124.000 profeten

Portret ´en profil´ (water-olievlek op asfalt)

Door de tijden heen zijn er 124.000 profeten verschenen. Grote bekenden onder hen zijn Adam, Abraham (Ibrahim), Moses (Musa) en Jezus (Isa), vrede zij met hun allen. Sommige van de profeten hebben ons heilige boeken nagelaten, waarin goede raad staat en waarvan sommige verhalen letterlijk en andere overdrachtelijk gelezen moeten worden. Mohammed was de laatste profeet en meer zullen er niet komen.

Wel zijn er in alle tijden 124.000 heiligen op de wereld. Dit zijn de mensen met licht, de troostbrengers, de mensen die ons tot voorbeeld zijn door middel van hun vreedzame en perfecte manier van leven. Heiligen zijn niet altijd duidelijk zichtbaar. Het kan elke toevallige voorbijganger zijn, een zwerver misschien. Het zijn de mensen die we soms op cruciale momenten in ons leven ontmoeten en die om een onverklaarbare reden een sleutel blijken te hebben die een deur voor ons opent die voorheen gesloten was en ons helpt op ons verdere levenspad.

En wij mensen cirkelen om deze heiligen en profeten heen als insecten om een lamp. Want wij zijn niet perfect en de meeste van ons zijn beschadigd door erfelijkheid of door het leven. We lopen rond met een rugzak vol ballast en om uiteenlopende redenen maken we op individueel niveau en op grote schaal fouten, waardoor we elkaar en onze natuurlijke omgeving beschadigen.

Ik weet dat er mensen zijn die niet geloven in God noch profeten. Maar toch zoeken ook deze mensen troost en verlichting in vriendschap, liefde of spirituele steun op wat voor wijze dan ook. Steeds meer gaan mensen nu praten over hun innerlijk en wat hen overkomen is. Dat zie je in boeken die verschijnen en in series. Mensen worden opener. We zijn mensen en in staat tot reflectie en dat maakt dat we antwoorden zoeken op levensvragen.

Ik vind het mooi om te zien dat er steeds meer boeken verschijnen die tippen aan deze diepere laag in onszelf, de ziel ,die zich niet laat afschepen met tijdelijke genoegens en cadeautjes, maar die zoekt naar innerlijke rust.

Criticus2

Niet alleen was ik streng voor mezelf aangaande mijn geschreven stukjes en schilderijen. Maar ook werd ik langzaamaan onzeker over mijn kookkunst.

Vroeger kookte ik dagelijks voor mijn gezin en wat ik dan klaarmaakte was overwegend Pakistaans. Ik had niet zoveel geld te makken en met een zak chapati-meel van 20 kilo, een zak rijst en dagelijks een prutje van vlees en groenten of linzen kwam ik een heel eind. Pakistaans eten is altijd genoeg, ook als er een extra gast aanschuift, omdat het hoofdbestanddeel bestaat uit de chapati die je in de curry doopt. En het is bovendien heel lekker. Daarnaast maakte ik ook wel andere gerechten zoals nasi goreng, spaghetti, macaroni en Hollandse stamppotten of ovenschotels. Ik vroeg me nooit af of ik wel een goede kok was, want ik kreeg vaak complimenten. Ik kookte intuïtief.

Toen mijn kinderen het huis uit gingen vroegen ze me vaak naar mijn recepten en waren ze aanvankelijk blij dat ze van me konden leren. Maar dankzij het internet, waarop je allerhande recepten kan vinden, raakten zij steeds bedrevener in het bedenken van nieuwe smaken en hapjes.

Sinds ik met Ahmad ben, koken wij beurtelings en zo heb ik via hem heerlijke recepten leren kennen uit de mediterrane keuken. Hij kookt op zijn manier en ik op de mijne en we waarderen elkaars eten enorm.

Maar door al die veelheid van mogelijkheden en het steeds grotere repertoire van mijn kinderen, die ook onderling recepten uitwisselen, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik achter begon te lopen. Dus ik heb inmiddels ook mijn telefoon vol staan met recepten van ´smaakmenutie´ en anderen. Het maakt me echter niet zekerder van mezelf, maar juist onzekerder. Ik maak regelmatig nieuwe dingen, zoals Thai curry en andere oosterse gerechten. Ik houd van die keuken en ik ben dol op kokosmelk.

Maar het meest comfortabel voel ik me nog altijd bij bereiden van Pakistaanse eten. Ik heb dat het grootste deel van mijn leven dagelijks klaargemaakt en het is me het meest vertrouwd. Ik doe dat zonder nadenken en als vanzelf. Dus ik heb besloten dat in mezelf te erkennen en me vooral daarop te richten als ik mensen voor eten ga uitnodigen. Experimenteren met nieuwe smaken doe ik liever als het alleen voor mij en Ahmad is. Dan kunnen wij alles voorproeven. Niet alles wat geadviseerd wordt in recepten vinden wij een succes.

