Onze hele tuin hangt zo een beetje vol met dieren die over ons ‘waken’.
Weer een schilderijtje af. Het was de laatste schijf die nog bewerkt moest worden. Ik begin er lol in te krijgen, maar de schijven zijn op.
‘Hier waken wij’
Beantwoorden
Categorie archieven: Ons leven in Den Haag
Knappe koppen
Vorige week was de zoon (I) van Ahmad een week in Nederland. Dit in verband met de formule 1 race die afgelopen zondag gereden werd. De ingenieurs die zorgen dat al die raceauto’s goed rijden zijn altijd vanaf de maandag tevoren present op de plaatsen overal ter wereld waar de race op zondagen gereden wordt. Sinds in ieder geval de laatste drie jaar vindt het spektakel ook jaarlijks plaats in Zandvoort. Alle keren dat I hier was voor een weekje maakte Ahmad van de gelegenheid gebruik om hem even te gaan zien.
De eerste keer was dat in Zandvoort, waar we heel lekker met I gingen eten in een Thais restaurant, de tweede keer was het ergens op een plek aan het water niet ver van Schiphol en dit jaar zagen we elkaar in een restaurant in Noordwijk. Het ligt er altijd aan in welke plaats en welk hotel I gestationeerd wordt. Altijd leuk om Ahmads lieve zoon I te zien, die dezelfde leeftijd heeft als mijn jongste zoon. Ik denk dat ik alleen maar een auto bezit om deze te gebruiken voor dat soort gelegenheden. De auto geeft mij de kans om naar mijn en Ahmad’s kinderen te rijden. Verder heb ik het mooie ding niet nodig. Ik fiets liever.
I vertelde ons tijdens het eten over het huis dat hij onlangs heeft kunnen kopen met zijn vriendin, op wie hij helemaal gek is. ‘Nu je zo een fijn leven hebt met je vriendin, vind je het nog wel leuk om zo vaak de hele wereld te moeten afreizen achter de formule 1 aan?’ vraag ik. Dan vertelt hij ons dat hij nu al jaren zo een 28 reizen per jaar moet maken, maar dat hij van plan is vanaf het komende jaar er maar 10 te gaan doen. Verder gaat hij dan thuis werken. ‘Waaraan?’ vragen wij. Dan vertelt hij dat, eigenlijk altijd al, de ingenieurs van de formule 1 zich niet alleen maar bezig houden met de races en de auto’s die daar rijden. Ze ontwerpen ook applicaties voor in auto’s. Zo is hij de medebedenker van het lampje dat gaat branden op het dashboard van auto’s als de bandendruk niet meer in orde is en de banden opgepompt dienen te worden. Nu is hij bezig met het ontwerpen van een nieuw navigatiesysteem voor in de auto. Als ik dit hem hoor vertellen, dan denk ik: ‘Wat een knappe kop is hij toch. Echt een slimme jongen, net als overigens ook de andere twee kinderen van Ahmad, die beiden in het onderwijs werken. Het zijn alle drie studiebollen.
Mijn lieve Ahmad is ook een studiebol. Hij heeft niet veel school mogen genieten, maar hij is, zoals ik misschien te vaak in dit weblog vertelde, een autodidact. Hij weet veel van geschiedenis, planten, dieren en hij heeft een goede algemene ontwikkeling. En hij weet heel veel van websites. Ik zit hier maar wat te kletsen in mijn weblog, maar dat dit weblog zo goed blijft draaien is mede te danken aan mijn lieve computernerd.
Gisteren vroeg hij mij hoe ik het zou vinden als ik dit weblog kon bewaren voor mijn kinderen als ik kom te overlijden. Dat zou ik graag willen. Nu is het zo dat dit weblog uit de lucht verdwijnt als ik kom te overlijden en geen contributie meer betaal aan mijn webhost (Strato). Maar Ahmad weet een manier om mijn hele weblog op te slaan in mijn pc. De pc fungeert dan als local host. Mijn website is dan niet meer te vinden op internet, maar wel in mijn laptop of desnoods, als ik dat vlak voor mijn overlijden zou kunnen regelen op een externe schijf. Het weblog in de local host zou je kunnen zien als een kloon van mijn echte weblog. Als ik nieuwe stukjes schrijf in mijn op internet te vinden weblog, dan kan ik (bijvoorbeeld maandelijks) de nieuw geschreven stukje met foto’s, links en filmpjes en al transporteren naar mijn weblog in de local host.
