Familiebezoek
Beantwoorden
Auteur archieven: shabnam
Vreemde eend
Een paar dagen geleden heb ik mijn hele weblog kunnen opslaan in een PDF document met behulp van de plugin ´print my blog´. Daarna dacht ik erover mijn weblog helemaal van internet te halen, te meer omdat ik zag dat het door niemand meer bezocht werd. Ik miste het schrijven in het weblog niet, maar voelde het ´niet meer hoeven schrijven´ eerder als een bevrijding. Maar toen ik inlogde bij Strato en op het punt stond om mijn account en domein op te zeggen kon ik het niet. Ik besefte dat ik er nog niet aan toe was om mijn weblog te missen.
Wel blijft het zo dat ik steeds minder weet wát te schrijven. Ik voel me qua opinie en hoe ik denk over het leven een vreemde eend in de bijt, zoals ik dat ook al voelde in mijn jonge jaren. Is het dan wel verstandig om je gevoelens en gedachten te delen met lezers die je waarschijnlijk toch niet begrijpen of zelfs afwijzend staan tegenover je gedachten? Men zegt dat we leven in een democratisch land. Daarin zou het zo moeten zijn dat elke mening zijn recht van bestaan heeft en dat mensen tolerant staan tegenover elkaar en tegenover meningen die afwijken van de hunne. Dat idee heb ik niet. Integendeel heb ik het idee dat ik nu moet oppassen voor mijn woorden. Alles kan tegen me gebruikt woorden. Zo een sfeer heerst er nu. Dat remt mij enorm in mijn uitingen.
Laatst keek ik een paar talkshows terug op NLZiet. Dit om een beetje voeling te houden met wat mensen voorgeschoteld krijgen op de TV. Om de beurt mocht iemand zijn kennis of mening aangaande een actualiteit vertellen aan de talkshow-host. Ik kreeg daarbij sterk het gevoel dat er al een gemeenschappelijk standpunt was in de groep en dat de spreker die aan de beurt was moest oppassen binnen de lijntjes van dat gemeenschappelijke standpunt te blijven met zijn of haar woorden. Ik zag overwegend zure gezichten. Sommigen keken naar de ander of ze deze rauw lustten, maar dat non-verbale gedrag werd uiteraard niet in woorden getoond. Het maakte me triest. Ik besefte dat ik niets miste met het nooit kijken naar talkshows. Liever kijk ik naar interviews die worden gedaan door goede interviewers.
Waarin wijk ik af van de gangbare standpunten? Ik denk wat betreft mijn geloof. Het is al lange tijd voor veel mensen niet meer ´cool´ om te geloven in een Schepper. En dat terwijl het geloof in een Schepper voor mij het belangrijkste is en de leidraad voor mijn leven vanaf mijn vroegste jeugd, ook al waren mijn ouders atheïst. Zonder dat geloof had ik mijn leven niet kunnen leiden zoals ik dat gedaan heb, ondanks alle tegenslag. Ook nu put ik kracht uit mijn geloof en voor mij is het onvoorstelbaar dat mensen denken alles aan te kunnen zonder geloof. Ik denk dat dit maakt dat ik me een vreemde eend voel tussen mensen die denken dat alles maakbaar is tot het bittere einde.
Ik ben weer gaan lezen in de Koran en in boeken met de levenslessen van Sheikh Nazim (die ik alle in mijn e-reader heb overgezet). Daarin te lezen geeft mij veel vrede en steun. Een vrede die ik niet kan putten uit de ellende die heerst op veel plekken op de wereld en de reacties van mensen daarop.
Ik denk dat iedereen wel ergens in gelooft. Voor de één is dat de democratie, voor de ander de vrijheid van het individu, of de kracht van het succes als je er zelf maar in gelooft en goed je best doet, enz. Ik geloof in Allah/God, de Barmhartige en Vergevingsgezinde.
Ik kan het nog niet
Mijn weblog wegdoen. Ik ben er nog een beetje aan gehecht. Alleen al als ik het fotootje zie van de dauwdruppels en het stokstaartje dat daarnaar kijkt krijg ik heimwee.
Het kost me niet veel, dit weblog. Als ik het uit de lucht haal ben ik het voorgoed kwijt en daar ben ik nog niet aan toe. Wel zal ik er minder in schrijven, maar ik doe het nog niet weg.
Dus geen afscheid.
De natuur herstelt snel en stelt geen hoge eisen
Nog een stukje….Hoewel ik weet dat mijn meest trouwe lezers zelfs al hebben afgehaakt.
Het heeft hier mondjesmaat geregend, maar tot onze verrassing en blijdschap veranderden die paar lichte buitjes het landschap van een droge woestijn in een landschap met groene beplanting en zelfs wat bloemetjes. Al veel jaren zagen we hier geen herders met schapen en geiten voorbij komen, zoals dat wel het geval was in eerdere jaren, maar vanmorgen hoorden we ineens het vertrouwde geluid van belletjes en gemekker.
Dit weblog gaat verdwijnen
Maar eerst wil ik netjes afscheid nemen van de anderhalve trouwe lezer die ik nog had.
Al een tijd terug zei ik dat ik minder wilde gaan schrijven. Dat is ook gebeurd en ik merkte dat ik het schrijven in dit weblog niet miste. Tijden veranderen en de interesses van mensen veranderen. Niet veel mensen lezen nog weblogs. Er is al zoveel informatie te vinden op andere media.
Ik heb het lang leuk gevonden om te schrijven en mijn gedachten te delen. Dat is nu niet meer zo. Ik trek me terug.
