Tulum is een hele leuke gastvrije strandtent in Noordwijk. Goed eten, lekkere muziek en gastvrij jong personeel, die het samen ook leuk hebben, zoals ik kon zien. Kortom een heel fijne sfeer als je een keer lekker uit eten wilt.
Ahmad en ik reden er gisteren heen om even samen te kunnen zijn met zijn zoon, die zoals ik al een paar keer eerder vertelde, werkt als ingenieur bij de formule 1 (een jongensdroom die hij door veel doorzettingsvermogen heeft laten uitkomen). Hij was dit keer niet alleen, maar was in gezelschap van een collega, een Italiaan. Het is grappig om te zien hoe ze communiceerden met een mix van Spaans en Italiaans. Ik merkte dat de Italiaan heel goed Spaans verstond en de woorden die afweken als hij me antwoordde, zoals ‘piano’ in plaats van ’tranquillo’ begreep ik ook wel. Dus we konden leuk met elkaar praten. Door de harde muziek kon ik soms delen van het gesprek tussen vader en zoon niet volgen (ik denk dat mijn gehoor ook niet meer is wat het geweest is), maar de grote lijnen heb ik wel kunnen opvangen. Intussen genoot ik ook van het uitzicht op de woelige zee en de knappe jonge serveersters en obers die soepel en snel door het restaurant heen liepen en hun werk fantastisch en met duidelijk plezier aan het verrichten waren.
Ik maakte een foto van de zee vanaf mijn zitplaats aan tafel met de zoemlens van mijn telefoon. De foto is onscherp, maar ik vind hem toch leuk, omdat hij lijkt op een schilderij. Hij ademt ook een beetje de tropische sfeer van dit Mexicaanse restaurant.
Op de heenweg had ik trouwens direct weer problemen met google maps. Niet alleen werd er niet gesproken, maar al na een paar kilometer liet google maps het helemaal afweten. Hetzelfde gebeurde met de telefoon van Ahmad. Heel raar! Ik wilde ergens stoppen om de navigatie van de auto dan maar in te stellen, maar Ahmad zat naast me en hij downloadde intussen de Waze-applicatie in mijn telefoon. Waze is dezelfde navigator die ook in mijn auto zit, maar op de telefoon werkt hij met internet en dan houdt de app je op de hoogte van alle actuele verkeerssituaties, wat in de auto-navigatie bij mij niet het geval is.
Wat ben ik blij met deze navigatie-app! Gemakkelijk in te stellen en hij werkt naar behoren. Een aanrader voor wie een betrouwbare navigatie zoekt. Het was dit keer gemakkelijk heen en terug te rijden. Wel een opluchting.
Afgelopen vrijdag zou een deel van mijn kinderen, kleinkinderen en partners bij mij komen eten. Ook al zou het gezelschap niet compleet zijn, ik verwachtte alsnog 16 personen.
Ik wilde een rijsttafel bereiden en had de voorbereidingen zorgvuldig gepland. Woensdag ging ik boodschappen doen. Omdat ik vier kilo stoofvlees wilde hebben voor de rendang ging ik naar een Hollandse slager in Wateringen. Ik stelde me voor dat zoveel vlees waarschijnlijk niet voorradig zou zijn in de schappen van de supermarkten en ik wilde goed vlees. Ik liep de ruime slagerij binnen en begreep al door een blik in de vitrines van de toonbanken dat dit geen slagerij was waar groot werd ingekocht. Er lagen allerlei hapjes met kleine hoeveelheden vlees achter het glas, die vaak bovendien al gekruid waren door de slager. Voor de toonbank stonden een aantal dames en heren, die kleine porties bestelden. Een paar onsjes van dit en van dat. Er was veel bedienend personeel aan het werk, allen met handschoenen. Daar houd ik van, dat er hygiënisch gewerkt wordt. Ik was al snel aan de beurt en vroeg of het mogelijk was vier kilo stoofvlees van het rund af te nemen. Dat kon. Het vlees kostte wel 22 euro de kilo. Ik moest daar even over nadenken, maar besloot al gauw dat alleen het beste goed genoeg is voor mijn kindertjes. Dus vooruit dan maar. Ik organiseer niet dagelijks zo een feestje.
