‘on demand’ en kon je niets opnemen en dan was je afhankelijk van het moment van uitzending. Ik miste vrijwel alles en gaf het dus op. Voor mij geen tv, maar hooguit af en toe een boek in een gestolen moment. Nu haal ik dat tv-genot in!
De dotvpn, die je kan toevoegen aan de extensies van je browser blijkt toch niet geweldig te zijn of zelfs helemaal flut. De meeste tv-kanalen ontdekken deze extensie en blokkeren je kijkgenot alsnog. Je moet dus echt de VPN van avast hebben (of mogelijk die van een andere antivirussoftware?) hebben. Dus het kost wel wat. 60 Euro voor twee jaar. Maar dan heb je wel twee jaar kijkgenot via ‘uitzending gemist’ alsof je in Nederland bent en via je Nederlandse abonnement op Netflix kun je alles kijken alsof je in Nederland bent.
Ik vertel dit voor eventuele vakantiegangertjes en pensionados die net als ik gedeeltelijk in het buitenland verblijven. Je kan overigens zes dagen gratis een proefabonnement nemen op VPN security van Avast. Misschien handig voor korte vakanties.

Het woord allochtoon wordt officieel uit de Nederlandse vocabulaire geschrapt. Dat is bepaald door mensen die zelf in hun dagelijkse omgeving weinig met allochtonen te maken hebben. Met het schrappen van dit ‘onvriendelijke’ woord denkt men discriminatie te kunnen voorkomen of in ieder geval verminderen. Het woord allochtoon moet vervangen worden door ‘inwoner met een migrantenachtergrond’. Zo, dat bekt veel beter! Maar niet heus.
Vroeger werden de ‘vreemdelingen’ die ons land binnenstroomden om het werk op te knappen dat Nederlanders niet wilden doen ‘gastarbeiders’ genoemd. Men veronderstelde dat ze even langs kwamen om hier arbeid te verrichten en dat ze daarna weer zouden terugkeren naar hun eigen land, wat niet gebeurde. Later vond men het woord gastarbeider te discriminerend (en het woord dekte niet langer de inhoud van het begrip) en werden het ‘buitenlandse werknemers’. Deze werknemers kregen kinderen die hier opgroeiden en die kregen ook weer kinderen. De jongste generatie is dus sterk ‘vernederlandst’ en voelt zich meer Nederlander dan allochtoon. Logisch! Maar wij zien dat hun velletje nog steeds vaak wat donkerder is, dat ze dikwijls mooie bruine ogen hebben en blijven ze ‘allochtoon’ noemen, omdat ze geen Stephan of Miranda heten. Intussen zijn er mensen bijgekomen van nog veel meer nationaliteiten dan de Marokkanen, Turken, Italianen en Spanjaarden die in de zestiger jaren kwamen helpen om hier werk op te knappen. En om diverse redenen. Moeten al die nieuwe burgers die ons land verrijken per se genoemd worden onder één verzamelnaam, vraag ik me af. Ik denk het niet. Laten we zeggen dat we allemaal mensen zijn die Nederland bevolken. En laten we het daarbij houden. Sommigen hebben een Nederlands paspoort en anderen nog niet. Sommigen hebben een verblijfsvergunning en anderen nog niet. Maar allemaal zijn het medemensen. Vergeet toch die landsgrenzen als we het hebben over mensen. Kijk met een andere bril en verheug je alleen over deze verrijking van culturen, gewoonten en uiterlijke kenmerken.
Ik denk dat mensen die zich druk maken over het woord allochtoon en zwarte piet zelf hun beperkte blik op mensen nog niet voorbij zijn. Als je werkelijk naar mensen kijkt zonder te letten op kleur of andere verschillen, dan spelen die benamingen en oubollige gebruiken daarin geen rol. Allochtoon is maar een woord en zwarte piet is maar een raar typetje uit een tijd waarin mensen nog weinig over de grenzen hadden gekeken. Zie het dan ook zo. Plaats het in de tijd. Sinterklaas is toch ook een maffe man, als je hem plaatst in de hedendaagse maatschappij, waarin 82 procent van de mensen atheïst is. Zie het gewoon als een koddig en wat achterlijk feest, maar wel leuk voor veel kinderen. Door dit feest wordt kinderen echt niet aangeleerd om geen respect te hebben voor hun donkerdere vriendjes in de klas. Kinderen denken niet zo benepen.
