Vandaag ben ik een beetje trots op wat ik gedaan heb aan ‘naaikunst’. Ik had een jurk besteld via internet, die helemaal uit China kwam. Het zou een jurk zijn met een zogeheten midi-lengte, maar het bleek aan mijn kleine en tengere lijf een maxijurk te zijn. Ik leek een beetje op een ‘wannabe’ prinses op leeftijd in de jurk. Ook was hij wat wijd in te taille, terwijl het toch een S was. Ik durfde XS niet te bestellen, wetend dat de Chinese vrouw zo mogelijk nog kleiner en tengerder is dan ik. Maar de jurk viel dus vrij groot uit en kwam bijna tot mijn enkels, wat bot gezegd geen porem was. Terugsturen naar China leek me geen optie en dus besloot ik hem in te korten.
Dat kan je laten doen in een naai-atelier. Er zijn daar genoeg van in ons Haagje. Maar ik heb niet voor niets een mooie naaimachine staan in mijn trapkast, geërfd van mijn moeder. Zij was een heel goede naaister. Maakte veel kleren zelf.
Ikzelf ben iemand die alles een beetje kan, maar nergens een pro in ben. Ik kan fietsen repareren, dingen in huis repareren, tuinieren en nog veel meer praktische zaken, die ik noodgedwongen lange tijd zelf moest opknappen. Ik ben graag bezig met mijn handen. Als kind en jong mens wilde ik alles leren: breien, naaien, borduren, haken, weven, macramé tassen knopen, ceintuurs en armbanden weven met kleine kralen. Ik heb het allemaal gedaan met overgave en zelfs in opdracht voor winkels voor een armzalig stukloon. Mijn ouders waren ook knutselaars en zelfdoeners en waarschijnlijk heeft dat mijn broer en mij gestimuleerd om ook graag dingen te maken met onze handen.
Dus ik haalde de naaimachine uit de kast, die daar al een aantal jaren stof aan het vangen was. Jaren geleden naaide ik daar nog gordijnen op en andere zaken, zoals kussenhoezen. Maar nu wist ik niet eens meer hoe de draad ook al weer door de oogjes moest en hoe ik moest spoelen. Een gebruiksaanwijzing heeft deze oude maar nog degelijke machine niet meer. Dus ik moest er al doende achter komen hoe alles ook alweer moest. Gelukkig werd ik daarbij door niemand gestoord. Ahmad was buiten zijn eigen ding aan het doen. Een lijst zagen voor een schilderij van mij. Wat een nijvere oudjes toch!
Het was een zeer wijde rok van zeer dunne soepele en glibberige stof. Erg lastig om te zomen. Er kwam geen eind aan. Af en toe liep de machine vast en er waren momenten dat ik het even niet zag zitten en overwoog de jurk gewoon in de vuilnisbak te gooien. Maar iets in mij zorgde ervoor dat ik doorzette. Ik heb dan altijd de gedachte: ‘als een ander het kan, waarom ik dan niet’. Waar een wil is, is een weg, zoiets. Dus ik moedigde mezelf aan niet op te geven. En na de gedane inspanning kwam het einde in zicht.
De jurk is iets korter geworden dan midi. Hij valt net iets over de knie. De afgeknipte strook stof gebruik ik als een ceintuur met een nonchalante knoop opzij, zodat het niet opvalt dat de taille iets te los zit. De man naast me vond het mooi en hij vond dat ik het netjes gedaan had. Ik was blij dat ik had doorgezet. Morgen lekker weer schilderen.