Zoals sommige lezers weten doe ik een paar keer per week boodschappen voor mijn wat oudere overbuurvouw. Daarnaast verricht ik wat hand en span diensten, zoals het in de container gooien van haar vuilniszakken en andere kleine karweitjes die voor haar nu lastig zijn. Maar ik denk dat het belangrijkste voor haar het contact is dat we op die manier hebben. Doordat ik vaak even bij haar ben en door de gesprekken die we dan hebben is er ook menselijk contact. En dat is heel belangrijk.

Ik weet dat jongeren ook last hebben van eenzaamheid en een geïsoleerd gevoel vanwege de corona-maatregelen. Maar jongeren hebben nog altijd hun virtuele platform. Via internet hebben zij nog contact met anderen. En zij kunnen de deur uit voor boodschappen of een wandeling.

Het is voor iemand die mobiel is en naar buiten kan moeilijk om zich voor te stellen hoe het is voor een aan huis gekluisterde oudere, die geen internet heeft en geen smartphone, om de hele dag binnen te zitten en te wachten tot er iemand belt of langs komt. Vanmorgen belde ik mijn buurvrouw om te vragen of ik vandaag wat boodschappen voor haar kan halen en ik trof haar heel verdrietig. Ze had het hele weekend alleen gezeten en gisteren tevergeefs met een pot koffie zitten wachten op haar ex-schoonzoon, die elke zondag langs komt. Hij kwam niet en belde ook niet af! Toen zij haar kleinkind belde, werd ze weggedrukt en ook niet teruggebeld. Ze weet dat ze die dingen niet persoonlijk moet opvatten en dat het gewoon kan zijn dat haar kinderen en kleinkinderen het druk hebben. Maar alsnog doet het pijn. Het doet haar verdriet dat er niet de moeite wordt genomen om later terug te bellen.

Ze huilde aan te telefoon. Ook deze flinke en sterke vrouw, die goed alleen kan zijn, heeft haar breekpunt. En dan is zij nog iemand die, sloffend door het huis, haar hele huishouden nog zelf doet en zelf haar eten kookt. Ze zegt: ‘Ik kan me wel bezig houden met karweitjes in het huis, maar daarmee kom ik niet af van dat eenzame gevoel’. Zij is altijd een erg sociaal persoon geweest met heel veel contacten en dat is nu ineens erg anders. Dat is moeilijk voor haar, hoe goed zij ook probeert de moed erin te houden.

Zij is niet de enige. Ze vertelt me over vriendinnen en kennissen van haar, die helemaal gek worden van eenzaamheid en geen zin meer hebben in het leven. Dat zijn thuiswonende ouderen.

Ikzelf ben ook een dagje ouder, maar heb een man naast me en lieve kinderen en kleinkinderen. Ik weet dat er voor mij ook een tijd kan komen dat ik alleen zal zijn en ik denk nu dat ik daar goed mee zal kunnen leven. Maar echt weten hoe dat is, dat kan ik niet. En zeker niet hoe het zal zijn als je hulpelozer wordt en afhankelijker van anderen.

Maar één ding weet ik wel. Dat het belangrijk is om te kijken naar anderen in je omgeving en om mensen je tijd te geven, als je die hebt. Wij ouderen en recent gepensioneerden met een nog goede gezondheid, hebben voldoende tijd om mensen die nóg ouder zijn dan wijzelf tijd te geven. Wij hebben tijd om hen te helpen met kleine karweitjes die zijzelf niet meer kunnen doen en bovenal met contact en vriendschap. De kinderen en kleinkinderen van die ouderen hebben die tijd niet, ook al zouden ze die wel willen geven aan hun oudere moeder of oma. Ze hebben het gewoon te druk met werk en gezin.

Dus ik zou een oproep willen doen aan jong gepensioneerden zoals ik. Kijk in je omgeving of daar een oudere is, die jouw hulp en gezelschap kan gebruiken. Het is leuk om te doen en misschien red je er een leven mee.