Vanmorgen zei Ahmad tegen me, terwijl ik via mijn telefoon aan het luisteren was naar NPO 1 op de radio, dat het eigenlijk best wonderlijk is hoeveel je tegenwoordig kan doen met je smartphone. Bellen, surfen op internet, (steeds betere) foto´s maken, betalen via een app, luisteren naar de radio, gebruik maken van een kompas, rekenmachine, het weerbericht checken, gebruiken als navigatie in je auto, enz enz.

En nu denk ik: ´ja, inderdaad´. Hoe fijn is dat.

Ik kan me nog de eerste mobiele apparaten herinneren die in omloop waren in de 90er jaren, de piepers. Eerst alleen nog gebruikt door doctoren en andere belangrijke personen, die bereikbaar moesten zijn. Tieners liepen in die tijd met een gevoel van belangrijkheid soms ook al met zo een ding rond, dat een signaal gaf in de vorm van een piep als iemand wilde dat je belde. Dan zag je een telefoonnummer in je display en dan kon je die persoon bellen via de toen nog ´vaste´ telefoon, hoewel je toen al wel telefoons had die je binnenshuis kon verplaatsen en die je kon opladen in een oplaadstation. Mijn buurvrouw, die geen mobiel heeft en geen internet, heeft nog steeds alleen maar zo een telefoon.

Even later kwamen de mobieltjes, waarmee je alleen nog kon bellen en sms-en. De jongeren waren de eersten die graag met zo een mobieltje op zak liepen. Het was in die tijd mode om met een zo klein mogelijk mobieltje in je tas of zak te lopen. De mobieltjes met een klepje waren in trek. De wat grotere modellen uit de begintijd van het mobiel werden al snel door de jongeren afgekeurd. ´Ik ga niet met zo een ijskast op zak lopen.´

In de loop der tijd werden de mobiele telefoons steeds geavanceerder en nu zijn we zover dat deze apparaten multifunctioneel zijn en niet meer weg te denken uit de handen van jong en oud. Nu hoef je je niet meer te schamen voor een grote mobiele telefoon. Integendeel, de plussize modellen zie je juist veel.

Ik weet nog dat ikzelf een tiener was en dat iemand mij toen zei dat in de toekomst het mogelijk zou zijn om als je een persoon belde elkaars gezicht te zien op een scherm. Toen dacht ik: ´Hoe kan dat nou? Hoe kan je een actueel beeld van iemand zien die ergens ver weg is?´ Ik kon me dat niet voorstellen.

En nu ervaar ik dat deze voorspelling al lang is uitgekomen. Gisteren had ik een Whatsapp video gesprek met een zoon en een dochter tegelijk. De zoon liet ons een presentatie zien die hij vandaag moet geven op zijn werk. Wij konden hem dat zien doen en er vervolgens commentaar op geven. Hoe mooi is het dat we deze ´meeting´ konden hebben op zo een grote afstand van elkaar.

Ik ben blij met de smartphone, ook al ben ik er gelukkig niet aan verslaafd.