De laatste tijd heb ik geen inspiratie voor het schrijven van stukjes. Gisteren besloot ik dat gebrek aan inspiratie te negeren en gewoon te gaan zitten voor mijn laptop en dan te kijken wat er gebeurt. Daar kwam een stukje over de I Tjing uit, al dan niet interessant voor de lezer.
Vandaag doe ik het weer. Na de dagelijkse spelletjes rummikub ben ik weer voor mijn laptop gaan zitten.
Vandaag heb ik al mijn verloren pasjes weer in mijn bezit, inclusief afvalpas. Alleen het rijbewijs moet ik maandag nog ophalen. Ik ‘kreeg’ ook een nieuw kentekenbewijs van het RDW en enkele dagen later per brief de nieuwe tenaamstellingscode, van belang voor het eventueel verkopen van mijn auto.
Graven boven de grond die aan de voorkant worden dichtgemetseld.
Ik heb de code ook bewaard op mijn externe schijf, waarop ik alle belangrijke documenten heb staan. Zo kwam ik ineens met Ahmad te spreken over wat er moet gebeuren met ons lichaam na de dood. Ikzelf kies voor een natuurgraf en Ahmad zou dat ook het liefst kiezen, maar in Spanje bestaat die mogelijkheid van begraven nog niet, meent hij. Je kunt daar kiezen tussen bijgezet worden in een laadje, zoals dat ook gebruikelijk is in Italië, of cremeren volgens Ahmad. Aangezien Ahmad niet in een laadje gestopt wil worden, kiest hij dan maar voor cremeren.
Ik vraag hem of hij dan niet liever hier begraven wil worden in een natuurgraf. Probleem is dat zijn verzekering waarschijnlijk geen transport van Spanje naar hier gaat financieren als hij daar mocht overlijden, maar dat het omgekeerde wel het geval is.
Ik kom tot de conclusie dat je beter zelf een spaarpotje voor je graf kan aanleggen tijdens je leven, zodat je zelf kan bepalen wat er met het geld gebeuren moet. Begrafenisondernemingen leggen je van alles op wat je helemaal niet wil, zoals rouwkaarten, volgauto’s en plakken kleffe cake.
Zelf zit ik ook aan DELA vast, maar die onderneming biedt kennelijk meer mogelijkheden dan de Spaanse begrafenisondernemingen.
Ahmad vindt het niet zo een leuk onderwerp. Logisch, we willen allebei liever niet denken aan de dood van vooral niet die van de ander. We willen elkaar niet missen.
Aan de thee begin ik er weer over. Ik ben dan nog bezig dit stukje te schrijven. ‘Kijk nog even na of ecologische begraafplaatsen echt niet bestaan,’ zeg ik en Ahmad rent meteen enthousiast naar zijn telefoon om dit na te kijken. Hij komt erachter dat een zichzelf ecologisch noemende natuurbegraafplaats al bestaat in Valencia en dat er ook aan gewerkt wordt om deze te gaan realiseren in Andalusië. Dus cremeren hoeft misschien echt niet!
Toch wel goed dat ik een beetje heb doorgedramd. Ik kan de gedachte niet verdragen dat mijn liefste zich zou laten verbranden. Deze natuurman verdient een natuurgraf. Mocht ik langer in leven zijn, dan ga ik ervoor ijveren dat hij zo een graf krijgt.
Gisteren heb ik me weer verdiept in het boek I Tjing.
In de vertaling van Richard Wilhelm bestaat de I Tjing uit drie delen, waarvan het eerste boek het eigenlijke orakelboek is, ‘de Tekst’ geheten. De twee laatste delen bestaan uit een uitleg van de wijsheid achter de I Tjing (voor zover die in woorden te vatten is). Het tweede boek ‘het Materiaal’ bevat een beschrijving en uitleg van de tekens. Het derde boek ‘de Commentaren’ lijkt een herhaling van het eerste deel, maar is een tweede versie van het orakelboek met de 64 tekenen, aangevuld met commentaren, waarvan er een groot aantal van Confucius zijn.
