Mijn maat en ik zijn al een aantal jaren met pensioen. Dat betekent voor ons dat we niet meer hoeven te werken. (NB. Ik weet dat dit niet voor iedereen en overal op de wereld zo is. Niet op elke plek van de wereld zijn de pensioenen toereikend om verder te leven in een niet werkend bestaan). Maar wij hoeven dus niet te werken en alles wat we doen voor onszelf of voor anderen is op vrijwillige basis.

Wat een vrijheid geeft dat! Sommigen zijn daar niet blij mee en voelen zich alsof ze in een leegte zijn beland. Dat kan ik me ook best voorstellen. Het dagelijkse ritme valt weg en je bent nu aangewezen op je eigen ideeën om je dag te vullen. Dat is niet voor iedereen makkelijk en voor sommigen ligt verveling op de loer of nog erger eenzaamheid.

Ik vind het heerlijk, deze herfst van mijn leven. In de ochtend opstaan en weten dat de dag open voor je ligt, in te vullen naar eigen zin. Ook open voor wie of wat zich maar aandient op je pad. Je hebt alle tijd en geen verplichtingen en wie een beroep op je doet voor hulp of raad hoef je niet teleur te stellen, want je hebt verder niets te doen dat zo dringend is dat het niet wachten kan. Ik vind dat een groot cadeau.

Het brengt me terug naar de tijd dat ik nog heel klein was, zelfs te jong om naar school te gaan. Mijn broer moest al naar school, maar ik bleef lekker thuis bij mijn moeder. Ik kan me herinneren dat ik zielsgelukkig en tevreden uit het raam keek, terwijl mijn moeder in de woonkamer bezig was met iets in het huishouden, onder begeleiding van ‘de arbeidsvitaminen’, een verzoekprogramma voor muziek op de radio. Dat waren geluksmomentjes. Dat leven zonder veel verantwoording nog was heerlijk.

En nu komt dat weer terug als een cadeau met een grote strik na een leven van ploeteren en er vooral zijn voor de ander, in mijn geval de kinderen. Ik mag doen waar ik zin in heb. En mijn grote hobby, toeschouwer zijn, kan ik nu naar hartenlust uitleven.

Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan besef ik dat ik het beroep dat het meest bij mij past (en wat ook ooit uit een beroepskeuzetest kwam, toen ik als jongmens getest werd) nooit heb uitgeoefend. Maar ik werd wel vaak zo getypeerd door de mensen om mij heen. ‘Jij neemt nooit echt deel aan groepen,’ kreeg ik vaak te horen. ‘Je zit overal bij als een journalist.’

Dat klopt.