We hadden zin om te kijken wat er nu te zien is aan kunst in el Portón. Toevallig waren het dit keer portretten, gemaakt door diverse schilders en tekenaar d.m.v. verschillende technieken. Voor mij heel leuk en interessant.
En dan was het ook nog spannend weer. Regen, zon en wind wisselen elkaar vandaag af.
Dankzij een stukje dat ik las in Jeanne´s Weblog heb ik een nieuw idee voor een schilderij. Zij kwam in Joshua Tree een prachtig enorm beeldhouwwerk tegen van de Zuid Afrikaanse kunstenaar Daniel Popper. Hij heeft al heel wat beeldhouwwerken op zijn naam staan, maar geen van al die beelden doet mij zoveel als het werk dat hij neerzette in Joshua Tree.
Er zijn veel foto´s gemaakt van dit prachtige beeldhouwwerk dat eigenlijk twee paar handen heeft. Van al die foto´s vind ik deze de mooiste qua belichting. Ik hoop dat de kunstenaar mij kan vergeven dat ik zijn prachtige beeld naschilder. Je kan het ook zien als een blijk van waardering. Ik zal het schilderij niet verkopen.
Verder kijkend zie ik dat het idee voor dit beeld eigenlijk komt van Morgan Brown en dat het uitgevoerd is door Popper. Ze hebben dus samengewerkt om dit mooie beeld tot stand te brengen. Ik zie op haar site dat er nog meer mooie foto´s zijn van dit beeld. Misschien wordt het wel een serie schilderijen. Kijkend op bovengenoemde site wordt ook duidelijk dat je niet zomaar bij dit beeld kan komen (zoals Jeanne ook al opmerkte in haar stukje)
ATTENTION: Due to the overwhelming response to our new art installation we are notifying anyone viewing this page that trespassing is NOT allowed onto the property. Close viewing is reserved for guests of the ranch. This is private property. Any trespassing and media obtained from illegal entry onto property will be legally resolved. The minimum shoot fee is $20,000.
We have constructed a turn out on Sunfair Road for the public to view and take pictures and video. Please respect our property and the natural desert land that is being destroyed by trespassers. Please do not make fake booking inquiries to ask us sculpture related questions. You can email at info@themojavemoon.com.
Streng hoor. Word bijna bang om de mooie foto´s na te schilderen ?. Gelukkig staat er niets over naschilderen.
Voor andere amateurs als ik die graag schilderen met olieverf wil ik hier een tip delen hoe je restjes olieverf kan bewaren zodat deze niet verloren gaan. Heel simpel, in de diepvries.
Ik gebruik er de doosjes voor waarin de oordopjes zitten die Ahmad bestelt op Amazon om mijn gesnurk niet te hoeven horen ´s nachts. Het mooie is ook nog dat de verf in de diepvries onbeperkt houdbaar is en dat hij direct te gebruiken is als je hem uit de diepvries haalt. De verf is dan dus niet hard bevroren maar gewoon smeerbaar. Ik vind het een mirakel.
Ik zie dat mijn ijskastdeur wel een sopdoekje kan gebruiken. Wat kunnen foto´s toch wreed zijn ?.
Het is al in de middag dat ik muziek hoor komen vanaf het Porton, het culturele centrum niet ver bij ons vandaan. Terwijl ik de was ophang hoor ik best lekker klinkende muziek. Gelukkig niet Spaanstalig. Het is een band die Engelstalige muziek ten gehore geeft die voor mij goed te pruimen is. Maar het is niet echt dansmuziek.
Als ik na zonsondergang de was binnenhaal wordt ik verrast door een steengoede beat met daarbij ook nog mooie vocals. Ik haal mijn wasje af en kan me nauwelijks bedwingen om niet te gaan bewegen op deze muziek. Ik roep Ahmad erbij. ´Moet je horen, hoe goed deze muziek klinkt,´ zeg ik enthousiast. Ahmad begint direct de muziek op te nemen met zijn telefoon. Als hij een stukje afdraait merk ik dat hij de bassen (die juist zo belangrijk zijn) mist, wat ik al dacht. ´Ik zou er graag bij willen zijn,´ zeg ik. ´Alleen jammer dat we tussen al die jonkies op onze leeftijd waarschijnlijk enorm voor lul zullen staan, als we daar als een gek gaan staan bewegen.´
Ahmad gaat terug naar de andere kant van het huis en ik doe nog wat met de gedeeltelijk natte en droge was. Dan is het helemaal donker geworden (de schemering duurt hier nooit erg lang). Ik doe alle lichten uit achter me en begeef me op ons terras, waar ik me helemaal onderdompel in de de muziek. Ik freak lekker uit op de maat van de beat alsof ik 18 jaar ben, in de wetenschap dat niemand mij hier kan zien. Intussen geniet ik, me al dansend in allerlei bochten wringend, van het mooie uitzicht op de heuvels, waar lichtflitsen vanaf het muziekspektakel de bergen oplichten. Wat een avond. Ik kan me heerlijk uitleven zonder gehoorschade en zonder gêne.
