Working class hero

Al is het niet super interessant. Het is mijn weblog en ik doe ermee wat ik wil: schrijven dus.

Twee van mijn lieve kindjes brachten ons naar het vliegveld van Rotterdam.

Kleintjes stonden we in de rij tussen allemaal grote Nederlanders. Qua lengte passen wij meer tussen de wat kleinere Andalusiërs.

Een beetje verhit kwamen we thuis aan. De avond voelde benauwd aan en we voelden in onze neuzen en keel de stoffige lucht van maandenlang geen regenval. Maar we hadden geen tijd te verliezen. We lieten onze koffers staan in de bloedhete woning en nadat we alle ramen tegen elkaar hadden open gezet haastten we ons naar de winkel om nog wat boodschappen te scoren voor het avond- en ochtendmaal.

Ahmad ontdekte dat er geen warm water uit de kraan kwam maar wel koud. We konden daar even niets aan veranderen en gingen verder met het uitpakken en klaarmaken van ons eten. Daarna hup naar bed, terwijl we ons afvroegen wat de reden kon zijn dat er geen water uit de warme kraan (boiler) kwam.

De volgende dag waren we opnieuw druk bezig met nog meer boodschappen, opruimen van de keutels van de katten op ons terras en een beetje balen van dat niet hebben van warm water. Ik vond het niet zo erg, omdat ik het vaak heb meegemaakt in mijn leven. Ahmad was er wel een beetje narrig van. Hij wil problemen graag snel oplossen en dat ging dit keer niet zo snel als hij wilde. Maar in de avond kwamen we samen tot het inzicht dat het alleen maar kon liggen aan de filter die tussen de boiler en de kraan geplaatst is (om kalk te voorkomen). Die is daar geplaatst voor ons vertrek naar Nederland. Daarna heeft het water in die filter een half jaar stilgestaan en dat is kennelijk niet de bedoeling.

´Ik ga hem er tussenuit halen,´ zei Ahmad vanmorgen. En dat deed hij ook, mijn held. Door een heel leven te werken in allerlei uitvoerend werk is hij een handige man en dat is heerlijk voor mij die haar hele leven te maken had met mannen die niks konden of niks wilden, zodat ik het allemaal zelf mocht opknappen.

Ik vond die filter al direct een lelijk ding. Blij dat hij weg is.

We hebben weer warm water en Ahmad is een stuk zonniger.

Beschroomd om te schrijven

Er gebeurt zoveel op onze planeet. Hier een aardbeving of overstroming, daar een oorlog. Ik vind mijn belevenissen eigenlijk te onbenullig om te beschrijven.

Maar we zijn nu weer in Alhaurin de la Torre. Het was even bikkelen voor de oudjes. De reis goed voorbereiden en hier alles op orde krijgen, maar nu zitten we dan weer rustig.

Het groene landschap van Nederland heeft plaats gemaakt voor het stoffige droge landschap hier. Wie weet schrijf ik nog wel wat meer, als ik daar voor het benodigde zelfvertrouwen terug krijg.

Denk niet wit….denk niet zwart…..

Laatst fietste ik na het boodschappen doen over de parkeerplaats, blij dat ik zelf niet met de auto was gekomen om daar te moeten parkeren (altijd vol). Ik hoorde een vrouw tegen een andere vrouw schreeuwen: ‘Jij moet niet zo praten! Er zijn genoeg witte mensen die ook niet goed kunnen parkeren!’ De andere vrouw riep iets terug en weer schreeuwde de andere vrouw. Ik zag op haar bruine gezicht oprechte verontwaardiging en woede toen ik in haar buurt kwam.

Ik reed snel weg van het geruzie en dacht bij mezelf: die onderverdeling in ‘zwarte en witte’ mensen, wat nu de goede termen zouden zijn om mensen van en zonder veel kleur te definiëren heeft ons niet veel goeds gebracht. Elkaar zo te noemen is over en weer helemaal niet fijn en geeft het kleurverschil alleen maar een overdreven accent. Wat zijn witte mensen eigenlijk? Ik zie dan wit geschminkte spookachtige verschijningen voor me. En welke mensen zijn nu werkelijk pikzwart? Het mensen wit of zwart noemen is eigenlijk alleen maar een overdrijving van een verschil in huidskleur die helemaal niet wenselijk is en het contrast alleen maar groter maakt, terwijl er in werkelijkheid helemaal geen gevoelsmatig verschil hoort te zijn. Mensen zijn mensen en dus allemaal van één familie of soort.

Toevallig betekent in het Spaans het woord ‘negro’ zowel zwart als ‘neger’ (het n-woord, zoals nu veel mensen met afschuw zeggen alsof het een scheldwoord zou zijn). In het Spaans is er dus geen verschil tussen de betekenis van het n-woord en het z-woord (om ze allebei maar te vermijden, omdat de woorden beide naar mijn idee even onwenselijk zijn om uit te spreken).

Ik denk dat je door een benaming voor mensen van verschillende kleur te veranderen het onderlinge wantrouwen en onbegrip niet weghaalt. Het medemenselijk willen zijn en geen onderscheid willen maken wat betreft iemands kleur of afkomst moet van binnenuit komen. De één accepteert een ieder in zijn eigenheid met zijn/haar uiterlijk kenmerken en de ander doet dat niet. Degene die het niet doet, help je niet door het ene woord door een ander te vervangen. Mensen met vooroordelen of een wantrouwen naar mensen met een andere kleur dan die van henzelf verander je niet op die manier. Ik denk dat het zwart wit denken alleen maar groter wordt door juist die woorden zwart en wit.

Rijkdom

Nooit heb ik een verlangen gehad naar financiële rijkdom en mijn leven is ook zo verlopen dat ik nooit rijk was aan materiële middelen, maar evenmin arm. Arm ben je pas (in mijn ogen) als je geen dak boven je hoofd hebt, geen eten en geen kleding. Niet als je niet op vakantie kan gaan.

In deze laatste fase van mijn leven voel ik me rijk. Ik ben nooit zo gelukkig geweest in mijn leven als nu. Ik voel me omringd door liefde en ik heb geen zorgen over mijn kinderen, omdat ik zie dat het goed met ze gaat en dat ook zij omringd zijn door liefde.

Ahmad en ik hebben opgeteld 7 kinderen en 8 kleinkinderen. Op twee oktober werd een jongetje geboren, Ahmads tweede kleinkind.

Lekkere bollerd😍

Wat ik deze week doe is nog zoveel mogelijk mijn kinderen gaan zien, omdat ik ze een half jaar zal gaan missen. Maar daarentegen gaan we wel de kinderen van Ahmad zien en zijn kleinkinderen. En dat is minstens zo mooi en belangrijk. Liefde is waar het om gaat en wat mensen een rijk en warm gevoel geeft. Andere rijkdom telt voor mij niet. Met liefde en onderlinge warmte kan een mens het leven veel beter aan dan zonder. Het enige licht dat we elkaar kunnen geven is: liefde.

Gisteren nam ik afscheid van mijn oudste dochter. Ik zou bij haar gaan eten. Maar toen ik aankwam in hun huis in Naaldwijk bleek dat ze als verrassing mij trakteerden op een tochtje op hun boot. Dat was heel leuk. Ik moest er natuurlijk weer een filmpje van maken.