Ze is altijd blij als zij mijn huis binnenkomt, want het is niet de eerste keer dat ze bij ons logeert en ze heeft daar kennelijk goede herinneringen aan.

Maar we merken dat ze met de tijd veranderd is, net zoals wijzelf langzaam veranderen. Ze is ouder geworden. Mijn dochter heeft haar ooit overgenomen van een ander. Het is een mooi en sierlijk rashondje, maar ze was bij die overname beschadigd in haar toen nog korte leven. Ze was schuw en niet gewend aan andere hondjes. En ook niet gewend om veel te lopen. Het was niet duidelijk hoe oud ze was. Maar de dierenarts heeft onlangs haar leeftijd geschat. Ze moet nu ongeveer 10 jaar oud zijn.

Langzamerhand veranderde ze in een blijer hondje en het van de zenuwen blaffen naar andere honden om haar angst te overschreeuwen werd minder. Zij is een fragiel beestje. Eén hap van een grotere hond en ze is weg. Natuurlijk beseft zij dat.

De vorige keren dat ze hier was vond ze het heerlijk los rond te rennen in onze groene buurt. Ze maakte er een sport van om eenden die op de kant zaten in het water te jagen. Ook achter ganzen rende ze aan, totdat een gans lelijk naar haar siste. Sindsdien hield ze het bij eenden, duiven en kleinere vogels. Zwanen en ganzen toonde ze respect door er met een boogje omheen te lopen.

Maar nu merken we dat ze niet meer zoveel energie heeft. Als we haar loslaten toont ze zich onzeker. Het lijkt nu of ze liever aan de lijn loopt (een lijn die ze naar believen kan oprekken). Alsof ze zich dan veiliger voelt. Ze loopt ook niet meer graag over gras en zand, maar houd ervan over verharde paden te lopen. Kennelijk is zij dat nu gewend in haar woonplaats Naaldwijk en in de buurt van het kantoor in ’s Gravenzande, waar ze nu wordt uitgelaten. Eenden en andere vogels laat ze nu met rust. Het enige wat haar nog interesseert zijn de geuren die andere honden hebben achtergelaten en ze doet graag kleine plasjes om overal haar geur te verspreiden. Grappig is het dat ze daarbij altijd een pootje omhoog steekt alsof ze meent een reu te zijn.

Ze heeft een halsbandje dat door mijn kapper Petra met de hand vervaardigd is, maar voor het wandelen heeft ze een klein tuigje. Heel schattig is het dat ze beurtelings een voorpootje optilt zodat we haar in dat tuigje kunnen helpen. Wat een lief hondje is het. Wij vinden het niet erg om haar een paar dagen om ons heen te hebben.