Daar ben ik weer. Het is niet zo dat ik niet in staat was in mijn weblog te schrijven of een filmpje te plakken. Ik was gewoon lui. Liever lag ik languit op de bank te kijken naar een serie op Netflix. Het verraderlijke van Netflix is dat een serie automatisch verder gaat op je scherm als je niets doet, zodat het heel verleidelijk is om aflevering na aflevering te blijven kijken. Voordat je het weet ben je alweer een paar uur verder in de tijd.
Maar het was wel goed voor mijn arme armpje, dat nog wel de nodige rust moet krijgen. De fysiotherapeute heeft me aangeraden beweging af te wisselen met rust. Ik heb de rust wat laten zegevieren, omdat de elleboog nog heel gevoelig is..
Vandaag zijn er mannetjes aan het werk in mijn huis. Of zeg maar mannen, want ze zijn minstens 1.90 meter lang. Het hele huis oogt als een chaos, want ze zijn overal tegelijk aan het werk om in twee dagen CV aan te leggen.
‘Ik houd van mannen die constructieve arbeid verrichten’, zeg ik tegen Ahmad, terwijl we, gebruikmakend van een momentje dat we nog gas en water hebben aan een broodje met koffie zitten. ‘Dat zijn de mensen die onze wereld draaiende houden.’ ‘Dat klopt’, zegt Ahmad. ‘Het zijn niet de bankiers en de regenten die de wereld waarin we leven in stand houden, want zij werken met illusionair materiaal. Geld berust op fictie en wordt niet langer ondersteund door gouden staven of arbeid. Wij blijven in leven dankzij de mensen die zaaien en oogsten en bouwen. Als deze mensen het werk zouden neerleggen, zou de wereld instorten. De werkende klasse is zich niet bewust van de macht die zij eigenlijk heeft.’
Inderdaad. Als de boer het zou vertikken om zijn koeien te melken en de arbeiders in de fabriek massaal het werk zouden neerleggen, dan hadden alle rijke omes en tantes niets te eten en zouden de winkels leeg zijn. Vandaar waarschijnlijk dat ik van kinds af aan rustig word als ik mensen fysieke arbeid zie verrichten. Zij zijn mijn helden.
Momenteel zijn er drie helden aan het werk en ik zit dit berichtje te typen onder het oorverdovend lawaai van hun drilboor. Er moeten flinke gaten geboord worden. Tijdelijk is er geen water en geen gas. Ik heb net gebruik gemaakt van het laatste restje in het toiletreservoir om mijn behoefte te kunnen doen. Ik hoop dat de mannetjes het even ophouden.
Op mijn andere pc is een filmpje in de maak.
Het filmpje is inmiddels klaar.
https://youtu.be/OZ_jsHR4GjY

Goed nieuws. Geen gezoek meer naar wat de link ook alweer was. Voortaan alle stukjes in één weblog, dat gewoon mijn naam draagt. Ook alle oude artikeltjes uit gotas de rocio zijn netjes op datum in dit weblog geplaatst, zodat ik het oude weblog voor altijd kan laten verdwijnen.
Denk nu niet dat ikzelf zo slim was om dit voor elkaar te krijgen. Dat heeft mijn autodidacte computerwizard Ahmad voor me gedaan. Ik kon alleen maar verbaasd over zijn schouder meekijken hoe hij dat fikste. Het moeilijkst bleek nog het vervangen van de foto op de header. En nu nog proberen de lettertjes wat groter te krijgen. Ik houd van klaar en helder en groot.

Zo blij was ik om weer in het groene groene knollenland terug te zijn. Op 1 juni kwamen we aan in de namiddag en op twee juni sprong ik met veel plezier op mijn ijzeren ros om wat boodschapjes te halen. Het begon te regenen, maar zelfs de heerlijk heldere regen maakte me blij, om maar niet te spreken van alle kleurrijke vogels die ik weer zag rondvliegen in mijn wijk.
Ook op 3 juni maakte ik een mooi fietstochtje naar mijn kappertje. Opgelucht was ik dat mijn haar weer was gekort. Dezelfde middag nog ging ik met Ahmad op stap, ieder op de fiets, om te kijken naar winkels voor tiffany en glas in loodbewerking.
