En hij waait hier nu met grote kracht. Een nieuwe dag, nieuwe kansen.
Mijn lief kreeg een mooie lijst. Vandaag gingen we het schilderij ophalen. Hij verdient een mooie plek aan de muur, zoals hij ook een mooie plek in mijn hart inneemt. Mijn zonnetje.
Bestaat liefde? Ik denk het wel. Een ouder houdt in de regel onvoorwaardelijk van zijn kroost en heeft alles voor zijn nakomelingen over? Dat zie je bij dieren en mensen. Het is een instinct en het is vrijwel altijd zo dat een ouder zijn kind kost wat kost wil beschermen tegen alles wat lelijk is en het beste voorheeft met dat kind. Maar uitzonderingen bevestigen ook hier de regel. Zelfs bij dieren zie je verstoten nakomelingen en bij mensen zeker. Maar in de regel is de liefde van een ouder voor het kind onvoorwaardelijk en vanzelfsprekend.
En hoe zit dat dan in relaties? Een partner, hoe nabij ook, blijft een vreemde. Dat houdt het interessant en daarom blijft een relatie boeiend en, mits er wederzijds respect is, leerzaam. Maar zoals dat ook het geval is bij vriendschappen is er in relaties sprake van een kosten-baten evenwicht. Als de ene partner het gevoel heeft meer over te hebben voor de ander, dan gaat het op een gegeven moment wringen. De kosten en baten (en daarbij bedoel ik de gevoelsmatige kosten en baten) moeten in evenwicht zijn. Is een relatie dan niets anders dan vrijwillig gekozen wederzijdse afhankelijkheid?
Ik weet dat Ahmad heel veel van me houdt en dat hij niet alleen een geliefde is maar ook een vriend. Hij heeft laten zien dat hij er ook in slechte tijden voor mij is. En in goede tijden hebben wij het fijn met elkaar. Maar houd ik wel net zoveel van hem als hij van mij? Vandaag vroeg ik hem hoe hij dacht over ons kosten-baten evenwicht. Vindt hij dat ik voldoende liefde aan hem teruggeef? Heeft hij genoeg ´baten´ bij mij. ´Ik kijk niet zo,´ zegt de lieverd. En dan vraagt hij: ´Ben jij graag bij mij?´ ¨Ja,´ zeg ik. ´Maar is dat niet puur egoïsme van mij?´ Hij lacht naar me en zegt dat, al zou dat zo zijn, dat het niet uitmaakt. ´Wees gewoon gelukkig bij mij.´ Mijn God, wat houd ik van die man. Maar is dat liefde?
De laatste dagen hier waren regenachtig en grijs. Ik keek naar films, waarin mensen slechte dingen deden. Ik droomde raar. De mens is zo vatbaar voor indrukken en zo gauw geneigd tot twijfelen. Ik bedoel mezelf…..
Althans in mijn leven. Ik heb veel vriendschappen gehad en voor mij voelde dat vooral als ´met elkaar voortwandelen door het leven´. Als kind nam ik vriendschap en trouw heel serieus, maar helaas werd ik een aantal keren daarin erg teleurgesteld. Mijn ´beste vriendinnetjes´ lieten het herhaaldelijk en in diverse situaties als het nodig was om voor mij op te komen afweten. Als kind al verbaasde ik me erover hoe veranderlijk mensen en kinderen waren in hun trouw en vriendschap. Ik bleef echter altijd uitgaan van het goede en eerlijke van de mensen om mij heen, ook al voelde en merkte ik vaak intuïtief dat dit niet klopte.
Ik denk dat de vriendschappen in je jeugd het belangrijkst zijn voor je verdere leven. Je bent dan nog heel vatbaar voor indrukken en gebeurtenissen maken meer indruk dan in de rest van je leven. Je kijk op het leven wordt dan gevormd. Sommige mensen hebben het geluk dat ze op één plek blijven en hun vriendschappen kunnen blijven onderhouden. Als je eenmaal volwassen bent en misschien een gezin sticht en waarschijnlijk in ieder geval een groot deel van je tijd werkt, dan raken vriendschappen meer op de achtergrond. Je hebt eenvoudig minder tijd.
Bij mij is het zo gegaan dat ik eigenlijk vanaf mijn studententijd nogal een geïsoleerd bestaan heb geleid. Ik was er voor mijn kinderen en de rest was ruis om mij heen.
Ik heb heel wat spannende momenten gekend in mijn leven, waarin ik hulp van een ander nodig had. Het gekke is dat de onverwachte hulp dan nooit van een vriend of vriendin kwam, laat staan van mijn familie. (Kinderen, ik heb het nu niet over jullie. Ik weet dat jullie altijd voor mij klaarstaan! Maar veel is gebeurd toen jullie nog niet in mijn leven waren of nog te klein.) Op die momenten kreeg ik, gek genoeg, altijd en precies op tijd hulp van een persoon die dan als het ware door God gezonden leek.
