Wil je een huis kopen of laten bouwen in Spanje, let dan goed op. Er kunnen veel adders onder het gras zitten en in sommige plaatsen blijkt er zelfs een huizenmaffia te zitten achter de ogenschijnlijk mooie voorgevel. Hier een voorbeeld van wat een argeloze bewoner kan overkomen. Dit is slechts één van de 60 gevallen van ‘dreiging met huisuitzetting’ op dit moment alleen al in Alahurin de la Torre, een mooi dorp in de provincie Malaga.
Hier is met zijn eigen woorden het verhaal van de Nederlander die een huis bouwde binnen de bebouwde kom van Alhaurin de la Torre:
“Een huis bouwen in Alhaurin de la Torre
Ik woon in Alhaurin de la Torre vanaf 1998 en heb hier bijna 15 jaar mijn laboratorium (electronica en thermo dynamica) gehad.
6 Jaar geleden kreeg ik kanker en heb mijn bedrijf verloren, kon niet meer naar mijn klanten, maar ben nu genezen.
Ik heb in die tijd de helft van mijn terrein verkocht (1500 m) en heb van dat geld een huis laten bouwen. Toen het klaar was, wilde de gemeente me geen eerste bewoning verstrekken. Ik ben naar de consejal (wethouder, Salvador) gegaan om te vragen waarom, daar ik een architect heb die zei dat alles correct was. En ook heb ik gezien dat het huis conform de tekening is gebouwd.
De consejal vertelde mij dat de occupatie (ik had toen geen idee wat dat was, blijkt het dak oppervlak te zijn) 1,4% te groot was, volgens het college van architecten een “lichtelijke” overtreding.
De consejal zei dat ik iets symbolisch moest betalen. Mijn antwoord: ‘Ok, maar het is niet mijn fout, het is de fout van de architect. Maar als het een symbolisch bedrag is, ok’.
Toen de sanctie arriveerde, bleek het 21000 Euro te zijn, te betalen is (naar ik meen) in 20 dagen.
Weer naar de consejal met de vraag of dat ‘symbolisch’ te noemen is.
Hij zei: ‘Nee, dat kan niet. Wanneer het college van architecten zegt dat het lichtelijk is, is dat zo en dat is niet conform deze sanctie’. En verder vertelde hij: ‘Op dit moment is de occupatie 10% van het terrein oppervlak en de gemeente gaat dat naar 30% verhogen, dus jouw 11,4 % valt dan binnen alle normen. Geef me alle papieren, wanneer die arriveren en ik ga het vertragen totdat we de wijziging naar 30% hebben en dan kan ik alles cancelen’. Leek me een eerlijk voorstel en ik vertrouwde hem.
Maar wat heeft hij gedaan?… Niets totdat de laatste betalingstermijn verstreken was en toen heeft hij de sanctie aan het patronato overgedragen (NB letterlijk is patronato een patronaat, maar in Nederland hebben wij dat niet in die zin. Hiermee wordt bedoeld: een kantoor dat zich bemoeit met de inning van allerlei soorten van betalingen). En volgens de wet heb ik alle rechten op verdediging of beroep verloren omdat ik niets gedaan heb totdat de laatste betalingstermijn was verstreken. Het was een val om te voorkomen dat ik in beroep ging, en helaas een heel sterke val.
Toen ik de consejal in het gemeentehuis ontmoette heb ik hem direct gezegd dat hij me in de val had gelokt. Hij zei: “Dat is niet mijn schuld, het is in opdracht van de burgemeester”.
Ik heb daarna een vergadering met de burgemeester gehad. Het antwoord was simpel: ‘Als je niet betaalt, breken we je huis af en dat is jammer voor zo een mooi huis met zo een mooi uitzicht…’.
Hoe weet hij dat? Wil iemand mijn huis hebben?
Het patronato wilde 600 Euro in de maand hebben, hetgeen ik niet kan betalen van mijn pensioen. We moeten ook een aantal jaren dubbele IBI (NB onroerend goed belasting) betalen (3000 Euro) Tevens ben ik niet echt sterk meer na de kanker en ik kan geen 7 km naar het dorp lopen en terug berg op met een lading boodschappen. Wij kunnen niet zonder auto. Ik ben 70 jaar.
Ik betaal elke maand 100 Euro en de gemeente heeft beslag op mijn rekening gelegd en heeft daar nog eens meer dan 500 Euro van afgehaald (Ik dacht dat men op  een pensioenrekening geen beslag kon leggen, maar misschien zit ik fout).