Ik werd ingehaald door een Sjonnie, die me afsneed met zijn ebike. Hij dacht er wel langs te kunnen, maar had niet gerekend op een boom aan de linkerkant van het fietspad. Voor ik wist wat er gebeurde, zat ik op de grond naast mijn fiets met een ontiegelijke pijn in mijn linkerelleboog. Ondertussen stond Ahmad achter me tegen mijn hoofd te drukken. Hij probeerde als Jantje op de dijk met zijn blote handen het gat in mijn hoofd te dichten, waaruit rijkelijk bloed vloeide. ‘Kunt u misschien opstaan’, vroeg een fietsster, die het kennelijk niet zo fijn vond dat ik nu het fietspad blokkeerde. ‘Nee, ik blijf liever zitten’, was mijn gelaten antwoord. Een andere vrouw hoorde ik boos schreeuwen naar Sjonnie, die me zoeven zo geruisloos had aangereden met een snelheid van ongeveer 30 km. ‘Ik heb het wel gezien, hoor, Ik ben getuige,” hoorde ik haar zeggen, waarop Sjonnie nogal laconiek reageerde. ‘Kan gebeuren toch?’ Sjonnie bleef er wel bij en belde zelfs 112.
In no time stonden er twee ambulancebroeders naast me die me in de ambulance tilden op een draagbaar. Even later kreeg ik in de ambulance bezoek van twee agenten. Of ik nog wist wat er gebeurd was. Jawel, dat wist ik. Ook Sjonnie werd ondervraagd en bekende schuld. Hij bleef erbij tot de ambulance wegreed. Een vrouw die woonde in de straat van het ongeval kwam ook even bij me buurten in de ambulance. ‘Ik heb net met je man gesproken, hoor,’ zei het goede mens. Halleluja, ze was verpleegster geweest en ze sprak Spaans, omdat ze 7 jaar in Spanje heeft gewoond. ‘De fietsen kunnen zolang bij mij in de tuin blijven staan en je man gaat lekker met je mee in de ambulance. En wee jullie gebeente als jullie mij niet bellen als jullie klaar zijn in het ziekenhuis. Ik kom jullie halen en breng jullie thuis. De fietsen breng ik later wel.’ Holy lord, vanwaar kwam deze engel?
Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ik direct een infuusje voor de pijn, die ik waardeerde met een dikke 9. In het ziekenhuis werd ik met gezwinde pas een onderzoeksruimte ingereden, waar men mij volledig onderzocht op mogelijk ‘overig letsel’ naast de helse elleboog. Mijn nek kon gebroken zijn (dat schijn je vaak niet te voelen) en er kon hersenletsel zijn cq overig inwendig letsel. Ik kreeg een complete foto-shoot van alle delen van mijn karkasje, alsmede een scan. Toe maar! Gelukkig werd ik daarna uit mijn onzekerheid verlost omtrent het eventuele nekletsel. Dat had ik niet. Wel een vervelende elleboogfractuur, die niet zonder operatie kon genezen. De gaatjes in mijn hoofd konden geplakt worden.en ik kreeg voorlopig even gips van oksel tot net over mijn duim. Na een tijd wachten in de wachtkamer, een flinke tijd, want dit was het enige dienstdoende ziekenhuis vandaag vanwege het installeren van een nieuw computersysteem in de overige ziekenhuizen.Je hebt namelijk Haga en Haaglanden. Ik kon niet terecht in Haga, net als alle andere gewonden.
Enfin, uiteindelijk, na vele uren, hoorden we dat ik waarschijnlijk op 7 juni geopereerd zou worden aan de elleboog. We belden onze engel en terwijl wij op een stoepje zaten te wachten op haar komst, leken we net twee junks. Ik met mijn aan één kant nog bebloede hoofd en met vlekken op mijn kleding. Ik had nog het dringende advies meegekregen dat ik mijn haren minstens 36 uur beter niet kon wassen.
De moraal van dit verhaal:
Mijn oma zei altijd: ‘Je kunt het niet knippen met een schaartje.’ Waarmee zij bedoelde dat je het leven niet kan ‘uitknippen’ en ‘modelleren naar je wensen’. Soms moet je dingen nemen zoals ze komen. In ons geval betekende dat: voorlopig niet samen kunnen fietsen. Ahmad zou weer voor mij moeten gaan zorgen. Een ‘one-armed bandit’ kan heel weinig. Niet meedoen aan de ramadan, in ieder geval zolang ik onder de dope zit van de pijnstillers.
‘Maar…..’, zei het handje dat gauw gevuld is. ‘Er komen altijd weer andere tijden.Het had veel erger kunnen zijn.’
Dinsdag mogen de hechtingen eruit. Wie weet kunnen we nog een stukje mee vasten en kan ik al snel weer fietsen.
https://youtu.be/yN3YDieBmuU