De slager leefde zich goed in en begreep dat ik voor de rendang vlees moest hebben dat uit elkaar zou vallen. Hij bood aan het voor me te snijden en begon wat verder achterin de zaak het vlees voor me in blokjes te snijden. Inmiddels kreeg ik veel belangstelling van de andere klanten in de zaak. Terwijl ik op een bankje zat te wachten vroegen enkelen me wat ik ging maken. ‘Hachee?’ vroeg een oudere dame me en keek daarbij een beetje samenzweerderig (oude keukenprinsessen onder elkaar). ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Rendang’. ‘Oeh, wat lekker,’ riepen een paar anderen uit die hadden meegeluisterd. Een aantrekkelijke dame met een mooi vestje zei dat zij dat soort dingen niet kon klaarmaken. ‘Ík kán dat niet,’ verzuchtte zij. Ik zei haar dat ik ook de recepten maar van internet haalde, maar dat ik daarbij wel goed bekeek welke lekker waren. ‘Ik heb een heel goed recept voor rendang’, zei ik. De vrouw ging daar niet verder op in en ik begreep dat zij niet alleen niet wist hoe het te maken, maar dat ze er kennelijk ook helemaal geen zin in had.
Toen het vlees gesneden was en ik gepind had, kwam de slager helemaal vanachter de toonbank aangelopen om mij het vlees aan te reiken in een prachtige zwarte koeltas met een rits, toch een mooi cadeautje. Ik nam de tas over mijn schouder en liep tevreden de winkel uit.
Donderdag bereidde ik de rendang en de sambal telor eitjes en vrijdag de sajoer boontjes.
Mijn drie oudste kleinzoons konden niet. Eén was met vakantie met zijn vriendin en de andere twee moesten werken. Uiteindelijk zouden er maar 10 personen komen. Ik vroor 1 kilo vlees in en bereidde de overige 3 kilo.
Het was beregezellig. Toevallig was het een zachte avond zonder regen en konden we lekker buiten zitten. De kleine meisjes aten vooraf en waren daarna voldaan en gingen zoet spelen; het huis van oma verkennen is altijd spannend. Iedereen was enthousiast over het eten. Zelf smulde ik niet zo, wat ik vaker heb als ik lang in de keuken heb gestaan. Maar een dag later was er nog net wat over en genoten Ahmad en ik er alsnog samen van. Ook mijn oudste kleinzoon kwam gisteren langs voor een bord eten en het was eigenlijk heel leuk om hem alleen te spreken. Ik houd veel van die jongen (inmiddels 26 jaar). En voor de andere kleinzoon nam mijn dochter een bakje eten mee. Toen iedereen tegelijk naar huis wilde gaan, kort na het ondergaan van de zon, hielpen ze allemaal eerst mee om alles af te wassen en op te ruimen. Dat liep als een geoliede machine. Ik vond dat heel bijzonder en super lief van ze.
Mijn dochters namen elk hun hondje met toebehoren ook mee. Wat een afscheid!
Het eten was zo een succes, dat ik heb besloten het vlees altijd te halen bij de slager in Wateringen. Het was het geld waard. Omdat ik de recepten die ik heb voor met name de rendang en de sambal telor eitjes heel goed vind, wil ik ze delen in dit stukje. Vooral het recept voor rendang is heel helder en stap voor stap uitgelegd. Als je precies doet wat er staat en je laat het vlees echt een paar uur sudderen op een laag vuurtje wordt het om je vingers bij af te likken. Het kan niet fout gaan. Het recept voor de eitjes is ook bijzonder goed.
We leven nu alweer een paar dagen later. We moeten wennen aan de plotselinge afwezigheid van de hondjes. Als ik ’s morgens beneden kom, heb ik de neiging om te kijken of de hondjes al wakker zijn. Het is gek om de kamer dan leeg te zien zonder hun mandjes en voerbakjes.
Het is alweer een paar dagen geleden en ik ben al wat van de schrik bekomen, maar ik wil mijn avontuur toch graag navertellen.
Afgelopen dinsdag ging ik met de auto naar Abcoude, waar ik mijn goede vriend Theo wilde bezoeken. Ik rijd normaal gesproken altijd met de navigatie app van google maps, omdat het navigatiesysteem in mijn auto niet alle wegen herkent en ook niet waarschuwt voor onverwachte omleidingen enzo.