De oorsprong van de I Tjing dateert uit 3000 voor Christus. Het is één van de weinige boeken die niet vernietigd zijn gedurende al die jaren. Wel is er een uitbreiding gekomen. Was het eerst alleen een voorspellend boek, later werd eraan toegevoegd hoe men als gewaarschuwd mens het lot kon veranderen. Alles berust op het principe dat er wetten zijn die de kosmos beheersen en dat die zijn weerslag hebben op al het leven op aarde. Een mens is daarbij uniek in die zin dat hij een keuze heeft om zijn denken en handelen aan te passen aan de wetten in de kosmos en niet tegen die wetten in te gaan. De keuzes die de mens maakt bepalen heil of onheil.
Het is een boek met een heel ingewikkelde materie die het resultaat is van het denken van grote denkers en wijzen. Het is voor de doorsnee mens moeilijk te begrijpen hoe het kan dat het toeval zoveel betekenis kan hebben. Zelfs een grote wijze als Confucius was gedurende zijn leven nog niet klaar met het werkelijk doorgronden van de I Tjing. Hij heeft eens gezegd dat hij een half leven meer zou willen leven om de I Tjing beter te leren begrijpen.
Tja, en wie ben ik dan om me te verdiepen in dit boek en te trachten er wat van te leren. De eerste keer dat ik me verdiepte in de laatste twee delen van de I Tjing was dat lui liggend op de tuinbank en ik snapte er eigenlijk geen jota van. Gisteren deed ik een nieuwe poging, ditmaal liggend op de bank in de huiskamer. Bepaalde beschrijvingen van het materiaal (de tekens) gingen iets meer voor me leven, maar alsnog bleef het grootste deel voor mij vaag. Maar de universele wijsheid achter dit boek blijft aan me trekken.
Wat ik heel frappant vind is dat de mens die wordt weergegeven in de lijnen van het hexagram als de middelste twee lijnen tussen de plaatsen van hemel en aarde wordt gezien als ‘edele’ die handelt uit liefde en rechtvaardigheid.
Laten dit nu net de deugden zijn die in alle godsdiensten worden geprezen als belangrijk! Als kind begreep ik al dat er wetten zijn, ik noemde ze kosmische wetten. Ga je tegen die wetten in, dan voelt dat niet goed en luister je naar die wetten (door te luisteren naar de zachte stem van je geweten) dan voel je je goed en in harmonie met je omgeving. Althans zo ervoer ik dat. Ik kon dat nooit een naam geven en zocht overal naar theorieën, filosofieën of geloven die deze gedachtengang bevestigden.
Uiteindelijk kwam ik terecht bij de Islam. Islam betekent letterlijk ‘overgave’. En dat wil zeggen overgave aan de Wil van Allah. Wat is Allah? Wij kunnen Allah niet kennen. Het zijn de wetten van de kosmos, waarover de I Tjing spreekt. In alle geloven wordt gepredikt dat je je moet schikken naar de wetten, die in elk geloof gesteld worden. Dat kunnen de 10 geboden van Mozes zijn of andere voorschriften die in andere geloven meer nadruk krijgen. Feit is dat alle geloven een afspiegeling zijn van de noodzaak voor de mens om zich in harmonie te weten met de wetten in de kosmos op elk moment. En geen moment is hetzelfde, maar alles verandert voortdurend en dus ook de eisen die op elk moment aan de mens gesteld worden. De I Tjing gaat ervanuit dat de mens handelt vanuit liefde en rechtvaardigheid en, naar ik aanneem, de diverse geloven ook. Alle profeten waren waarschuwers, die de mensheid wezen op het belang van ‘Adab‘, goed of nobel gedrag.
Dat helaas veel geloven zich hebben ontwikkeld tot onverdraagzame bolwerken, waar geen welwillend oog meer is voor andere geloven en waar men de overeenkomst tussen alle geloven volledig negeert, maar daarentegen de nadruk legt op de superioriteit van de eigen rituelen, is jammer. Want in wezen is het doel van elk geloof en ook datgene wat wordt aangeraden in de I Tjing het volgende:
Dat men zijn handelen naar beste kunnen in harmonie brengt met de kosmische wetten van elk moment en dat men dit doet vanuit liefde en rechtvaardigheid.
