Ik merk het steeds weer, dat mensen mijn weblog lezen op een manier die ik niet bedoeld heb. Dat lees ik dan in reacties, hier in dit weblog of via een ander medium. Ik vind het jammer, maar begrijp ook dat dit het risico is van je uiten in alleen maar woorden. Ik schreef het al eerder, woorden zijn een beperkt communicatiemiddel. Er is zoveel meer, zoals lichaamstaal, de uitdrukking op een gezicht of de toon waarop iets gezegd wordt. Die middelen staan je niet ter beschikking als je probeert in geschrift je uit te drukken. Ik houd het er maar op dat ik misschien niet duidelijk genoeg ben. Ook lezen mensen soms andere woorden dan er staan of ze herinneren zich wat anders dan er staat.

Het zal mij ook overkomen als ik zelf wat lees. Omdat ik bij het lezen van iets niet kan vergeten dat ik datgene wat ik lees met mijn gedachten interpreteer en die gedachten zijn weer beïnvloed door de ervaringen die ik heb gehad in mijn leven en door mijn karakter. Een schrijver weet nooit hoe zijn boek gelezen wordt en zal soms verrast zijn door de mate waarin hij al dan niet is begrepen. Maar misschien is dat ook wel het mooie. Een boek, een schilderij, een muziekstuk, een dans, kortom al deze uitingen kunnen op veel manieren geïnterpreteerd worden.

Maar ondanks deze beperking en het risico anders begrepen te worden dan ik bedoel, ga ik gewoon door met het schrijven in dit weblog.

Vanmorgen en ook al in voorgaande dagen viel ons op dat er meer bloeiende planten zijn om ons heen en ook vogels lijken ineens talrijker te zijn, alsof ze erop gewacht hebben met zich te vertonen en te laten horen tot de zon zou gaan schijnen. Ook zien we gelukkig meer insecten. Dat is stilletjes genieten.