Maar misschien is dat ook wel eens goed. ‘Zwijg of zeg iets beters dan zwijgen’, zei mijn stiefpa. Mogelijk om wijs over te komen op ons kinderen, die toch al niet het idee hadden dat we ooit gehoord werden. Mijn broer nam dit advies beter ter harte dan ik. Hij zei nooit veel thuis. ‘Dan hoef ik ook niets te verantwoorden,’ was zijn verklaring hiervoor. Ik hield me er minder aan en dat kwam me meestal duur te staan. Ik werd vaak genoeg ‘afgerekend’ op wat ik durfde uit te kramen.
Desondanks ben ik een kletskous gebleven. Maar de laatste tijd had ik niet veel te melden in dit weblog. Ahmad en ik zijn sinds onze aankomst in Nederland bezig geweest als kleine baasjes. Huis tuin en keukendingen. Voor onszelf interessant, maar niet voor de lezer van dit weblog.
En morgen is het eid (suikerfeest), een feest waarover overigens nergens iets in de Koran staat dat dit gevierd zou moeten worden. Het is een cultureel gebruik om dat wel te doen. Voor ons zal het een gewone dag zijn als andere. Ik heb me wel voorgenomen om morgen de graven op te gaan zoeken van mijn overleden zoontje en mijn broer en moeder, zoals ik dat jaren gewend ben. Ook een cultureel gebruik, net als het doen van een gift aan het einde van de ramadan.
Verder moet ik bekennen dat wij dit jaar niet gevast hebben. We hebben het geprobeerd. Ik ben gewend, in alle jaren dat ik gevast heb, dat het weleens kan voorkomen dat je op één of meerdere dagen dat je aan het vasten bent hoofdpijn kan hebben. Meestal gaat dat vrij snel over na het moment dat je je vasten hebt mogen breken. Dit verliep bij mij dit jaar anders. De eerste beste dag dat ik vastte had ik zo een knallende hoofdpijn dat ik er misselijk en beroerd van werd. Na het vasten breken ging ik me niet snel beter voelen, zoals andere jaren. Ik bleef de hoofdpijn en de griepachtige verschijnselen houden. Toen ik de volgende ochtend voor de dageraad nog steeds de bonkende hoofdpijn voelde en het totale gevoel van ziek zijn, heb ik besloten dit jaar niet te vasten. Volgend jaar is er weer een kans.
Ik ben blij dat ik, doordat ik dit jaar niet vastte, heel veel dingen heb kunnen doen, waarvoor ik anders waarschijnlijk niet de energie gehad zou hebben. Ik dank Allah voor alle zegen die ik elke dag heb mogen ontvangen. Dat ik goed heb kunnen trainen voor mijn revalidatie en weer goed kan lopen en fietsen. Rennen lukt nog niet, maar dat hoeft ook niet. Ik heb geen haast….