Na een paar keer in het prachtige huis van mijn oudste dochter te zijn geweest valt me ineens op dat mijn schulpje wel heel erg ‘gedateerd’ is. De meubels zijn klassiek en van een kwaliteit die nu niet meer geleverd wordt. Het hout is kunstig vervlochten en vormgegeven op een manier die je nu nergens meer ziet. Ik heb de meubels tweedehands gekocht en het matwerk laten restaureren toen dat kapot was. De kussens van het bankstel heb ik opnieuw laten bekleden. Dat koste me een bom duiten, zodat mijn kinderen daarover opmerkten: ‘Mam, voor dat geld had je een nieuw en comfortabeler bankstel kunnen kopen’. Ze hebben gelijk, maar ik wilde geen afstand doen van meubels die ambachtelijk zo kunstig en met vakmanschap vervaardigd zijn.
Gisteren zat ik weer eens met mijn knie omhoog rond te kijken in mijn woonkamer. Ineens viel het me op hoe saai de muren eigenlijk zijn van kleur. Ik heb al vanaf 1993 een veilige en neutrale beige kleur op die muren zitten. Ik vond dat altijd een rustige kleur. Maar nu ineens zag ik die muren met andere ogen. Ik sprak bij de koffie direct mijn allerbeste vriend Ahmad erop aan. ‘Wat zou je ervan zeggen als alle muren in deze kamer donkergroen waren. De kamer is licht genoeg door het binnenvallende licht om dit aan te kunnen en alles (de schilderijen, de vloer en mijn meubels) zou er ineens heel anders uitzien en beter uitkomen. Ik zag het helemaal voor me, hoe een verfbeurt de hele sfeer in mijn woonkamer zou kunnen veranderen van ‘kneuterige ouwe meuk look’ naar ‘design a la Shabnam’.
Ik moest er alleen niet aan denken dit verven zelf te gaan doen, zeker nu ik nauwelijks kan lopen met mijn zere knie. Het hanteren van de verfkwast zou geen probleem zijn. Geef mij een verfkwast in mijn handen en ik ben zielsgelukkig en vergeet alles om me heen. Soms begin ik er spontaan bij te neuriën. Maar zie ik mezelf ook op een ladder staan? Nee, nu even niet met die labiele en zere knie. En Ahmad de ladder opsturen wil ik ook niet. De man wordt ook een dagje ouder. Hij wordt dit jaar 75 jaar.
Vandaag bij de koffie begint Ahmad te zoeken op zijn telefoon naar kleuren groen. Kennelijk is hij ook enthousiast geworden. Ik wijs hem aan wat ik zoek. Een warme donkere kleur groen, bosgroen genoemd bij Decoverf. Ook Histor lijkt de kleur te hebben die ik zoek. Het kopen van de verf zal geen probleem zijn. Nu nog even wachten op de kracht en de vaardigheid van ons samen om dit karwei te gaan klaren. Met zijn tweeën kunnen we het misschien wel aan. Ik voor het ‘snijwerk’ en Ahmad voor het rollen.
Voorlopig is het toekomstmuziek, want een kleine wandeling naar het zwanenechtpaar en terug kostte me al moeite en pijn. Pfffff.