Tot voor kort werkte mijn google maps navigatie uitstekend. Ik heb er ook graag een gesproken aanvulling bij en die deed het steeds naar behoren. Onderweg merkte ik helaas dat de stem zweeg. Geen nood, dacht ik. Ik kan de weg ook wel vinden door op het schermpje van mijn telefoon te kijken.
Even voor de afrit naar de A9 blokkeerde de app. Ik merkte dat aan het feit dat het scherm stilstond en bleef hangen op een bepaalde plek. Gelukkig wist ik, omdat ik altijd de route vooraf even bekijk, dat ik moest afslaan naar de afrit A9 en daar na bij de afrit A2. Ik zag, toen ik op de A2 reed, een bordje Abcoude, maar ja, hoe verder? Ik ken daar heg noch steg.
Ik wil het verhaal over dat navigeren niet te lang te maken.
Ineens bevond ik mij op een landweggetje met maar één baan. Het was een dijkweggetje. Links van me stroomde een riviertje met waterlelies en rechts liep de berm met een hellinkje naar beneden en daarachter waren weilanden. Het was er rustig en groen, maar ik had daar op dat moment geen welwillend oog voor. Ik wist dat ik behoorlijk verdwaald was en zeker niet in de buurt van het adres waar ik heen moest. Google maps wist het ook niet. Ik kreeg boodschappen te lezen als ‘rijd naar het zuiden’ en daarna ‘rijd naar het westen’. De weg mijn scherm ging rechtuit met aan het einde een het advies weer terug te gaan naar waar ik vandaan kwam. Ik wist het zeker nu. Dit was foute boel.
Ik stopte bij de eerste de beste gelegenheid en dat was een oprit naar een boerderij. Ik zette mijn auto schuin op de naar beneden hellende oprit en belde aan bij een grote ijzeren poort. Ik zag een camera, een alarmsysteem en een kastje met een elektrische bel. Er kwamen wat blaffende honden naar me kijken, maar toen ze zagen dat er toch niemand voor me opendeed en ik dus achter het hek bleef, verdwenen ze weer naar waar ze vandaan gekomen waren. Opzij van de oprit zag ik twee alpacas die me niet al te snugger aankeken. Hier woonde duidelijk geen gewone boer, maar ik had te maken met een ‘pretboerderij’.
Karamba, ik stond hier midden in het verlaten platteland! Aan wie kon ik hulp vragen? Er kwam een auto langs en ik stak mijn hand op en keek er voor mijn gevoel bij of ik hulp nodig had. Maar kennelijk keek ik niet benauwd genoeg, want de autobestuurder stak zijn hand ook op ter begroeting en reed voorbij. Ik vond het nu echt spannend worden. Gelukkig kwam er even later een fietser aanrijden en ik sprak hem aan. Hij stapte af en nam de tijd om mij de weg te wijzen. Ik kon twee dingen doen: rechtdoor blijven rijden of omkeren. Rechtdoor was misschien gemakkelijker voor me, stelde hij nog voor, omdat ik dan niet hoefde te keren. ‘Dat is geen probleem,’ zei ik en hij wees me hoe ik er kon komen door terug te keren naar waar ik vandaan kwam. Hij legde het goed uit. Ik bedankte hem hartelijk.
Daarna begon ik te keren met mijn auto. Ik zag een tractor voorbij komen en om hem ruimte te geven reed ik achteruit de oprit een beetje verder in. De tractorchauffeur bedankte me door zijn hand op te steken en ik zwaaide terug. En nou komt het!
Dit is niet een foto die ik nam (ik had wel wat anders aan mijn hoofd!), maar deze komt van internet. Hij lijkt wel op de twee bruine alpacas die daar waren
Ik stond met mijn auto nu geparkeerd op de handrem met mijn de achterkant gericht naar het enorme ijzeren hek, dat zich op zo een anderhalve meter van mijn bumper bevond. Ik liet de koppeling langzaam los, gaf gas en liet intussen langzaam de handrem los en……merkte dat mijn motor het niet trok! De auto wilde liever naar achter glijden en op het hek knallen. Ik raakte in paniek. Wat nu? Eigenlijk had ik een stuk of twee drie sterke mannen nodig, die mijn auto vanachteren tegen konden houden terwijl ik gas gaf, maar die waren nergens te bekennen. Alleen die twee bruine alpacas, die me schaapachtig aankeken. Ik stapte even uit de auto en had zin om te janken, maar besefte dat ik het toch echt alleen moest zien te redden. Dus weer stapte ik in en ik herhaalde de handeling om te starten op de deze nachtmerrie van een hellingproef met het ijzeren hek dat dreigend achter me was.
