Gisteren moesten we weer naar Hengelo, mooi stekkie op het platteland in de Achterhoek en broedplaats voor emoties, mooi en minder mooi.
Ik had me voorgenomen dit keer niet gillend gek te worden, zelfs helemaal niet gek. Gewoon niet denken aan 350.000 die ons is ontfutseld door de “vriendin” van de vruchtgebuiker. Dat is gelukt en het werd een mooie dag.
We hebben de dag niet kunnen uitkiezen, want we moesten erheen wegens een afspraak voor het vervangen van een watermeter. Toen we aankwamen goot het van de regen en het was 11 graden. Niet echt weer om het gras te maaien, hetgeen wel heel hard nodig was, want het stond erg hoog.
De deur ging moeilijk open en dat kwam doordat de dakgoot naar beneden was gezakt. Er zat naast regenwater ook heel veel smurrie in.
Na een lekker kopje melkkoffie ging Ahmad de messen van de grasmaaier vast slijpen, hetgeen nooit eerder gedaan was. Ik wist ook wat me te doen stond. Met een schep overal de dakgoten bevrijden van hun smurrielast van jaren. Terwijl ik dat aan het doen was, staande op een ladder, terwijl de regen zachtjes op me neerviel, kreeg ik een raar geluksgevoel. Een herkenbaar gevoel dat ik jaren terug ook had toen ik met mijn broer in de stromende regen aan het spelen was in een speeltuin die totaal verlaten was. Een vertrouwd gevoel. Intussen bleef ik heerlijk de prut uit de dakgoot scheppen en genoot ervan dat hierdoor het water de pijpen weer kon instromen.
Het werd langzaamaan droog en Ahmad ging het superhoge en nog natte gras toch maar maaien met de messen op halve breedte. Intussen pakte ik de garage/ schuur aan. Verwijderde spinnenwebben van tientallen jaren van de muren en veegde de vloer, die ooit door mijn lieve broer van beton is voorzien. Ook het pad ernaartoe veegde ik en zo kon ik nog een putje bevrijden dat overdekt was met smurrie. Heerlijk, dat ontstoppen.

Er kwam een man met een hond aan, die ik al eerder had gezien en hij maakte een praatje met me. “Komen jullie helemaal uit Den Haag om het gras te maaien?”. Ja, onder andere, naast nog een flink aantal andere klussen. Hij bood aan om het gras voor ons bij te houden. Zei dat hij dat ook al deed voor mijn stiefvader, in zijn laatste jaren. Gratis! Nou ja, graag. “U hoeft zich niet verplicht te voelen, want wij komen één keer per maand wel om de tuin bij te houden” Maar als u het wilt doen af en toe. Heel graag! Dan kunnen wij ons met de andere werkzaamheden bezighouden. Hij gaf me zijn telefoonnummer. Wat aardig! De Achterhoek is duidelijk Den Haag niet.
Tenslotte brak de zon door en moe maar voldaan konden we in het zonnetje de meegebrachte bami eten. Tevreden lieten we het huis weer achter, het stond er weer aardig bij. Nu nog een koper zien te verleiden.

De profeet sws zei het al. Onze tong, d.w.z. datgene wat wij zeggen vormt het grootste gevaar. Datgene wat de mond uitgaat kan niet meer teruggenomen worden. Het is gezegd. Datgene wat we schrijven of het internet opslingeren is nog gevaarlijker, omdat het blijft staan en moeilijk te verwijderen is. Daarom is het extra belangrijk te letten op wat we zeggen of schrijven.
Ook al probeer ik dat en doe ik mijn best om met mijn tong of pen niemand te schaden, pijn of verdriet te doen, het gebeurt toch. Want niets is zo multi-interpretabel als de gesproken en geschreven taal.
Als ik met iemand praat heb ik naast mijn woorden mijn nonverbale gedrag. Hoe kijk ik als ik iets zeg en hoe is de toon van mijn stem? Uit onderzoek is gebleken dat mensen veel meer afgaan op nonverbaal gedrag van andere mensen dan op wat zij werkelijk zeggen. Toch bestrijden mensen elkaar met woorden: “Jij heb toen dat of dat gezegd”, “maar jij zei…….” Zelden zegt iemand: “Jij keek toen heel verdrietig of heel boos”. Nee, het gelijk wordt toch gehaald door de gesproken woorden te herhalen.
Nog moeilijker is het bij het geschreven woord. Brieven, emails, blogs, rapportages. Daar moeten we het hebben van de taal alleen zonder andere begeleidende vormen van expressie. De smileys/emotions die voor handen zijn dekken lang niet de lading van onze emoties en ook fotootjes en illustraties zijn ontoereikend om het gevoel achter de taal goed naar voren te brengen. We hebben allemaal ons verleden en onze ervaringen die betekenis geven aan alles wat we horen en lezen. Het is eigenlijk een wonder dat we soms de illusie hebben dat we elkaar begrijpen. Dat zijn momentopnamen, dat twee belevingswerelden elkaar even raken. Meestal zit iedereen in zijn eigen wereld. We praten en kijken naar elkaar om contact te leggen.
Mijn taal is zo onbeholpen. Mijn woorden kunnen zoveel verwarring scheppen. Een misverstand is zo geboren.

Een link naar een documentaire over een flamenco-zanger, genaamd el Cabrero. Verfilmd in 1988 door een Frans productiebedrijf. De documentaire werd uitgegegeven in 43 landen in diverse continenten en werd bekroond met de gouden roos op het festival van Montreux.
Bijzonder detail is dat de documentaire op geen enkel kanaal van de Spaanse TV werd vertoond. Dit is op zich niet zo vreemd, als men beseft dat dit een rauwe schreeuw is om teruggave van het land, dat aan de Andalusiërs is ontnomen ten tijde van de Conquista. Dit land is van generatie op generatie overgegaan op grootgrondbezitters die nooit de moeite hebben genomen en nog steeds niet nemen om het land te laten bewerken, waardoor het grootste deel van de Andalusiërs is overgeleverd aan armoede.
Cabrero betekent geitenhoeder en deze documentaire gaat dan ook over een geitenhoeder, die zingt. De cabrero is tevens een soort flamenco, die behoort bij deze beroepsgroep met zijn eigen ritme. Het is een bijzonder emotionele vorm van flamenco, waaruit de liefde van de Andalusiër voor het weidse land spreekt.
Mooi is dat de gesproken tekst in deze documentaire gedeeltelijk vertaald is in het Frans, zodat het begrijpelijk wordt voor degene die het Spaans (en met name de Andalusische variant daarvan) niet beheerst.
Ik vind het zelf erg ontroerend. Een schreeuw om gerechtigheid. Andalusië sta op! Vive Andalusia libre.

Triest en tegelijk blij……dat typeert de Andalusiër.