We zijn allebei aan het bijkomen van de coronagriep. Ahmad is iets meer hersteld dan ik, want ik hoest nog steeds en ik lust nog geen koffie, wat bij mij altijd een teken is dat ik nog niet in orde ben. Maar ik probeer alvast wat meer te gaan bewegen door mee te doen met ´Nederland in Beweging´.

Vandaag stelde ik voor om te gaan lopen naar een tuincentrum hier, geheten ´Guzmán´, wat voor mij klinkt als Turks, maar het schijnt een gewone Spaanse achternaam te zijn. We hadden daar laatst al met de auto wat kruidenplantjes gekocht om hier ons eigen kruidentuintje te hebben. We kochten rozemarijn, tijm, peterselie, salie en koriander, maar we waren de oregano vergeten. Dus vandaag gingen we te voet naar Guzmán, één van de weinige winkels die hier op zondag open zijn. Het was een wandeling bij een bedekte lucht en met een lekker fris windje dat regen beloofde. Maar er vielen slechts een paar verdwaalde stoffige druppels.

Ahmad, die dol is pindakoekjes, die hier niet te koop zijn, maakte gisteren zijn eigen versie van deze koekjes. Hij vindt het zelf zijn beste koekjes ooit, deze huiselijke banketbakker. Hoewel ik niet van zoet houd, wilde ik er best een paar proberen. Zoals alles wat hij klaarmaakt, waren ze heerlijk.

En zo rommelen we wat aan in ons besloten appartementje in het kneuterige en gezellige dorp, waar we ons nu bevinden. Elke middag rummikubben en daarna kijk ik naar NLZiet. Op het moment is dat naar ´de neven van Eus´. En dan lekker verder in Jeroen Brouwers. Geen vrolijke man, maar ik kan hem goed verdragen. Hij schrijft zo mooi dat ik echt met hem meeleef, ook al drink ik geen liters jenever. Ik ben blij dat hij zoveel boeken heeft geschreven, omdat ik daar nu een tijd mee verder kan.