De agente die op bureau Berensteinlaan mij te woord stond na mijn melding van het verlies van mijn pasjeshouder met inhoud heeft me niet goed voorgelicht. Haar advies om twee dagen te wachten met het aanvragen van nieuwe pasjes, zoals o.a. mijn rijbewijs en autokentekenkaart was misschien wel gepast en zeker goed bedoeld. Soms komen de pasjes toch weer terecht. Maar dat de politie de pasjes in mijn brievenbus zou gooien als deze gevonden werden was lariekoek. De gevonden voorwerpen, die mensen discreet kunnen deponeren in een brievenbus van het politiebureau, zoals ik zag bij een tweede bezoek aan dat bureau, gaan regelrecht naar de afdeling gevonden voorwerpen van de gemeente. De politie gaat dus zeker geen portemonnees of pasjes aan huis bezorgen bij mensen. Een andere agent vertelde me dit, toen ik informeerde of er al iets was gevonden, twee dagen na de diefstal.
Ook het verhaal van de receptioniste dat ik gewoon kon gaan rijden zonder rijbewijs in afwachting van hoe het verder liep (rijbewijs terugkrijgen door gelukkig toeval dan wel opnieuw aanvragen) was onjuist. Ze beweerde dat de politie kon nakijken of ik een rijbewijs had als ze me onverhoopt zouden aanhouden. Ik dacht nog ‘hoe dan als ze me aantreffen zonder enige legitimatie in mijn auto?’. Het was foute info! Je mag hoe dan ook niet rijden zonder rijbewijs en daar staat een boete op van 100 piek, zoals ik vandaag las op internet. Zelfs als je al een nieuw rijbewijs hebt aangevraagd maar dat nog niet in je bezit is, mag je niet rijden.
Op haar nonsens advies reed ik eergisteren nog naar Pijnacker en terug, zonder enig papier. Ik voelde me daar niet goed bij en dat was dus achteraf gezien terecht.
Vandaag voel ik me helemaal ok, omdat ik inmiddels, ervanuit gaand dat mijn portemonnee definitief uit mijn leven is, alle pasje heb geblokkeerd en opnieuw aangevraagd. Ik heb zelfs alweer een nieuw pashoudertje besteld. Het is wel een zegen dat je alles vanuit je luie stoel kan regelen via internet. Alleen voor het rijbewijs moet ik naar het gemeentehuis. Dat kan morgen al. Op de fiets natuurlijk.
Voortaan ga ik beter oppassen. Het tasje altijd dichtritsen en niet meer met een open tasje rondlopen.
Het gebeurt vaker, dat mensen hun portemonnee ergens laten vallen. Als je geluk hebt, dan is er een eerlijk persoon in de buurt, die je erop attent maakt, zodat je de portemonnee kan oprapen. Of iemand vindt de portemonnee even later en is zo eerlijk om deze ergens te brengen bij de gevonden voorwerpen in deze of gene winkel in de buurt of bij het politiebureau.
In mijn geval ging het anders. Ik had vandaag geen jas aan en zoals gewoonlijk droeg ik mijn telefoon en portemonnee in een schoudertasje. Ik deed wat boodschappen bij het kruitvat en en daarna liep ik naar mijn fiets, vervolgens ging ik naar AH en bij de zelfscankassa ontdekte ik dat mijn portemonnee met al mijn kaartjes (autopapieren, verzekeringsbewijs, rijbewijs, pinpas, OV kaart etc.) niet in mijn tasje zat. Dat was schrikken natuurlijk. Ik liet de boodschappen liggen en zette het op een zoeken. De winkel door, overal waarlangs ik gelopen was, en vervolgens buiten en tot aan de uitgang en de kassa van het kruitvat waar ik het laatst nog had afgerekend. Noppes nada. Ik sprak diverse mensen aan, alle medewerkers van het kruitvat en de AH en de infobalie van de AH. Ook buiten sprak ik mensen aan die daar op bankjes zaten. Iedereen was erg lief en meelevend, maar helaas had niemand wat gezien. En ook al hielpen de medewerkers van het kruitvat en AH me zoeken, het had allemaal geen resultaat. Ik bleef er vrij rustig onder, blokkeerde in de rekening op mijn telefoon wel mijn pinpas, toen ik in de gaten had dat ik die niet ging vinden.
Ik liet mijn naam en telefoonnummer achter bij het kruitvat en bij AH, voor het geval er nog een eerlijke vinder zich zou melden met mijn portemonnee. Op de terugweg liep ik even het politiebureau binnen om aangifte te doen. De agente aan de receptie vertelde mij dat het tegenwoordig niet meer nodig is om aangifte te doen, niet op het bureau en ook niet via internet. Dat ik gewoon alle papieren opnieuw kan opvragen bij de diverse instanties met mijn DigiD. Maar ze ried me aan om daar nog twee dagen mee te wachten. Ze vertelde dat er dagelijks heel veel portemonnees met pasjes werden afgegeven bij de politie en dat de agenten wisten waar ik woonde, als ze mijn naam zagen staan op die pasjes en er ook voor zouden zorgen dat ik die terugkreeg.