Dat zijn verrassingen die het leven goed maken. Ik houd van dansen!
Ik was een tijdje stil hier in dit weblog. Soms denk ik dat ik misschien maar beter kan schilderen dan hier schrijven. Veel kan niet in woorden worden uitgedrukt en waar woorden tekortschieten komen beelden van pas.
Het heeft hier nu eindeliijk flink geregend, dagen achtereen. Vandaag was er ineens een droge dag, maar het weerbericht liet ons zien dat het morgenochtend om 4.00 uur weer gaat regenen. Dus ik besloot te wassen zoveel ik kon zodat de kleding zoveel mogelijk kan wapperen in de wind. Terwijl ik nog een was uithing werd ik gadegeslagen door één van de katten van Miguel, de kattenman. Hij heeft er inmiddels 7! De katten die ons al kennen zien we niet, maar de nieuwkomers zijn nog nieuwsgierig
Laatst vroeg de vriendin van Miguel ons vanaf het dak of wij een kat van hun wilde hebben. We hebben bedankt, omdat het halfjaarlijks heen en weer slepen van een kat voor ons geen optie is.
En verder gebeurt er niet veel. We zitten hier goed.
Hier wordt een Sinterklaas gevierd. Men is hier al weken terug begonnen met de straten te versieren met kerstversiering. Veel lampjes boven de wegen.
Maar ook zijn vrijwel alle planten in de vele bloembakken en plantsoenen vervangen door kerststerren. Toen we hier pas waren vond ik het fleurige van de straten hier met al hun bloeiende planten in perken en in de vele plantenbakken prachtig. Maar sinds ik heb gezien dat al deze planten vervangen worden naar gelang het jaargetijde of een toevallige feestelijke gebeurtenis, heb ik bedenkingen. Het doet nogal kunstmatig en geforceerd aan. ´Wat doen ze met de planten die ze weghalen om ze te vervangen door andere?´ vraag ik Ahmad. ´Weggooien,´ is zijn antwoord.
Daar heb ik moeite mee. Los van de verspilling vind ik het sneu voor de planten die zo worden afgedankt. Ik zie planten als levende wezens die je niet zomaar moet laten sterven. Vroeger nam ik vaak planten mee naar huis die mensen bij het vuilnis hadden gezet, op sterven na dood. Ik wilde die planten dan redden en dat lukte me vaak. Eigenlijk ben ik zo een gek die alles ziet als levend. ´Alle spullen die wij zien en alle ogenschijnlijk dode dingen leven ook,´ oreer ik tegen Ahmad. ´Denk maar aan de bewegende moleculen in alles, die wij niet met ons blote oog kunnen waarnemen.´ Ahmad glimlacht en knikt. ´Of denk maar aan de mensenhanden die bezig geweest zijn om die spullen te vervaardigen of de grondstoffen die ervoor gebruikt zijn. Alles heeft waarde,´ blijf ik drammen.
Maar goed, ik kan kletsen wat ik wil, het gebeurt gewoon hier in dit dorp. Planten worden vervangen, omdat ze de kleur moeten hebben van een feestelijke gelegenheid of omdat ze horen bij een bepaald seizoen. En nu zie je dus overal kerststerren. Het leek me leuk om wat foto´s te maken van de kerstversiering hier en al die kerststerren overal, als een soort ´verslaggever´.
Dus gisteren maakten we een wandelingetje door de verregende straten van dit dorp, zodat ik wat foto´s kon maken. Ik zag naast de kerststerren ook ´geraamtes´ met lampjes. Overdag oogt dat niet. Eigenlijk moet je dat zien in donker, als de lampjes branden. We besloten nog een wandeling door het dorp te maken na zonsondergang.
