Met een zucht zak ik neer op de bank van de wachtkamer bij de afdeling orthopedie van het ziekenhuis. Ik heb net een röntgenfoto laten maken van mijn beide hallux valgus-voeten. Misschien kunnen ze geopereerd worden. Het vooruitzicht eindelijk normaal in schoenen te passen trekt me zeer.
Een vrouw die een eindje van me af zit kijkt me begripvol aan, alsof ze mijn zucht wil bevestigen. Ik glimlach maar even naar haar en dat zet haar direct in beweging. Ze komt wat dichter bij me zitten en begint een gesprek. ‘Ik had het vannacht zo warm. Ik kon niet slapen. Alles plakte. Ik heb ook tena-lady. Ik ging eruit om te douchen en………’
Ik luister naar haar en hoor dat ze naast hartproblemen ook galstenen heeft. Maar die kunnen niet verwijderd worden omdat ze te dicht bij de nieren zitten. Ze is hier nu voor haar beide versleten schouders die ook flink pijn doen en waarvoor ze injecties krijgt. Ze woont alleen met haar twee katten. Geen man, geen kinderen.
Ik luister en ik luister. ‘Ik vind eten zo lekker, maar ik wil niet te dik worden. Ik moet voor het slapen gaan nog een boterham, want anders kan ik niet slapen.’ Ik begrijp haar probleem. Het hongergevoel in de avond als je al om 18.00 uur je laatste maaltijd achter de kiezen hebt. Een hongergevoel dat veel mensen verdrijven met snacks en frisdranken. Ik doe haar het idee aan de hand te gaan eten volgens Spaanse tijden. De laatste lichte maaltijd om 21.00 uur in de avond en geen snacks en snoep. Ze vindt het een geweldig idee. Verder wil ze altijd graag naar de Turkse tv kijken om 16.00 uur in de middag, maar dat is net het moment dat haar katten eten moeten hebben. Ik vertel haar over interactieve tv. ‘O, wat geweldig!’, roept het lieve mens uit. Of ik haar dan kan komen uitleggen hoe je dat moet bedienen. Ik krijg een soort deja vue en ga ’terug in de tijd’, toen ik me dagelijks voor ieders kar liet spannen voor uiteenlopende taken. Meestal zaken die eigenlijk horen bij het maatschappelijk werk. Ik heb hier later zelfs mijn beroep van heb gemaakt.
‘Ik vraag of mijn buurvrouw het uitlegt’, hoor ik haar dan ineens zeggen. ‘Ja, goed idee’, zeg ik opgelucht. ‘Ik voel me zo goed als ik met u praat’, vertrouwt ze me toe. Ikzelf ben moe geworden en hoop na een uur wachten nu eindelijk aan de beurt te zijn voor mijn voeten, maar ik glimlach naar haar en zeg: ‘Daar ben ik blij om’.
Als zij weggeroepen wordt omdat het haar beurt is, verval ik in gepeins. Ik vind het niet fijn om staar te hebben aan mijn rechteroog en hallux valgus aan beide voeten, maar ik mag me alsnog gelukkig prijzen met mijn lichamelijke conditie, met de kinderen en kleinkinderen die om me heen zijn en mijn lieve Ahmad. Alhamdulillah.
Moge Allah alle zieke en eenzame mensen zegenen en kracht geven.