Ik voelde me steeds rustiger worden, toen ik eenmaal doorhad dat de angst die ik al eerder had om ooit al mijn papieren te verliezen nu echt werkelijkheid was geworden. Ik herinnerde me dat ik in grotere paniek was toen ik een keer mijn fietssleutel kwijt was en dat ontdekte toen ik veel boodschappen had gedaan voor de buurvrouw. Die sleutel vond ik terug, omdat iemand zo goed was geweest die af te geven in het kruitvat.
Maar dit keer was er nog geen enkel teken van zo een goede afloop. Ik zag dat er inmiddels twee keer gepind was bij de primera in de buurt van waar ik mijn portemonnee was verloren. Weldegelijk was dus iemand er met mijn portemonnee vandoor gegaan. Mijn pas is nu geblokkeerd en het geld uit de portemonnee heeft de persoon zich waarschijnlijk al toegeëigend. Het is afwachten wat hij/zij gaat doen met mijn andere pasjes. Netjes afleveren bij de politie of gewoon ergens dumpen in een vuilnisbak en er ook nog met mijn mooie pashoudertje vandoor gaan.
Ik wacht het af. Gelukkig duurt het nog bijna 6 weken voordat we weer naar Spanje gaan. Dat geeft me hopelijk genoeg tijd om de pasjes te vervangen. Ik begin daar op aanraden van de agente pas volgende week mee. Ik heb mijn OV kaart wel al telefonisch geblokkeerd en laten vervangen voor een nieuw exemplaar tegen betaling van 11 piek. Om te voorkomen dat de dief ermee afreist naar Groningen en terug.
Wat zal ik er meer over vertellen? Toen we aankwamen en daar om te beginnen een kopje koffie gingen nuttigen, waanden we ons in een seniorencomplex. Wat een hoop mensen op leeftijd bij elkaar. Zelf hoorden we daar ook bij, maar uiteraard voelden wij ons jonger.
We maakten een grote wandeling, waarbij ik mijn Spartaanse kant liet zien. Ik wilde zoveel mogelijk door de bossen lopen, waardoor we een enorme omweg maakten toen we te voet het gebied naar en rond Ugchelen verkenden. Ahmad liep op sandalen en kreeg last van zijn voetjes. Gelukkig werden het net geen blaren. Daarna maakten we gebruik van de faciliteiten die de luxe hotelkamer ons bood en toen we uitgerust waren maakten we nog een wandelingetje rond het hotel. We besloten niet in het chique restaurant te gaan eten. Het eten zou ons waarschijnlijk tegenvallen in verhouding met de prijs.
Toen we er daarna op uit gingen om wat te gaan eten, zagen we een enorme rij voor de balie staan met mensen die wilden inchecken. Het waren nu allemaal jonge mensen en veel daarvan waren gekomen met kinderen. Succesvol uitziende echtparen, die kennelijk de vrijdag vrijaf hadden genomen voor een lang weekend in het groene Ugchelen.
We aten een overheerlijke portie frites met een kroket in Ugchelen op het terras bij het Bikkertje, een prima snackbar. Na terugkomst genoten we opnieuw van wat je zoal kan doen in een hotelkamer.
De volgende ochtend zag ik bij de lift en in de ontbijtzaal tal van jonge vaders en moeders met kinderwagens enzovoort. Op de een of andere manier ontroert het me altijd weer om jonge ouders te zien, die de moeite hebben genomen kinderen op de wereld te zetten om daar een leven lang zorg voor te dragen en ze bovendien mee te nemen op vakantie. Dat heb ik zowel hier als in Spanje.
Op de terugweg gingen we, zoals het plan was, langs de Kovelaarswade. We zagen dat het islamitische gedeelte van de begraafplaats behoorlijk voller was met graven dan een paar jaar terug. Ik nam me voor om de grafrechten van mijn piepkleine zoontje niet meer te verlengen als de volgende periode van 10 jaar voorbij is. Zijn pure ziel is immers al bijna 40 jaar lang elders, al weet ik niet waar. Ik ga plaats maken voor de graven van andere kindertjes.
