Vanmorgen las ik, direct na het wakker worden, een column van Marcel van Roosmalen over zijn 88-jarige moeder. Misschien is het nu normaal geworden, maar mij shockeerde het nogal, hoe mensen nu openlijk over oudere mensen en in dit geval hun eigen moeder praten. Hij begint al met de zin: ´De ergernissen over mijn moeder (88) hebben plaatsgemaakt voor medelijden, het ergste wat je als mens kan overkomen´. 

Ja, dat is zeker erg. Ik mag er niet aan denken dat mijn kinderen zo over mij zouden denken als hij hier beschrijft. Hij schrijft dit in een column, die door alle lezers van het NRC gelezen kunnen worden. Ook zijn eigen moeder kan lezen hoe haar zoon over haar schrijft. Ik vind het respectloos en vernederend naar zijn moeder en zou dat tegen hem willen zeggen door middel van een ingezonden brief of weet ik veel. Ik kan niet reageren op zijn artikel, omdat ik geen abonnee ben. Maar dit soort praat over oudere mensen maakt mij heel moedeloos.

Is het dan werkelijk normaal geworden om zo denigrerend te schrijven over je eigen nog levende moeder? Ik vind het vrij meedogenloos. Brrr. Lees het artikel en oordeel zelf.

Ouderen zijn wegwerpartikelen geworden, die er niet meer toe doen, omdat hun leven niet spannend meer is en er voor hun niets meer zou zijn ´Dat steeds verder uitgerekte leven, een elastiek dat maar niet wil knappen. Het is volhouden, wachten tot het niet meer gaat. Het grote verheugen op de dingen die nog wel gebeuren is er niet meer. ´ Ik denk dat deze wangedachte leeft bij jongere mensen, omdat zij zich niet kunnen inleven hoe het leven eruit ziet vanuit het perspectief van de oudere. Is het leven alleen de moeite waard als je je kunt verheugen op dingen waarvan je hoopt of denkt dat die in de toekomst zullen plaatsvinden? Is het leven niet meer interessant en boeiend als je geen aspiraties meer hebt voor jezelf? Wie zegt dat je niet kan genieten van het leven door gewoon elk moment te savoureren? Moet je dan dus ook zeggen dat chronisch zieke of gehandicapte mensen een zinloos bestaan hebben, dat alleen maar wordt uitgerekt als een elastiek dat niet wil knappen? Waar is hier de liefde gebleven? De compassie en het houden van een persoon om wie deze is?

Ik vind het een treurige en zorgelijke ontwikkeling, deze hang naar eeuwige jeugd en schoonheid en roem en uiterlijk vertoon en deze afkeer van ouderdom, ziekte en verval, die ook bij het leven horen.