Waarom zou ik dit willen? Omdat ik denk dat het misschien leuk kan zijn voor mijn kinderen of kleinkinderen om dit heel veel later te lezen. Zoals je een kijkje neemt in een oud dagboek. De tijden zullen veranderen en dan is het misschien leuk dingen terug te lezen uit een heel andere tijd.
Ahmad legt me uit hoe hij het heeft gedaan. Dat weblog klonen en transporteren naar de local host. Het is voor mij echt abacadabra. Ik kan nog net begrijpen hoe ik kan inloggen in beide weblogs en gebruikmakend van xampp als administrator berichten kan exporteren van het echte weblog en vervolgens kan importeren in het gekloonde weblog in de local host. Maar ik blijf het wonderlijk vinden en bijzonder knap van Ahmad.
Wat een knappe koppen!
Spinnen
Al jaren ben ik gewend spinnen in huis te hebben, vooral als de r in de maand zit. Meestal waren dat van die langpootspinnen die verder geen kwaad doen maar wel webben weven in hoeken en achter gordijnen. Ze hebben hun nut, omdat ze andere insectjes eten die je liever niet om je heen hebt.
Ik heb altijd respect voor de spin, die zo kundig is in het weven van een web. Ik zal ze nooit doden of opzuigen.
Dit jaar zie ik nog geen langpootspinnen verschijnen in mijn huis. Maar laatst, toen ik klaar was met bidden, viel er een grote zwarte spin op de grond. Was hij uit mijn bidkleedje gevallen of uit mijn hoofddoek? Ik wist het niet, maar ik zag de griezel heel onelegant wegkruipen en zich platmaken in de lengte naast een zware kast, waar hij kennelijk helaas voor hem niet onder kon kruipen. Ik wilde het beest met een plumeau (zo een ding waarmee mensen dingen afstoffen, maar die ik alleen gebruik voor het pijnloos naar buiten dirigeren van ongewenste insecten in mijn huis, zoals vliegen en nu deze spin). Ik riep Ahmad erbij omdat ik wilde dat hij dit enorme exemplaar zou zien.
Ahmad nam het heel serieus, serieuzer dan ik. ‘Niet met de plumeau,’ gebaart hij naar me. ‘Dan kan de spin erlangs kruipen en je misschien bijten.’ Hij heeft een paar tuinhandschoenen tevoorschijn gehaald en met die handschoenen pakt hij de spin met een stuk keukenrol en hij gooit hem met papier en al uit het raam in de tuin. Hij vindt deze spin maar niks. ‘Het staat me helemaal niet aan,’ zegt hij. ‘Ik weet niet of deze spin giftig is.’ Nee,’ zeg ik. ‘Dat valt wel mee in Nederland. Hier heb je niet zoveel giftige dieren als in warmere landen.’ Wij kijken op internet en zien daar diverse spinnen afgebeeld die wel wat lijken op ‘onze spin’. De meeste daarvan zijn niet giftig en doen je geen kwaad als je ze maar niet stoort of per ongeluk plet.