Wat onwennig, omdat we niet gewend zijn de deur uit te gaan in donker, liepen we naar buiten. Ik maakte weer wat fotootjes, niet bijzonder geslaagd, maar maakte er toch een klein filmpje van…..Feliz Navidad.
Steeds weer blijkt dat Ahmad het idee van een huisje in de campo nog niet heeft losgelaten. Een tijd terug had hij het over een finca in Cartama die bij opbod werd verkocht, omdat het is ingenomen door de bank wegens achterstallige betaling van kosten door de bewoners. Ik wuifde toen het idee direct weg, omdat ik juist opgelucht was dat hij zijn optrekje hier, met alle voordelen eraan verbonden, niet ging verkopen. ´Wat moet je in Cartama? Dan woon je nog niet bij je dochter in de buurt.´ Ik hoorde er niks meer over.
Maar een paar dagen terug had hij weer op internet gezien dat er een finca bij opbod werd verkocht, maar nu in Pizarra. ´Wat wil je daar dan doen?´ vroeg ik hem niet erg enthousiast. ´Af en toe daar gaan zitten voor een korte vakantie en het eventueel verkopen daarna met grote winst.´ De finca´s die via de bank bij opbod worden verkocht gaan weg voor een prikkie, terwijl ze veel meer waard zijn. Hij zou dat dan van zijn spaargeld kopen en zijn atico hier ook gewoon houden.
Hij liet me een foto zien van een best leuk wit huisje met een schoorsteen midden in de campo. Je kon via internet bieden vanaf 9000 euro. ´Ik wil het huisje in ieder geval gaan bekijken,´ zei hij. ´Dat is ook een leuk uitje.´
Gisteren was het grijs en regenachtig weer, maar vandaag scheen er een zonnetje. Dus wij op weg met de coördinaten van de plek van het huisje in zijn google navigator. Al rijdende werd het landschap steeds lieflijker en gevarieerder. Ik zag veel vogeltjes, vooral kwikstaartjes. De weg slingerde zich door een, zelfs in de kurkdroge toestand, schitterende omgeving. Ik was onder de indruk. De navigator bracht ons bij een punt waar de weg ophield juist voor de oprit naar een woning, waar een hondje kwispelend blafte naar ons vanachter het hek. De kat van het huis kwam ook even kijken naar de ongewone bezoekers.
We lieten de auto voor het hek van die woning staan en liepen verder langs het voor de auto onbegaanbare steile pad (met enorme stenen) naar beneden. Dat gebeurde op mijn aandringen, want Ahmad had er al lang geen zin meer in. ´Hier ga ik niet wonen,´ mopperde hij. Maar ik stelde voor om in ieder geval even te kijken naar het huisje, nu we hier toch eenmaal waren. ´Dit is een weg die stamt uit de Romeinse tijd,´ liet Ahmad weten. Arm in arm en allebei met een bamboestok in de andere hand kwamen we beneden langs een huisje dat er in mijn ogen anders uitzag dan het huisje op de foto op internet. ´Is dit het huisje wel?’ twijfelde ik. ´Ja, het had een schoorsteen,´ zei Ahmad. Op het erf blaften twee Duitse herders naar ons. Gelukkig konden ze ons niet bereiken vanachter het hek, want ze waren woedend dat wij daar kwamen storen. ´Dit huis is veel te moeilijk bereikbaar,´ vond Ahmad. Maar het steile pad, waarlangs wij naar beneden waren gelopen liep nu vlakker en beter begaanbaar verder.
´Misschien moeten we kijken waar het pad in deze richting op uitkomt. Er is vast een andere weg naar dit huis,´ zeg ik hoopvol. ´Nu ben jij enthousiaster dan ik,´ lacht Ahmad die het nog steeds niet ziet zitten. Ik ben inderdaad helemaal betoverd door de schitterende omgeving. Ondanks zijn weerzin loopt Ahmad toch een stuk met mij verder en wij zien dat het pad inderdaad gaat in de richting van een andere weg. Het huisje is dus vanaf de andere kant beter bereikbaar.