Vandaag heb ik met de plugin ´print my blog´ mijn hele weblog kunnen opslaan in een pdf document. Dat bewaar ik op een externe schijf voor mijn kinderen en kleinkinderen. Je weet maar nooit of ze ooit willen teruglezen hoe hun oma jaren terug over dingen dacht en schreef. Alles verandert nu zo snel en mensen gaan ook anders denken en doen. Deze stukjes worden dan al gauw geschiedenis.
Ik zal vast wel blijven schrijven, maar niet meer op een digitaal podium dat voor iedereen toegankelijk is.
Ik wacht nog een weekje met het van internet halen van mijn weblog, zodat een eventuele bezoeker van deze website op de hoogte is van mijn vertrek en zich geen zorgen gaat maken.
☮🤍🙏
Nieuw schilderij af
Ben tevreden. Niet een eigen ontwerp, maar naar de hand van een bestaande grafische afbeelding (zie hieronder).
Mijn volgende idee om te gaan schilderen is een burak. Dat is een mythische afbeelding van een gevleugeld paard, door mystici ook wel vergeleken met je nafs (ego), dat tot je beschikking staat als een gevleugeld paard, wanneer je het eenmaal onder controle hebt.
Alhaurin de la Torre 3
Tussendoortje
Deze twee mooie dames (dj´s) combineren techno met flamenco, een naar mijn mening geslaagde combinatie.
Uit dagboek2
Het niet zomaar oordelen over een ander blijft voor mij een aandachtspunt. Ook als ik kijk naar mijn lief. Ik moet me constant realiseren dat ik ook maar kijk vanuit mijn kokervisie en vooral beseffen dat ik niets beter ben dan wie ook.
Ik las vanmorgen in een column in het NRC dat mensen die anderen bekritiseren niet zozeer begaan zijn met de wereld om zich heen en wat die anderen elkaar aandoen maar dat zij eerder spreken vanuit de behoefte zich beter te voelen dan die anderen. Dat vond ik een rake opmerking.
Het is moeilijker om werkelijk naar jezelf in de spiegel te kijken dan dat het is om een ander te bekritiseren. Ik wil, telkens als ik een wrevel in mezelf voel opkomen naar wie of wat ook, goed bij mezelf nagaan waar die wrevel vandaan komt. Meestal heeft het onaangename gevoel meer met mezelf te maken dan met de ander. Alles is reflectie. Letterlijk. In mijn omgeving zie ik constant mijn innerlijk weerkaatst. De omgeving is een gegeven. Het is aan mij om mijn rol in de waarneming daarvan te erkennen. Hoe ik kijk heeft meer met mij te maken dan met mijn omgeving. Dat moet ik onthouden. Als ik vrij ben van vooroordeel, dan voel ik enkel liefde en vertrouwen.
Uit dagboek
Gisteren las ik een boek getiteld ´het meisje dat de wereld veranderde´ van Machiel Hoek. Hoewel ik anders denk dan de hoofdpersonen (bijvoorbeeld de opa die gelooft in reïncarnatie en in de kracht van affirmatie) wilde ik mijn vooringenomenheid opzij zetten en het boek toch uitlezen. Ik heb er zeker wat van opgestoken. Zoals dat mensen hun angsten en vooroordelen kunnen doorgeven aan volgende generaties. Dat een ieder de wereld bekijkt vanuit een uniek standpunt en dat daardoor de meningen en waarheden van mensen van elkaar verschillen. Dat het goed is om te beseffen dat jouw ´waarheid´ er maar één van vele is.
Ik merk dat ik nog steeds vaak ´invul´ wat iets zou moeten zijn zonder het echt te aanschouwen en vervolgens te beschouwen. Als je al een mening hebt over iets dan kan je niet meer goed kijken naar wat werkelijk plaatsvindt en voelen wat dit met je doet. Je hebt datgene wat plaatsvindt al ingedeeld in ervaringen of gebeurtenissen die je kent uit eerdere ervaring. Dat is een euvel waarvan je steeds meer last krijgt naarmate je ouder wordt. Een kind kijkt nog onbevangen naar de wereld om zich heen, want het heeft nog niet zoveel ervaringen. De wereld doet zich aan een kind meer voor als telkens nieuw en anders. Hoe ouder men wordt en hoe meer men heeft ervaren, hoe meer men geneigd is elke nieuwe gebeurtenis in te delen en te categoriseren in iets dat men al eerder heeft meegemaakt. Daardoor kijkt men dan niet echt maar plaatst men als het ware dat wat men ziet al in een vakje.
Vanmorgen bedacht ik dat ook liefde en geborgenheid of gebrek daaraan kan worden doorgegeven van generatie op generatie. Ik voelde nooit de liefde van mijn moeder, maar als ik me verplaats in haar, dan bedenk ik me hoe zij zich gevoeld kan hebben in haar jeugd. Haar vader was een belangrijk man en altijd aan het werk en haar moeder was veel aan het bridgen en niet thuis. Zij was overgeleverd aan de zorg van bedienden. Dat moet eenzaam zijn geweest. En zo heeft een ieder een geschiedenis en handelt deze vanuit wat deze heeft ervaren.
Ik wil niet te veel vertrouwen op wat ik denk te weten uit ervaring, maar echt kijken en voelen wat plaatsvind op elk moment. Dat kan alleen door volledig te zijn in het moment en al mijn zintuigen te gebruiken. Mijn waarneming en gevoel bij een gebeurtenis zijn slechts één van vele mogelijke belevingen die een ander op datzelfde moment en dezelfde plaats kan hebben. Maar een waarneming zonder oordeel is voor mij werkelijker dan wanneer ik alvorens goed te kijken en te luisteren een ervaring direct indeel in een voor mij bekende categorie. Zonder deze onnodige hersengymnastiek en ballast in mijn hoofd oogt de wereld frisser en kan ik adequater reageren op mijn omgeving.