Na dit incident zien we nog een keer eenzelfde zwarte dikzak van een spin. Hij zit notabene aan de binnenkant van ons muskietennet, pal boven ons hoofd. De hele nacht hebben we misschien geslapen met deze spin in ons gezelschap. Ahmad verwijdert de spin en gooit hem weer met papier en al in de tuin. Gisteren hoorde ik Ahmad naar me roepen. Hij lag al onder het muskietennet met zijn telefoon en e-reader. ‘Er zit weer een spin,’ zegt hij. En ja hoor, recht boven hem zit opnieuw een grote spin, aan de binnenkant van het muskietennet. Aan de buitenkant op het net ernaast, zit een mug, die ik wil doodklappen. ‘Nee neen,’ roept Ahmad. Eerst die spin. Ik geef hem een paar vellen keukenrol en hij pakt de spin. Dit keer is het een iets ander model. De spin is wat roodachtiger van kleur. Ik vind hem er venijniger uitzien. Ook deze spin wordt door Ahmad in de achtertuin geworpen met papier en al.
Waar komen al die dikke spinnen dit jaar vandaan, vragen wij ons af. ‘Morgen gaan we het hele bed vanboven, van onderen en vanbinnen stofzuigen,’ kondigt Ahmad aan. In onze verbeelding zien we een heel nest spinnen dat zich mogelijk bevindt onder en achter ons bed.
Vanmorgen hebben we deze operatie uitgevoerd. De hele enorme boxspring ging matras voor matras op zijn kant en we stofzuigden overal, de vloer en de matrassen van alle kanten. Ook gingen we met de stofzuiger onder de kasten. ‘Heb jij een spin gezien?’ vraag ik Ahmad. Nee, niet één. En de hoeveelheid stof onder het bed viel ook wel mee. Het stofzuigen heeft echter geen kwaad gekund. Als er al bedwantsen waren, dan hebben we die nu verwijderd.
En de spinnen? Die komen waarschijnlijk gewoon door het open raam naar binnen. Onze voortuin is rijkelijk begroeid met struiken. Tussen de stenen van de muren van ons huis zijn voldoende schuilplekken voor spinnen. Zolang wij graag onze ramen openen zullen we ermee moeten leven dat spinnen vrij toegang hebben tot de slaapkamer en de bidruimte. Jammer dat de spinnen van dit jaar niet zo vriendelijk ogen als de langpootexemplaren van eerdere jaren. Opletten dan maar.
ING bericht
Ik sta op het punt in mijn bed te stappen. Voordat ik het muskietennet optil om onze doorzichtige tent binnen te gaan kijk ik nog even op mijn mobiel. Ik zie dat er een sms is binnengekomen. Van de ING. In de sms lees ik: ‘Uw pinpas is succesvol aangevraagd. Was u niet degene die deze aanvroeg, bel dan ……….’ Wat is dat? Ik heb geen pinpas aangevraagd. Het nummer dat ik moet bellen is een op het oog betrouwbaar nummer (geen 06). Ik bel. In mijn gedachten gaat iemand er straks vandoor met een pinpas die zogenaamd van mij is en rooft al mijn centjes.
Er wordt direct opgenomen door een jongeman en ik vertel met enige zenuwen in mijn stem dat ik zojuist het bericht heb gezien en dat ik helemaal geen pinpas heb aangevraagd. Het is goed dat u belt, reageert de jongen en hij vraagt ter controle naar mijn postcode en huisnummer. Daarna naar mijn geboortedatum. In mijn zenuwen vind ik dat heel professioneel van hem. Hij zegt ook te zien dat ik nog onlangs een nieuwe pas heb gekregen, wat klopt. Dan begint hij een verhaal dat de ING een onderzoek zal starten naar deze vermoedelijke fraude. Ik benadruk dat ze in ieder geval geen pinpas moeten sturen. Dan volgt een vrij lang verhaal dat zij gedurende het onderzoek naar de fraude preventief mijn pinpas zullen blokkeren voor de komende 12 uur. Na 12 uren zal mijn pas dan vanzelf door hun weer gedeblokkeerd worden. Ik zal dan tijdelijk geen betalingen kunnen verrichten. Is dat een probleem? Nee, ik heb mijn pas niet nodig de komende12 uur. In mijn achterhoofd begint een klein lampje te branden dat het vreemd is dat ze mijn pas zouden moeten blokkeren ten behoeve van een onderzoek naar een pas die ten onrechte zou zijn aangevraagd. Maar omdat de man zich verder zo begripvol opstelt laat ik de gedachte nog even op de achtergrond sudderen.