Ik gaf met al mijn kracht gas, hoorde de motor loeien als een gek en merkte tot mijn opluchting dat de auto nu met piepende en slippende banden vooruit schoot.
Ik vond de weg nu snel dankzij de goede aanwijzingen van de fietser.
Het was heel gezellig bij Theo en Abcoude is een schitterend dorp. We maakten een mooie wandeling en daarbij schoot ik wat foto’s met mijn mobiel. Het zou gaan regenen. Om eventuele files te vermijden ging ik pas rond 18 uur weg.
De navigatie blokkeerde dit keer niet, was nog steeds wel zonder geluid, hoe ik ook geprobeerd had instellingen te wijzigen. De terugreis verliep in de stromende regen en even na Schiphol kwam ik op de A4 in een enorme file terecht. Er was een ongeluk gebeurd. Tegen 19.30 kwam ik thuis…
In de islam bestaat een bijgeloof dat dinsdag nooit een goede dag is om te reizen. Ik probeer reizen op dinsdag zoveel mogelijk te vermijden, maar dit keer kon het niet anders vanwege andere afspraken die zowel Theo als ik verder hadden. Maar al met al is het goed afgelopen.
Die nacht kon ik moeilijk inslapen. Ik was opgelucht dat ik van die helling was afgekomen, maar in mijn gedachten flitsten alle scenario’s voorbij van hoe het zou zijn gegaan als ik op dat hek zou zijn geknald.
Dit jaar zien we veel bloeiende planten opkomen in onze tuin. Dankzij zaaien, bollen planten, stekken en zorgen voor vruchtbare grond. En natuurlijk de liefdevolle zorg van onze ‘jardinero’. Ook mogen we veel vogeltjes verwelkomen, die graag knabbelen aan nootjes en zaadbolletjes. Ze komen ook graag drinken en baden in de waterbakjes, die altijd gevuld voor hun klaarstaan.
Zo hebben we kunnen genieten van wat natuur in onze tuin. En tot onze verrassing hebben we in de muur van onze achtergevel een bijennest gespot. Door een klein gaatje tussen de bakstenen zien wij de hele dag door bijen af en aan vliegen. Nooit eerder hebben we zo van onze tuin genoten.
De bijen zijn zo snel dat het moeilijk is een scherpe foto te schieten.
Deze mandevilla kregen wij jaren geleden van mijn jongste dochter. Hij zat toen in een veel kleinere pot met nog drie andere planten. Elk jaar zetten wij deze plant in de winter binnen achter het glas van de deur naar de tuin. Zo heeft hij alle jaren overwinterd en nu is hij al hoger gegroeid dan de schutting. Het zal elk jaar een groter gesjouw zijn om de plant naar binnen en buiten te brengen. Maar wat een bloemenpracht elk jaar weer!
Het klinkt mij in de oren als een huppelende hoofdpijn, ik zie paarden over hindernissen springen (waarschijnlijk door de hiphopklank), maar deze associatie die ik eraan geef heeft niets te maken op de denderende pijn die met dit woord beschreven wordt.
Ik werd drie dagen geleden verrast rond 2 uur in de nacht door een bonkend hoofdpijn. Ik nam 1 gram paracetamol, maar kreeg geen verlichting. Ik bleef om het uur wakker schrikken uit een hazenslaapje door deze knallende koppijn. In de ochtend vertelde Ahmad mij dat hij hetzelfde had ervaren gedurende de nacht en nu ook was wakker geworden met een hoofd dat ‘leek op exploderen te staan’. We stonden snel op en namen onze dagelijkse enorme kop met ochtendkoffie en…..de pijn verdween langzaam als sneeuw voor de zon.
We dachten allebei dat het waarschijnlijk te maken had met de warme dagen die we hadden gehad en de daaropvolgende daling van temperatuur.
Maar de volgende dag gebeurde hetzelfde met ons beiden. Weer die door hevige hoofdpijn onderbroken slaap en dat in de ochtend wakker worden met een kop vol pijn. En weer bracht de koffie verlichting.