Daar ik de 600 Euro niet kan betalen is er ook beslag op mijn huis gelegd en zal dat openbaar (?) worden verkocht.
En dat allemaal voor een ‘lichtelijke’ fout van een architect?”

Een tijd terug alweer ben ik begonnen met het schrijven van een boek, nadat ik daar een hele tijd tegenaan gehikt had. Ik vroeg me af of het een biografie moest zijn. Immers wat is interessanter dan het leven zelf om te vertellen. Toen bedacht ik dat de ‘story of my life’ te ongeloofwaardig is voor een boek en bovendien niet leuk. Ja, het heeft een ‘so far so good end’ en dat is leuk om te beschrijven. Dat doe ik eigenlijk al in mijn weblogs. Maar……om nu weer weg te duiken in de krochten van mijn eigen verleden, nee, dat lijkt me helemaal niet fijn. Daarbij komt dat mensen zich zouden kunnen herkennen in mijn boek en dat deze mensen dat misschien niet zouden waarderen. Ik wil niemand pijn doen die nog in leven is. En degenen die al overleden zijn, laat ze rusten in vrede en laat hun naam onbezoedeld blijven van negatief commentaar.
Dus werd het een roman. Het verhaal schreef zichzelf, zoals sommige echte schrijvers zo vaak zeggen. In een week of zes was het verhaal uit. Ik had zelfs genoeg woorden getikt om een ‘echt boek’ te vullen. Maar ik was toch niet echt tevreden. De karakters konden nog wel wat beter uit de verf komen, vond ik. Verder had ik gemerkt dat het schrijven me behoorlijk had opgeslokt. Uren zat ik te typen achter mijn laptopje zonder veel te merken van de wereld om me heen. Ook tussendoor droomde ik dikwijls weg om een bepaalde verhaallijn te bedenken of uit te diepen. ‘Waarom sloofde ik me zo uit?’, hoonde ik, pratend tegen mijn nijvere zelf. Dacht ik nu werkelijk dat er iemand op dit verhaal van mij zat te wachten? Er worden al zoveel boeken geschreven. Wat heb ik daaraan toe te voegen?
Niks, besloot ik, en ik ging me toeleggen op het lezen van boeken van anderen en nog meer dingen die ik leuk vond. Er zijn genoeg boeken op de wereld die gelezen kunnen worden. Waarom zou ik daarvan niet gewoon genieten. Ik liet het idee dat ik nog een boek aan de boekenstapel moest toevoegen los en schreef niet meer. Genoot in plaats daarvan van mijn vrije tijd, die immers beter niet nuttig opgevuld kan worden om vrij te blijven.
Maar gisteren kreeg ik ineens een nieuw idee naar aanleiding van een boek dat ik aan het lezen was. Het boek was op zich niet eens zo geweldig geschreven of spannend, maar toch kon ik het niet loslaten en wilde ik steeds verder lezen. Waarom was dat? Omdat het boek geschreven was vanuit het gezichtspunt van verschillende personen. Dat maakte het voor mij interessant en onderhoudend.
‘Dat moet ik ook doen’, bedenk ik me nu. Ik wil mijn boek, dat nu nog in de ik-vorm is geschreven herschrijven. Ik wil het opnieuw schrijven maar dan vanuit de gezichtspunten van de verschillende personages in het verhaal. Jippie! Ik kreeg er gisteren echt zin in, toen dit idee bij me opkwam.
Maar waarom begin ik dan niet? Het boek ligt te wachten op mijn harde schijf en op een usb-stickje. Het wil herschreven worden, maar ik ben een beetje bang. ‘Cold feet’ noemen ze dat. Bang om de stappen te zetten. ‘Kom op, Shabnam, zo moeilijk is het niet. Niemand die je op de vingers kijkt. Het is geheel aan jou of je er ooit mee voor de dag wil komen. ‘Give it a try’. Laat die energie stromen en blokkeer jezelf nou niet.’ ‘O.k. morgen begin ik’, beloofde ik mezelf gisteren. En wat doe ik vandaag? Ik verdrijf mijn tijd met naar you tube filmpjes kijken over Jin Shin Jyutsu https://youtu.be/v6ZshVi78wk
Laat ik deze oeroude wijsheid toepassen. Even met mijn rechterhand de pink van mijn linkerhand beetpakken. Rustig blijven zitten tot ik de moed krijg om te beginnen………met schrijven en niet met steeds weer nieuwe uitvluchten bedenken, zoals: ‘even ventileren in mijn weblog’.