Dan zegt hij dat er een sms naar mij onderweg is. Heb ik die ontvangen? Ja. ik zie inderdaad een nieuwe sms met ook de letters ING als avatar. De sms bestaat uit een link en verder niets. ‘U ziet daar een link en die moet u even aanklikken,’ zegt de man nu. Het lampje in mijn achterhoofd verandert nu onmiddellijk in een alarmbel. Ik voel mijn hart bonzen in mijn kleine borstkastje. ‘Ik ga helemaal niks aanklikken,’ zeg ik streng. ‘De sms zegt mij niets en bevat alleen maar een link.’ ‘Het is voor uw toestemming om tijdelijk de pas te blokkeren. Als u deze niet wil aanklikken kunnen wij u niet helpen en zal u naar een ING- kantoor moeten gaan’ ‘Ik ga deze link niet aanklikken. Ik weet niet wie u bent en ook niet of u van de ING bent. Ik zie ook niet in waarom mijn pas tijdelijk geblokkeerd zou moeten worden om tegen te gaan dat er nog een pas naar me wordt toegestuurd. Dus ik ga niet klikken.’ Op dat moment hoor ik een klik. De man heeft opgehangen.
Nog na bibberend vertel ik het hele verhaal aan Ahmad, die rustig in bed ligt te lezen. ‘Bijna was ik erin getrapt,’ stamel ik. ‘Ik vond het al gek,’ zegt Ahmad. ‘Vergeet het verder maar snel.’ Maar dat lukt me niet direct. Ik blokkeer het nummer dat ik net heb gebeld en verwijder het uit mijn telefoongeheugen. Ik zie dat dit telefoonnummer, evenals de sms die mij verstuurd werd met de link afkomstig is van een 06-nummer. En dat is niet hetzelfde nummer als het nummer dat op de link stond in de eerste SMS (waarin werd melding gemaakt van het zogenaamd succesvol aanvragen van een nieuwe pinpas).
Ik voel me of ik aan een groot monster (gevaar) ben ontsnapt en moet een tijdje lezen in mijn e-reader om met succes de slaap te kunnen vatten. Lezer van dit stukje, wees gewaarschuwd voor dit soort enge poging tot diefstal. Mensen vinden het niet meer de moeite waard om in te breken in huizen en daarna spullen te moeten verkopen. Stelen door te hacken en telefoons dan wel computers ‘over te nemen’ is zoveel handiger.
Oud zeer
Ieder heeft er wel mee te maken, met oud zeer. Het kan een nare gebeurtenis zijn in je leven, een jeugd die niet fijn is verlopen, een sterfgeval van een dierbare, geestelijke of lichamelijke mishandeling of vernedering. Het leven bestaat uit prettige en minder prettige ervaringen. Door sommige ervaringen lopen we mentale schade op, waarvan we ons helaas niet altijd bewust zijn. Of waarvan we ons pas vele jaren later bewust worden.
Ik ben een boek aan het lezen van ex-psychiater Bram Bakker met de titel ‘oud zeer’. Normaal gesproken lees ik al lange tijd geen non-fictie meer. Maar de titel van het boek en het feit dat Bram Bakker zijn beroep als psychiater vrijwillig vaarwel heeft gezegd maakte me nieuwsgierig.
Ik herken veel in de kritiek die hij heeft op de reguliere geestelijke gezondheidszorg en het onderverdelen van mentale problematiek op schalen in de DSM, de onwenselijkheid van verslavende psychofarmaca, die het onderliggende probleem niet verhelpen, maar slechts werken als een pleister op een wond. Deze ‘medicijnen’ laten je alleen je ellende via chemische weg vergeten, lossen niets op en hebben bovendien bijwerkingen.
