Omdat mijn lief 4 juli 70 wordt en ik niet bij zijn verjaardag zal zijn, besloot ik hem voor zijn vertrek naar Spanje te verrassen met een minitrip naar een gedeelte van ons mooie Nederland. Hij mocht zich heerlijk door mij laten rijden naar een zowel voor hem als voor mij onbekende bestemming. Hij houdt van geschiedenis en daarom kwam onmiddellijk het idee in me op om de hunebedden in Drenthe op te zoeken. Daar leerden we vroeger over in de geschiedenisles, maar wat het nu precies zijn en hoe ze er uitzien, dat wilde ik ook graag weten. Hunebedden in Nederland
Toen ik zocht naar een hotel in de omgeving kwam ik al surfend op internet bij een bed & breakfast terecht. Eigenlijk een heel goed idee. Zo een B & B is veel kleinschaliger en gezelliger dan een hotel. Deze B & B had bovendien een eigen ingang en we konden het ontbijt zelf samenstellen met etenswaren die zij voor ons zouden klaarleggen in de ijskast. Hoe vrij wil je het hebben!
Het was schitterend weer en in Borger kwamen we, dankzij de aanwijzing van een inwoner, gemakkelijk terecht in het hunebedden centrum. Dat is een schitterend museum. Heel mooi aangelegd met veel te bezichtigen voorwerpen en voorbeelden van hoe de dorpen en huisjes eruit zagen van die dappere mensen die 3500 jaar voor christus (!) op die plek hun bestaan hadden. Het was indrukwekkend. Ik vond de beelden die gemaakt waren van een groep mensen uit die tijd heel mooi gemaakt, met uitdrukking op hun gezichten en alles. Buiten rond te lopen tussen de replica’s van de huizen te midden van de veldbloemen in het veen gaf ons een bijna paradijselijk gevoel. Wat hadden die mensen het goed voor elkaar in die behuizing van klei met rieten dak! De woningen deden me terugdenken aan mijn tijd in Pakistan, doen ik eigenlijk niet meer terug wilde naar het geciviliseerde westen met al zijn beton en overbodige spullen. Hoe ze die zware stenen versjouwden en daar graven van maakten is een godswonder van vernuft en kracht. In een animatiefilm kon je zien hoe de stenen terecht zijn gekomen daar in Drenthe en hoe mensen die versleepten op rollende boomstammen…..
Ahmad vond het ook prachtig en voldaan gingen we naar de B & B 20 km verderop in Vledderveen (Groningen).
De volgende dag besloot ik via binnenweggetjes te rijden naar Staphorst, ook een historisch plaatsje. Ook daar bezochten we een museum. Vriendelijke mensen ook daar, maar het museum was even sober als de vroegere inwoners van dit bijbelse dorp in hoe een en ander werd gepresenteerd. Dit keer geen mooi gemaakte beelden, maar etalagepoppen met de klederdracht van vroeger, die nu nog wordt gedragen door 600 inwoners van Staphorst. Ik mocht een foto maken van een lieve dame in klederdracht die in het museum werkzaam was. Je kon in dat museum een kijkje nemen in een boerderij. Hoe het er daar ongeveer een eeuw geleden en langer terug uit zag. Wat op mijn indruk maakte is dat de bedstedes heel kort waren. Geen probleem voor kleine kinderen, maar ook de volwassenen sliepen in zo een korte bedstee, half zittend met veel kussens in de rug. Het verhaal ging dat liggend slapen niet gezond zou zijn, omdat het bloed dan naar je hoofd zou stijgen. Stel je voor!
Na het korte museumbezoek gingen we verder. We wilden eigenlijk vers geperst sap drinken op een terras maar er was geen terras te bekennen. Wel konden we in de plaatselijke supermarkt twee halve liters verse sinaasappelsap kopen. We zagen een paar vrouwen in klederdracht tussen de andere dames met korte broeken en zomerjurkjes. ‘Wat is het verschil met deze bijbelbelt-mensen en veel moslims,’ verzucht Ahmad. ‘Niets,’ zeg ik. ‘Overal waar mensen zich vasthouden aan strenge kledingvoorschriften en andere vrijheid beperkende regels heeft de pastoor, dominee, imam, pandit of rabbi zijn vingertje opgeheven en de mensen bang gemaakt voor hel en verdoemenis.’
Na Staphorst gingen we nog even wat zon en wind vangen op strand Horst. Dat is een tegenvallende zwemgelegenheid met zand als van een bouwput en met stinkend water. We bleven daarom aan de kant en meden het water. Het was wel lekker vanaf onze stoeltjes naar de bootjes en waterskiërs te kijken. Toen we dachten dat de files inmiddels voorbij waren gingen we naar huis. Bij thuiskomst beseften we hoe goed we het hadden, zoal wel vaker na een reis 🙂 .

