Omdat we niet gevast hebben dit jaar voelde de eid (het suikerfeest) een beetje anders dan andere jaren. Maar zoals voorgenomen bezochten we wel de graven van wijlen mijn lieve zoontje Imran, mijn lieve broer Hans en mijn moeder.
Het graf van Imran lag er uitgedroogd bij. De planten die we er vorig jaar op zijn grafje hadden gezet waren op één na dood. Ahmad plantte de twee dahlia’s die we hadden gekocht dit keer zonder pot met wat verse tuinaarde, in de hoop dat deze het langer zullen volhouden. Omdat het gebruikelijk is om op eid graven te bezoeken, kwamen wij ook andere moslims tegen. Ze keken ons verschrikt aan, alsof ze twee duivels zagen. Er kon geen groet af, noch een salam en zeker geen ‘eid mubarik’. Waarschijnlijk verdiende ik dat niet vanwege mijn ‘ongesluierdheid’. We haastten ons weer naar de uitgang, onderweg vriendelijk gegroet door niet moslims op het niet islamitische gedeelte van de begraafplaats.
Daarna ging het in turbovaart richting Hengelo (Gelderland), waar we de graven van mijn broer en moeder gingen bezoeken. Normaal gesproken weet ik de weg, zowel naar Utrecht als naar het dorp, waar mijn ouders hun laatste 30 jaar doorbrachten, feilloos te vinden, maar dit keer nam ik, dankzij de futuristische navigatie in mijn nieuwe waggie met de vele opties, juiste de verkeerde afslag. Gelukkig was dit niet echt een ramp, want via een route binnendoor, die mooier was dan de route die wij normaal gesproken rijden via de hoofdwegen, bereikten we toch onze bestemming. Wat is Gelderland mooi!
Tot onze schrik zagen we dat de graven van mijn broer en moeder (en vooral die van mijn moeder) zwaar overwoekerd waren met groene planten zonder bloemen. Het was echt geen gezicht. Een (door welke ‘zool’?) geplante conifeer en een uit zijn kluiten gegroeide buxushaag ontnam elk zicht op mijn moeders grafsteen. Helaas hadden we geen snoeischaar bij ons. We zullen voor vertrek naar Spanje nog eens moeten gaan om de conifeer uit de grond de rukken. (Wie haalt het in zijn hoofd om een conifeer op mijn moeders graf te zetten???) en de buxus bij de snoeien. (Wat doet buxus op een graf???) De bloeiende plantje die we hadden meegebracht vielen helemaal in het niet tussen alle reuzenbossages op de graven. Jammer!
Om files te vermijden op de terugweg, bleven we nog wat rondhangen in Laag Keppel, waar we een mooie wandeling maakten langs het water in een broeierige hitte…..