Eigenlijk kan je bijna niet meer spreken van een dorp, want Alhaurin de la Torre wordt steeds groter met al haar buitenwijken.

Wat mij steeds opvalt is dat de sfeer hier heel opgewekt is. Je ziet hier maar weinig zure of ontevreden ogende mensen. De sfeer is hartelijk en mensen spreken elkaar veelal aan met ´guapa´ (knapperd), ´corazón´ (hartje), cariño (lieverd), ´hija´ (dochter) of ´hijo´ (zoon). Dat laatste als een oudere het tegen een jongere heeft, maar dat is nog niet eens noodzakelijk, want ook mensen van ongeveer dezelfde leeftijd kunnen elkaar zo aanspreken. De straten worden dagelijks geveegd en alles ziet er goed onderhouden en fleurig uit. Kortom ik word blij als ik hier rondloop.

Ik besef wel dat dit welvarende dorp mij een vertekend beeld geeft van het gelukniveau van de gemiddelde Andalusiër. Er zijn plaatsen in de meer afgelegen gebieden in de bergen en de droge binnenlanden van Andalusië waar het minder gezellig is. Dorpen waar werkeloosheid heerst en waar jongeren vluchten naar gebieden waar meer werk voor handen is en de oudjes alleen achterblijven in vaak miserabele omstandigheden. Daar is een andere sfeer voelbaar en dat verschil is enorm. Maar het blijft wel mijn indruk dat de meeste Andalusiërs een grote mentale weerbaarheid tonen. Er is niet voor niets hier een veel gebezigde uitdrukking: ´Al mal tiempo buena cara´ (ook al heb je tegenslag, blijf tevreden kijken). Datzelfde herken ik ook uit het geloof. In de Islam is het advies: ´zeg nooit waarom, maar zeg alhamdul-Illa´ (alle lof komt toe aan Allah). In het Christendom zien we het voorbeeld van Job, die positief bleef en zijn geloof bleef behouden, toen hij getroffen werd door een vreselijke ziekte. Datzelfde verhaal lezen we ook in de Koran.

Ahmad en ik prijzen ons gelukkig dat wij onze jaren gedeeltelijk mogen doorbrengen is deze fijne omgeving.