Vaak maak ik mezelf wijs dat namen niet belangrijk zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn naam zo vaak veranderd is. Ik werd geboren als Monique Theunissen. Kreeg vervolgens de achternaam van mijn stiefvader en heette toen Monique Elkerbout. Daarna heette ik mevrouw Amir (met de achternaam van mijn eerste echtgenoot). Soms zei ik via de telefoon tegen een instantie die ik belde dat ik mevrouw Amir heette. Maar kennelijk zei ik dat zo onduidelijk dat de persoon aan de lijn me vroeg of ik mevrouw Mier was (😂). Daarna veranderde ik mijn voornaam in Shabnam, omdat ik meende dat het een islamitische naam is. Dat is het ook wel, maar vooral in landen als Afghanistan. Oorspronkelijk is de naam van Perzische oorsprong. Ook mijn achternaam veranderde ik daarna in Theunissen, de naam van mijn biologische vader.

Vervolgens trouwde ik opnieuw en kreeg ik de gehuwdennaam Ghoerahoe. Ik bleef me al die tijd Shabnam Theunissen noemen en dat is nu ook nog zo. Inmiddels heb ik de gehuwdennaam Gamboa Vera, maar ik gebruik die nooit.

Shabnam Theunissen is de naam. Het gekke is dat ik verlegen word als ik mijn eigen naam uitspreek, bijna alsof ik mij ervoor moet verontschuldigen dat ik zo heet (het is de officiële naam in mijn paspoort en op mijn rijbewijs). Waarom vervult het uitspreken van mijn naam mij met zoveel verlegenheid? Het komt door de reacties van vooral Nederlandse mensen. Veel Nederlandse mensen geven, als zij mijn voornaam horen, als eerste reactie dat zij dat een moeilijke naam vinden, moeilijk ook om te onthouden. Mijn buurvouw bijvoorbeeld, voor wie ik jaren boodschappen deed, heeft mijn naam nooit willen onthouden. Het was voor haar te moeilijk, zei ze. Ze kon wel perfect de voornamen van haar Marokkaanse bovenburen onthouden, inclusief hun verjaardagen. Maar mijn naam was te moeilijk. Ik bleef altijd ´de buurvrouw´. En dat geldt ook voor mijn andere buren. Hoeveel we ook met elkaar praten, ik wordt door hen aangesproken als ´buurvrouw´. Zelden hoor ik mijn eigen naam in Nederland uit de mond van een ander.

Hoe anders is dat hier in Spanje. Sowieso is het hier de gewoonte, als je bijvoorbeeld bij de dokter of de tandarts komt en je bent aan de beurt, dat men je dan noemt bij je voornaam en niet bij je achternaam (mevrouw of meneer….). Alleen als een voornaam veel voorkomt wordt de achternaam ook genoemd om verwarring te voorkomen als er twee mensen met dezelfde voornaam in de wachtkamer zitten.

Dat mensen aanspreken met de voornaam komt op mij als heel warm en familiair over. Opvallend is ook dat mensen hier geen enkele moeite lijken te hebben met het onthouden en uitspreken van mijn naam. Mijn naam wordt hier uitgesproken op een vriendelijke toon, alsof ik gekend en gezien wordt. Toen ik laatst bij de fysiotherapeut was, gebruikte hij herhaaldelijk mijn naam om aan te geven wat hij ging doen. ´Shabnam,……´

Ik merk nu dat namen wel belangrijk zijn en je een identiteit geven. Als ik mijn eigen naam hoor, voel ik me gezien. Dat doet me heel goed. Ik mis dat in Nederland. Ik voel me daar ´een persoon zonder naam´ en misschien is dat mijn eigen schuld, omdat ik zelf weinig doe met namen over en weer.

Omdat ik nu weet hoe belangrijk namen toch zijn, ben ik van plan ook beter namen van anderen te onthouden en ze veelvuldig aan te spreken met hun naam. Het geeft een gevoel van herkenning en verbondenheid, weet ik nu. En ik schaam me niet meer om mijn eigen naam te noemen.

Mijn naam is Shabnam en ik schaam me er niet meer voor 🙂.