Nederland is een sneakerland. Kijk om je heen op straat en je ziet vrijwel iedereen lopen op sneakers/sportschoenen. Dat is niet alleen hier zo. Ik zie het ook in Spanje. Geef de mensen eens ongelijk. Als je eenmaal gewend ben op sportschoenen te lopen, dan wil je niets anders meer. Zelf ben ik al jaren een sportschoen-fan. In de winter liep ik op Cruyff schoenen en voor de zomer heb ik mijn oog laten vallen op Steve Madden schoenen.
Ik ging ervoor op pad, want schoenen moet je passen en dan pas kopen, vind ik. In de tram hing een wat matte sfeer. Ik zag een man zitten met een kapsel en gezicht als een Indiaan maar ook met een moedeloze uitdrukking. Hij keek of hij niets goeds meer verwachtte van het leven. Ik zag twee gesluierde vrouwen op leeftijd met drukke handgebaren met elkaar praten. Afkeurende uitdrukking op hun gezichten. ‘Ze hebben het over iemand anders die niet aanwezig is,’ fantaseerde ik. Heel veel rijen verder zag ik een mooi jong meisje zitten. Zij kan nog veel verwachten van het leven, dacht ik. Maar ook op haar gezicht lag een trieste uitdrukking.
In de stad was het een rommeltje. Ik moest een kruising oversteken, vol met tramrails. Ook kruisten fietsers daar op volle snelheid de wegen. Ik keek goed uit mijn doppen. De winkels hadden geen verleidelijk maar een in mijn ogen wat armoedig aanzien, ook al was alles zo mooi mogelijk uitgestald.
Al lopende lette ik vooral op de schoenen van mensen. Ik was gefocust. Ik zag nog veel zwart, maar al meer sneakers in lichte kleuren. Ik wist al wat ikzelf wilde. Beige sneakers. Ik vond ze en het was een laatste paar. De sneakers van mijn keuze zijn zeer gewild.
Ik stap erop en voel onder mijn voeten een flinke zoolrand. De schoenen hebben wel iets weg van botsautootjes. Ik moest er wel aan wennen en ik zag Ahmad ook een beetje schrikken van de enorm lijkende stappers toen ik de doos opende thuis. Maar ik heb ze nu aan mijn voeten. Het zijn lekker brede stappers die je niet hoeft in te lopen en waarop je stevig staat. En ik ga ze steeds mooier vinden. Dat is geregeld. Ik ben klaar voor de zomer.
N.B. Maar ook weer: ‘made in China’. Ik besef dat de uitbuiting van werkende handen zich niet alleen beperkt tot arbeid in landen ver weg. De uitbuiting vindt ook hier plaats door mensen te importeren en het minst aantrekkelijke werk te laten doen in erbarmelijke omstandigheden. Liberalisme in optima forma. Als consument heb je er weinig invloed op, behalve dat je zoveel mogelijk kan consuminderen. Of dat nut heeft is dan ook weer de vraag. Ik weet het niet. Ik doe aan consuminderen, al mijn hele leven. De nieuwe beige schoenen zijn min of meer een ‘uitspatting’, waarmee ik dan wel weer jaren doe tot de gaten erin zitten en dan nog wat verder, want dan zijn ze nog goed genoeg voor een wandeling in de natuur. Braaf, hè.