Ik trouwde drie keer met een ‘allochtoon’. ‘Wat is er mis met een gezonde Hollandse jongen?’ verzuchtte mijn moeder. Nou, helemaal niets, maar het kwam toevallig zo uit.
Wat ik geleerd heb, bijvoorbeeld in de tijd dat ik in Pakistan woonde te midden van arme Pashtun, is dat mensen overal hetzelfde zijn. Iedereen heeft gevoelens en behoeften die menselijk zijn en door alle cultuurverschillen heen zijn die overal hetzelfde.
Mijn nageslacht is multicultureel, met bloed uit Nederland, Afhanistan, de Antillen, Indonesië, China, Suriname en Vietnam. Mooi toch? En er kunnen onderling ‘racistische’ grappen gemaakt worden zonder dat iedereen gaat steigeren.

Het wandelseizoen is hier weer aangebroken. Vandaag is het allerheiligen en dat is hier een vrije dag. Gisteren hadden veel mensen ook vrij en dus hadden scholieren en werkenden een ‘puente’, een lang weekend.
Wij hadden al besloten vandaag te gaan wandelen na het ontbijt en hoewel het een beetje grijzig en bewolkt was gingen we toch. Een frisse ochtendwandeling op de berg bij ons achter.
Zoals vaker beginnen we de wandeling bij de steengroeve. Daar kan men zijn auto neerzetten en dan verder wandelen of fietsen. Berg op tot je over de rand kan kijken en aan de andere kant de kust beneden je ziet liggen. Er is geen helder zicht met een diepblauwe zee, maar wel een mooi dromerig roze uitzicht met een zon die zwakjes schijnt en gereflecteerd wordt door het water. We zijn van plan koffie te gaan drinken bovenaan de kabelbaan vanuit Benalmadena, maar zien tot onze verbazing dat deze vandaag stil staat. Er wordt daar dus niet gewerkt en er is dus geen koffie. Dan maar weer terug en intussen opnieuw genieten van de mooie wat nevelige vergezichten. ‘Ik stop mijn camera weg,’ zegt Ahmad. ‘Genoeg foto’s gemaakt!’
Maar hij weet nog niet wat ons beneden te wachten staat als we bijna de auto bereikt hebben. Ik wil daar nog een foto maken van mooi licht dat valt op de imposante afgehakte rotswand van de steengroeve en daardoor kijkt Ahmad ook even opzij.
‘Kijk, daar lopen ‘cabra’s’ (geiten),’ roept hij. Ik verwacht een paar geiten en schapen te zien met een schaapherder (altijd leuk om te zien), maar ik zie iets heel anders.
Langs de steile rotswand lopen vier steenbokken naar beneden! Twee grote en twee kleinere. Ik heb zoiets wel eens gezien op de tv, maar nog nooit in het echt. Het is zo imposant dat ik vergeet te filmen. Gelukkig maakt Ahmad wel foto’s van het moment dat de dieren ongelooflijk behendig aan het afdalen zijn en ik neem nog een paar schokkerige filmbeelden waaruit ik later wat momentopnames kan distilleren,
De dieren zijn op weg naar een kleine waterplas, die helemaal beneden aan de steengroeve ligt. Maar……bijna beneden blijven ze ineens roerloos staan en dalen niet verder af. We wachten nog een tijdje, hopend dat de steenbokken iets gaan doen, hetzij drinken, hetzij terug klauteren naar boven. Maar ze doen niets, minstens een half uur lang. Het kleinste bokje drinkt even bij de moeder, waarvan ik een klein filmclipje kan vastleggen. Daarna gaan ze met zijn vieren rustig liggen. Ik zou het liefst hier blijven om te wachten op het moment dat ze weer in actie  komen, maar de heer des huizes wil naar huis 😉
Onderweg raken we niet uitgepraat over deze bijzondere ervaring. Het is zeldzaam om steenbokken in het wild aan te treffen, ook al leven ze hier wel op deze berg. Net als vossen, wilde zwijnen en herten.