Gisteren keek ik op Netflix de film Skunk. Over de verschrikkelijke jeugd van een jongeman en zijn verblijf daarna in een jeugdinstelling. Hij blijkt zijn traumatische verleden niet van zich af te kunnen schudden. Uiteindelijk neemt hij op een heftige manier wraak op de personen die hem wat hebben aangedaan, zoals ook zijn ouders.

Vannacht heb ik weinig geslapen, o.a. door een aanhoudende pijn in mijn rechterzij die maar niet stopt. Ik gebruikte de tijd die ik wakker lag om mijn eigen jeugd te overdenken. Eigenlijk deed ik dat niet opzettelijk, maar het ging vanzelf.

Alsof het gisteren gebeurd was herbeleefde ik scènes uit mijn jeugd. Ik ben de enige overlevende van het gezin waarin ik opgroeide. Ook ik heb wraak genomen op mijn stiefvader, maar op een ander manier. Ik veranderde mijn achternaam met toestemming van de koningin. De generaal, die eerder nog mocht dineren in het gezelschap van de koningin kon zich daarna nergens meer vertonen. Hij sleet de rest van zijn leven als stiekeme alcoholist in de Achterhoek. Mijn moeder had in die jaren geen gelukkig leven met hem meer en dat was, denk ik achteraf, de prijs voor haar verraad aan ons. Maar haar heb ik uiteindelijk vergeven, omdat zij op haar sterfbed mij eindelijk de liefde gaf die ik mijn hele leven gemist had.

Ik heb mijn ouders lang de hand boven het hoofd gehouden. En over het feit dat ik mijn naam veranderde en de redenen die ik daarbij aanvoerde heb ik me lang schuldig gevoeld. Maar vannacht besefte ik dat ik me daar niet over schuldig hoef te voelen. Zoals een markkoopman me ooit een keer op het hart drukte. Ik kocht stof voor gordijnen bij hem en uit het niets zei hij ineens: ´Je kan er niets aan doen. Ik moet dit zeggen tegen jou. Soms overkomt het mij dat ik iemand een boodschap moet doorgeven´. Enigszins verwonderd ging ik daarna naar huis. Ik begreep nooit precies waarover de man het had.

Ik begrijp nu waarover ik me niet schuldig meer hoef te voelen. Mijn stiefvader heeft samen met mijn moeder een heel negatieve invloed op mijn leven gehad. Door hun vernederingen en strafmethodes liep ik mijn hele leven met drie nul achter om iets te doen met mijn kwaliteiten. Ik voelde me een absolute nul en trouwde met dat negatieve zelfbeeld twee keer een man die mijn leven verder verpestte. Ik heb veel ellende moeten doorstaan zonder te beseffen dat dit niet normaal is en dat ik het ook zeker niet verdiende.

Nu ben ik gelukkig en leid ik een ´luizenleventje´. Mensen die hierover lezen in dit weblog denken wellicht: ´Lekker makkelijk, zo een leventje´. Maar net als die jongen in de film is het voor mij een lange weg om de liefde die ik nu krijg te waarderen en tot me door te laten dringen. Het feit dat ik mijn naam veranderde en zelfs ook mijn voornaam in een naam die niet eens islamitisch is veroorzaakt bovendien dat ik me voel alsof ik geen identiteit heb. Ik beleef mijn oorspronkelijke naam (Monique) als een scheldnaam en de naam Shabnam komt op mij over als gestolen en niet van mij. De achternaam die ik nu draag, die van mijn echte vader Theunissen, heb ik kunnen aannemen op 43-jarige leeftijd met toestemming van hem, maar ondanks dat ik hem in de jaren daarna bleef opzoeken tot aan zijn dood heeft hij me nooit echt ervaren als een dochter. Hij geloofde niet in een bloedband.

Ik ben en blijf een ´lonesome hobo´, maar wil geen ´calimeroneigingen´ vertonen door erover te blijven zeuren. Dus wat betreft dit onderwerp heb ik nu genoeg gezegd. Ik ben toch een beetje opgelucht en blij met het inzicht dat ik me niet schuldig hoef te voelen.