Deze mooie en lieve hond, die ik nog nooit heb horen blaffen of janken, zit net als wij in isolatie. Met dat verschil dat hij al in zijn eentje opgesloten zat op het afgeschermde hoekje van een dakterras lang vóórdat de corona-crisis begon. In regen, wind en zon brengt het dier zijn dagen alleen door, met alleen de bescherming van een klein hok tegen kou of hitte. Elke dag kijk ik een paar keer naar hem vanuit ons slaapkamerraam. Wat is hij aan het doen? Ligt hij te slapen? Zit hij geduldig te wachten op de brokken die hij in zijn etensbak krijgt? Of zit hij te knagen aan de kartonnen platen die opgestapeld liggen langs de omheining van zijn kleine verblijfplaats? Soms praat ik tegen hem en vaak kijkt hij naar me terug. Dan zeg ik dat ik meeleef met zijn trieste situatie, maar dat ik niets voor hem kan doen.

Vanmorgen had ik het erover met mijn levensmaatje wat er zal gebeuren als de regelgeving omtrent het huisarrest voor ons mensen wordt opgeheven. Ik zie al voor me dat mensen dan massaal de straat op zullen gaan en dat alle mooie plekken weer vergeven zullen zijn van de mensen. Dat ik dan waarschijnlijk helemaal geen zin zal hebben om me in die mensenmenigte te begeven en dat ik er dan zelf voor zal kiezen thuis te blijven. Dat het eigenlijk al zo lang zo is dat je nergens meer rustig kan genieten van een mooie plek. Overal loketten met intree en lange rijen. De hele wereld lijkt vergeven van toerisme.

A. begrijpt wat ik bedoel. ´Het lijkt erop dat mensen bewust elkaar opzoeken en graag verblijven op plekken waar veel anderen zijn´, zegt hij. Hij heeft daar van jongs af aan een hekel aan gehad. ´Van kleins af aan moest ik niets hebben van grote evenementen als de Semana Santa of de Feries. Als al die mensen bij elkaar kwamen om feest te vieren, pakte ik liever mijn muilezel en reed ik daarop ´s nachts de campo in om te kijken naar de sterren.´ Ik zie het voor me als hij dat vertelt en ik neem me voor dat beeld van hem op een muilezel, rijdend in de nacht of overdag met zijn sombrero, een keer te schilderen.

´Nu begrijp ik ook beter mijn stiefvader,´zeg ik. Als kind wilden mijn broer en ik natuurlijk het liefst kamperen op een camping, waar we konden spelen met andere kinderen. Maar mijn stiefvader koos altijd voor de stilte. Wij brachten onze maandenlange vakanties door op stille plekken in Noorwegen of ergens in de bergen in andere Europese landen. Ik begrijp nu heel goed zijn verlangen naar die rust, ver van mensen en dicht bij de natuur. Het wordt steeds moeilijker die rust nog te vinden op deze aarde.

´Ik hoef niets bijzonders te zien,´ zeg ik. ´Niets waarvoor je in de rij moet staan. Ik ben al blij met een wandeling in de buurt.´ Of in welke buurt dan ook. Ik zie toch overal verrassende hoekjes. En alles verandert telkens door lichtval, het weer of door wat toevallig gebeurt. En zo is er altijd genoeg te zien. Het dagelijkse is mooi genoeg. Als het maar niet te druk is om me heen. Ach ja….

Een sombere analyse door een man die al lang leeft. Het gevaar van neoliberalisme, tirannie, commercialisering van de pharmaceutische industrie, de dreiging van een kernoorlog en opwarming der aarde. De isolatie van mensen, nu onvrijwillig, die echter al ingezet is door de het vrijwel constante gebruik van internet op mobiele telefoons en virtuele contacten, die in vivo contacten verdringen.

Ik leerde in de psychologie dat een neuroot, kort door de bocht gezegd, een ´persoon is die het voor de hand liggende niet ziet´. Al tijden zie ik mensen in op straat, in bussen en trams, op de fiets en in restaurants turen op het kleine schermpje van hun telefoon. Wat om hen heen gebeurt ontgaat hen totaal. Nu zijn we, min of meer gedwongen, in onze huizen opgesloten. Zal dat onze ogen openen en ons motiveren om te strijden voor een mooiere en betere wereld voor ons allen?

Laat ik beginnen met één lichtpuntje. De Semana Santa is afgelast. Dat wil zeggen dat het in mijn ogen zinloze gesjouw met zware beelden op platforms onder begeleiding van oneindig trieste melodieën in een militaristisch ritme niet doorgaat dit jaar. Mensen hebben nog wel hier en daar een lap voor raam of balkon hangen met de afbeelding van de maagd Maria of Jezus met een doornenkrans op zijn gekwelde hoofd, Maar verder merk je niets van de bedrijvigheid die de heilige week elk jaar hier met zich mee brengt.

