Maandelijks archief: maart 2021

Corona komt dichterbij

Geplaatst op door
2

Tot op heden had ik nog geen enkel covid geval in mijn omgeving. Dat verbaasde me wel. Niet dat ik zoveel mensen ken, maar in de omgeving van mijn familie en kennissen was er tot vandaag niet één geval bekend.

Maar dat is nu veranderd. Er is een kindje in de klas van mijn kleindochter besmet met het virus. Dat betekent dat mijn kleindochter nu in quarantaine moet en haar baby-zusje en haar ouders, die beiden thuis werken, ook.

Ik vind het sneu voor mijn kinderen, die nu nog meer druk ervaren dan ze al hadden sinds maart 2020. En ik besef dat het nog steeds echt menens is met dat virus, dat nu kennelijk vooral jonge kinderen uitzoekt om zich te verspreiden.

Gelukkig heb ik mijn kinderen al meer dan een week niet gezien en is er geen kans dat ik het zelf heb opgelopen. Ik kan dus doorgaan met boodschappen halen voor mezelf en de buurvouw. En misschien ook wel voor mijn kinderen nu en deze dan deponeren voor hun deur. Vandaag blijf ik de rest van de dag binnen.

Blij met 10 minuten in de Action

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik ben niet iemand die van inkopen doen overdreven blij wordt. Ik zie het meer als een noodzakelijk iets dat af en toe moet gebeuren en ik ben gewend me te beperken tot wat echt nodig is.

Maar vandaag merkte ik dat ik een heel euforisch gevoel had na een snelle tocht door de Action. Ik wist dat ik maar 10 minuten had en daarom vertrok ik op turbo snelheid met mijn ontsmette winkelwagen de winkelpaden in. Heerlijk kriskras door de lege paden. Ik had al een lijstje gemaakt en wist ook ongeveer waar alles te vinden zou zijn. En wat me nog blijer maakte was dat alles wat ik van plan was aan te schaffen er ook was. De schappen waren goed gevuld.

Het feit dat je vrijwel in je eentje door zo een normaal gesproken drukke winkel mag rennen geeft een VIP-gevoel. Ik griste ook nog uit een schap drie kleine tuinkaboutertjes weg, die er tot mijn verrassing ook waren. Ik vind die kleintjes erg leuk voor mijn tuin.

‘Ik ben klaar!’, riep ik na 5 minuten. ‘Dat is snel,’ vonden de medewerkers van de Action. Blij ging ik ervandoor met (op de kabouters na) noodzakelijke spullen, waarop ik al een tijd had gewacht.

Even later vertelde ik aan mijn buurvrouw, voor wie ik de boodschappen haal, over mijn tocht naar de Action en ik vermeldde ook de kabouters. ‘O, als je weer gaat, wil je dan voor mij ook een paar van die kabouters kopen?’ vroeg de lieverd. Zij vindt ze ook zo leuk.

Tja, ik denk dat ik niet zo snel weer naar de Action zal gaan. En ik weet dat veel producten die je aantreft in de Action daar tijdelijk zijn. Dus ik heb mijn plan nu klaar liggen in een zakje. Morgen breng ik haar mijn drie kabouters met het bonnetje (ze wil alles zelf betalen en daarin laat ik haar in haar waarde). Ik zeg gewoon dat ik voor mezelf nog wel andere kabouters koop. Ik vind tuikaboutertjes leuk, maar ook weer niet zo leuk dat ik ze niet kan missen.

En daar word ik nog een keer blij van. Dat ik zonder het te weten een impulsieve aankoop deed, waarmee ik nu een ander kan blij maken. Iemand die nu al bijna twee jaar de hele dag alleen maar in huis is. Zij kan veel meer dan ik genieten van die kaboutertjes.

Ikzelf ben al dik tevreden met mijn nieuwe canvas, een fles terpentijn en een mooi schort. Om maar niet te spreken van een glazen pot voor mijn nieuwe orchidee en nog wat andere noodzakelijkheden. Soms maken spullen gelukkig.

Ongelukken en bijna ongelukken in het verkeer

Geplaatst op door
2

Het overkwam me gisteren én vandaag.

Gisteren het bijna ongeluk, toen ik in mijn auto op weg was van Hendrik Ido Ambacht naar mijn huis. Ik reed van de A13 de afrit naar de A4 op en was dus bijna thuis. Voor mij reed een VW polo. De man reed 70 km per uur op de snelweg (!) en bleef 70 km per uur rijden. Er was voor mij geen mogelijkheid om hem in te halen of ik had dat op de baan rechts naast hem moeten doen, wat voor mij niet gebruikelijk is en tegen de verkeersregels in. Dus ik bleef netjes achter hem, me verbijtend, omdat ik al zag dat de A4, die we moesten oprijden heel druk was en dat er allemaal vrachtwagens op de rechterbaan reden zonder veel tussenruimte. De polo voegde in met zijn sukkelsnelheid van 70 en vervolgens zag ik dat ik het einde van de oprijstrook bereikte, met links van me allemaal vrachtwagens. Geen enkele daarvan was van plan mij ruimte te geven om in te voegen. Helemaal aan het einde van de oprijstrook waagde ik het er maar op, want stoppen op een snelweg is geen optie. Ik gaf gas en voegde in en kreeg een uitbrander van de vrachtwagen achter me (die niet voor mij wat had willen afremmen, omdat hij me waarschijnlijk niet eens gezien had) in de vorm van een luid getoeter. Eind goed al goed, maar ik voelde aan den lijve dat je als automobilist het vermijden van ongelukken niet geheel in eigen hand hebt. Ik had geen andere keus dan me snel tussen de twee kolossen van vrachtwagens in te wurmen. De polo voor me had alles voor me verpest door 70 te blijven rijden, zodat ik niet mijn normale snelheid kon maken.

Vandaag moest ik wat boodschappen halen. Ik twijfelde even of ik de auto of de fiets zou pakken en koos voor de fiets. Ik rijd op het fietspad en plotseling bevind ik me voorover liggend op de motorkap van een auto. Een auto is rechtsaf geslagen zonder mij (rechtdoor rijdend verkeer) voorrang te geven. Gelukkig remt ze wel als ze mij op haar motorkap ziet liggen en waarschijnlijk de klap voelt. Ik hang dus half op de motorkap met mijn fiets nog aan de hand en ik kan gewoon weer gaan staan. Ik lijk niet veel te mankeren buiten een pijn aan mijn ellenboog, waarmee ik de klap heb opgevangen. ‘Dat was uw fout, mevrouw,’ zeg ik, terwijl ik haar streng aankijk door haar voorruit. Een jonge vrouw, die lopend passeert, heeft het voorval gezien en zegt ook tegen de vrouw dat het geen manier is en dat ze beter moet uitkijken. ‘Ik zag het niet door de zon,’ stamelt de vrouw.

Ik besluit er maar geen woorden meer aan vuil te maken en ga verder om mijn boodschappen te doen. Ik ben nu thuis en merk dat mijn ellenboog nog pijn doet. Ik hoop dat hij gekneusd is en niet gebroken. Ik heb de schrik nog een beetje te pakken. Waar doet een mens goed aan? Fietsen, autorijden, lopen….? Overal liggen risico’s op de loer. Ik ben er twee keer goed vanaf gekomen. Was dit een waarschuwing en wat voor conclusie moet ik hieruit trekken? Ik kan ook niet binnen blijven uit angst voor ongelukken. Bovendien gebeuren ongelukken ook in huis. Uitkijken dan maar.

Dank u, Allah, dat u mij beschermde tegen ellende en pijn ?