Ook ik had kritiek op de geestelijke gezondheidszorg, toen ik er tijdens en na mijn studie psychologie mee kennismaakte. Ik werkte op een crisiscentrum op de gesloten psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis, waar psychotische mensen gillend binnenkwamen, als begeleider van een groep chronische patiënten in de Willem Arntzhoeve en ik werkte met tbr-gestelden met zware psychische afwijkingen in de van der Hoeven Kliniek. Daar werd me direct al duidelijk dat ik het totaal niet eens was met hoe mensen in geestelijke nood behandeld werden. Anders dan Bram Bakker besloot ik al vóórdat ik een loopbaan begon als psycholoog in de ggz, om af te haken. Ik liep zo een ongetwijfeld mooie carrière mis, maar bleef wel trouw aan mezelf.
Ik vind het fijn om te horen en te lezen dat vandaag de dag meer psychologen en psychiaters vraagtekens durven te zetten achter de gangbare hulpverlening aan mensen die het het niet redden in onze maatschappij vanwege hun mentale problematiek.
Ik ben zelf iemand met veel oud zeer, waarin ik langzamerhand steeds meer inzicht krijg. Ik heb nooit therapie gehad, nooit psychofarmaca ingenomen. Behalve de hasj waarmee ik me de jaren tijdens mijn zeer traumatische eerste huwelijk trachtte te verdoven. Totdat ik inzag dat deze verdoving me niet uit mijn benarde situatie kon halen en ik ermee stopte.
Beetje bij beetje heb ik me op eigen kracht kunnen ontworstelen aan de geestelijke schade die ik overhield aan mijn jeugd en twee eerdere huwelijken. Ik ben niet de enige die verkeerde partners uitzocht, omdat ik meende dat ik ‘niet beter verdiende’, hetgeen samenhing met mijn jeugd.
Maar ik was er tot voor kort nog niet helemaal uit, ondanks het gelukkige leven dat ik nu leid met mijn huidige partner, en dat voelde ik regelmatig. Er zat nog woede in mij en verwarring over de details van een leven vol misbruik. Ik bagatelliseerde de impact daarvan nog steeds, wat invloed had op mijn leven van nu, terwijl ik inmiddels nu bijna 73 jaar tel.
Dankzij het boek van Bram Bakker kwam ik achter bepaalde feiten in mijn leven die ik serieuzer moet nemen dan ik tot nu toe heb gedaan. Ik besloot de angst die in mij ontstaan is onder ogen zien en mijn kwetsbaarheid te durven voelen. Het is alsof er sinds gisteren een last van me af is gevallen. Ik voel me bevrijd en verbittering en een zure kijk op gebeurtenissen en mensen lijken nu plaats te maken voor zachtheid.
Ik wil met het schrijven van dit stukje zeggen dat het lezen van een boek en het herkennen van dingen daaruit therapeutisch kan werken. Elk mens is verschillend en wat iemand nodig heeft om dichter bij zichzelf te komen en de ballast van negatieve ervaringen kwijt te raken is voor een ieder anders.
Ik heb er op grond van mijn eigen ervaring tot nu toe vertrouwen in dat het leven zelf mensen of ervaringen op je pad brengt die je nodig hebt om inzicht te krijgen in jezelf en je eigen handelen. Dat kan voor de één een opmerking zijn die toevallig geplaatst wordt, voor de ander een ontmoeting zijn, voor de ander een film of serie. Of het lezen van een boek, zoals in dit geval mij overkwam.
Wandelen met hindernis
Het is duidelijk genoeg. Gewaarschuwd wordt dat het verstandig is minstens 25 meter afstand te houden van de Schotse Hooglanders.
De weg is dus afgesneden en we keren om. Het is altijd een verrassing waar je de rustige kudde aantreft.
Wandelen in de Uithof
We doen het nog elke morgen, wandelen, soms een klein rondje en meestal een grotere ronde. Wat we daar zien en horen is niet meer zo spectaculair als in de lente. Toen hoorde je, vooral als je onder de bomen liep, een concert van vogelgezang. Het was paartijd en broedtijd. Overal doken watervogels met kuikens op.