Maar wat me nu een beetje begint op te breken is dat alleen winkels die voedsel of medicatie verkopen hier open zijn. Je kan geen canvas kopen om op te schilderen en geen glasplaten voor glas in lood bewerking. En juist nu kom ik erachter dat ik eigenlijk heel weinig kleding heb. Ik heb welgeteld twee spijkerbroeken en een paar rokjes waarvan de meeste versleten zijn. Ik heb nauwelijks bovenkleding op wat simpele t-shirts na, die ook behoorlijk versleten zijn. Als ik naga hoe oud mijn kleding is, dan kom ik bij de meeste kledingstukken tot wel 15 tot 20 jaar. Hetzelfde geldt voor jassen en schoenen. Ik loop vrijwel dagelijks in een grijze of zwarte spijkerbroek met als bovenkleding een hemd en een thermoshirt van de Hema. Niet dat dat erg is. Ik loop het liefst met kleding waarin ik mij goed voel en dat is nu deze kleding. Toch besef ik wel dat ik er een keer aan zal moeten geloven en op kledingjacht zal moeten. Maar voorlopig dus niet.

´Als dat je grootste zorg is´ hoor ik de lezer denken. Gisteren drukte mijn jongste kind mij op het hart dat ik alvast moet informeren naar repatriëring. Ik begrijp zijn zorg. ´Het kan wel een half jaar duren voor je terug kan, mam.´ Ik kreeg een site toegestuurd door mijn schoondochter, bijzonderebijstandbuitenland.nl. Toen ik daarin dook, zag ik dat je je daar kon inschrijven met opgave van je banknummer. Dan kan het zijn dat ze je helpen terug te keren, maar eerst moet je een akkoord geven voor 300 euro ´eigen bijdrage´. Ik ben zunig. Ik snap dat mensen die in een duur hotel verblijven op een verre bestemming graag willen terugkeren naar hun vaderland en daar wel wat duiten voor over hebben. Maar mijn situatie is anders. Het is hier als thuis, want dit is mijn tweede huis zou je kunnen stellen. Ik doe hier niet veel anders dan in Nederland en daarbij maak ik hoofdzakelijk gebruik van een laptop en een schildersuitrusting. Daarvan heb ik elk twee, o grote luxe! En eerlijk is eerlijk, hier zijn is geen straf.

Daarbij komt dat Ahmad op dit moment meer gezondheidsissues heeft dan ik en dat het voor hem daarom juist goed is hier te zijn. Terwijl ik, na een aantal blessures, juist flink ben opgeknapt en eigenlijk me gezonder voel dan ooit. Ik hoef niet echt een behandeling ergens voor te ondergaan en mijn kalk en vitamine D kan ik ook hier krijgen bij de apotheek. Dus misschien is het voor ons juist goed dat Ahmad noodgedwongen wat meer tijd krijgt voor behandeling van zijn gezondheidsperikelen.

Dus we blijven voorlopig hier in afwachting van de datum dat Transavia ons mag terugvliegen.

Maar ik zeg je eerlijk. De zeer strenge lockdown die hier gehandhaafd wordt begint me op te breken. Ik heb altijd een hekel gehad aan zondagse stilte en dagen dat alles dicht is en stil ligt. Ik was als kind al blij als alles weer zijn gangetje ging, als ik vuilnisbakken hoorde rammelen en de melkboer weer langs kwam. Als is de schillenboer op zijn kar zag langs komen, kortom als iedereen gewoon lekker bezig was. Ik houd niet van dat gedwongen geniks op zon- en feestdagen. Ik zie graag een wereld die bruist van activiteit. Nou, de activiteit is hier volledig lamgeslagen! Ik vind het vooral zielig voor de kinderen hier, die zich nu veelal moeten zien te vermaken in dichte en donkere huizen. Weinig mensen hebben een binnenplaats of balkon en buiten spelen is hier verboden. Geen kind heb ik op straat gezien sinds weken.

Dus dat is niet fijn! Het is mooi dat men hier zo voorzichtig en streng is, maar soms denk ik wel dat het een beetje overdreven is. Je mag nog niet eens zomaar een frisse neus halen. En je mag niet met tweeën over straat of in je auto. Dat vind ik verdraaid ongezellig. Wel heb ik gehoord dat in Spanje het werk, dat sinds een paar weken nu helemaal is stilgelegd (op levens-essentiële beroepen na), na de semana santa weer opgepakt mag worden. Ik hoop dat er dan ook weer een aantal winkels open mogen naast de supermarkt en de apotheek en dat je dan weer pakketpost kan bestellen. Dat zal al een hoop schelen. Verwend is de moderne mens….