In Nederlandse media zag ik dat de maand ramadan al op 2 april zou beginnen, maar volgens mijn islamitische kalender is het vandaag de 29e van de maand shaban. In een Spaanse krant zie ik bevestigd dat de ramadan hier in Spanje morgen begint. Ik heb dus tijd gekregen om te beslissen of ik wil gaan vasten. Vanmorgen wist ik het met zekerheid. Ik mis deze vastenmaand van bezinning, zoals ik die veel jaren heb mogen meemaken. Het is bovendien een voorschrift voor elke moslim dat wordt genoemd in de Koran. Een paar jaar kon ik niet meedoen vanwege darmproblemen na twee darmoperaties. De chirurg van de laatste operatie heeft destijds gezegd dat ik niet bang hoefde te zijn voor terugkeer van een acute darmhernia, als ik voorzichtig ben met wat ik eet. Hij heeft niet gezegd dat ik niet mag vasten. Maar bij mij zat de schrik er na die laatste pijnervaring zo in dat ik niet durfde te vasten.

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat het vasten van dageraad tot zonsondergang, zoals dat in de maand ramadan wordt voorgeschreven, goed is voor de gezondheid van mensen. En juist voor de darmen!

Ik vertrouw op Allah en op wat ik ervaren heb tijdens de vastenmaand gedurende veel jaren. Ik ga morgen mee vasten met alle moslims die vasten, zoals ik altijd gewend ben geweest.

Ahmad ervaart het vasten anders dan ik. Hij heeft niet de jarenlange ervaring ermee die ik heb en voor hem is de bekoring van het vasten minder. Hij is een gewoontediertje dat prijs stelt op zijn natje en droogje op tijd. Daar is niets mis mee en het maakt van hem geen minder goed mens.

‘Ik kom gewoon gezellig bij je zitten, als je eet overdag,’ heb ik gezegd. Dat deed ik vroeger ook met mijn kinderen.

Ik ben heel blij dat ik de beslissing heb genomen om weer te vasten. Dat Ahmad en ik veel van elkaar houden wil niet zeggen dat wij alles in het leven hetzelfde ervaren. Hij maakt zich een beetje zorgen om mijn gezondheid, maar dat hoeft niet.