Hoofdpijn is er in verschillende variëteiten en heeft ook diverse oorzaken. Gelukkig kan je op internet veel vinden over allerlei soorten aandoeningen en ik kwam bij het bestuderen van onze variëteit van koppijn als vanzelf terecht bij de benaming hypnische hoofdpijn, een pijn die telkens pleegt op te treden in het tweede deel van de nacht tijdens de remslaap en die vooral wordt aangetroffen bij met name vrouwen boven een zekere leeftijd. De heren en dames doctoren zijn er nog niet achter wat de oorzaak is van deze irritante slaap-verstorende pijn, maar het schijnt iets te maken te hebben met een verstoorde melatonine-huishouding tijdens de remslaap die kan optreden bij ouderen. Paracetamol en andere pijnstillers bieden bij deze pijn geen verlichting, maar cafeïne wel! Het advies is dan ook om de pijn te bestrijden met een cafeïnetablet. Dus ik ging gisteren naar de drogist en vond daar geen cafeïnetabletten, maar wel paracetamol met cafeïne. Ik nam dat pilletje vannacht in bij de eerste tekenen van de opkomende steeds helser wordende pijn en het hielp!
Ik schrijf dit lange verhaal hier, omdat ik denk dat een ander die ook verrast wordt door deze nare nachtelijke hoofdpijn er wat aan kan hebben. Het is niet altijd verstandig om naar een dokter te rennen bij pijn. De dokter weet ook niet altijd wat eraan schort en vaak zijn daarvoor dure onderzoeken nodig die dan soms alsnog niets opleveren. En dat is met name bij deze hoofdpijn, omdat deze redelijk onbekend was tot voor kort. Dus daarom….
Grappig is dat Ahmad en ik allebei tegelijk ten prooi zijn gevallen aan deze pijn in de knar. Het schijnt veel meer bij vrouwen voor te komen dan bij mannen, maar datzelfde geldt voor osteoporose en vitamine D gebrek en dat heeft hij ook. Wij lopen sowieso erg synchroon en lagen in 2019 samen naast elkaar in het ziekenhuis van Malaga, allebei met problemen in de buik.
‘Het zou mooi zijn als we ook samen mogen sterven,’ zeg ik tegen Ahmad. Hand in hand, dat lijkt me wel wat.
Waarschijnlijk was ik bij het schrijven van mijn vorige post enigszins verslapt door de warme dagen daarvoor. Ahmad en ik merken allebei dat wij niet meer zo goed tegen de warmte kunnen als weleer en kennelijk heeft dat niets te maken met waar je bent opgegroeid. Je zou denken dat iemand die opgegroeid is in het in de zomer snoeihete Andalusië beter tegen hitte kan dan iemand die opgegroeid in het noorden van Europa, maar dat klopt niet. Ik merkte vroeger in Pakistan al dat mijn ex minder goed tegen de hitte kon dan ik en toen ik in Suriname op het heetst van de dag door Paramaribo rond fietste wekte dat verbazing bij de bewoners. Ik kon vroeger extreem goed tegen hitte, maar nu dus totaal niet meer.
De laatste dagen, nu het weer hier weer wat afgekoeld is, voelen Ahmad en ik ons alweer een stuk energieker. Zozeer zelfs dat ik gister het stoutmoedige voorstel deed aan mijn kinderen, kleinkinderen en aanhang om op 23 augustus met zijn allen bij ons te komen eten. Ik wil een rijsttafel voor ze bereiden. Vier personen kunnen niet komen op die datum maar dan blijft er nog altijd een aantal eters over van 16 in totaal. Ik heb er zin in. Het voorbereiden, het berekenen hoeveel ik nodig zal hebben van alle ingrediënten, enzovoort. Dat wil wel wat zeggen! Wat een explosie van goesting in het leven! En aanstaande dinsdag rijd ik naar Abcoude om daar mijn oude vriend Theo op te zoeken. ‘Qué aléo’!
Zo zie je maar weer dat ‘alles verandert en niets blijft’. Sheikh Nazim placht al te zeggen dat hoe iemand zich voelt en over het leven nadenkt afhankelijk is van heel simpele dingen, die zuiver te maken hebben met je fysieke toestand. Is je buik vol? Heb je nergens pijn? Ben je uitgerust? Enz, enz. Nu voel ik me een beetje sterk 💪.