Zo staat mijn auto weken werkeloos op de parkeerplaats en zo rijd ik ineens vrijwel dagelijks. Morgen gaan we naar Ugchelen. Daar staat een van der Valk hotel, geheten de Cantharel.
Toen ‘onze’ (zijn kinderen zijn mijn kinderen en v.v.) kinderen kwamen eten werden wij verrast door geschenken, waarvan er één was een overnachting met sauna en jacuzzi in de Cantharel. Kennelijk vinden zowel de kinderen in Spanje als de kinderen hier dat zo een cadeau bij ons past, want op 23 oktober hebben we ook een reservering staan voor een dergelijk arrangement, maar dan in Andalusië, een verjaardagscadeau van de kinderen van Ahmad. Deze krasse oudjes worden flink verwend.
Dus morgen rijd ik richting Ugchelen. Met behulp van de Waze navigatieapp dit keer.
Op de terugweg vrijdag wil ik van de gelegenheid gebruik maken om langs de Kovelswade in Utrecht te rijden om het graf van mijn overleden zoontje te bezoeken.
Wat een activiteit ineens na een tijdje relatieve stilte. Vandaag is het nog rustig toeven op de tuinbank. Geen verplichtingen meer om met hondjes te wandelen.
Tulum is een hele leuke gastvrije strandtent in Noordwijk. Goed eten, lekkere muziek en gastvrij jong personeel, die het samen ook leuk hebben, zoals ik kon zien. Kortom een heel fijne sfeer als je een keer lekker uit eten wilt.
Ahmad en ik reden er gisteren heen om even samen te kunnen zijn met zijn zoon, die zoals ik al een paar keer eerder vertelde, werkt als ingenieur bij de formule 1 (een jongensdroom die hij door veel doorzettingsvermogen heeft laten uitkomen). Hij was dit keer niet alleen, maar was in gezelschap van een collega, een Italiaan. Het is grappig om te zien hoe ze communiceerden met een mix van Spaans en Italiaans. Ik merkte dat de Italiaan heel goed Spaans verstond en de woorden die afweken als hij me antwoordde, zoals ‘piano’ in plaats van ‘tranquillo’ begreep ik ook wel. Dus we konden leuk met elkaar praten. Door de harde muziek kon ik soms delen van het gesprek tussen vader en zoon niet volgen (ik denk dat mijn gehoor ook niet meer is wat het geweest is), maar de grote lijnen heb ik wel kunnen opvangen. Intussen genoot ik ook van het uitzicht op de woelige zee en de knappe jonge serveersters en obers die soepel en snel door het restaurant heen liepen en hun werk fantastisch en met duidelijk plezier aan het verrichten waren.
Ik maakte een foto van de zee vanaf mijn zitplaats aan tafel met de zoemlens van mijn telefoon. De foto is onscherp, maar ik vind hem toch leuk, omdat hij lijkt op een schilderij. Hij ademt ook een beetje de tropische sfeer van dit Mexicaanse restaurant.
Op de heenweg had ik trouwens direct weer problemen met google maps. Niet alleen werd er niet gesproken, maar al na een paar kilometer liet google maps het helemaal afweten. Hetzelfde gebeurde met de telefoon van Ahmad. Heel raar! Ik wilde ergens stoppen om de navigatie van de auto dan maar in te stellen, maar Ahmad zat naast me en hij downloadde intussen de Waze-applicatie in mijn telefoon. Waze is dezelfde navigator die ook in mijn auto zit, maar op de telefoon werkt hij met internet en dan houdt de app je op de hoogte van alle actuele verkeerssituaties, wat in de auto-navigatie bij mij niet het geval is.
Wat ben ik blij met deze navigatie-app! Gemakkelijk in te stellen en hij werkt naar behoren. Een aanrader voor wie een betrouwbare navigatie zoekt. Het was dit keer gemakkelijk heen en terug te rijden. Wel een opluchting.
Afgelopen vrijdag zou een deel van mijn kinderen, kleinkinderen en partners bij mij komen eten. Ook al zou het gezelschap niet compleet zijn, ik verwachtte alsnog 16 personen.