Daar ben ik weer, helemaal alleen in deze vijfkamerwoning. Kinderen al ruim uitgevlogen en nu heb ik vanmorgen ook mijn schatje naar Schiphol gebracht. Volgende week mag ik hem daar weer ophalen. Hij gaat een weekje naar Spanje, naar zijn stekje daar, om  zijn verjaardag te vieren met zijn kinderen.Het zal voor hem heerlijk zijn om na zoveel jaren al zijn drie kinderen bij elkaar te zien.
Intussen ben ik in mijn eentje hier. Dat is even wennen als je al bijna 10 jaar 24/7 samen bent, maar het valt me echt mee. Ik leef gewoon verder in hetzelfde ritme als dat we dat gewend waren met zijn tweeën te doen. En nu gebruik ik de lezer van dit weblog als praatpaal.
Ik ga niet meer zulke idiote stukjes schrijven over vriendschap en of die al dan niet zou bestaan. Ik heb het vermaledijde stukkie verwijderd! Weet ik veel! Ik houd van veel mensen, maar ben ook zeer graag alleen.
‘Vroegah’ verbaasden mijn cliënten (of klanten?) zich erover dat ik werkelijk in hen geïnteresseerd was en echt alle zeilen bijzette om hun leven voor hen overzichtelijker en vooral aangenamer te maken. Zij waren dat niet gewend bij reguliere hulpverleners, aan wie ze alles 10 keer moesten uitleggen en die meer op hun horloge keken dan dat ze werkelijk luisterden naar hun verhaal (volgens die klanten zelf). Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld dat ik ‘unconditional positive regard’ voelde voor elke klant en deze accepteerde en respecteerde zoals die was. Vanwege mijn werk, dat inhield dat ik veel bezig was met mensen, was ik blij na afloop van dat werk wat tijd voor mezelf te hebben. Ik denk dat het voor elk mens fijn is om tijd te hebben voor reflectie en om even tot zichzelf te komen.
Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe minder ‘input’ ik nodig heb. Kon ik bijvoorbeeld toen ik jong was mijn schoolwerk maken met muziek, nu vind ik het moeilijker twee dingen tegelijk te doen of te horen. Ik concentreer me liever op 1 dingetje tegelijk en heb na een contact of na iets wat ik gedaan heb meer tijd nodig om daarvan te herstellen en tot mezelf te komen. ‘Cosas de viejez’. (ouderdomsverschijnselen 😉 )
Ik ben nu dichtbij de 70 jaar en zie dat ineens ook aan mijn gerimpelde kop. Ik word een dagje ouder en doe een stapje terug. Rustig aan, oma, dan breekt het lijntje niet!

Een van mijn kleinzonen gaat morgen zijn verjaardag vieren. Hij wordt alweer 13 jaar! Het is de wielrenner die laatst even bij zijn oma langs kwam op de fiets. Hij wil als cadeau graag centjes om nog wat benodigdheden te kunnen kopen bij zijn racefiets, zodat hij deze spullen niet van zijn mamma hoeft te lenen. Dus geld zal het verjaarscadeau worden en natuurlijk een tekening van zijn oma naar de hand van een ‘coole’ selfie die hij laatst maakte op school.

Omdat we niet gevast hebben dit jaar voelde de eid (het suikerfeest) een beetje anders dan andere jaren. Maar zoals voorgenomen bezochten we wel de graven van wijlen mijn lieve zoontje Imran, mijn lieve broer Hans en mijn moeder.
Het graf van Imran lag er uitgedroogd bij. De planten die we er vorig jaar op zijn grafje hadden gezet waren op één na dood. Ahmad plantte de twee dahlia’s die we hadden gekocht dit keer zonder pot met wat verse tuinaarde, in de hoop dat deze het langer zullen volhouden. Omdat het gebruikelijk is om op eid graven te bezoeken, kwamen wij ook andere moslims tegen. Ze keken ons verschrikt aan, alsof ze twee duivels zagen. Er kon geen groet af, noch een salam en zeker geen ‘eid mubarik’. Waarschijnlijk verdiende ik dat niet vanwege mijn ‘ongesluierdheid’. We haastten ons weer naar de uitgang, onderweg vriendelijk gegroet door niet moslims op het niet islamitische gedeelte van de begraafplaats.
Daarna ging het in turbovaart richting Hengelo (Gelderland), waar we de graven van mijn broer en moeder gingen bezoeken. Normaal gesproken weet ik de weg, zowel naar Utrecht als naar het dorp, waar mijn ouders hun laatste 30 jaar doorbrachten, feilloos te vinden, maar dit keer nam ik, dankzij de futuristische navigatie in mijn nieuwe waggie met de vele opties, juiste de verkeerde afslag. Gelukkig was dit niet echt een ramp, want via een route binnendoor, die mooier was dan de route die wij normaal gesproken rijden via de hoofdwegen, bereikten we toch onze bestemming. Wat is Gelderland mooi!
Tot onze schrik zagen we dat de graven van mijn broer en moeder (en vooral die van mijn moeder) zwaar overwoekerd waren met groene planten zonder bloemen. Het was echt geen gezicht. Een (door welke ‘zool’?) geplante conifeer en een uit zijn kluiten gegroeide buxushaag ontnam elk zicht op mijn moeders grafsteen. Helaas hadden we geen snoeischaar bij ons. We zullen voor vertrek naar Spanje nog eens moeten gaan om de conifeer uit de grond de rukken. (Wie haalt het in zijn hoofd om een conifeer op mijn moeders graf te zetten???) en de buxus bij de snoeien. (Wat doet buxus op een graf???) De bloeiende plantje die we hadden meegebracht vielen helemaal in het niet tussen alle reuzenbossages op de graven. Jammer!
Om files te vermijden op de terugweg, bleven we nog wat rondhangen in Laag Keppel, waar we een mooie wandeling maakten langs het water in een broeierige hitte…..