Gisteren kwam een vriendin bij me langs die me vroeg om hulp bij het aanvragen van een aanpassing in haar huis bij de WMO. Er wordt best nog weleens een beroep op mij gedaan door mensen en niet in de laatste plaats mijn kinderen, dus hoezo ‘inutil’? We zijn allemaal af en toe nodig voor een ander, maar er zijn daartussen ook weleens perioden van rust waarin je aan jezelf mag denken. Soort komkommertijd. Je moet gewoon de zeilen bijstellen en je aanpassen aan de situatie. En genieten van elk moment. Simpel toch 😉.
Ahmad en ik zijn nu bijna 16 jaar samen. In het begin van deze periode werkte ik nog en was Ahmad bezig met een cursus Nederlands. Als ik van mijn werk kwam rond drie uur in de middag stond het door Ahmad klaargemaakte warme eten al klaar en ’s avonds aten we nog eens warm. Allengs kregen we een ritme, gebaseerd op de mediterraanse gewoonten van eten en drinken, waarbij een goede verdeling ontstond tussen ons wat betreft wie er kookte en wat er gegeten werd.
Vanaf mijn 62e had ik geen werk meer en waren we de hele dag samen en op mijn 65e jaar ging ik met vervroegd pensioen. We verveelden ons nooit en waren altijd wel bezig met een projectje, hetzij samen hetzij ieder voor zich. We kregen hobbies die we nooit eerder hadden. Ik kon me uitleven in dit weblog, dankzij het feit dat Ahmad verstand had van het opzetten van een website en Ahmad ontdekte dat hij het leuk vond om met zijn handen dingen te vervaardigen. Ik begon aarzelend met tekenen, eerst nog alleen in zwart wit en met een simpel HB potlood en later begon ik met olieverf te penselen. Ahmad deed aanvankelijk aan pyrografie, maar vond later tiffany toch leuker. We gingen ook regelmatig op reis. Wat waren we lekker bezig. We voelden ons nog altijd nuttig.
Ahmad heeft heel wat mooie dingen gemaakt van glas en ik heb veel schilderijen gemaakt, voor mezelf en voor anderen. Ik heb ook nu nog altijd wel een canvas dat ik aan het beschilderen ben. Op dit moment is dat een pauw, maar hoe mooier het weer is, hoe minder ik achter de schildersezel te vinden ben. Sowieso schilder ik in de regel maar een half uur achter elkaar. Als ik net bij mijn doek sta zie ik duidelijk wat ik moet doen, maar na een half uur is die flow weg en moet ik weglopen bij het schilderij om niks te verpesten. Zo hiphop ik af en toe aan het schilderij voorbij, maar alleen bij slecht weer. Anders ben ik liever buiten met een boek. Ahmad is helemaal gestopt met zijn cristales. Hij heeft al zoveel gemaakt. Vrijwel iedereen, ikzelf incluis, is voorzien van één of meerdere mooie glas in lood werken van hem. Ik heb zowel hier als in Spanje veel schilderijen hangen van mijn eigen hand en mijn kinderen hebben ook allemaal wel een tekening of schilderij en zelfs verdere familie en vrienden hebben een schilderij. Ik zou van nu af kunnen werken in opdracht, maar dat deed ik eerder en dat is me slecht bevallen. Ik moest het doen met slechte foto’s via whatsapp en maakte ook de fout met de opdrachtgever te overleggen tijdens het proces. Dan kon het gebeuren dat ik een gezicht al had geschilderd, maar dat de opdrachtgever me vroeg of ik het hoofd hog wat meer kon laten overhellen of draaien of dat die hand op de schouder van de partner kon rusten, enzovoort. Onmogelijke eisen. Dus dat vind ik heel onprettig werken.
De laatste tijd doen Ahmad en ik weinig, behalve het wandelen met de twee oppashondjes en af en toe sporten op de hometrainers. Een groot deel van de dag kan je ons luierend zien liggen op de tuinbank met onze e-readers. We genieten wel van deze rust, maar moeten er erg aan wennen. Gisteren liet ik me ontvallen tegen Ahmad dat ik in de ochtend steeds meer moeite heb met fris en fruitig wakker te worden. Ik voel me na een hele nacht slapen soms alsof ik veel te weinig rust heb gehad en sta dan op met een hoofd vol watten. Na een grote bak koffie en de eerste wandeling met de hondjes trekt dat wel bij en voel ik me iets fitter, maar ook weer niet dat ik de energie door mijn lijf voel stromen. Ik beken dat ik soms denk dat als ik in mijn slaap zou overlijden ik dat niet erg zou vinden. Natuurlijk kan ik verder leven en besef ik dat ik me gelukkig mag prijzen gezond en wel oud te zijn, maar echt heel lollig vind ik het nu ook weer niet. Ik voel me een ‘inutil’ (nogal nutteloos) en heb moeite dat van mezelf te accepteren. Ahmad heeft dat gevoel ook vaak, bekent hij. Maar we besluiten dat dit is ‘lo que hai’ (wat er is). We moeten er het beste van maken.