Ik wilde een rijsttafel bereiden en had de voorbereidingen zorgvuldig gepland. Woensdag ging ik boodschappen doen. Omdat ik vier kilo stoofvlees wilde hebben voor de rendang ging ik naar een Hollandse slager in Wateringen. Ik stelde me voor dat zoveel vlees waarschijnlijk niet voorradig zou zijn in de schappen van de supermarkten en ik wilde goed vlees. Ik liep de ruime slagerij binnen en begreep al door een blik in de vitrines van de toonbanken dat dit geen slagerij was waar groot werd ingekocht. Er lagen allerlei hapjes met kleine hoeveelheden vlees achter het glas, die vaak bovendien al gekruid waren door de slager. Voor de toonbank stonden een aantal dames en heren, die kleine porties bestelden. Een paar onsjes van dit en van dat. Er was veel bedienend personeel aan het werk, allen met handschoenen. Daar houd ik van, dat er hygiënisch gewerkt wordt. Ik was al snel aan de beurt en vroeg of het mogelijk was vier kilo stoofvlees van het rund af te nemen. Dat kon. Het vlees kostte wel 22 euro de kilo. Ik moest daar even over nadenken, maar besloot al gauw dat alleen het beste goed genoeg is voor mijn kindertjes. Dus vooruit dan maar. Ik organiseer niet dagelijks zo een feestje.
De slager leefde zich goed in en begreep dat ik voor de rendang vlees moest hebben dat uit elkaar zou vallen. Hij bood aan het voor me te snijden en begon wat verder achterin de zaak het vlees voor me in blokjes te snijden. Inmiddels kreeg ik veel belangstelling van de andere klanten in de zaak. Terwijl ik op een bankje zat te wachten vroegen enkelen me wat ik ging maken. ‘Hachee?’ vroeg een oudere dame me en keek daarbij een beetje samenzweerderig (oude keukenprinsessen onder elkaar). ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Rendang’. ‘Oeh, wat lekker,’ riepen een paar anderen uit die hadden meegeluisterd. Een aantrekkelijke dame met een mooi vestje zei dat zij dat soort dingen niet kon klaarmaken. ‘Ík kán dat niet,’ verzuchtte zij. Ik zei haar dat ik ook de recepten maar van internet haalde, maar dat ik daarbij wel goed bekeek welke lekker waren. ‘Ik heb een heel goed recept voor rendang’, zei ik. De vrouw ging daar niet verder op in en ik begreep dat zij niet alleen niet wist hoe het te maken, maar dat ze er kennelijk ook helemaal geen zin in had.
Toen het vlees gesneden was en ik gepind had, kwam de slager helemaal vanachter de toonbank aangelopen om mij het vlees aan te reiken in een prachtige zwarte koeltas met een rits, toch een mooi cadeautje. Ik nam de tas over mijn schouder en liep tevreden de winkel uit.
Donderdag bereidde ik de rendang en de sambal telor eitjes en vrijdag de sajoer boontjes.
Mijn drie oudste kleinzoons konden niet. Eén was met vakantie met zijn vriendin en de andere twee moesten werken. Uiteindelijk zouden er maar 10 personen komen. Ik vroor 1 kilo vlees in en bereidde de overige 3 kilo.
Het was beregezellig. Toevallig was het een zachte avond zonder regen en konden we lekker buiten zitten. De kleine meisjes aten vooraf en waren daarna voldaan en gingen zoet spelen; het huis van oma verkennen is altijd spannend. Iedereen was enthousiast over het eten. Zelf smulde ik niet zo, wat ik vaker heb als ik lang in de keuken heb gestaan. Maar een dag later was er nog net wat over en genoten Ahmad en ik er alsnog samen van. Ook mijn oudste kleinzoon kwam gisteren langs voor een bord eten en het was eigenlijk heel leuk om hem alleen te spreken. Ik houd veel van die jongen (inmiddels 26 jaar). En voor de andere kleinzoon nam mijn dochter een bakje eten mee. Toen iedereen tegelijk naar huis wilde gaan, kort na het ondergaan van de zon, hielpen ze allemaal eerst mee om alles af te wassen en op te ruimen. Dat liep als een geoliede machine. Ik vond dat heel bijzonder en super lief van ze.
Mijn dochters namen elk hun hondje met toebehoren ook mee. Wat een afscheid!