En zo kruip ik langzaam uit mijn schulp en begin ik weer mezelf te worden, wat betreft schrijven, schilderen en koken. Een mens moet zich realiseren wat hij kan en niet kan. Ik dank God/Allah dat ik nog veel kan met mijn door artrose enigszins geteisterde handjes. Ons energiepeil is wat lager dan in onze jonge jaren, maar we mogen blij zijn met een verder goede gezondheid. Onzeker zijn is raar op mijn leeftijd en ik heb besloten het van me af te schudden. Ik doe wat ik kan en wat voor de hand ligt en ik dank God. Alhamdullillah.

Hier nog een filmpje. Ik las ergens dat YouTube een algoritme hanteert dat veel views lokt naar extreme content, zelfs onder kinderen. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Maar over mijn filmpje hoeft men zich niet druk te maken. Het is wat saai, maar zeker niet extreem.

De criticus

Dankzij de bemoedigende woorden van mijn goede vriend Theo ga ik weer schoorvoetend stukjes plaatsen in mijn weblog. De criticus in mij werd steeds strenger. Ik mocht op het laatst van mezelf niks meer zeggen. Nou is het natuurlijk wel wat om datgene wat je schrijft meteen het internet op te slingeren, alsof het waardevol genoeg zou zijn om met de digitale wereld te delen.

Maar ach, wat boeit het. Praten we allemaal niet maar wat? Woorden zijn een beperkt middel om je te uiten en wat je zegt dekt nooit helemaal ´de lading´ van wat je wíl zeggen. We moeten het ermee doen.

Het is niet vreemd dat ik ineens een soort schroom kreeg om me te uiten. Mijn stiefvader placht ons in te prenten dat het beter was te zwijgen tenzij we iets beters te melden hadden dan dat zwijgen. Zulke woorden kunnen erin hakken bij kinderen. Mijn broer hield zich beter aan deze raad dan ik. Ik kletste er tegen het advies in vrolijk op los en moest dat soms bezuren.

Maar hier in dit weblog ben ik redelijk veilig. Ik kan me gerust uiten en het ergste wat er kan gebeuren is dat ik negatieve reacties krijg.

De criticus in mij is de afgelopen tijd erg streng geweest. En dat gold niet alleen voor mijn visie op dit weblog. Ik ben ook streng als ik kijk naar mijn schilderijen van een tijd terug. Al doende leer ik, net als ieder ander. Het komt vaak voor dat ik, kijkend naar een schilderijtje van mezelf van jaren terug, me bedenk dat ik het nu anders zou schilderen. In het begin was ik erg pietepeuterig met de kwast en durfde ik nog niet zoveel verf te gebruiken. Nu ben ik veel nonchalanter en sneller en daarbij merk ik dat olieverf heel ´vergevingsgezind´ is. En bovendien dat veel dingen die onverwacht goed lukken vaak berusten op toeval. Het is een kwestie van je energie laten stromen via de kwast.

Laatst lag ik op het bankje te kijken naar het schilderij van het jongetje dat met zijn parapluutje een kat beschermt tegen de regen. Ik zag een paar dingetjes die me stoorden en ook merkte ik dat de verf hier en daar vervaagd was, omdat ik het schilderij niet heb vernist. Aha, dacht ik, dan kan ik het schilderij nog bewerken.

Ik weet niet of er amateurschilders zoals ik zijn die toevallig dit weblog lezen, maar ik kan jullie maar één advies geven: bewerk een oud schilderij niet! Elk schilderij wordt gemaakt op een bepaalde plek en op een bepaald tijdstip. En als het af is, dan is het af. Ga niet jaren later opnieuw rommelen in een schilderij!

Ik deed dat dus wel en zoals dat vaker gaat, ik wilde maar een paar dingen veranderen of sterker aanzetten, maar eenmaal bezig bleef ik klooien en verpestte wat eerder beter was in het schilderij. Precies zoals dat gaat met stukjes of brieven die je schrijft en die je op de één of ander manier kwijtraakt op internet. Wat je eerder schreef kan je niet nog eens schrijven met dezelfde woorden. Zo gaat dat ook met schilderijen. Ik raakte mijn oorspronkelijke schilderij kwijt en moest opnieuw schilderen met heimwee naar het oorspronkelijke werk. Na twee dagen ploeteren werd het opnieuw een schilderij. Ik weet niet of het beter is dan het oorspronkelijke of veel slechter. Het is anders. Ahmad ziet het verschil niet. Voor hem is het allemaal o.k. Maar de pietepeuter in mij ziet wel verschillen.

oude (L) en nieuwe (R) schilderij, olieverf 50 x 70

Van mijn fouten leer ik. Dit keer heb ik geleerd dat ik niet moet gaan friemelen in een schilderij dat ik in het verleden als ´af´ heb beoordeeld. Ik kan denken dat ik het nu beter zou doen, maar dat is dan maar zo. Maak een nieuw schilderij, maar blijf met je tengels af van het oorspronkelijke werk!