God/Allah is voor mij niet een ´man met een baard op een wolk´. Allah is Liefde en Allah verschijnt aan mij door mensen die Hij op mijn pad stuurde in mijn meest duistere momenten. Vrienden zijn voor mij de mensen die mij hielpen als een werktuig van Gods Liefde op het moment dat dit nodig was.
Zoals men zegt: in tijden van nood leert men vriend en vijand pas kennen. Zo is dat voor mij ook geweest. Een vriend heb je niet altijd voor het leven maar soms slechts voor even. Maar zo een vriend vergeet je niet meer. Terwijl de vrienden met wie je veel tijd hebt doorgebracht niet altijd zo een blijvende indruk achterlaten. Het was leuk met hen, zolang je dezelfde richting opliep samen, maar uit het oog betekende meestal dan ook uit het hart.
Wat ik nu merk is dat ik nog het meeste voel voor de mensen die ik ken van lang geleden. Ik zie ze niet veel of soms zelfs niet, maar ik weet dat ze nog in leven zijn en ik voel voor ze omdat ik herinneringen met ze deel. Het is nostalgische vriendschap en interesse van mijn kant. Ik wil dat het goed met ze gaat en dat ze nog lang blijven lopen op deze planeet, al lopen ze niet met mij op. Het is een soort ´heimwee vriendschap´. Er is al zo veel niet meer en alles verandert en niets blijft. Maar die mensen zijn er nog en dat geeft me een soort rust.
Nieuwe vrienden maken op mijn leeftijd is eigenlijk niet te doen. Je kan samen gaan oplopen, maar dat geeft dan niet hetzelfde gevoel als in je jonge jaren. Het hoeft dan ook voor mij niet. Laat ik het zo zeggen: in wezen is de hele wereld mijn vriend. We zijn allemaal maar ´lonesome hobos´ die ronddwalen op deze planeet en iedereen kan wel wat aandacht gebruiken. Ik heb alle tijd om die te geven. En ik vind mensen nog steeds boeiend. Maar echte vrienden? Nee, ik heb ze niet. Allah is mijn enige echte Vriend.
En de pannen worden nat….Het is werkelijk een zegen dat hier eindelijk en onafgebroken regen valt sinds vannacht. Het zal volgens het weerbericht blijven regenen tot morgenavond. Dat is goed nieuws voor het droge Andalusië.
Wij hebben nu meer tijd voor de pc en huiselijke karweitjes, omdat we niet gaan wandelen vandaag en ook niet in de zon zullen zitten met een boekje.
Sinds ik dagelijks met Ahmad meeloop op zijn ochtendwandelingen maken we steeds grotere tochten in en rond het dorp. Nu ik geopereerd ben aan de hallux valgus aan beide voeten en ik bovendien volledig hersteld ben na de heupbreuk loop ik als een kievit. Ik kan uren wandelen zonder pijn te krijgen in mijn voeten. Dat is voor mij zalig en ongekend. Nu besef ik pas hoe erg het was dat ik een groot deel van mijn leven zo veel pijn had bij het lopen en geen enkele schoen aan kon die enigszins lekker zat. Ik ben enorm blij met mijn geopereerde voeten.
Ik heb Ahmad aangemoedigd om onze wandelingen steeds meer uit te breiden. We hebben op verschillende wandelpaden langs het dorp paden gevonden die de natuur in gaan, de meeste daarvan zijn helling op. Aan één kant van het dorp waren dat paden door een verwaarloosd stuk braakliggend terrein, waar vroeger avocado´s zijn geteeld. Het is nu omheind door hekken maar verlaten en verwaarloosd en het landschap daar is niet aantrekkelijk. Aan de andere kant van het dorp ontdekten we enkele wandelroutes.
We zijn van plan die routes te gaan lopen, maar wel voorzichtig. Arm in arm en allebei met onze bamboestok.
Van de wandelingen die we tot nu toe maakten heb ik wat foto´s in een filmpje verzameld. Voor de liefhebben om te bekijken. Als ik elke foto afzonderlijk in mijn weblog zou plaatsen, dan zou dat veel plaats innemen. Daarom maakte ik er een filmpje van.
Dat gevoel heb ik nooit gehad. Logisch wel, gezien het aantal verhuizingen in mijn kindertijd. Als ik net weer vriendinnetjes had en gewend was op een school vertrokken we weer.