Het eten was zo een succes, dat ik heb besloten het vlees altijd te halen bij de slager in Wateringen. Het was het geld waard. Omdat ik de recepten die ik heb voor met name de rendang en de sambal telor eitjes heel goed vind, wil ik ze delen in dit stukje. Vooral het recept voor rendang is heel helder en stap voor stap uitgelegd. Als je precies doet wat er staat en je laat het vlees echt een paar uur sudderen op een laag vuurtje wordt het om je vingers bij af te likken. Het kan niet fout gaan. Het recept voor de eitjes is ook bijzonder goed.
We leven nu alweer een paar dagen later. We moeten wennen aan de plotselinge afwezigheid van de hondjes. Als ik ‘s morgens beneden kom, heb ik de neiging om te kijken of de hondjes al wakker zijn. Het is gek om de kamer dan leeg te zien zonder hun mandjes en voerbakjes.
Het is alweer een paar dagen geleden en ik ben al wat van de schrik bekomen, maar ik wil mijn avontuur toch graag navertellen.
Afgelopen dinsdag ging ik met de auto naar Abcoude, waar ik mijn goede vriend Theo wilde bezoeken. Ik rijd normaal gesproken altijd met de navigatie app van google maps, omdat het navigatiesysteem in mijn auto niet alle wegen herkent en ook niet waarschuwt voor onverwachte omleidingen enzo.
Tot voor kort werkte mijn google maps navigatie uitstekend. Ik heb er ook graag een gesproken aanvulling bij en die deed het steeds naar behoren. Onderweg merkte ik helaas dat de stem zweeg. Geen nood, dacht ik. Ik kan de weg ook wel vinden door op het schermpje van mijn telefoon te kijken.
Even voor de afrit naar de A9 blokkeerde de app. Ik merkte dat aan het feit dat het scherm stilstond en bleef hangen op een bepaalde plek. Gelukkig wist ik, omdat ik altijd de route vooraf even bekijk, dat ik moest afslaan naar de afrit A9 en daar na bij de afrit A2. Ik zag, toen ik op de A2 reed, een bordje Abcoude, maar ja, hoe verder? Ik ken daar heg noch steg.
Ik wil het verhaal over dat navigeren niet te lang te maken.
Ineens bevond ik mij op een landweggetje met maar één baan. Het was een dijkweggetje. Links van me stroomde een riviertje met waterlelies en rechts liep de berm met een hellinkje naar beneden en daarachter waren weilanden. Het was er rustig en groen, maar ik had daar op dat moment geen welwillend oog voor. Ik wist dat ik behoorlijk verdwaald was en zeker niet in de buurt van het adres waar ik heen moest. Google maps wist het ook niet. Ik kreeg boodschappen te lezen als ‘rijd naar het zuiden’ en daarna ‘rijd naar het westen’. De weg mijn scherm ging rechtuit met aan het einde een het advies weer terug te gaan naar waar ik vandaan kwam. Ik wist het zeker nu. Dit was foute boel.
Ik stopte bij de eerste de beste gelegenheid en dat was een oprit naar een boerderij. Ik zette mijn auto schuin op de naar beneden hellende oprit en belde aan bij een grote ijzeren poort. Ik zag een camera, een alarmsysteem en een kastje met een elektrische bel. Er kwamen wat blaffende honden naar me kijken, maar toen ze zagen dat er toch niemand voor me opendeed en ik dus achter het hek bleef, verdwenen ze weer naar waar ze vandaan gekomen waren. Opzij van de oprit zag ik twee alpacas die me niet al te snugger aankeken. Hier woonde duidelijk geen gewone boer, maar ik had te maken met een ‘pretboerderij’.
Karamba, ik stond hier midden in het verlaten platteland! Aan wie kon ik hulp vragen? Er kwam een auto langs en ik stak mijn hand op en keek er voor mijn gevoel bij of ik hulp nodig had. Maar kennelijk keek ik niet benauwd genoeg, want de autobestuurder stak zijn hand ook op ter begroeting en reed voorbij. Ik vond het nu echt spannend worden. Gelukkig kwam er even later een fietser aanrijden en ik sprak hem aan. Hij stapte af en nam de tijd om mij de weg te wijzen. Ik kon twee dingen doen: rechtdoor blijven rijden of omkeren. Rechtdoor was misschien gemakkelijker voor me, stelde hij nog voor, omdat ik dan niet hoefde te keren. ‘Dat is geen probleem,’ zei ik en hij wees me hoe ik er kon komen door terug te keren naar waar ik vandaan kwam. Hij legde het goed uit. Ik bedankte hem hartelijk.