‘Aangezien je de windrichting niet kunt veranderen, moet je leren de zeilen bij te stellen‘, (een citaat van James Dean). Ik zeg dit citaat hardop tegen Ahmad en hij knikt. We moeten de zeilen bijstellen. Dat wil zeggen: accepteren dat ons energiepeil niet meer zo hoog ligt als vroeger en zelfs als de energie die we nog maar enkele jaren geleden volop hadden. En accepteren dat er niet meer zoveel van ons verwacht wordt, dat we ‘inutiles’ zijn. We zijn zo gewend nuttig te willen zijn voor anderen, dat het voor ons nu soms moeilijk is te accepteren dat we er ook gewoon mogen zijn, zonder die nuttigheidsdrang. Dat we mogen genieten van elk moment dat we leven. Het lijkt soms wel of we het onszelf niet gunnen om er zomaar te zijn. We moeten die rust nog zien te vinden en niet langer stiekem maar openlijk genieten van deze vrijheid.
Mindfulness is een modewoord waar ik nogal op afknap. Er wordt te veel mee geadverteerd door allerlei goeroe-achtige coaches. Door al deze reclame zou je bijna vergeten dat het woord weldegelijk een betekenis heeft, al houd ik niet van verengelste woorden. Het moet toch mogelijk zijn om dit soort begrippen ook in het Nederlands weer te geven? Een vertaling die het het beste de betekenis weergeeft zou kunnen zijn ‘achtzaamheid’ of ‘opmerkzaamheid’.
Voor kinderen is het bijna vanzelfsprekend dat zij leven in het nu en daardoor beelden, geluiden, smaken, geuren en andere details van het moment goed kunnen opmerken. Vooral van heel kleine kinderen wordt nog niet zoveel verwacht en beslissingen worden veelal voor hen genomen door volwassenen, zodat zij hun gedachten daar niet aan hoeven te besteden. Gaandeweg raken mensen dit vermogen om volledig in het nu te zijn kwijt, doordat ze veel dingen moeten en steeds meer moeten vertrouwen op de herinnering van wat ze hebben geleerd door ervaring en hun verwachtingen en doelstellingen voor de toekomst. Anders dan een dier kan de mens nadenken over wat er gebeurd is en wat misschien nog zal plaatsvinden, de mens kan nadenken over zijn daden en zich voornemen dingen anders te doen. Een mens handelt niet zuiver vanuit instinct, zoals een dier. Dat maakt ook dat de mens in staat is tot veel en constant keuzes moet maken.
Het leven kan zo ingewikkeld worden naarmate een kind opgroeit dat deze als (jong)volwassene steeds meer verstrikt raakt in zijn eigen denkpatronen. Vandaar dat allerlei coaches adverteren met workshops (nog zo een Engels woord), waarin zij rust beloven via meditatieoefeningen. Er zijn boeken vol geschreven over methodes om meer ‘in het nu’ te leven en alle ballast van zinloze gedachten overboord te kieperen.
In de roman die ik nu aan het lezen ben (al het blauw van de hemel) wordt een personage beschreven die de kunst van het mindful mediteren goed beheerst. Zij hoeft daarvoor niet op een yoga-mat te gaan zitten met haar benen in kleermakerszit. Zij kan op elk moment, waar zij ook is, even tijd nemen om zich geheel te concentreren op alles wat er om haar heen is aan geluiden, beelden en geuren en wat dit doet met haar innerlijk. Al is het maar voor even. Zij zegt in het boek dat wanneer je deze methode vaker op een dag toepast het een routine wordt. Het wordt dan steeds gemakkelijker dit soort momenten op te roepen. Je hoeft er niet voor naar een cursus van een paar duizend euro.
