Vanmorgen stond ik niet op als het zonnetje in huis. Mijn knie deed meer pijn dan gisteren sinds ik nu anderhalve week geleden alweer met een smak op de harde stoep terechtkwam met die knie. Ik kraamde allerlei negatieve onzin uit, zoals: ‘Als het zo verder moet met die knie en daarnaast nog die pijn in mijn handen, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik wil niet hulpeloos zijn. Geef me dan maar een spuitje’.

Ik was echt moedeloos. Ik probeer die knie te trainen door hem te buigen en te strekken en op te tillen en nog meer oefeningen die ik zelf verzin, maar het lijkt allemaal averechts te werken. Gisteren heb ik mijn been flink gebogen, net even over de pijngrens heen en misschien heeft dat de knie geen goed gedaan, bedenk ik zelf.

Ik besluit de dokter te bellen voor een tweede afspraak. Haar voorspelling dat ik vanaf maandag alweer goed zou kunnen lopen is niet uitgekomen. Zou er toch iets kapot zijn in de knie?

Er staat een scootmobiel in de wachtkamer. Terwijl we zitten te wachten komt even later de eigenares van die mobiel uit de dokterskamer gestrompeld. Ik leef met haar mee. Met moeite hijst ze haar wat zware lijf in de de zetel van de mobiel. Dan maakt ze een bochtje om weg te rijden. Haar banden maken een piepgeluid dat veel wegheeft van een langzame scheet. ‘Neem me niet kwalijk, hoor,’ verontschuldigt zij zich voor het geluid. ‘Het is niet wat het lijkt.’ De mensen in de wachtkamer knikken begripvol. ‘Ik wou dat ik kon lopen,’ voegt ze eraan toe. Helder! Wat een ellende is het toch als je niet goed ter been bent of als elke stap pijn doet.

Als ik bij de dokter ben voelt ze weer even en zegt ze nogmaals dat er volgens haar echt niets gebroken is. Er zit wat vocht onder de knie als gevolg van de smak die ik maakte en dat is een beetje ontstoken. Een bursitis heet dat. Een slijmbeursontsteking

Wat moet ik doen om te herstellen? ‘Niet naar de fysio, niet laten intapen,’ krijg ik te horen op mijn voorstel. Met mate en rustig bewegen en zeker niet het been heel erg buigen. Ai! Dat is echt niet goed en ook mag ik niet op mijn knieën zitten. (Dat zou ik niet eens kunnen. Ik bid nu op een stoel en dat is op zich heel relaxed.) Ze zegt dat ik wat liever voor mezelf moet zijn. Ik besef dat ze gelijk heeft. Het heeft geen zin om een zere knie met geweld vooruit te branden.

Gerustgesteld sjok ik weer aan de arm van mijn lieverd naar de auto.

Het is een kwestie van geduld hebben. Het karkasje is breekbaar en beverig herstellende. Het lijkt of de pijn van hot naar her verspringt in mijn kleine lichaampje. Je kan er een liedje van maken: Ribben handen zere knie knie knie?Knie handen zere rug rug rug ?Knie ribben handen rug en dan weer knie ? Pijn! maar janken wil ik toch maar nie. Olé!