Het wandelseizoen is hier weer aangebroken. Vandaag is het allerheiligen en dat is hier een vrije dag. Gisteren hadden veel mensen ook vrij en dus hadden scholieren en werkenden een ‘puente’, een lang weekend.
Wij hadden al besloten vandaag te gaan wandelen na het ontbijt en hoewel het een beetje grijzig en bewolkt was gingen we toch. Een frisse ochtendwandeling op de berg bij ons achter.
Zoals vaker beginnen we de wandeling bij de steengroeve. Daar kan men zijn auto neerzetten en dan verder wandelen of fietsen. Berg op tot je over de rand kan kijken en aan de andere kant de kust beneden je ziet liggen. Er is geen helder zicht met een diepblauwe zee, maar wel een mooi dromerig roze uitzicht met een zon die zwakjes schijnt en gereflecteerd wordt door het water. We zijn van plan koffie te gaan drinken bovenaan de kabelbaan vanuit Benalmadena, maar zien tot onze verbazing dat deze vandaag stil staat. Er wordt daar dus niet gewerkt en er is dus geen koffie. Dan maar weer terug en intussen opnieuw genieten van de mooie wat nevelige vergezichten. ‘Ik stop mijn camera weg,’ zegt Ahmad. ‘Genoeg foto’s gemaakt!’
Maar hij weet nog niet wat ons beneden te wachten staat als we bijna de auto bereikt hebben. Ik wil daar nog een foto maken van mooi licht dat valt op de imposante afgehakte rotswand van de steengroeve en daardoor kijkt Ahmad ook even opzij.
‘Kijk, daar lopen ‘cabra’s’ (geiten),’ roept hij. Ik verwacht een paar geiten en schapen te zien met een schaapherder (altijd leuk om te zien), maar ik zie iets heel anders.
Langs de steile rotswand lopen vier steenbokken naar beneden! Twee grote en twee kleinere. Ik heb zoiets wel eens gezien op de tv, maar nog nooit in het echt. Het is zo imposant dat ik vergeet te filmen. Gelukkig maakt Ahmad wel foto’s van het moment dat de dieren ongelooflijk behendig aan het afdalen zijn en ik neem nog een paar schokkerige filmbeelden waaruit ik later wat momentopnames kan distilleren,
De dieren zijn op weg naar een kleine waterplas, die helemaal beneden aan de steengroeve ligt. Maar……bijna beneden blijven ze ineens roerloos staan en dalen niet verder af. We wachten nog een tijdje, hopend dat de steenbokken iets gaan doen, hetzij drinken, hetzij terug klauteren naar boven. Maar ze doen niets, minstens een half uur lang. Het kleinste bokje drinkt even bij de moeder, waarvan ik een klein filmclipje kan vastleggen. Daarna gaan ze met zijn vieren rustig liggen. Ik zou het liefst hier blijven om te wachten op het moment dat ze weer in actie  komen, maar de heer des huizes wil naar huis 😉
Onderweg raken we niet uitgepraat over deze bijzondere ervaring. Het is zeldzaam om steenbokken in het wild aan te treffen, ook al leven ze hier wel op deze berg. Net als vossen, wilde zwijnen en herten.