Hetzelfde geldt voor de eerder geschreven stukjes in dit weblog. Ik heb ze ooit geschreven op een bepaalde tijd en plaats. Toen is toen en nu is nu. Vanaf nu ga ik verder met schrijven vanuit wat me nu bezighoud. Wie het niet interesseert moet het gewoon niet lezen 🙂.

´I cannot speak´ (Michael Jackson)

Aan die woorden moet ik denken als de gedachte in mij opkomt om iets in mijn weblog te schrijven. Als ik mijn stukjes teruglees, dan komt alles wat ik geschreven heb zo onbelangrijk op me over. Er bekruipt me dan een gevoel van schaamte dat ik zulke futiele berichtjes (als je het ziet in het licht van alles wat er om ons heen gebeurt) heb geschreven. Er komt nu niets in mij op dat ik belangrijk genoeg vind om te delen met mensen. Liever verdiep ik me in wat anderen te zeggen hebben door boeken te lezen. En ik schilder en maak filmpjes. Beelden kunnen soms meer zeggen dan woorden.

In het bericht hiervoor plaatste ik alleen maar een filmpje. Niet om te laten zien wat een leuke familie ik deel met Ahmad, maar wel omdat ik het zelf een mooi filmpje vond. Kinderen en dieren zijn spontaan en hebben nog geen dubbele agenda´s en maskertjes op hun jonge gezichtjes. Ze zijn nog authentiek, om het met een modewoord te omschrijven. Vandaar mijn keus om het filmpje te delen.

Er zullen waarschijnlijk meer filmpjes volgen. Maar schrijven kost me moeite.

De natuur herstelt snel en stelt geen hoge eisen

Nog een stukje….Hoewel ik weet dat mijn meest trouwe lezers zelfs al hebben afgehaakt.

Het heeft hier mondjesmaat geregend, maar tot onze verrassing en blijdschap veranderden die paar lichte buitjes het landschap van een droge woestijn in een landschap met groene beplanting en zelfs wat bloemetjes. Al veel jaren zagen we hier geen herders met schapen en geiten voorbij komen, zoals dat wel het geval was in eerdere jaren, maar vanmorgen hoorden we ineens het vertrouwde geluid van belletjes en gemekker.

Wandelen in ons mooie dorp


Wandelen in ons mooie dorp

Op het karton staat geschreven: ´T.a.v. de dief of de dievegge, steel alsjeblieft niet deze plantjes, want deze hebben een eigenares. Als je enkele van de plantjes wil hebben, vraag dat dan en ik zal ze je met veel plezier geven. Stelen is lelijk´.

Onlangs kocht ik een broek die behoorlijk te lang was. Ik kan hem hier in het dorp laten inkorten, zoals dat ook in Nederland kan. Het winkeltje waar ik de broek kon passen en laten afspelden door de eigenares was zo ouderwets gezellig ingericht dat ik vandaag vroeg of ik een foto mocht maken van het interieur. De eigenares wilde bescheiden wegduiken achter de schuifdeuren, maar ik vroeg haar vooral te blijven staan in haar mooie domein.

Chiclana de la Frontera

Chiclana is een rustig vissersdorp / badplaats aan zee nabij Cadiz. In tegenstelling tot veel andere badplaatsen zie je er geen grote hotels en wordt deze plaats weinig bezocht door toeristen uit de noordelijke Europese landen. Waarschijnlijk omdat er geen vliegveld in de nabijheid is. De plaats wordt daarentegen wel bezocht door Spanjaarden uit heel Spanje en door de wat beter gesitueerden uit het noorden die er een tweede huis bezitten.

Aangezien Chiclana vooral veel laagbouw bevat en dus geen torenhoge hotels en er zelfs nog onbebouwd terrein braak ligt, ademt het een rust die doet denken aan badplaatsen uit vervlogen tijden. Dat gevoel van rust werd versterkt doordat we ons nu bevinden in het laagseizoen en er dus sowieso minder mensen rondlopen.

Het was voor ons heel aangenaam om met de zoon van Ahmad (zijn vriendin had helaas een andere afspraak tijdens onze logeerpartij) Chiclana te verkennen. We bezochten een oud café, dat Ahmad nog kende uit zijn diensttijd als 20-jarige, ´el Sanatorio´ geheten. Daar serveert men zelfgemaakte zoete wijn. Wij weken van onze routine van geheelonthouder af door van die wijn een glaasje te drinken. Het café ademde een gemoedelijke sfeer, die vergeleken kan worden met de aloude ´bruine cafés´ in Nederland, waarin mensen met elkaar praten en met elkaar vertrouwelijkheden delen.

De volgende dag bezochten we een visrestaurant, waar hele families in de open lucht met elkaar genoten van vers gevangen vis. Ook daar troffen we een gemoedelijke sfeer aan met vrolijk personeel dat al lachend en grappend zich de benen uit de kont rende om iedereen van eten en drinken te voorzien.

Al met al was het een heel geslaagd weerzien met de zoon van Ahmad en zijn vriendin, die zich ontpopten als geweldige gastvouw en gastheer (ook al zagen we de vriendin maar een aantal uren).