Een tijd terug alweer ben ik begonnen met het schrijven van een boek, nadat ik daar een hele tijd tegenaan gehikt had. Ik vroeg me af of het een biografie moest zijn. Immers wat is interessanter dan het leven zelf om te vertellen. Toen bedacht ik dat de ‘story of my life’ te ongeloofwaardig is voor een boek en bovendien niet leuk. Ja, het heeft een ‘so far so good end’ en dat is leuk om te beschrijven. Dat doe ik eigenlijk al in mijn weblogs. Maar……om nu weer weg te duiken in de krochten van mijn eigen verleden, nee, dat lijkt me helemaal niet fijn. Daarbij komt dat mensen zich zouden kunnen herkennen in mijn boek en dat deze mensen dat misschien niet zouden waarderen. Ik wil niemand pijn doen die nog in leven is. En degenen die al overleden zijn, laat ze rusten in vrede en laat hun naam onbezoedeld blijven van negatief commentaar.
Dus werd het een roman. Het verhaal schreef zichzelf, zoals sommige echte schrijvers zo vaak zeggen. In een week of zes was het verhaal uit. Ik had zelfs genoeg woorden getikt om een ‘echt boek’ te vullen. Maar ik was toch niet echt tevreden. De karakters konden nog wel wat beter uit de verf komen, vond ik. Verder had ik gemerkt dat het schrijven me behoorlijk had opgeslokt. Uren zat ik te typen achter mijn laptopje zonder veel te merken van de wereld om me heen. Ook tussendoor droomde ik dikwijls weg om een bepaalde verhaallijn te bedenken of uit te diepen. ‘Waarom sloofde ik me zo uit?’, hoonde ik, pratend tegen mijn nijvere zelf. Dacht ik nu werkelijk dat er iemand op dit verhaal van mij zat te wachten? Er worden al zoveel boeken geschreven. Wat heb ik daaraan toe te voegen?
Niks, besloot ik, en ik ging me toeleggen op het lezen van boeken van anderen en nog meer dingen die ik leuk vond. Er zijn genoeg boeken op de wereld die gelezen kunnen worden. Waarom zou ik daarvan niet gewoon genieten. Ik liet het idee dat ik nog een boek aan de boekenstapel moest toevoegen los en schreef niet meer. Genoot in plaats daarvan van mijn vrije tijd, die immers beter niet nuttig opgevuld kan worden om vrij te blijven.
Maar gisteren kreeg ik ineens een nieuw idee naar aanleiding van een boek dat ik aan het lezen was. Het boek was op zich niet eens zo geweldig geschreven of spannend, maar toch kon ik het niet loslaten en wilde ik steeds verder lezen. Waarom was dat? Omdat het boek geschreven was vanuit het gezichtspunt van verschillende personen. Dat maakte het voor mij interessant en onderhoudend.
‘Dat moet ik ook doen’, bedenk ik me nu. Ik wil mijn boek, dat nu nog in de ik-vorm is geschreven herschrijven. Ik wil het opnieuw schrijven maar dan vanuit de gezichtspunten van de verschillende personages in het verhaal. Jippie! Ik kreeg er gisteren echt zin in, toen dit idee bij me opkwam.
Maar waarom begin ik dan niet? Het boek ligt te wachten op mijn harde schijf en op een usb-stickje. Het wil herschreven worden, maar ik ben een beetje bang. ‘Cold feet’ noemen ze dat. Bang om de stappen te zetten. ‘Kom op, Shabnam, zo moeilijk is het niet. Niemand die je op de vingers kijkt. Het is geheel aan jou of je er ooit mee voor de dag wil komen. ‘Give it a try’. Laat die energie stromen en blokkeer jezelf nou niet.’ ‘O.k. morgen begin ik’, beloofde ik mezelf gisteren. En wat doe ik vandaag? Ik verdrijf mijn tijd met naar you tube filmpjes kijken over Jin Shin Jyutsu https://youtu.be/v6ZshVi78wk
Laat ik deze oeroude wijsheid toepassen. Even met mijn rechterhand de pink van mijn linkerhand beetpakken. Rustig blijven zitten tot ik de moed krijg om te beginnen………met schrijven en niet met steeds weer nieuwe uitvluchten bedenken, zoals: ‘even ventileren in mijn weblog’.