Dat gevoel heb ik nooit gehad. Logisch wel, gezien het aantal verhuizingen in mijn kindertijd. Als ik net weer vriendinnetjes had en gewend was op een school vertrokken we weer.

Maar in de straat waarin we nu verblijven wonen de mensen al generaties bij elkaar. Dat is mooi om te zien. Zodra het een beetje lekker weer is hoor je de mensen in onze straat uit hun huizen komen en op straat met elkaar keuvelen. De vrouwen lijken echt bevriend te zijn met elkaar en ook de mannen praten met elkaar op gemoedelijke en vriendschappelijke toon. Ik heb hier nog geen geschreeuw en geruzie gehoord. Wij wonen in een gebouw met 10 appartementen, gescheiden door twee voordeuren maar met een gemeenschappelijke ondergrondse garage. De appartementen dateren uit 2005. Daarvoor waren het twee woningen. Die woningen hebben plaats gemaakt voor appartementen. De oorspronkelijke eigenaars van de twee woningen kregen eerste keus bij een appartement in het gebouw. Eén daarvan is de eigenaar die zijn appartement aan Ahmad verkocht en de andere is onze benedenbuurman. Je merkt dat iedereen in de straat hier elkaar door en door kent, met uitzondering van de nieuwkomers in de appartementen.

De bewoners van de huizen in deze straat zijn hier opgegroeid, hebben nog met elkaar gespeeld in deze straat als kind. Sommigen wonen zelfs tegenover hun ouders, omdat er kennelijk een woning vrijkwam. Anderen wonen in bij hun ouders, omdat de huizen van enkele bewoners enorm groot zijn.

Ik vind het leuk om de saamhorigheid van de bewoners van deze straat zien en ik kan me voorstellen wat een gevoel van geborgenheid dat kan geven.

Tegenover ons woont een vader die één van zijn zoons aan het werk heeft gezet om het hele huis en de raamkozijnen te schilderen. Ook het dak had wat reparatie nodig. De zoon is er al een week mee bezig. Maar mooi vind ik het dat onze benedenbuurman hem is gaan helpen. Als twee broers zijn ze aan het werk onder begeleiding van muziek, waar onze benedenbuurman gek op is. Ik mag dat graag zien!