Maar in de straat waarin we nu verblijven wonen de mensen al generaties bij elkaar. Dat is mooi om te zien. Zodra het een beetje lekker weer is hoor je de mensen in onze straat uit hun huizen komen en op straat met elkaar keuvelen. De vrouwen lijken echt bevriend te zijn met elkaar en ook de mannen praten met elkaar op gemoedelijke en vriendschappelijke toon. Ik heb hier nog geen geschreeuw en geruzie gehoord. Wij wonen in een gebouw met 10 appartementen, gescheiden door twee voordeuren maar met een gemeenschappelijke ondergrondse garage. De appartementen dateren uit 2005. Daarvoor waren het twee woningen. Die woningen hebben plaats gemaakt voor appartementen. De oorspronkelijke eigenaars van de twee woningen kregen eerste keus bij een appartement in het gebouw. Eén daarvan is de eigenaar die zijn appartement aan Ahmad verkocht en de andere is onze benedenbuurman. Je merkt dat iedereen in de straat hier elkaar door en door kent, met uitzondering van de nieuwkomers in de appartementen.
De bewoners van de huizen in deze straat zijn hier opgegroeid, hebben nog met elkaar gespeeld in deze straat als kind. Sommigen wonen zelfs tegenover hun ouders, omdat er kennelijk een woning vrijkwam. Anderen wonen in bij hun ouders, omdat de huizen van enkele bewoners enorm groot zijn.
Ik vind het leuk om de saamhorigheid van de bewoners van deze straat zien en ik kan me voorstellen wat een gevoel van geborgenheid dat kan geven.
Tegenover ons woont een vader die één van zijn zoons aan het werk heeft gezet om het hele huis en de raamkozijnen te schilderen. Ook het dak had wat reparatie nodig. De zoon is er al een week mee bezig. Maar mooi vind ik het dat onze benedenbuurman hem is gaan helpen. Als twee broers zijn ze aan het werk onder begeleiding van muziek, waar onze benedenbuurman gek op is. Ik mag dat graag zien!
´Ben je de laatste tijd triest?´ vroeg Ahmad mij gisteren. ´Nee, eigenlijk juist helemaal niet. Ik voel me juist de laatste tijd heel rustig en tevreden met de situatie waarin wij nu mogen zitten. Kijk ik triest of gedraag ik me dan triest?´ vraag ik. Nee, het is gewoon een gevoel dat hij heeft. Maar toevallig is hij ook een heel zielig boek aan het lezen. Zo zielig en triest, dat hij er eigenlijk niet in verder wil gaan. De roman gaat over hoe slecht zwarte mensen in Amerika nog steeds behandeld worden.
Ik zeg hem dat ik misschien wel wat rustiger ben dan voorheen. Ik praat minder en denk meer na voor ik wat zeg (dat kan bij mij nooit kwaad). Ik maak minder grapjes. Let meer op wat ik wel en niet doe. Ik zeg hem dat. Dat ik voel dat wij in de laatste fase van ons leven zitten en dat niets er meer toe doet dan alleen je best doen om zo goed voor een ander en de wereld te zijn als je kan. Verder is eigenlijk voor mij niets belangrijk. Ik heb geen wensen van dat ik dit of dat nog wil. Ik wil leven met de dag en steeds het beste doen wat ik kan. Verder wil ik niks. En ik ben heel gelukkig en dankbaar voor de rustige fase waarin ik nu zit in mijn leven en geniet daarvan.
Hij knikt met herkenning. Hij voelt dat ook zo. En hij is gerustgesteld. ´Misschien zie je me zo door het boek dat je nu aan het lezen bent?´ zeg ik. Ja, dat kan best zijn. Hij wil niet verder lezen in het boek. Ahmad zegt dat het mooiste moment voor hem elke dag onze ochtendwandeling is. Ik beaam dat. Het is voor mij precies zo. Het voelt zo fijn om gearmd te wandelen, of de zon nu schijnt of niet. Ik geniet daar ook van. En van zoveel meer. Onze momentjes van eten en drinken en daarvan genieten. Mijn ritjes op de hometrainer, kijkend naar series of films. Lezen.
Ik zeg dat er maar één ding is waarover ik me nu een beetje druk maak. Wat moet ik met alle schilderijen die ik nog ga maken? Het huis hier en in Nederland hangt al vol ermee. ´Dat is voor elke schilder zo,´ zegt Ahmad. Ja, dat is waar. In gedachten bedenk ik me waar ik vanaf nu eventueel de wat mindere schilderijen of die waar ik een tijd niet naar wil kijken kan opbergen, met hun ´gezicht´ tegen de muur. Als dit je grootste probleem is, dan ben je een gezegend mens, bedenk ik me. Met al mijn kinderen en kleinkinderen gaat het goed en dat geeft mij rust. Ik hoef verder niets.
Wie wil dat niet? Ik zeg er ´ja´ tegen.?