Daarna begon ik te keren met mijn auto. Ik zag een tractor voorbij komen en om hem ruimte te geven reed ik achteruit de oprit een beetje verder in. De tractorchauffeur bedankte me door zijn hand op te steken en ik zwaaide terug. En nou komt het!
Dit is niet een foto die ik nam (ik had wel wat anders aan mijn hoofd!), maar deze komt van internet. Hij lijkt wel op de twee bruine alpacas die daar waren
Ik stond met mijn auto nu geparkeerd op de handrem met mijn de achterkant gericht naar het enorme ijzeren hek, dat zich op zo een anderhalve meter van mijn bumper bevond. Ik liet de koppeling langzaam los, gaf gas en liet intussen langzaam de handrem los en……merkte dat mijn motor het niet trok! De auto wilde liever naar achter glijden en op het hek knallen. Ik raakte in paniek. Wat nu? Eigenlijk had ik een stuk of twee drie sterke mannen nodig, die mijn auto vanachteren tegen konden houden terwijl ik gas gaf, maar die waren nergens te bekennen. Alleen die twee bruine alpacas, die me schaapachtig aankeken. Ik stapte even uit de auto en had zin om te janken, maar besefte dat ik het toch echt alleen moest zien te redden. Dus weer stapte ik in en ik herhaalde de handeling om te starten op de deze nachtmerrie van een hellingproef met het ijzeren hek dat dreigend achter me was.
Ik gaf met al mijn kracht gas, hoorde de motor loeien als een gek en merkte tot mijn opluchting dat de auto nu met piepende en slippende banden vooruit schoot.
Ik vond de weg nu snel dankzij de goede aanwijzingen van de fietser.
Het was heel gezellig bij Theo en Abcoude is een schitterend dorp. We maakten een mooie wandeling en daarbij schoot ik wat foto’s met mijn mobiel. Het zou gaan regenen. Om eventuele files te vermijden ging ik pas rond 18 uur weg.
De navigatie blokkeerde dit keer niet, was nog steeds wel zonder geluid, hoe ik ook geprobeerd had instellingen te wijzigen. De terugreis verliep in de stromende regen en even na Schiphol kwam ik op de A4 in een enorme file terecht. Er was een ongeluk gebeurd. Tegen 19.30 kwam ik thuis…
In de islam bestaat een bijgeloof dat dinsdag nooit een goede dag is om te reizen. Ik probeer reizen op dinsdag zoveel mogelijk te vermijden, maar dit keer kon het niet anders vanwege andere afspraken die zowel Theo als ik verder hadden. Maar al met al is het goed afgelopen.
Die nacht kon ik moeilijk inslapen. Ik was opgelucht dat ik van die helling was afgekomen, maar in mijn gedachten flitsten alle scenario’s voorbij van hoe het zou zijn gegaan als ik op dat hek zou zijn geknald.
Dit jaar zien we veel bloeiende planten opkomen in onze tuin. Dankzij zaaien, bollen planten, stekken en zorgen voor vruchtbare grond. En natuurlijk de liefdevolle zorg van onze ‘jardinero’. Ook mogen we veel vogeltjes verwelkomen, die graag knabbelen aan nootjes en zaadbolletjes. Ze komen ook graag drinken en baden in de waterbakjes, die altijd gevuld voor hun klaarstaan.
Zo hebben we kunnen genieten van wat natuur in onze tuin. En tot onze verrassing hebben we in de muur van onze achtergevel een bijennest gespot. Door een klein gaatje tussen de bakstenen zien wij de hele dag door bijen af en aan vliegen. Nooit eerder hebben we zo van onze tuin genoten.
De bijen zijn zo snel dat het moeilijk is een scherpe foto te schieten.
Deze mandevilla kregen wij jaren geleden van mijn jongste dochter. Hij zat toen in een veel kleinere pot met nog drie andere planten. Elk jaar zetten wij deze plant in de winter binnen achter het glas van de deur naar de tuin. Zo heeft hij alle jaren overwinterd en nu is hij al hoger gegroeid dan de schutting. Het zal elk jaar een groter gesjouw zijn om de plant naar binnen en buiten te brengen. Maar wat een bloemenpracht elk jaar weer!