We lopen terug naar de auto. De hond en de kat staan nu rustig naar ons te kijken, alsof ze ons nu kennen en we goed volk zijn. Met moeite keert Ahmad de auto op het smalle en steile weggetje en dan rijden we voor de zekerheid even richting de andere toegang naar het huisje om te kijken of we werkelijk vanaf die andere kant het huisje met een auto bereikbaar is. Dat blijkt wel zo te zijn, maar de weg die leidt naar het pad van de andere kant is heel smal en loopt in bochten helling op en af. Het rijdt overdag al eng, laat staan als je onverhoopt in donker deze weg zou moeten rijden.
Ondanks de schoonheid van de omgeving komen we tot de conclusie dat dit huisje voor ons geen optie is.
Thuisgekomen maak ik een filmpje van alle opnames die ik enthousiast maakte van ons uitstapje. Naast mij zoekt Ahmad op zijn laptop nog een keer de foto op van het huisje dat te koop stond bij opbod. Het blijkt helemaal niet het huisje te zijn dat wij hebben bezocht vandaag. Dat huisje had een metalen schoorsteen, terwijl het huisje op internet witter was en een stenen schoorsteen had ?.
Maar Ahmad is al eerder op de middag tot te conclusie gekomen dat hij vanaf nu alleen maar gaat zoeken naar fincas bij opbod of huizen bij opbod in Guadalcanal en omgeving.
Het is altijd weer een uitdaging. Als ik een schrijver die ik goed vind helemaal heb ´uitgelezen´, d.w.z. alle voor mij gratis beschikbare boeken van die schrijver heb gelezen, dan moet ik telkens weer zoeken naar een nieuwe schrijver of schrijfster die me aanspreekt.
Eén van mijn laatste favorieten was Jeroen Brouwers. Ik las ´bezonken rood´ en ´de zondvloed´. Beide boeken vond ik erg goed, maar toen ik daarna meer boeken van hem leende bij de digitale bibliotheek, vielen die boeken mij heel erg tegen. Ik zag interviews met hem op YouTube (uit de tijd dat hij jonger was en nog leefde). Daarin zei hij zelf dat de twee boeken die ik toevallig gelezen heb (één over zijn jongste jaren in het Jappenkamp) en één over hoe het verder ging (maar dan verpakt in fictie), dat die twee boeken eigenlijk alles samenvatten van wat hij te vertellen had. Dus ik had de twee belangrijkste boeken al gehad en ik liet hem verder dan ook links liggen. Ik had het gehad met zijn navelstaarderij, hoe goed zijn proza ook was.
Daarna las ik twee boeken van Arthur van Amerongen, ´Mambo Jambo´ en ´Brussel: Eurabia deel 1 en 2´. Ik vond beide boeken goed, maar had daarna wel weer genoeg van deze schrijver.
Nu ben in ik verdiept in het schrijfwerk van Henk van Straten. Na wat zijwegen. Remco Campert en Hugo Claus waren niks voor mij. Het fijne van lid zijn van een bibliotheek is dat je boeken die je niet boeien na een paar bladzijden kan negeren. Na drie weken zijn ze vanzelf niet meer te lezen op je e-reader. Je mag op elk moment 10 boeken op je boekenplank hebben. Meestal heb je dan dus alsnog voldoende leesvoer.
Maar om terug te komen op Henk van Straten. Ik had nog niet van deze schrijver gehoord, maar ik vind hem erg goed. Ik las eerst ´Bidden en vallen´. Ik las dat boek in een paar dagen uit. Het verhaal vind ik zo goed dat ik er ook na het lezen over ben blijven nadenken. In dit boek komt in mijn ogen heel goed naar voren dat mensen niet altijd zijn wat ze lijken. Dat ´slecht´ of ´goed´ zijn geen vastliggend gegeven is, maar heel sterk afhangt van omstandigheden en ervaringen. Nu ben ik zijn autobiografie aan het lezen met de titel: ´Wij zeggen hier niet halfbroer´, een eerlijk relaas van herinneringen uit zijn jeugd. Als ik dat boek straks uit heb, kan ik verder smullen van ´Berichten uit het tussenhuisje´.
Het is heerlijk als je een schrijver tegenkomt die je goed vindt en in wiens boeken je helemaal kunt opgaan. Ik heb over mezelf opgemerkt dat het voor mij belangrijk is dat iemand een verhaal heeft en daarnaast goed kan schrijven zonder veel tierlantijnen en toeters en bellen. Ik heb niks met intellectuele mooischrijverij.