Vandaag lag ik lekker lui op de tuinbank te lezen met de hondjes aan mijn zij. Ik besloot de proef op de som te nemen. Ik legde mijn e-reader even weg en ging luisteren en kijken. Ik hoorde de meeuwen naar elkaar roepen in verschillende toonhoogtes en ik zag de tuin in het zonlicht. Even later stapte Ahmad de tuin in en plukte koriander, munt, oregano en tijm. Hij had een hele bos kruiden in zijn handen.
‘Nu nog even wat goede laurierblaadjes plukken van de boom,’ zegt hij. ‘De blaadjes zijn niet zo geurig, hè,’ merk ik op. Hij houdt de laurierblaadjes onder mijn neus en ik ruik duidelijk de lauriergeur. ‘Maar ik ruik alle andere geuren van de kruiden die je geplukt hebt erdoorheen. De geur zit aan je handen,’ lach ik. Hij loopt weg en ik ruik nog steeds de geuren. Het is een explosie van geuren. Ik ruik de korander, de munt, maar ook de tijm en en de oregano en de laurier, jawel. De plezierige geur blijft een tijd in mijn neus hangen en dat is heerlijk. Ik neem me voor vaker deze oefening in ‘mindful mediteren’ (‘excuse le mot’) te doen, hoe je het ook maar wil noemen. Het is nuttig en verhelderend.
Ze zijn leuker met elkaar dan een vorige oppasperiode. Dat kan komen omdat het ene hondje toen last had van haar tandjes en niet goed kon eten. Dat maakte haar wat humeurig en lusteloos. Logisch. Zij is aan dat probleem geholpen en we merken dan ook dat ze nu geen problemen heeft met eten en een heel stuk levendiger is. Vandaag zagen we ze voor het eerst lange tijd met elkaar dollen en achter elkaar aanrennen, zoals ze dat vroeger ook graag deden in hun jongere jaren. De hondjes van respectievelijk 12 en 10 jaar leken vandaag jonger dan hun leeftijd. Het is te zien aan het einde van dit inmiddels negende filmpje dat ik maakte van onze wandelingen in de Uithof.
Omdat een groot deel van de mensen in onze buurt met vakantie is en de rest waarschijnlijk veel erop uitgaat, genieten wij van een heerlijke rust. Het weer werkt ook goed mee om aangenaam in de tuin te kunnen zitten op onze zachte tuinbank. Ik ben een heel fijn boek aan het lezen met de titel ‘Al het blauw van de hemel’. Het boek is maar liefst 505 pagina’s dik, maar het is zo onderhoudend en prettig om te lezen dat ik zou willen dat het er nog meer waren. Het gaat over een jongeman die hoort dat hij lijdt aan een vroege vorm van dementie. Verwacht wordt dat al zijn hersenfuncties in een niet te voorspellen tempo zullen achteruitgaan en hij heeft een levensverwachting van niet meer dan 2 jaar. Hij besluit er met een camper op uit te gaan en plaatst een advertentie voor een reisgenoot. Hierop reageert slechts één persoon, een jonge vrouw met een (zoals zal blijken) interessant karakter.
Als volslagen onbekenden voor elkaar vangen zij hun reis aan, die om te beginnen gaat in de richting van de Pyreneeën. De relatie die langzaamaan ontstaat tussen de twee is heel mooi beschreven. Ze zoeken beiden een reis die hun zal brengen in de ongerepte natuur. Het is een boek om van te smullen. Ik kwam in het boek twee mooie citaten tegen afkomstig van de vrouwelijke reisgezel, die ik hier met de lezer van dit weblog wil delen:
‘Een werkelijke ontdekkingsreis ligt niet in het zoeken naar nieuwe landschappen, maar in het kijken met andere ogen’, een citaat van Proust.
En nog één: ‘De ware reiziger is degene die een rondreis in zichzelf heeft weten te maken’, een citaat van Confucius.
Beide citaten spreken mij enorm aan. Ik denk niet dat bedoeld wordt dat reizen in letterlijke zin geen waarde zou hebben. Naar onbekende oorden gaan en uit je routine treden kan zeker helpen met de ‘reis naar binnen’. Met name het afzien tijdens reizen is vaak een grote hulp daarbij, zoals ik heb mogen ervaren. Zowel de binnenwereld als de buitenwereld kent verrassende vergezichten en ontroerende momenten.