Nu is het nog steeds mooi. Maar de kuikens zijn groter geworden of verslonden door prooidieren. De vogels lokken elkaar niet langer met hun mooiste gezang. De bloeitijd van veel planten loopt op haar einde. Maar alsnog genieten wij van elke wandeling. Ik heb er een vijfde filmpje van gemaakt.
Tijd niet meer geschreven
Tja, en hoe komt dat. Geen tijd! Dat mag gek klinken voor een gepensioneerde, die immers overal tijd voor zou moeten hebben. Maar de werkelijkheid is anders.
De dagen lijken om te vliegen. Daarbij komt dat we steeds langere nachten maken, dus later opstaan. Zaten we vroeger fris aan het ontbijt om een uur of 7, nu is dat geregeld een uur of 9 of gisteren zelfs 9.30. We slapen en dromen wat af. En als de dag dan begonnen is, dan hebben we een vrij strak programma. Na het ontbijt een wandeling in de Uithof. Daarna is er nog een beetje tijd om wat anders te doen voor de tweede koffie. Dat kan zijn boodschappen doen of, zoals nu, even schrijven in dit weblog. Na de koffie (rond 11.30) heb ik weer wat tijd tot het middagmaal om 15.00 uur. Maar soms moet ik dan koken of naar Specsavers voor een nieuwe bril. Of ik heb even tijd om wat te schilderen, wat ik nooit langer dan een uur achter elkaar doe. Of ik plak een filmpje van foto- en filmmateriaal. Dat zijn mijn twee andere hobby’s naast leuteren in dit weblog
Na het middagmaal is het vaste prik dat we een spelletje rummikub doen. Dat zijn altijd twee of drie spelletjes, zodat er uiteindelijk een ‘winnaar van de dag’ is. Dat rummikub gaat ons nooit vervelen, omdat elk spel anders is.
Na het spelen is het tijd voor thee of een ijsje. En daarna stap ik op de hometrainer met mijn tablet, waarop ik intussen tv en series kijk. Dat doe ik met pauzes, waarin ik languit op het logeerbed lig tot het avondeten. Na het avondeten gaan we in ons bed liggen, waar we lezen e.d. en vervolgens gaan slapen En zo vliegen de dagen om, met af en toe een uitzondering, als dat de dag anders verloopt, omdat we een afspraak hebben met familie.
Zo zit dat. Ik heb verder niet zoveel te melden.
We hadden nog wat houtschijven liggen, die Ahmad nooit bewerkte met pyrografie, omdat ze nogal donkerbruin waren en je daarom de gebrande tekening niet zou kunnen zien. Ik kreeg het idee om daarom de schijf te bewerken met een geverfde achtergrond, zodat Ahmad die daarna zou kunnen bewerken met pyrografie. Maar dat bleek niet te kunnen. Pyrografie kan kennelijk alleen met succes gebeuren op onbewerkt hout.
Omdat ik het zonde vond om verder niks te doen met de houtschijven, heb ik het karwei maar afgemaakt door verder te schilderen op het hout:
Ter geruststelling
Lola had het fijn bij ons
Maar ook voor haar geldt: oost west, thuis best
Vandaag wordt het hondje opgehaald
Ze kunnen elk moment hier zijn, want we hebben afgesproken om 12 uur. Ze hebben het hondje gemist. Zij vinden zelf ook dat Lola een zoet en bijzonder lief hondje is en ook al zijn zij gisteravond pas teruggekomen van vakantie, zij kunnen ook niet wachten om Lola op te halen.
Ik ga haar missen en zij mij ook. Net kroop ze op mijn schoot, alsof ze al voelt dat ze zo zal worden opgehaald. Zij trekt naar mij en begroet mij altijd enthousiast. Hoe Ahmad ook zijn best doet, door haar vlees te geven en ook met haar te gaan wandelen, ik blijf haar nummer 1.
Ik ga nog even met haar een blokje om, zodat haar baasjes dat niet hoeven te doen, als ze straks komen om haar mee te nemen naar Hendrik Ido Ambacht. Wat ga ik dat kleine stinkerdje missen!