Om te beginnen met het laatste, de sombere gedachten. Die overvielen me gisteren. Soms komt er op een dag te veel negatieve input in mijn kleine hoofd en overvalt me een onbestemde neerslachtigheid. De twee boeken van Ammaniti, die ik gelezen heb maken me niet volijker. Hij schrijft veel over marginale en vrij trieste figuren. En hun perikelen keren dan vaak terug in mijn dromen.

De twee YouTube filmpjes, die ik even terloops heb bekeken voor het slapengaan met als thema ‘je zal het maar hebben’ maakten mijn toch al droevige stemming niet vrolijker. Je zal het maar hebben of je zal het maar zijn, waar dan ook op de wereld, waar grote drama’s plaatsvinden. Kindermishandeling, mensen die creperen in ijskoude kampementen, ziekte, rampen van allerlei soort. Soms kan ik het niet van me afzetten. Alleen kan ik bidden voor de weerlozen, de onderdrukten, de geslagenen, de zieken en de mensen in de kou. En hopen dat wie een ander pijn doet, daarmee stopt en dat we allemaal ons best gaan doen om lief te zijn voor elkaar.

Toen ik op de hometrainer stapte om afleiding te vinden in de serie the Crown, wachtte mij nog een teleurstelling. In het derde seizoen van the Crown blijkt een groot deel van de belangrijke rollen in de serie vertolkt te worden door andere acteurs dan in de eerste twee seizoenen. De zo mooi gespeelde, bewonderenswaardige queen Elizabeth, van wie ik een beetje was gaan houden, werd in seizoen drie ineens gespeeld door een oudere dame met een heel zuur gezicht. En de levendige Philip uit seizoen 1 en 2 wordt in seizoen 3 ineens gespeeld door een droogkloot. Ook Margaret wordt in seizoen 3 gespeeld door een andere actrice met een hoerige uitstraling, maar lang niet zo innemend en sexy als de eerdere Margriet. Wat een teleurstelling. Hebben andere kijkers daarover dan niet geklaagd?

Dit zijn slechts de kleine dingetjes. Maar het is het geheel dat zo droevig maakt. Neem bijvoorbeeld ook de buurvrouw, voor wie ik de boodschappen doe. Een zelfstandige en flinke vrouw, die in één klap haar leven veranderd zag en nu al bijna twee jaar niet meer zelf naar buiten kan om haar dingen te doen en sindsdien afhankelijk is van anderen. Dat breekt toch mijn hart.

Ik lag vannacht een heleboel uurtjes wakker. Misschien is dat soms nodig. Even de balans opmaken. Die helt nu erg over naar ‘rampkoers’.

Laten we het tij keren. Laten we alle goeds en al het materiële proberen zo eerlijk mogelijk verdelen onder elkaar. Laten we omkijken naar elkaar. Dat kan ook best met een mondkapje op en op anderhalve meter afstand. God voor ons allen en wij voor elkaar. Genade.